ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chord# 3:: พยามเข้านะ
ณ ถนนชิบุยะ ท่ากลางผู้คนโหวกเหวกและวุ่นวาย มีคนนึงละที่เงียบเพราะความจริงอันโหดร้าย(ที่เพิ่งรับรู้)ที่บังคับให้เธอต้องเป็นร้องนำฝ่าย ญ ไซโจ ไอไอ เดินตามถนนชิบุยะกับ คางาวะ ไดจิ ด้วยคำชวนของเพื่อนชายคนสำคัญที่อ้างว่าจะไปซื้อไม้กลองอันใหม่ แต่ ความจริงก็คือเขาอยากอยู่กับ ไอไอสองคนโดยไม่มีตัวกวน (มาเดทนั่นแหละ)เพื่อหาข้ออ้างให้สาวน้อยตัวดี ยอมร้องเพลงให้ฟัง
“ไอไอร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อยนะ แล้วทำไมทำตัวลีบแบบนั้นอ่า” ไดจิอ้อนวอนไอไอครั้งที่ร้อยได้ละมั้ง ไอไอหันมามองไดจิเหมือนจะกินเลือกกินเนื้อ ประมานว่า ถ้าไม่ใช่เพราะแก ชั้นไม่เป็นแบบนี้หรอก(ยะ)
“ไดจิ จะให้ฉันร้อง กลางชิบุยะเนี่ยนะ”
“ก้อไอไอไม่ยอมร้องอะ งั้นกลับไปร้องให้ชั้นฟังนะ ถ้ามันไม่ดีจิงๆ ก็ให้ The Neutral สละสิด”เจ้าตัวต้นเหตุ อ้อน ขึ้นมาบ้าง จนคนตัวเล็กกว่าเริ่มใจอ่อน
“จะๆ ร้องก็ร้อง ..แต่…ให้ไดจิฟังคนเดียวนะ”
“เย่”
‘ต้องไม่เป็นไรแน่ๆมีทุกคน มีทั้งไดจิ และเรารักดนตรี เราไม่อยากให้ทุกคนผิดหวัง เราต้องร้องให้ได้!!!’
ณ ห้องซ้อมของ The Neutral ที่มีแค่ไดจิกับไอไอเพียงสองคนเท่านั้น ไอไอกำลังร้องเพลงให้ไดจิฟังในห้องซ้อมที่อยู่กันสองต่อสอง
“ ยะ…ยอดมาก เพราะที่สุด”
“จะจิงๆหรอ”
“จิงๆ ร้องเพราะกว่าเรน(ชื่อเล่นเรนซึเกะ)ด้วยซ้ำ”
“เห็นด้วยอย่างยิ่ง” คาซึกิที่แอบฟังอยู่โผล่มา ไอไอแข็งเป็นหิน ด้วยเหตุผลที่ว่ามีคนอื่นแอบฟัง
“คาซึกิแอบฟังหรอ!”
“ก้อจะมาบอกทุกคนว่า ฉันมีแฟนแล้ว แต่ เรน กับ นาโอะไปไหนซะนี่ แย่ชะมัด”
“แกหาแฟนได้? ไม่น่าเชื่อ” เสียงเป็นเชิงเยาะจากผู้เพิ่งมาเยื้อนที่มาพร้อมกับนาโอยะกล่าว
“อืม”
“ผู้ญ?”
