ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chord#3::ฉันเนี่ยนะร้องนำ?!!@#
ณ ถนนชิบุยะ ท่ามกลางผู้คนโหวกเหวกและเสียงที่วุ่นวาย มีคนหนึ่งละที่เงียบเพราะความจริงอันโหดร้ายที่เพิ่งได้รับรู้ที่บังคับให้เธอต้องเป็นร้องนำฝ่ายหญิงแห่งวง The Neutral ไซโจ ไอไอ เดินตามถนนชิบุยะกับ คางาวะ ไดจิ ด้วยคำชวนของเพื่อนชายคนสำคัญที่อ้างว่าจะไปซื้อไม้กลองอันใหม่ แต่ ความจริงก็คือเขาอยากอยู่กับ ไอไอสองคนโดยไม่มีตัวเพื่อหาข้ออ้างให้สาวน้อยคนดี ยอมร้องเพลงให้ฟังให้ได้
“ไอไอร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อยนะ แล้วทำไมทำตัวลีบแบบนั้นอ่า” ไดจิอ้อนวอนไอไอครั้งที่ร้อยได้ละมั้ง ไอไอหันมามองไดจิเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ประมาณว่า
‘ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ชั้นไม่เป็นแบบนี้หรอกยะ’
“ไดจิ จะให้ฉันร้อง กลางชิบุยะเนี่ยนะ”
“ก็ไอไอไม่ยอมร้องอะ งั้นกลับไปร้องให้ชั้นฟังนะ ถ้ามันไม่ดีจริงๆ ก็ให้ The Neutral สละสิทธิ์”เจ้าตัวต้นเหตุ อ้อน ขึ้นมาบ้าง จนคนตัวเล็กกว่าเริ่มใจอ่อน
“จ่ะๆ ร้องก็ร้อง ..แต่…ให้ไดจิฟังคนเดียวนะ”
“เย่!”
‘ต้องไม่เป็นไรแน่ๆมีทุกคน มีทั้งไดจิ และเรารักดนตรี เราไม่อยากให้ทุกคนผิดหวัง เราต้องร้องให้ได้!!!’
ณ ห้องซ้อมของ The Neutral ที่มีแค่ไดจิกับไอไอเพียงสองคนเท่านั้น ไอไอกำลังร้องเพลงให้ไดจิฟังในห้องซ้อมที่อยู่กันสองต่อสอง
“ ยะ…ยอดมาก เพราะที่สุด”
“จะ...จริงๆหรอ”
“จริงๆ ร้องเพราะกว่าเรน(ชื่อเล่นเรนซึเกะ)ด้วยซ้ำ”
“เห็นด้วยอย่างยิ่งนะครับ” คาซึกิที่แอบฟังอยู่โผล่มา ไอไอแข็งเป็นหิน ด้วยเหตุผลที่ว่ามีคนอื่นแอบฟัง
“คาซึกิแอบฟังหรอ!”
“ก็จะมาบอกทุกคนว่า ฉันมีแฟนแล้ว แต่ เรน กับ นาโอะไปไหนซะนี่ แย่ชะมัด”
“แกหาแฟนได้? ไม่น่าเชื่อ” เสียงเป็นเชิงเยาะจากผู้เพิ่งมาเยือนที่มาพร้อมกับนาโอยะกล่าวขึ้น
“อืม!”
“ผู้หญิง?”
“เออสิวะ คิดว่าเป็นผู้ชายหรอไง ขนลุกตายเลย!”
