ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter3:: ออโรล่า..ที่รัก
ใบหน้าเด็กชาย บัดนี้แสดงออกถึงความเศร้าหมอง เขาไม่อยากจากเธอไป แต่เวลาแห่งการจากลาใกล้เขามาถึงแล้ว เด็กชายจึงเข้าเรอื่งที่เขาอยากจะพูด
“ถ้าฉันทำได้ ฉันอยากจะหยุดเวลานี้ไว้ตลอดไป”
“ทำไมละ”
เสียงหวานถามอีก ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อที่คนฟังแทบหงายหลัง
“ไม่เอานะ! ถ้าถูกหยุดเวลา ฉันก็ไม่สามารถโตขึ้นแล้วเป็นเจ้าสาวของ อิลเล็กทิส ได้น่ะสิ”
“โป๊ก!”
แต่คนฟังหาได้หงายหลัง แต่กลับอย่างเอาหน้ามุดดิน จึงก้มไปข้างหน้าแรงและเร็วเกินไปจนหน้าผากกระทบกับพื้นดินเข้าอย่างจังเพื่อปกปิดความอาย ออโรล่าหัวเราะกับการกระทำของเด็กชาย ก่อนที่เจ้าของเรือนผมสีเทาจะลุกขึ้นมาพร้อมส่งสายตาดุ
“ถ้าเธอเป็น มนุษย์ ฉันก็อาจรักเธอได้”
“ทำไมละ”
“เพราะนางไม้ไม่สามารถอยู่กับมนุษย์ แต่อยู่ในป่านั่น” เด็กชายเอ่ยพร้อมชี้นิ้วทิศทางที่คาดว่าน่าจะเป็นป่า
“แต่แม่ฉันก็ยังอยู่กับพ่อของฉันได้เลย ฉันก็ด้วย!”
“แต่เธอเป็น ครึ่ง…”
ก่อนเด็กชายจะได้พูดจบ เรียวปากน่ารักก็เถียงกลับอย่างนึกสนุก
“แต่ก็เป็นนางไม้นะ!!”
“ก็ได้เธอชนะ!”
เด็กชายพูดน้อยแต่ช่างคิด ขี้เกียจเถียงต่อ แต่เด็กชายช่างคิดก็ยังอดสงสัยไม่ได้ และคิดจะเก็บคำถามนี้ไปถามผู้เป็นพ่อ
‘ เคยมีนางไม้อยู่กับมนุษย์ ด้วยหรอ ท่านพ่อ?’
“เธอรู้ใช่ไหมว่าวันราชสมภพเจ้าชายอลันเนสจะจัดขึ้นในเย็นวันนี้ และฉันจะต้องกลับเพราะฉันไม่ใช่คนของโฮมอส”
“รู้ฉันรู้” เด็กสาวเอ่ยเสียงหงอย
“ฉันถึงอยากหยุดเวลาไง จะได้เล่นกับ…”
ริมฝีปากได้รูปของเด็กชายถูกปิดด้วยมือของเด็กหญิงเป็นเชิงว่าห้ามพูดอะไรต่อ
“แต่ถึงจากกันฉันก็มั่นใจว่า เธอจะต้องหาฉันพบจริงไหม อิลเล็กทิส”
เสียงหวานของเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อน เอ่ยพร้อมหยดน้ำตาเม็ดเล็กๆร่วงลงมาจาดวงตาคู่งาม ก่อนเอ่ยเสียงสั่น
“สัญญา ซิ”
บัดนี้สติการหักห้ามใจของเด็กชายได้พังทลายลงโดยสิ้นเชิง เหมือนเขื่อนที่ไม่อาจจะต้านน้ำหลากยามฤดูฝน เด็กชายรีบคว้าร่างที่เล็กกว่าเข้ามาในอ้อมกอด เมื่อเห็น ดวงตาของเด็กสาวแดงก่ำหัวใจของเขาก็แทบอยากจะแตกสลายไปกับเธอ เด็กสาวหาได้ขันขืน ปล่อยตัวให้ไปตามแรงกอดของคนตรงหน้าพร้อมกับ น้ำตาที่ไหลออกมาหนักยิ่งขึ้น
“อย่าร้องไห้ ออโรล่า!” เด็กชายพูดเสียงสั่น เกือบจะร้องด้วยเหมือนกัน
“ อิล..อึก..อิลเล็กทิส..”