“เออสิวะ(คิดว่าเป็นผู้ชายหรอไง ขนลุกตายเลย)”
“ไม่สวยละสิท่า” ไอไอประชด
“จะบ้าหรอ ยัยคนหาแฟนไม่ได้!.. ก็ โทโมนางะ ห้อง B ไม่สวยได้ไง”
“นาโอะว่าไง” เรนซึเกะหันไป ถามความเห็นนาโอยะที่เงียบมานาน นาโอยะหันมา สายตาดุๆถูกส่งไปให้ เรนซึเกะ(ที่ยิ้มสู้เสื้อ) ก่อนตอบคำถามอย่างระอา
‘ทำไมต้องลากชั้นเข้าไปเกี่ยวด้วย ฟะ’
“ก้อพวกหน้าพื้นๆ”นาโอยะตอบเรียบๆ แล้วมวยระหว่างนาโอยะกับ คาซึกิก็เริ่มขึ้น
“เอาละมาซ้อมกันเถอะ ไอไอยอมร้องแล้ว”
“พวกเราได้ยินหมดแล้ว เสียงเพราะมากเลยไอไอ”เรนซึเกะพูดชมไอไอ บ้าง ไอไอหน้าแดง
แล้ว The Nuetral ก้อเริ่มบรรเลงโดย มีคาซึกิเป็นผู้ฟัง ไดจิก็ตีกลองดังเหมอืนเดิม (ไอไอส่ายหน้าเอื้อมๆ) นาโอยะเลยเร่งจังหวะกีต้าของตน ไดจิได้ยินว่าจังหวะผิดจึงหยุดเล่นเมอื่ไม่มีมือกลองให้จังหวะเพลง ทุกคนก้อหยุด
“นาโอะ เร่งจังหวะทำไม”
“ก้อแก ตีดังเองนิ”
“ไอไอ พอเธอเล่นเบสแล้ว เสียงเบามากเลยนะ พยามให้มากกว่านี้หน่อยสิ จะแข่งอาทิตหน้าแล้วนะใช้ไม่ได้เลย”
“อืม”
หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่มีคนเห็นเพราะนาโอยะกับไดจิกำลังทะเลาะกัน
‘ทั้งๆที่เราพยามแล้ว แต่ก้อไม่ได้ผล เราคงทำไม่ได้แล้วละ’
พลั้นน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากเปลือกตา
‘ทำไมนะแค่นี้น้ำตาก็ไหล นี่เรา…เราเป็นคนอ่อนแอตั้งแต่เมอื่ไหร่กันนะ ตั้งแต่คางุระคุง หักอก หรอ?ไม่สิ หรือว่าจะตั้งแต่ ที่ไดจิ ชวนเราเข้าวง แต่ว่าตอนนั้น เราดีใจมากๆเลย’
พอคิดถึงตจรงนี้ร่างบางก็ คลี่รอยยิ้มละไมบนใบหน้า พร้อมน้ำตาที่ไหลลืนลงมา
‘ตอนที่ไดจิ ชวนเรา เราดีใจมากเลยนี่นา เพราะฉะนั้นต้องพยาม’
“ซวบ!”
‘อย่าบอกนะว่าไดจิมา ไม่เราไม่อยากให้เขาเห็นเราร้องไห้!’
ญสาวคิดพลางเอาแขนเช็ดหน้าไปพลาง แต่คนที่มากลับไม่ใช่ไดจิแต่ เป็นญ สาว หน้าตาสละสวย ผมสี ฮันนี่บลอน เหมือนไดจิเปี๊ยบ ติดเข็มกลัดที่แสดงว่าอยู่ปีสามของโรงเรียน เซ็นเรียวเดินมา
“อ้าว มีคนร้องไห้ด้วย” รุ่นพี่นิรนามกล่าว พร้อมหาอะไรซักอย่างในกระเป๋ากระโปงของตน “ถ้าไม่รังเกียจใช้ผ้าเช็ดหน้าของฉันก้อได้นะ” รุ่นพี่ผู้ญ ยื้นผ้าเช็ดหน้าให้เมอื่เห็นไอไอจะเอาเสื้อเช็ดหน้า
“ขะ ขอโทดนะค่ะ”
“มีเรือ่งอะไรหรอ ถ้าอยากละบายก้อเล่ามาเถอะ”
‘สวยจังหน้าเหมือนใครที่เรารู้จัก’
ไอไอเหม่อถึง ไดจิ จนลืมตอบ เมื่อรู้ตัวว่าจ้องหน้ารุ่นพี่นานเกินไปจนกลายเป็นเสีย มารยาท ไอไอเขินจนหน้าแดง พร้อมหลบสายตารุ่นพี่ที่ถูกจ้องมานาน
“เอ่อ คือ…”
“ฉัน คางาวะ นานะ อยู่ปีสามห้อง C ค่อยๆเล่าก้อได้เวลามีอีกมากนะ”
‘คางาวะ? คุ้นๆ’
“ไดจิ!”