“ไม่สวยละสิท่า” ไอไอประชด คาซึกิเริ่มหมดความอดทนเมื่อโดนสบประมาทฝีมือในการจีบหญิงจากผู้หญิง
“จะบ้าหรอ ยัยคนหาแฟนไม่ได้!.. ก็ โทโมนางะ ห้อง B ไม่สวยได้ไง”
“นาโอะว่าไง” เรนซึเกะหันไป ถามความเห็นนาโอยะที่เงียบมานาน สายตาดุๆถูกส่งไปให้ เรนซึเกะที่ยิ้มสู้เสือ ก่อนตอบคำถามอย่างระอา
‘ทำไมต้องลากชั้นเข้าไปเกี่ยวด้วย ฟะ’
“ก็พวกหน้าพื้นๆ”
นาโอยะตอบเรียบๆ แล้วมวยระหว่างนาโอยะกับ คาซึกิก็เริ่มขึ้น
“เอาละมาซ้อมกันเถอะ ไอไอยอมร้องแล้ว”
“พวกเราได้ยินหมดแล้ว เสียงเพราะมากเลยไอไอ”เรนซึเกะพูดชมไอไอ บ้าง ไอไอหน้าแดง
The Neutral จึงเริ่มบรรเลงโดย มีคาซึกิเป็นผู้ฟัง ไดจิก็ตีกลองดังเหมือนเดิม นาโอยะเลยเร่งจังหวะกีตาร์ของตน ไดจิได้ยินว่าจังหวะผิดจึงหยุดเล่นเมื่อไม่มีมือกลองให้จังหวะเพลง ทุกคนก้อหยุด
“นาโอะ เร่งจังหวะทำไม”
“ก็แก ตีดังเองนิ”
“ไอไอ พอเธอเล่นเบสแล้ว เสียงเบามากเลยนะ พยายามให้มากกว่านี้หน่อยสิ จะแข่งอาทิตย์หน้าแล้วนะใช้ไม่ได้เลย”
“อืม…”
หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่มีคนเห็นเพราะนาโอยะกับไดจิกำลังทะเลาะกัน
‘ทั้งๆที่เราพยายามแล้ว แต่ก็ไม่ได้ผล เราคงทำไม่ได้แล้วละ’
พลันน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากนัยน์ตามรกตคู่งามนั่น
‘ทำไมนะแค่นี้น้ำตาก็ไหล นี่เรา…เราเป็นคนอ่อนแอตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ตั้งแต่คางุระคุง หักอก หรอ?ไม่สิ หรือว่าจะตั้งแต่ ที่ไดจิ ชวนเราเข้าวง แต่ว่าตอนนั้น เราดีใจมากๆเลย’
พอคิดถึงตรงนี้ร่างบางก็ คลี่รอยยิ้มละไมบนใบหน้า พร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย
‘ตอนที่ไดจิ ชวนเรา เราดีใจมากเลยนี่นา เพราะฉะนั้นต้องพยายาม’
“ซวบ!”
‘อย่าบอกนะว่าไดจิมา ไม่เราไม่อยากให้เขาเห็นเราร้องไห้!’
หญิงสาวคิดพลางเอาแขนเช็ดหน้าไปพลาง แต่คนที่มากลับไม่ใช่คนที่หวังอยากให้มาแต่ เป็นหญิงสาว หน้าตาสละสวย ผมสี ฮันนี่บลอน เหมือนไดจิเปี๊ยบ ติดเข็มกลัดที่แสดงว่าอยู่ปีสามของโรงเรียน เซ็นเรียวเดินมา
“อ้าว มีคนร้องไห้ด้วย” รุ่นพี่นิรนามกล่าว พร้อมหาอะไรซักอย่างในกระเป๋ากระโปงของตน “ถ้าไม่รังเกียจใช้ผ้าเช็ดหน้าของฉันก็ได้นะ” รุ่นพี่ผู้หญิง ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เมื่อเห็นไอไอจะเอาแขนเสื้อเช็ดหน้า
“ขะ…ขอโทษนะค่ะ”
“มีเรื่องอะไรหรอ ถ้าอยากระบายก็เล่ามาเถอะ”
‘สวยจังหน้าเหมือนใครที่เรารู้จัก’
ไอไอเหม่อถึง ไดจิ จนลืมตอบ เมื่อรู้ตัวว่าจ้องหน้ารุ่นพี่นานเกินไปจนกลายเป็นเสีย มารยาท ไอไอเขินจนหน้าแดง พร้อมหลบสายตารุ่นพี่ที่ถูกจ้องมานาน
“เอ่อ คือ…”
“ฉัน คางาวะ นานะ อยู่ปีสามห้อง C ค่อยๆเล่าก็ได้เวลามีอีกมากนะ”
‘คางาวะ? คุ้นๆ’
“ไดจิ!”
