ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Scene4::The One WHo I love...
จนกระทั้งวันสุดท้ายของการเข้าค่ายเป็นวันที่ทุกทีมต้องแข่งหุ่นยนต์ ผลการแข่งปรากฏว่าทีมของฉันกับฟูโกะติด16 ทีมที่ดีที่สุดแล้ว ทีมของซากิและได ได้ที่4 จาก36ทีม ซากิก็ยังคงเมินหน้าฉัน จนกระทั่งฉันนั่งอยู่คนเดียวแล้วฉันก็รู้สึกว่ามีคนกำลังเล่นหัวฉัน ฉันพร้อมจะหันไปตีคนที่ว่านั้นอย่างเต็มที่ด้วยแรงเต็มพิกัด และคิดว่าเหยื่อผู้โชคร้ายนี้คือ ซาซากิ ได
“ได พี่บอกแล้วว่าพี่ไม่ ชะ...ชอบ”
แต่คนที่มาเล่นหัวฉันกลับไม่ใช่ไดแต่เป็นซากิ นัยน์ตาของฉันเบิกกว้าง ปากก็อ้าค้างไม่สมกับเป็ฯกุลสตรี เราสองคนเงียบกันพักใหญ่จน ซากิตัดบทโดยการหันหลังแล้วเดินตรงทางประตูทางออกพร้อมกับสำภาระของเขา หากแต่หัวใจของฉัน แทบจะลอยตามเขาไปด้วย
“ซากิจะไปไหน”
ฉันรีบตะโกนเพราะกลัวว่าซากิจะหายไป หายไปตลอดกาล
“กลับบ้านครับ”ซากิพูดด้วยเสียงที่เรียบ ฉันทนไม่ไหวเลยตะโกนไป
“ซากิเมินหน้าพี่ใช่ไหม!!!!”
ซากิชะงัก
“ผม..เกลียดพี่”
ฉันหนาวแทบทั้งตัวเมื่อได้ยินคำนี้จากปากซากิ แล้วเขาก็หันมาด้วยใบหน้าที่เศร้าและดวงตาที่แดงก่ำ คล้ายว่าจะร้องไห้แต่ก็พยามยิ้มให้ฉัน
“ผมโกหกหรอก.. ผมรักพี่แต่ว่าพี่คงจะมีคนที่ชอบอยู่แล้วแล้วเขาก็รักพี่เช่นกัน ผมเจ็บปวดแต่ว่าก็ดีแล้วละที่ไดก็ชอบพี่”
ฉันใจหายเมอื่รู้ว่าซากิเข้าใจผิดว่าฉันชอบไดฉันพูดอะไรไม่ออกเพราะตอนนั้นฉันรู้สึกตื้นตันทั้งลำคอ ทั้งดีใจ ทั้งเสียใจ มันสับสน เพียงเพราะว่ารู้ความรู้สึกของซากิ แล้วบุคคลที่สามก็เดินเข้ามาพอดี ระหว่างบทสนทนาที่ตึงเครียดระหว่างฉันกับซากินี้
“มีอะไรกันหรอ”ไดถามเรียบๆ ซากิเลยพูดกับได แต่ยังคงมองหน้าฉัน
“ไดต่อไปนี้ฉันของฝากพี่คิคุกะไว้กับนาย นายห้ามทำเขาร้องไห้ละต้องทำให้เขายิ้มเยอะๆ”
พูดจบซากิก็หันหลังเดินขึ้นรถที่มารับเขาไป
“ซากิ!”
ฉันพูดออกไปแค่ชื่อของเขา
“ลาก่อน”
ซากิพูดโดยไม่หันหลังมามองฉันอีกเลย
‘ซากิพี่ไม่ได้ชอบได แต่คนที่พี่รักก็คือ ..ซากิ’
ฉันตะโกนคำนี้อยู่ในใจเพราะมันพูดไม่ออก มันปวดไปทั้งใจ มันทำให้ฉันทรมานกับการที่มีใครซักคนมาบอกลาแล้วก็ไม่ใช่ใครอื่น แค่เป็นคนที่ฉันรัก รักมาก...
“ได พี่บอกแล้วว่าพี่ไม่ ชะ...ชอบ”
แต่คนที่มาเล่นหัวฉันกลับไม่ใช่ไดแต่เป็นซากิ นัยน์ตาของฉันเบิกกว้าง ปากก็อ้าค้างไม่สมกับเป็ฯกุลสตรี เราสองคนเงียบกันพักใหญ่จน ซากิตัดบทโดยการหันหลังแล้วเดินตรงทางประตูทางออกพร้อมกับสำภาระของเขา หากแต่หัวใจของฉัน แทบจะลอยตามเขาไปด้วย
“ซากิจะไปไหน”
ฉันรีบตะโกนเพราะกลัวว่าซากิจะหายไป หายไปตลอดกาล
“กลับบ้านครับ”ซากิพูดด้วยเสียงที่เรียบ ฉันทนไม่ไหวเลยตะโกนไป
“ซากิเมินหน้าพี่ใช่ไหม!!!!”
ซากิชะงัก
“ผม..เกลียดพี่”
ฉันหนาวแทบทั้งตัวเมื่อได้ยินคำนี้จากปากซากิ แล้วเขาก็หันมาด้วยใบหน้าที่เศร้าและดวงตาที่แดงก่ำ คล้ายว่าจะร้องไห้แต่ก็พยามยิ้มให้ฉัน
“ผมโกหกหรอก.. ผมรักพี่แต่ว่าพี่คงจะมีคนที่ชอบอยู่แล้วแล้วเขาก็รักพี่เช่นกัน ผมเจ็บปวดแต่ว่าก็ดีแล้วละที่ไดก็ชอบพี่”
ฉันใจหายเมอื่รู้ว่าซากิเข้าใจผิดว่าฉันชอบไดฉันพูดอะไรไม่ออกเพราะตอนนั้นฉันรู้สึกตื้นตันทั้งลำคอ ทั้งดีใจ ทั้งเสียใจ มันสับสน เพียงเพราะว่ารู้ความรู้สึกของซากิ แล้วบุคคลที่สามก็เดินเข้ามาพอดี ระหว่างบทสนทนาที่ตึงเครียดระหว่างฉันกับซากินี้
“มีอะไรกันหรอ”ไดถามเรียบๆ ซากิเลยพูดกับได แต่ยังคงมองหน้าฉัน
“ไดต่อไปนี้ฉันของฝากพี่คิคุกะไว้กับนาย นายห้ามทำเขาร้องไห้ละต้องทำให้เขายิ้มเยอะๆ”
พูดจบซากิก็หันหลังเดินขึ้นรถที่มารับเขาไป
“ซากิ!”
ฉันพูดออกไปแค่ชื่อของเขา
“ลาก่อน”
ซากิพูดโดยไม่หันหลังมามองฉันอีกเลย
‘ซากิพี่ไม่ได้ชอบได แต่คนที่พี่รักก็คือ ..ซากิ’
ฉันตะโกนคำนี้อยู่ในใจเพราะมันพูดไม่ออก มันปวดไปทั้งใจ มันทำให้ฉันทรมานกับการที่มีใครซักคนมาบอกลาแล้วก็ไม่ใช่ใครอื่น แค่เป็นคนที่ฉันรัก รักมาก...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น