“เพื่อนของไดจิหรอ ฉันเป็นพี่สาวของไดเรียก นานะก้อได้นะ” นานะกล่าว เหมือนปลอบไอไอไปด้วยในตัว “ไดจิคงสร้างปัญหาให้เธอเยอะเลยละสิ ”
ไอไอสายหน้าและเล่าสาเหตุที่เธอร้องไห้ให้นานะฟัง เพราะเธอพยามไม่พอ เธอไม่อยากเป็นตัวถ่วงของวง แต่เธอก้อไม่อยากโดน ไล่ออกจาก วงเช่นกัน
“เขาคงไม่ต้องการฉันแน่ๆ”
“คนในวงพูดอย่างงั้นหรอ”นานะถาม พร้อมเลิกคิ้วขึ้น ไอไอ ส่ายหน้า
“งั้นก้อไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องการนิ คิดมากไปหรือเปล่า ไอจัง ถ้าเป็นฉัน ถ้ามีคนร้องไม่ดี ฉันก้อจะให้โอกาสเขาร้อง อีกครั้ง ถ้ายังไม่ดีอีกฉันก้อจะให้โอกาสเขาไปเรื่อยๆนะ เอาละไอจัง ไหนลองร้องเพลงให้ฉันฟังสิ ถ้าไดจิว่าเพราะก็พอรับประกันได้นะ”
“แต่…”
“รักการร้องเพลงหรือป่าว ไม่อยากเลิกไม่ใช่หรอ”
“ค่ะ” แล้วเสียงอันไพเราะกังวาน ก็เริ่งขึ้นอีกครั้ง โดยมีเสียงของลมพัดเป็นเครอื่งให้จังหวะ
‘ใช่ เรารักเบส… รักดนตรี…เพราะฉะนั้น เราก็รักการร้องเพลงด้วย…ต้องไม่เป็นไรสินะ นานะซัง..ไม่เป็นไรแน่ๆนะ ไดจิ…’
พอร้องจบก็ตามด้วยเสียงตบมือของคนที่อายุมากกว่า
“เพราะนี่น่า เพราะมาก เพราะงั้นไม่เป็นไรแน่ๆ เชื่อฉันสิ ไอจัง”
นานะพูดเสร็จไดจิก้อโผล่ออกมา เห็นได้ชัดว่า เขาวิ่งตามหาไอไอจนหอบ เพราะเสื้อที่ใส่อยู่ตอนนี้ถูกปลดกระดูมเพื่อระบายเหงื่อและความร้อนจากตัว
“ไอไอ! พี่!” ไดจิ งง ลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก
“ไดจิ ชวนไอจั งเข้าวงแล้วอย่าทำให้เขาลำบาก หรือร้องไห้สิ”
“นานะซัง!”
“ไอไอร้องไห้หรอ”ไดจิหอบด้วยความเหนื่อยจากการตามหาไอไอ แล้วก้มหัว “ขอโทษนะถ้าฉันทำอะไรไม่ดี”
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาไดจิทำหน้าตาโกรธๆ
‘ทำไมทำหน้าแบบนั้น รึว่าไดจิโกรธ?’
“ไดจิโกรธ ฉันหรอ?”
“ไม่ได้โกรธ แต่เสียใจ ที่ไอไอ มีอะไรไม่บอกฉัน ทีหลังอย่าแอบไปร้องไห้คนเดียวนะ มีอะไรก้อบอกฉันสิ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ!”