“เพื่อนของไดจิหรอ ฉันเป็นพี่สาวของไดเรียก นานะก็ได้นะ” นานะกล่าว เหมือนปลอบไอไอไปด้วยในตัว “ไดจิคงสร้างปัญหาให้เธอเยอะละสิ ”
ไอไอส่ายหน้าและเล่าสาเหตุที่เธอร้องไห้ให้นานะฟัง เพราะเธอพยายามไม่พอ เธอไม่อยากเป็นตัวถ่วงของวง แต่เธอก็ไม่อยากโดน ไล่ออกจาก วงเช่นกัน
“เขาคงไม่ต้องการฉันแน่ๆ”
“คนในวงพูดอย่างงั้นหรอ”นานะถาม พร้อมเลิกคิ้วขึ้น ไอไอ ส่ายหน้า
“งั้นก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องการนี่ คิดมากไปหรือเปล่า ไอจัง ถ้าเป็นฉัน ถ้ามีคนร้องไม่ดี ฉันก็จะให้โอกาสเขาร้อง อีกครั้ง ถ้ายังไม่ดีอีกฉันก็จะให้โอกาสเขาไปเรื่อยๆนะ เอาละไอจัง ไหนลองร้องเพลงให้ฉันฟังสิ ถ้าไดจิว่าเพราะก็พอรับประกันได้นะ”
“แต่…”
“รักการร้องเพลงหรือป่าว ไม่อยากเลิกไม่ใช่หรอ”
“ค่ะ” แล้วเสียงอันไพเราะเริ่มกังวานขึ้นอีกครั้ง โดยมีเสียงของลมพัดอ่อนๆเป็นเครื่องให้จังหวะ
‘ใช่ เรารักเบส… รักดนตรี…เพราะฉะนั้น เราก็รักการร้องเพลงด้วย…ต้องไม่เป็นไรสินะ นานะซัง..ไม่เป็นไรแน่ๆนะ ไดจิ…’
พอร้องจบก็ตามด้วยเสียงตบมือของคนที่อายุมากกว่า
“เพราะนี่นา เพราะมาก เพราะงั้นไม่เป็นไรแน่ๆ เชื่อฉันสิ ไอจัง”
นานะพูดเสร็จไดจิก็โผล่ออกมาจากมุมตึก เห็นได้ชัดว่า เขาวิ่งตามหาไอไอจนหอบ เพราะเสื้อที่ใส่อยู่ตอนนี้ถูกปลดกระดุมเพื่อระบายเหงื่อและความร้อนจากตัว ที่หาไอไอได้ก็คงจะมาตามเสียงที่แสนไพเราะนั่น
“ไอไอ! พี่!” ไดจิ งง ลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก
“ไดจิ ชวนไอจังเข้าวงแล้วอย่าทำให้เขาลำบาก หรือร้องไห้สิ”
“นานะซัง!”
“ไอไอร้องไห้หรอ”ไดจิหอบด้วยความเหนื่อยจากการตามหาไอไอ แล้วก้มหัว “ขอโทษนะถ้าฉันทำอะไรไม่ดี”
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาไดจิทำหน้าตาโกรธๆ
‘ทำไมทำหน้าแบบนั้น รึว่าไดจิโกรธ?’
“ไดจิ…โกรธ ฉันหรอ?”
“ไม่ได้โกรธ แต่เสียใจ ที่ไอไอ มีอะไรไม่บอกฉัน ทีหลังอย่าแอบไปร้องไห้คนเดียวนะ มีอะไรก็บอกฉันสิ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ!”
