ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Scene3:: สิ่งที่เปลี่ยนไป
พอเราว่างก็มานั่งคุยกัน คำถามแรกที่ฉันถามซากิก็คือ…
“ซากิ โตขึ้นซากิอยากเป็นอะไร”
“เป็นคำถามแรกที่พี่ถามผมเลยนะเนี่ย...ผมหรอครับ”
ซากิพูดพร้อมมองเหม่อไปบนท้องฟ้าคล้ายจะค้นหาอะไรบางอย่างจากในกลีบเมฆที่ลอยอยู่บนฟ้านั่น เขามองมันอย่างมีจุดหมายอย่เนินนาน จนฉันสงสัย เลย มองหน้าเขาสลับกับเมฆบนท้องฟ้านั่น ซากิเริ่มรุสึกตัวแล้ว กล่าวของโทดฉัน
“อ๊ะ!ขอโทดครับ คือผม…เหม่อไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรจ้ะๆ”
“ผมอยากเป็นนักบินครับเลยกะจะเอ้นท์วิดวะการบิน ถ้าเป็นไปได้ผมอยากเรียนที่เดียวกับพี่ อยากให้พี่ไปรอผมก่อน แล้วพี่ละครับ”
“เหมือนกันจ๊ะ”
ฉันโกหกไปงั้นแต่ใจจริงฉันอยากเรียนวิดวะคอม (มานก็คล้ายๆกานอะแหละ)
“ผมอยากเรียนแพทย์”
เสียงของไดกล่าวจบพร้อมกับเจ้าของเสียงที่โผล่ออกมามาจากไหนก็ไม่รู้แล้วก็มาเล่นหัวฉัน ซากิมองได อย่างเย็นชา ฉันจึงตังข้อสงสัย
‘สองคนนี้ไม่ถูกกันรึไงนะ’
วันต่อมาเป็นวันที่ฉันตื่นสาย แต่พอมาถึงห้องอาหารฟูโกะที่เพิ่งหายไข้ก็วิ่งมาหาฉันพร้อมกับได
“พี่รู้ไหมครับวันนี้วันเกิดซากิ”
ไดพูดด้วยท่าทางตื่นเต้นกับข่าวใหม่ที่ฉันไม่เคยรู้
“จริงหรอ”
ฉันหันไปมองหน้าซากิ ซากิส่งยิ้มละไม้มาที่ฉํน รอยยิ้มอย่างที่ฉํนจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต
“ตอนนี้พี่ยังไม่มีของขวัญจะให้ไว้ตอนงาน meeting แล้วพี่จะซื้อให้นะ”
“จริงหรอครับ สัญญานะ”
ฉันกับซากิก็เกี่ยวก้อยกัน
“คิคุกะจัง ชอบไคล่ะ ระหว่าง ซากิกับได”ฟูโกะกระซิบถามฉัน
“บ้าหรอฟูจัง เราไม่ได้ชอบเด็กนะ”
แต่นั้นคือคำตอบของคนปากไม่ตรงกับใจอย่างฉัน แต่ว่าตั้งแต่วันนั้นซากิก็คุยกับฉันน้อยลง เขาเมินฉันบ้าง เดินห่างไปบ้าง เขาเปลี่ยนไป เหมือนกับว่าหลีกทางให้ไดคุยกับฉัน ให้ไดแทนที่เขา ....
คนเรามักจะรู้สึกถึงคุณค่าของของยามที่เสียมันไปจริงไหม ฉันเองก็รู้สึกแปลกๆที่อาจต้องห่างกับซากิ แบบนี้ เขาเรียกว่าความรักรึเปล่านะ
“ซากิ โตขึ้นซากิอยากเป็นอะไร”
“เป็นคำถามแรกที่พี่ถามผมเลยนะเนี่ย...ผมหรอครับ”
ซากิพูดพร้อมมองเหม่อไปบนท้องฟ้าคล้ายจะค้นหาอะไรบางอย่างจากในกลีบเมฆที่ลอยอยู่บนฟ้านั่น เขามองมันอย่างมีจุดหมายอย่เนินนาน จนฉันสงสัย เลย มองหน้าเขาสลับกับเมฆบนท้องฟ้านั่น ซากิเริ่มรุสึกตัวแล้ว กล่าวของโทดฉัน
“อ๊ะ!ขอโทดครับ คือผม…เหม่อไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรจ้ะๆ”
“ผมอยากเป็นนักบินครับเลยกะจะเอ้นท์วิดวะการบิน ถ้าเป็นไปได้ผมอยากเรียนที่เดียวกับพี่ อยากให้พี่ไปรอผมก่อน แล้วพี่ละครับ”
“เหมือนกันจ๊ะ”
ฉันโกหกไปงั้นแต่ใจจริงฉันอยากเรียนวิดวะคอม (มานก็คล้ายๆกานอะแหละ)
“ผมอยากเรียนแพทย์”
เสียงของไดกล่าวจบพร้อมกับเจ้าของเสียงที่โผล่ออกมามาจากไหนก็ไม่รู้แล้วก็มาเล่นหัวฉัน ซากิมองได อย่างเย็นชา ฉันจึงตังข้อสงสัย
‘สองคนนี้ไม่ถูกกันรึไงนะ’
วันต่อมาเป็นวันที่ฉันตื่นสาย แต่พอมาถึงห้องอาหารฟูโกะที่เพิ่งหายไข้ก็วิ่งมาหาฉันพร้อมกับได
“พี่รู้ไหมครับวันนี้วันเกิดซากิ”
ไดพูดด้วยท่าทางตื่นเต้นกับข่าวใหม่ที่ฉันไม่เคยรู้
“จริงหรอ”
ฉันหันไปมองหน้าซากิ ซากิส่งยิ้มละไม้มาที่ฉํน รอยยิ้มอย่างที่ฉํนจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต
“ตอนนี้พี่ยังไม่มีของขวัญจะให้ไว้ตอนงาน meeting แล้วพี่จะซื้อให้นะ”
“จริงหรอครับ สัญญานะ”
ฉันกับซากิก็เกี่ยวก้อยกัน
“คิคุกะจัง ชอบไคล่ะ ระหว่าง ซากิกับได”ฟูโกะกระซิบถามฉัน
“บ้าหรอฟูจัง เราไม่ได้ชอบเด็กนะ”
แต่นั้นคือคำตอบของคนปากไม่ตรงกับใจอย่างฉัน แต่ว่าตั้งแต่วันนั้นซากิก็คุยกับฉันน้อยลง เขาเมินฉันบ้าง เดินห่างไปบ้าง เขาเปลี่ยนไป เหมือนกับว่าหลีกทางให้ไดคุยกับฉัน ให้ไดแทนที่เขา ....
คนเรามักจะรู้สึกถึงคุณค่าของของยามที่เสียมันไปจริงไหม ฉันเองก็รู้สึกแปลกๆที่อาจต้องห่างกับซากิ แบบนี้ เขาเรียกว่าความรักรึเปล่านะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น