‘นี่ไดจิ เป็นห่วงเราขนาดนี้เลยหรอ? แต่ว่าเหตุผลไหนก็เพียงพแล้วสำหรับเราที่จะ ร้องเพลง’
“นี่ไดจิ…”
“อะไร!”เสียงตวาทมาจากมือกลองคนสำคัญที่แม้กระทั้ง พี่สาวสุดสวยยังซะดุ้ง
“อื้ม สัญญาจ้ะ ต่อไปนี้มีอะไร ฉันจะบอกไดจินะ”
‘ไดจิเป็นคนดีเป็นเพื่อนที่ดีของเราไม่อยากให้ไดเสียใจหรือเกลียด ก้อแค่นั้น’
ไอไอไม่ทันสั้งเกตุว่าตอนนี้ที่ไดจิหลบหน้าเพราะ เขาหน้าแดงไปถึงใบหูแล้ว
“กลับ…ไป..ซ้อมเถอะ”
“นี่ไดจิฉัน ฉันจะพยามทำให้ได้เลย ไดจิว่าชั้นจะทำได้ป่าว”
“อื้อ..แน่นอน ก็เธอตั้งใจขนาดนั้น ก็ต้องได้สิ”
ไดจิพูดโดยไม่หันมามองไอไอ แต่มือของไดจิที่ลากแขนเสื้อไอไอกลับเลื่อนลงมาจับมือ บอกกับไอไอให้รู้ว่า
‘พยามเข้านะ’
แนะนำตัวละคร
คางาวะ ไดจิ
เพศ- ชาย
เกิด- 16 เมษายน
ผม- น้ำตาลฮันนี่บราว
ตา-น้ำตาลแดง
เลือดกรุ๊ป- B
อายุ-16
สูง- 174 cm
อาหารจานโปรด-บราวนี่
ชมรม-ไม่มี
ห้อง- ปี1 ห้อง D
พี่น้อง- พี่สาวหนึ่งคน (นานะ)
สีที่ชอบ-เขียว
เกี่ยวกับตัวละคร- ตัวละครตัวนี้มีแม่แบบคือ มือกลองวงเก่าของเราเอง เขาเป็นคนสอนเบสให้เราด้วย และเป็นเพื่อนสนิด (แต่มันมีแฟนแล้วนะ ฮ่าๆๆ) ก็อยากให้เป็นคนที่คอยเติมเต็มให้กับไอไอ แต่เป็นคนที่แสดงความรุสึกไม่เก่ง แต่เรอื่งความรัก ไดจิจะแดงออกทางสีหน้า(หน้าแดง) แล้วก็ หวงพี่สาวมากๆ ฮ่าๆ เพราะนานะซังจะต้องสวยและมีคนมาจีบเยอะ (ติดตามได้ตอนต่อไป) เป็นมือกลองวง The Neutral เป็นคนมือหนัก ชอบตีกลองดังเป็นเพื่อนร่วมห้องกับไอไอ เล่นดนตรีเป็นเกือบทุกชนิด เป็นคนตลกๆ มีเพื่อนสมัยเด็ก คือเรนซึเกะ ร้องนำ จึงก่อตั้งวงThe Neutral แล้วชวนนาโอยะมาเป็นมือกีต้า สมาชิกคนสุดท้ายไดจิก้อสอนดนตรีให้นั้นคือ ไอไอ
“ไอไอร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อยนะ แล้วทำไมทำตัวลีบแบบนั้นอ่า” ไดจิอ้อนวอนไอไอครั้งที่ร้อยได้ละมั้ง ไอไอหันมามองไดจิเหมือนจะกินเลือกกินเนื้อ ประมานว่า ถ้าไม่ใช่เพราะแก ชั้นไม่เป็นแบบนี้หรอก(ยะ)
“ไดจิ จะให้ฉันร้อง กลางชิบุยะเนี่ยนะ”
“ก้อไอไอไม่ยอมร้องอะ งั้นกลับไปร้องให้ชั้นฟังนะ ถ้ามันไม่ดีจิงๆ ก็ให้ The Neutral สละสิด”เจ้าตัวต้นเหตุ อ้อน ขึ้นมาบ้าง จนคนตัวเล็กกว่าเริ่มใจอ่อน
“จะๆ ร้องก็ร้อง ..แต่…ให้ไดจิฟังคนเดียวนะ”
“เย่”
‘ต้องไม่เป็นไรแน่ๆมีทุกคน มีทั้งไดจิ และเรารักดนตรี เราไม่อยากให้ทุกคนผิดหวัง เราต้องร้องให้ได้!!!’
ณ ห้องซ้อมของ The Neutral ที่มีแค่ไดจิกับไอไอเพียงสองคนเท่านั้น ไอไอกำลังร้องเพลงให้ไดจิฟังในห้องซ้อมที่อยู่กันสองต่อสอง
“ ยะ…ยอดมาก เพราะที่สุด”
“จะจิงๆหรอ”
“จิงๆ ร้องเพราะกว่าเรน(ชื่อเล่นเรนซึเกะ)ด้วยซ้ำ”
“เห็นด้วยอย่างยิ่ง” คาซึกิที่แอบฟังอยู่โผล่มา ไอไอแข็งเป็นหิน ด้วยเหตุผลที่ว่ามีคนอื่นแอบฟัง
“คาซึกิแอบฟังหรอ!”