เด็กชายคลายอ้อมกอดลงเล็กน้อย จ้องเข้าไปในนัยน์ตาสีทับทิมคู่งามนั้นอย่างจริงจังทว่า เด็กสาวตรงหน้าก็ยังไม่หยุดสะอื้น ดวงตาคู่งามบัดนี้เต็มไปด้วยรอยน้ำตาแห่งความเศร้าหมอง
“เรียกฉันว่า อิลก็ได้”
“อิล…อิล.. ฉันมีของจะ..ให้”
เด็กสาวเอ่ยเสียงแผ่วพยามหยุดทัพน้ำตาที่ไหลอย่างเจิ่งนองบนใบหน้า พร้อมแบกมืออกให้เด็กชายดู เด็กชายก็ก้มลงมองแต่โดยดี สิ่งที่เห็นนั้นคือ สร้อยคอเงิน ห้อยจี้รูปไข่ สีแปลกประหลาด
“ฉันจะซื้อให้พี่ชายกับฉันคนละอันจะได้เป็นของคู่กัน แต่ว่า มีอีกชิ้นเป็นแหวน เลยให้แหวนพี่ชาย และให้สร้อยกับอิลดีกว่า”
“พี่ชาย เธอ?”
“อืม นี่ไงของฉัน”
เด็กสาวแบมืออีกข้างเผยให้เห็นสร้อยสีเงินเหมือนกันเพียงแต่สั้นกว่าและมีจี้รูป แท่งเหล็ก ห้อยอยู่ แต่สีนั้น ประหลาดเหมอืนสีจี้รูปไข่ที่จะให้ อิลเล็กทิส
“ก็… อิลจะได้ตามหาฉันเจอ “
พูดจบ เด็กสาวก็ผละออกจากอ้อมแขนคนตรงหน้า วิ่งตรงไปทางราชวังอันโอ้อ่าของราชวงศ์ ฮอกเฟร์ เด็กชายมองดวงใจของเขาวิ่งไปจนลับตาพร้อมกับทรุดลงนั่งอย่างเข่าอ่อนเมื่อ นางอันเป็นที่รักจากไป
‘ลาก่อน….ออโรล่า ที่รัก’
พร้อมเฝ้าคิดถึงวันที่จะได้เจอเธออีกครั้งเพื่อนจะบอกความในใจนี้
(มีต่อนะค่ะ)
“ถ้าฉันทำได้ ฉันอยากจะหยุดเวลานี้ไว้ตลอดไป”
“ทำไมละ”
เสียงหวานถามอีก ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อที่คนฟังแทบหงายหลัง
“ไม่เอานะ! ถ้าถูกหยุดเวลา ฉันก็ไม่สามารถโตขึ้นแล้วเป็นเจ้าสาวของ อิลเล็กทิส ได้น่ะสิ”
“โป๊ก!”
แต่คนฟังหาได้หงายหลัง แต่กลับอย่างเอาหน้ามุดดิน จึงก้มไปข้างหน้าแรงและเร็วเกินไปจนหน้าผากกระทบกับพื้นดินเข้าอย่างจังเพื่อปกปิดความอาย ออโรล่าหัวเราะกับการกระทำของเด็กชาย ก่อนที่เจ้าของเรือนผมสีเทาจะลุกขึ้นมาพร้อมส่งสายตาดุ
“ถ้าเธอเป็น มนุษย์ ฉันก็อาจรักเธอได้”
“ทำไมละ”
“เพราะนางไม้ไม่สามารถอยู่กับมนุษย์ แต่อยู่ในป่านั่น” เด็กชายเอ่ยพร้อมชี้นิ้วทิศทางที่คาดว่าน่าจะเป็นป่า
“แต่แม่ฉันก็ยังอยู่กับพ่อของฉันได้เลย ฉันก็ด้วย!”
“แต่เธอเป็น ครึ่ง…”
ก่อนเด็กชายจะได้พูดจบ เรียวปากน่ารักก็เถียงกลับอย่างนึกสนุก
“แต่ก็เป็นนางไม้นะ!!”
“ก็ได้เธอชนะ!”
เด็กชายพูดน้อยแต่ช่างคิด ขี้เกียจเถียงต่อ แต่เด็กชายช่างคิดก็ยังอดสงสัยไม่ได้ และคิดจะเก็บคำถามนี้ไปถามผู้เป็นพ่อ
‘ เคยมีนางไม้อยู่กับมนุษย์ ด้วยหรอ ท่านพ่อ?’