‘นี่ไดจิ เป็นห่วงเราขนาดนี้เลยหรอ? แต่ว่าเหตุผลไหนก็เพียงพอแล้วสำหรับเราที่จะ ร้องเพลง’
“นี่ไดจิ…”
“อะไร!”เสียงตวาดมาจากมือกลองคนสำคัญที่แม้กระทั้ง พี่สาวสุดสวยยังสะดุ้ง
“อื้ม สัญญาจ้ะ ต่อไปนี้มีอะไร ฉันจะบอกไดจินะ”
‘ไดจิเป็นคนดีเป็นเพื่อนที่ดีของเราไม่อยากให้ไดเสียใจหรือเกลียด ก็แค่นั้น’
ไอไอไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้ที่ไดจิหลบหน้าเพราะ เขาหน้าแดงไปถึงใบหูแล้ว
“กลับ…ไป..ซ้อมเถอะ”
“นี่ไดจิฉัน ฉันจะพยายามทำให้ได้เลยนะ ไดจิว่าชั้นจะทำได้ป่าว”
“อื้อ..แน่นอน ก็เธอตั้งใจขนาดนั้น ก็ต้องได้สิ”
ไดจิพูดโดยไม่หันมามองไอไอ แต่มือของไดจิที่ลากแขนเสื้อไอไอกลับเลื่อนลงมาจับมือ บอกกับไอไอให้รู้ว่า
‘พยายามเข้านะ’
“ไอไอร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อยนะ แล้วทำไมทำตัวลีบแบบนั้นอ่า” ไดจิอ้อนวอนไอไอครั้งที่ร้อยได้ละมั้ง ไอไอหันมามองไดจิเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ประมาณว่า
‘ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ชั้นไม่เป็นแบบนี้หรอกยะ’
“ไดจิ จะให้ฉันร้อง กลางชิบุยะเนี่ยนะ”
“ก็ไอไอไม่ยอมร้องอะ งั้นกลับไปร้องให้ชั้นฟังนะ ถ้ามันไม่ดีจริงๆ ก็ให้ The Neutral สละสิทธิ์”เจ้าตัวต้นเหตุ อ้อน ขึ้นมาบ้าง จนคนตัวเล็กกว่าเริ่มใจอ่อน
“จ่ะๆ ร้องก็ร้อง ..แต่…ให้ไดจิฟังคนเดียวนะ”
“เย่!”
‘ต้องไม่เป็นไรแน่ๆมีทุกคน มีทั้งไดจิ และเรารักดนตรี เราไม่อยากให้ทุกคนผิดหวัง เราต้องร้องให้ได้!!!’
ณ ห้องซ้อมของ The Neutral ที่มีแค่ไดจิกับไอไอเพียงสองคนเท่านั้น ไอไอกำลังร้องเพลงให้ไดจิฟังในห้องซ้อมที่อยู่กันสองต่อสอง
“ ยะ…ยอดมาก เพราะที่สุด”
“จะ...จริงๆหรอ”
“จริงๆ ร้องเพราะกว่าเรน(ชื่อเล่นเรนซึเกะ)ด้วยซ้ำ”
“เห็นด้วยอย่างยิ่งนะครับ” คาซึกิที่แอบฟังอยู่โผล่มา ไอไอแข็งเป็นหิน ด้วยเหตุผลที่ว่ามีคนอื่นแอบฟัง
“คาซึกิแอบฟังหรอ!”
“ก็จะมาบอกทุกคนว่า ฉันมีแฟนแล้ว แต่ เรน กับ นาโอะไปไหนซะนี่ แย่ชะมัด”
“แกหาแฟนได้? ไม่น่าเชื่อ” เสียงเป็นเชิงเยาะจากผู้เพิ่งมาเยือนที่มาพร้อมกับนาโอยะกล่าวขึ้น
“อืม!”
“ผู้หญิง?”
“เออสิวะ คิดว่าเป็นผู้ชายหรอไง ขนลุกตายเลย!”