“ก้อจะมาบอกทุกคนว่า ฉันมีแฟนแล้ว แต่ เรน กับ นาโอะไปไหนซะนี่ แย่ชะมัด”
“แกหาแฟนได้? ไม่น่าเชื่อ” เสียงเป็นเชิงเยาะจากผู้เพิ่งมาเยื้อนที่มาพร้อมกับนาโอยะกล่าว
“อืม”
“ผู้ญ?”
“เออสิวะ(คิดว่าเป็นผู้ชายหรอไง ขนลุกตายเลย)”
“ไม่สวยละสิท่า” ไอไอประชด
“จะบ้าหรอ ยัยคนหาแฟนไม่ได้!.. ก็ โทโมนางะ ห้อง B ไม่สวยได้ไง”
“นาโอะว่าไง” เรนซึเกะหันไป ถามความเห็นนาโอยะที่เงียบมานาน นาโอยะหันมา สายตาดุๆถูกส่งไปให้ เรนซึเกะ(ที่ยิ้มสู้เสื้อ) ก่อนตอบคำถามอย่างระอา
‘ทำไมต้องลากชั้นเข้าไปเกี่ยวด้วย ฟะ’
“ก้อพวกหน้าพื้นๆ”นาโอยะตอบเรียบๆ แล้วมวยระหว่างนาโอยะกับ คาซึกิก็เริ่มขึ้น
“เอาละมาซ้อมกันเถอะ ไอไอยอมร้องแล้ว”
“พวกเราได้ยินหมดแล้ว เสียงเพราะมากเลยไอไอ”เรนซึเกะพูดชมไอไอ บ้าง ไอไอหน้าแดง
แล้ว The Nuetral ก้อเริ่มบรรเลงโดย มีคาซึกิเป็นผู้ฟัง ไดจิก็ตีกลองดังเหมอืนเดิม (ไอไอส่ายหน้าเอื้อมๆ) นาโอยะเลยเร่งจังหวะกีต้าของตน ไดจิได้ยินว่าจังหวะผิดจึงหยุดเล่นเมอื่ไม่มีมือกลองให้จังหวะเพลง ทุกคนก้อหยุด
“นาโอะ เร่งจังหวะทำไม”
“ก้อแก ตีดังเองนิ”
“ไอไอ พอเธอเล่นเบสแล้ว เสียงเบามากเลยนะ พยามให้มากกว่านี้หน่อยสิ จะแข่งอาทิตหน้าแล้วนะใช้ไม่ได้เลย”
“อืม”
หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่มีคนเห็นเพราะนาโอยะกับไดจิกำลังทะเลาะกัน
‘ทั้งๆที่เราพยามแล้ว แต่ก้อไม่ได้ผล เราคงทำไม่ได้แล้วละ’
พลั้นน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากเปลือกตา
‘ทำไมนะแค่นี้น้ำตาก็ไหล นี่เรา…เราเป็นคนอ่อนแอตั้งแต่เมอื่ไหร่กันนะ ตั้งแต่คางุระคุง หักอก หรอ?ไม่สิ หรือว่าจะตั้งแต่ ที่ไดจิ ชวนเราเข้าวง แต่ว่าตอนนั้น เราดีใจมากๆเลย’
พอคิดถึงตจรงนี้ร่างบางก็ คลี่รอยยิ้มละไมบนใบหน้า พร้อมน้ำตาที่ไหลลืนลงมา
‘ตอนที่ไดจิ ชวนเรา เราดีใจมากเลยนี่นา เพราะฉะนั้นต้องพยาม’
“ซวบ!”
‘อย่าบอกนะว่าไดจิมา ไม่เราไม่อยากให้เขาเห็นเราร้องไห้!’