“เธอรู้ใช่ไหมว่าวันราชสมภพเจ้าชายอลันเนสจะจัดขึ้นในเย็นวันนี้ และฉันจะต้องกลับเพราะฉันไม่ใช่คนของโฮมอส”
“รู้ฉันรู้” เด็กสาวเอ่ยเสียงหงอย
“ฉันถึงอยากหยุดเวลาไง จะได้เล่นกับ…”
ริมฝีปากได้รูปของเด็กชายถูกปิดด้วยมือของเด็กหญิงเป็นเชิงว่าห้ามพูดอะไรต่อ
“แต่ถึงจากกันฉันก็มั่นใจว่า เธอจะต้องหาฉันพบจริงไหม อิลเล็กทิส”
เสียงหวานของเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อน เอ่ยพร้อมหยดน้ำตาเม็ดเล็กๆร่วงลงมาจาดวงตาคู่งาม ก่อนเอ่ยเสียงสั่น
“สัญญา ซิ”
บัดนี้สติการหักห้ามใจของเด็กชายได้พังทลายลงโดยสิ้นเชิง เหมือนเขื่อนที่ไม่อาจจะต้านน้ำหลากยามฤดูฝน เด็กชายรีบคว้าร่างที่เล็กกว่าเข้ามาในอ้อมกอด เมื่อเห็น ดวงตาของเด็กสาวแดงก่ำหัวใจของเขาก็แทบอยากจะแตกสลายไปกับเธอ เด็กสาวหาได้ขันขืน ปล่อยตัวให้ไปตามแรงกอดของคนตรงหน้าพร้อมกับ น้ำตาที่ไหลออกมาหนักยิ่งขึ้น
“อย่าร้องไห้ ออโรล่า!” เด็กชายพูดเสียงสั่น เกือบจะร้องด้วยเหมือนกัน
“ อิล..อึก..อิลเล็กทิส..”
เด็กชายคลายอ้อมกอดลงเล็กน้อย จ้องเข้าไปในนัยน์ตาสีทับทิมคู่งามนั้นอย่างจริงจังทว่า เด็กสาวตรงหน้าก็ยังไม่หยุดสะอื้น ดวงตาคู่งามบัดนี้เต็มไปด้วยรอยน้ำตาแห่งความเศร้าหมอง
“เรียกฉันว่า อิลก็ได้”
“อิล…อิล.. ฉันมีของจะ..ให้”
เด็กสาวเอ่ยเสียงแผ่วพยามหยุดทัพน้ำตาที่ไหลอย่างเจิ่งนองบนใบหน้า พร้อมแบกมืออกให้เด็กชายดู เด็กชายก็ก้มลงมองแต่โดยดี สิ่งที่เห็นนั้นคือ สร้อยคอเงิน ห้อยจี้รูปไข่ สีแปลกประหลาด
“ฉันจะซื้อให้พี่ชายกับฉันคนละอันจะได้เป็นของคู่กัน แต่ว่า มีอีกชิ้นเป็นแหวน เลยให้แหวนพี่ชาย และให้สร้อยกับอิลดีกว่า”
“พี่ชาย เธอ?”
“อืม นี่ไงของฉัน”
เด็กสาวแบมืออีกข้างเผยให้เห็นสร้อยสีเงินเหมือนกันเพียงแต่สั้นกว่าและมีจี้รูป แท่งเหล็ก ห้อยอยู่ แต่สีนั้น ประหลาดเหมอืนสีจี้รูปไข่ที่จะให้ อิลเล็กทิส
“ก็… อิลจะได้ตามหาฉันเจอ “
พูดจบ เด็กสาวก็ผละออกจากอ้อมแขนคนตรงหน้า วิ่งตรงไปทางราชวังอันโอ้อ่าของราชวงศ์ ฮอกเฟร์ เด็กชายมองดวงใจของเขาวิ่งไปจนลับตาพร้อมกับทรุดลงนั่งอย่างเข่าอ่อนเมื่อ นางอันเป็นที่รักจากไป
‘ลาก่อน….ออโรล่า ที่รัก’
พร้อมเฝ้าคิดถึงวันที่จะได้เจอเธออีกครั้งเพื่อนจะบอกความในใจนี้
(มีต่อนะค่ะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น