“ไม่สวยละสิท่า” ไอไอประชด คาซึกิเริ่มหมดความอดทนเมื่อโดนสบประมาทฝีมือในการจีบหญิงจากผู้หญิง
“จะบ้าหรอ ยัยคนหาแฟนไม่ได้!.. ก็ โทโมนางะ ห้อง B ไม่สวยได้ไง”
“นาโอะว่าไง” เรนซึเกะหันไป ถามความเห็นนาโอยะที่เงียบมานาน สายตาดุๆถูกส่งไปให้ เรนซึเกะที่ยิ้มสู้เสือ ก่อนตอบคำถามอย่างระอา
‘ทำไมต้องลากชั้นเข้าไปเกี่ยวด้วย ฟะ’
“ก็พวกหน้าพื้นๆ”
นาโอยะตอบเรียบๆ แล้วมวยระหว่างนาโอยะกับ คาซึกิก็เริ่มขึ้น
“เอาละมาซ้อมกันเถอะ ไอไอยอมร้องแล้ว”
“พวกเราได้ยินหมดแล้ว เสียงเพราะมากเลยไอไอ”เรนซึเกะพูดชมไอไอ บ้าง ไอไอหน้าแดง
The Neutral จึงเริ่มบรรเลงโดย มีคาซึกิเป็นผู้ฟัง ไดจิก็ตีกลองดังเหมือนเดิม นาโอยะเลยเร่งจังหวะกีตาร์ของตน ไดจิได้ยินว่าจังหวะผิดจึงหยุดเล่นเมื่อไม่มีมือกลองให้จังหวะเพลง ทุกคนก้อหยุด
“นาโอะ เร่งจังหวะทำไม”
“ก็แก ตีดังเองนิ”
“ไอไอ พอเธอเล่นเบสแล้ว เสียงเบามากเลยนะ พยายามให้มากกว่านี้หน่อยสิ จะแข่งอาทิตย์หน้าแล้วนะใช้ไม่ได้เลย”
“อืม…”
หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่มีคนเห็นเพราะนาโอยะกับไดจิกำลังทะเลาะกัน
‘ทั้งๆที่เราพยายามแล้ว แต่ก็ไม่ได้ผล เราคงทำไม่ได้แล้วละ’
พลันน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากนัยน์ตามรกตคู่งามนั่น
‘ทำไมนะแค่นี้น้ำตาก็ไหล นี่เรา…เราเป็นคนอ่อนแอตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ตั้งแต่คางุระคุง หักอก หรอ?ไม่สิ หรือว่าจะตั้งแต่ ที่ไดจิ ชวนเราเข้าวง แต่ว่าตอนนั้น เราดีใจมากๆเลย’
พอคิดถึงตรงนี้ร่างบางก็ คลี่รอยยิ้มละไมบนใบหน้า พร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย
‘ตอนที่ไดจิ ชวนเรา เราดีใจมากเลยนี่นา เพราะฉะนั้นต้องพยายาม’
“ซวบ!”
‘อย่าบอกนะว่าไดจิมา ไม่เราไม่อยากให้เขาเห็นเราร้องไห้!’
หญิงสาวคิดพลางเอาแขนเช็ดหน้าไปพลาง แต่คนที่มากลับไม่ใช่คนที่หวังอยากให้มาแต่ เป็นหญิงสาว หน้าตาสละสวย ผมสี ฮันนี่บลอน เหมือนไดจิเปี๊ยบ ติดเข็มกลัดที่แสดงว่าอยู่ปีสามของโรงเรียน เซ็นเรียวเดินมา
“อ้าว มีคนร้องไห้ด้วย” รุ่นพี่นิรนามกล่าว พร้อมหาอะไรซักอย่างในกระเป๋ากระโปงของตน “ถ้าไม่รังเกียจใช้ผ้าเช็ดหน้าของฉันก็ได้นะ” รุ่นพี่ผู้หญิง ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เมื่อเห็นไอไอจะเอาแขนเสื้อเช็ดหน้า
“ขะ…ขอโทษนะค่ะ”
“มีเรื่องอะไรหรอ ถ้าอยากระบายก็เล่ามาเถอะ”
‘สวยจังหน้าเหมือนใครที่เรารู้จัก’
ไอไอเหม่อถึง ไดจิ จนลืมตอบ เมื่อรู้ตัวว่าจ้องหน้ารุ่นพี่นานเกินไปจนกลายเป็นเสีย มารยาท ไอไอเขินจนหน้าแดง พร้อมหลบสายตารุ่นพี่ที่ถูกจ้องมานาน
“เอ่อ คือ…”
“ฉัน คางาวะ นานะ อยู่ปีสามห้อง C ค่อยๆเล่าก็ได้เวลามีอีกมากนะ”
‘คางาวะ? คุ้นๆ’
“ไดจิ!”