ญสาวคิดพลางเอาแขนเช็ดหน้าไปพลาง แต่คนที่มากลับไม่ใช่ไดจิแต่ เป็นญ สาว หน้าตาสละสวย ผมสี ฮันนี่บลอน เหมือนไดจิเปี๊ยบ ติดเข็มกลัดที่แสดงว่าอยู่ปีสามของโรงเรียน เซ็นเรียวเดินมา
“อ้าว มีคนร้องไห้ด้วย” รุ่นพี่นิรนามกล่าว พร้อมหาอะไรซักอย่างในกระเป๋ากระโปงของตน “ถ้าไม่รังเกียจใช้ผ้าเช็ดหน้าของฉันก้อได้นะ” รุ่นพี่ผู้ญ ยื้นผ้าเช็ดหน้าให้เมอื่เห็นไอไอจะเอาเสื้อเช็ดหน้า
“ขะ ขอโทดนะค่ะ”
“มีเรือ่งอะไรหรอ ถ้าอยากละบายก้อเล่ามาเถอะ”
‘สวยจังหน้าเหมือนใครที่เรารู้จัก’
ไอไอเหม่อถึง ไดจิ จนลืมตอบ เมื่อรู้ตัวว่าจ้องหน้ารุ่นพี่นานเกินไปจนกลายเป็นเสีย มารยาท ไอไอเขินจนหน้าแดง พร้อมหลบสายตารุ่นพี่ที่ถูกจ้องมานาน
“เอ่อ คือ…”
“ฉัน คางาวะ นานะ อยู่ปีสามห้อง C ค่อยๆเล่าก้อได้เวลามีอีกมากนะ”
‘คางาวะ? คุ้นๆ’
“ไดจิ!”
“เพื่อนของไดจิหรอ ฉันเป็นพี่สาวของไดเรียก นานะก้อได้นะ” นานะกล่าว เหมือนปลอบไอไอไปด้วยในตัว “ไดจิคงสร้างปัญหาให้เธอเยอะเลยละสิ ”
ไอไอสายหน้าและเล่าสาเหตุที่เธอร้องไห้ให้นานะฟัง เพราะเธอพยามไม่พอ เธอไม่อยากเป็นตัวถ่วงของวง แต่เธอก้อไม่อยากโดน ไล่ออกจาก วงเช่นกัน
“เขาคงไม่ต้องการฉันแน่ๆ”
“คนในวงพูดอย่างงั้นหรอ”นานะถาม พร้อมเลิกคิ้วขึ้น ไอไอ ส่ายหน้า
“งั้นก้อไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องการนิ คิดมากไปหรือเปล่า ไอจัง ถ้าเป็นฉัน ถ้ามีคนร้องไม่ดี ฉันก้อจะให้โอกาสเขาร้อง อีกครั้ง ถ้ายังไม่ดีอีกฉันก้อจะให้โอกาสเขาไปเรื่อยๆนะ เอาละไอจัง ไหนลองร้องเพลงให้ฉันฟังสิ ถ้าไดจิว่าเพราะก็พอรับประกันได้นะ”
“แต่…”
“รักการร้องเพลงหรือป่าว ไม่อยากเลิกไม่ใช่หรอ”
“ค่ะ” แล้วเสียงอันไพเราะกังวาน ก็เริ่งขึ้นอีกครั้ง โดยมีเสียงของลมพัดเป็นเครอื่งให้จังหวะ
‘ใช่ เรารักเบส… รักดนตรี…เพราะฉะนั้น เราก็รักการร้องเพลงด้วย…ต้องไม่เป็นไรสินะ นานะซัง..ไม่เป็นไรแน่ๆนะ ไดจิ…’
พอร้องจบก็ตามด้วยเสียงตบมือของคนที่อายุมากกว่า
“เพราะนี่น่า เพราะมาก เพราะงั้นไม่เป็นไรแน่ๆ เชื่อฉันสิ ไอจัง”
นานะพูดเสร็จไดจิก้อโผล่ออกมา เห็นได้ชัดว่า เขาวิ่งตามหาไอไอจนหอบ เพราะเสื้อที่ใส่อยู่ตอนนี้ถูกปลดกระดูมเพื่อระบายเหงื่อและความร้อนจากตัว
“ไอไอ! พี่!” ไดจิ งง ลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก
“ไดจิ ชวนไอจั งเข้าวงแล้วอย่าทำให้เขาลำบาก หรือร้องไห้สิ”
“นานะซัง!”