“เพื่อนของไดจิหรอ ฉันเป็นพี่สาวของไดเรียก นานะก็ได้นะ” นานะกล่าว เหมือนปลอบไอไอไปด้วยในตัว “ไดจิคงสร้างปัญหาให้เธอเยอะละสิ ”
ไอไอส่ายหน้าและเล่าสาเหตุที่เธอร้องไห้ให้นานะฟัง เพราะเธอพยายามไม่พอ เธอไม่อยากเป็นตัวถ่วงของวง แต่เธอก็ไม่อยากโดน ไล่ออกจาก วงเช่นกัน
“เขาคงไม่ต้องการฉันแน่ๆ”
“คนในวงพูดอย่างงั้นหรอ”นานะถาม พร้อมเลิกคิ้วขึ้น ไอไอ ส่ายหน้า
“งั้นก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องการนี่ คิดมากไปหรือเปล่า ไอจัง ถ้าเป็นฉัน ถ้ามีคนร้องไม่ดี ฉันก็จะให้โอกาสเขาร้อง อีกครั้ง ถ้ายังไม่ดีอีกฉันก็จะให้โอกาสเขาไปเรื่อยๆนะ เอาละไอจัง ไหนลองร้องเพลงให้ฉันฟังสิ ถ้าไดจิว่าเพราะก็พอรับประกันได้นะ”
“แต่…”
“รักการร้องเพลงหรือป่าว ไม่อยากเลิกไม่ใช่หรอ”
“ค่ะ” แล้วเสียงอันไพเราะเริ่มกังวานขึ้นอีกครั้ง โดยมีเสียงของลมพัดอ่อนๆเป็นเครื่องให้จังหวะ
‘ใช่ เรารักเบส… รักดนตรี…เพราะฉะนั้น เราก็รักการร้องเพลงด้วย…ต้องไม่เป็นไรสินะ นานะซัง..ไม่เป็นไรแน่ๆนะ ไดจิ…’
พอร้องจบก็ตามด้วยเสียงตบมือของคนที่อายุมากกว่า
“เพราะนี่นา เพราะมาก เพราะงั้นไม่เป็นไรแน่ๆ เชื่อฉันสิ ไอจัง”
นานะพูดเสร็จไดจิก็โผล่ออกมาจากมุมตึก เห็นได้ชัดว่า เขาวิ่งตามหาไอไอจนหอบ เพราะเสื้อที่ใส่อยู่ตอนนี้ถูกปลดกระดุมเพื่อระบายเหงื่อและความร้อนจากตัว ที่หาไอไอได้ก็คงจะมาตามเสียงที่แสนไพเราะนั่น
“ไอไอ! พี่!” ไดจิ งง ลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก
“ไดจิ ชวนไอจังเข้าวงแล้วอย่าทำให้เขาลำบาก หรือร้องไห้สิ”
“นานะซัง!”
“ไอไอร้องไห้หรอ”ไดจิหอบด้วยความเหนื่อยจากการตามหาไอไอ แล้วก้มหัว “ขอโทษนะถ้าฉันทำอะไรไม่ดี”
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาไดจิทำหน้าตาโกรธๆ
‘ทำไมทำหน้าแบบนั้น รึว่าไดจิโกรธ?’
“ไดจิ…โกรธ ฉันหรอ?”
“ไม่ได้โกรธ แต่เสียใจ ที่ไอไอ มีอะไรไม่บอกฉัน ทีหลังอย่าแอบไปร้องไห้คนเดียวนะ มีอะไรก็บอกฉันสิ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ!”
‘นี่ไดจิ เป็นห่วงเราขนาดนี้เลยหรอ? แต่ว่าเหตุผลไหนก็เพียงพอแล้วสำหรับเราที่จะ ร้องเพลง’
“นี่ไดจิ…”
“อะไร!”เสียงตวาดมาจากมือกลองคนสำคัญที่แม้กระทั้ง พี่สาวสุดสวยยังสะดุ้ง
“อื้ม สัญญาจ้ะ ต่อไปนี้มีอะไร ฉันจะบอกไดจินะ”
‘ไดจิเป็นคนดีเป็นเพื่อนที่ดีของเราไม่อยากให้ไดเสียใจหรือเกลียด ก็แค่นั้น’
ไอไอไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้ที่ไดจิหลบหน้าเพราะ เขาหน้าแดงไปถึงใบหูแล้ว
“กลับ…ไป..ซ้อมเถอะ”
“นี่ไดจิฉัน ฉันจะพยายามทำให้ได้เลยนะ ไดจิว่าชั้นจะทำได้ป่าว”
“อื้อ..แน่นอน ก็เธอตั้งใจขนาดนั้น ก็ต้องได้สิ”
ไดจิพูดโดยไม่หันมามองไอไอ แต่มือของไดจิที่ลากแขนเสื้อไอไอกลับเลื่อนลงมาจับมือ บอกกับไอไอให้รู้ว่า
‘พยายามเข้านะ’
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น