“ไอไอร้องไห้หรอ”ไดจิหอบด้วยความเหนื่อยจากการตามหาไอไอ แล้วก้มหัว “ขอโทษนะถ้าฉันทำอะไรไม่ดี”
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาไดจิทำหน้าตาโกรธๆ
‘ทำไมทำหน้าแบบนั้น รึว่าไดจิโกรธ?’
“ไดจิโกรธ ฉันหรอ?”
“ไม่ได้โกรธ แต่เสียใจ ที่ไอไอ มีอะไรไม่บอกฉัน ทีหลังอย่าแอบไปร้องไห้คนเดียวนะ มีอะไรก้อบอกฉันสิ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ!”
‘นี่ไดจิ เป็นห่วงเราขนาดนี้เลยหรอ? แต่ว่าเหตุผลไหนก็เพียงพแล้วสำหรับเราที่จะ ร้องเพลง’
“นี่ไดจิ…”
“อะไร!”เสียงตวาทมาจากมือกลองคนสำคัญที่แม้กระทั้ง พี่สาวสุดสวยยังซะดุ้ง
“อื้ม สัญญาจ้ะ ต่อไปนี้มีอะไร ฉันจะบอกไดจินะ”
‘ไดจิเป็นคนดีเป็นเพื่อนที่ดีของเราไม่อยากให้ไดเสียใจหรือเกลียด ก้อแค่นั้น’
ไอไอไม่ทันสั้งเกตุว่าตอนนี้ที่ไดจิหลบหน้าเพราะ เขาหน้าแดงไปถึงใบหูแล้ว
“กลับ…ไป..ซ้อมเถอะ”
“นี่ไดจิฉัน ฉันจะพยามทำให้ได้เลย ไดจิว่าชั้นจะทำได้ป่าว”
“อื้อ..แน่นอน ก็เธอตั้งใจขนาดนั้น ก็ต้องได้สิ”
ไดจิพูดโดยไม่หันมามองไอไอ แต่มือของไดจิที่ลากแขนเสื้อไอไอกลับเลื่อนลงมาจับมือ บอกกับไอไอให้รู้ว่า
‘พยามเข้านะ’
แนะนำตัวละคร
คางาวะ ไดจิ
เพศ- ชาย
เกิด- 16 เมษายน
ผม- น้ำตาลฮันนี่บราว
ตา-น้ำตาลแดง
เลือดกรุ๊ป- B
อายุ-16
สูง- 174 cm
อาหารจานโปรด-บราวนี่
ชมรม-ไม่มี
ห้อง- ปี1 ห้อง D
พี่น้อง- พี่สาวหนึ่งคน (นานะ)
สีที่ชอบ-เขียว
เกี่ยวกับตัวละคร- ตัวละครตัวนี้มีแม่แบบคือ มือกลองวงเก่าของเราเอง เขาเป็นคนสอนเบสให้เราด้วย และเป็นเพื่อนสนิด (แต่มันมีแฟนแล้วนะ ฮ่าๆๆ) ก็อยากให้เป็นคนที่คอยเติมเต็มให้กับไอไอ แต่เป็นคนที่แสดงความรุสึกไม่เก่ง แต่เรอื่งความรัก ไดจิจะแดงออกทางสีหน้า(หน้าแดง) แล้วก็ หวงพี่สาวมากๆ ฮ่าๆ เพราะนานะซังจะต้องสวยและมีคนมาจีบเยอะ (ติดตามได้ตอนต่อไป) เป็นมือกลองวง The Neutral เป็นคนมือหนัก ชอบตีกลองดังเป็นเพื่อนร่วมห้องกับไอไอ เล่นดนตรีเป็นเกือบทุกชนิด เป็นคนตลกๆ มีเพื่อนสมัยเด็ก คือเรนซึเกะ ร้องนำ จึงก่อตั้งวงThe Neutral แล้วชวนนาโอยะมาเป็นมือกีต้า สมาชิกคนสุดท้ายไดจิก้อสอนดนตรีให้นั้นคือ ไอไอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น