ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2 :: นางไม้ในฝัน
ภาพที่เด็กชายเห็นคือเด็กญ อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา นัยน์ตาสีทับทิมกำลังจ้องเขาด้วยแววตาทอประกายไร้เดียงสา ช่างเข้ากับเรือนผมสีชมพูอ่อนดุจไหมแพรพริ้วยามต้องสายลม ก่อนที่จะคลี่รอยยิ้มที่กระตุกหัวใจของ เจ้าของนามว่า อิลเล็กทีส
“เรามาเล่นกันเถอะ”
เสียงหวานเอ่ย
“เธอเป็นใคร?”
เด็กชายถามกลับทันควันตามนิสัยอันเย็นชาของเขาส่งผลให้เด็กญตรงหน้านิ่เงียบหุบนัยน์ตาคู่สวยลงทันที
“ฉันถามว่าเธอเป็นใคร”
คำกระเซ้าถูกส่งมาอีกแต่คลาวนี้ทำให้เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมยิ้มกลับอย่างมีเลสนัยเมื่อคิดแผนการร้ายออกได้
“ฉันคือนางไม้”
“หา!” ความฉงนถูกส่งไปให้เด็กชายทันที
“มาเล่นกันเถอะ นะๆ นะๆ”
“ฉันไม่เล่นกับคนแปลกหน้า”
“งั้นเธอชื่ออะไร”
“หา….”
คนถูกถามยิ่ง งงหนักเมื่อคนถามไม่มีท่าทียอมแพ้ว่าจะไป แต่กลับมาถามชื่อเขาซึ่งได้ชื่อว่าเป็นคนแปลกหน้านัยน์ตาสีท้องฟ้าจ้องกลับไปที่ เจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อนตรงหน้า คนตรงหน้าทำหน้าบึ้งก่อนเอ่ยเสียงแข็งจนคนฟังต้องจำยอมอยู่ในอำนาจ
“ฉันถามว่าเธอชื่ออะไร!!”
“อิลเล็กทิส ราอูล เดอะ วิซาร์ด ออฟ เมริลิน”
“ ฉัน ออโรล่า เรียกโรล่าเฉยๆก็ได้ เท่านี้เราก็ไม่ใช่คนแปลกหน้ากันแล้วนะ”
“ไม่…เฮ้ย!”
ช่อดอกไม้ถูกสานเป็นวง ดั่งมงกุฎแห่งกษัตรย์ ถูกสวมลงบนหัวเจ้าของเรือนผมสีเทาทันที
“นี่ให้ อิลเล็กทีส เรามาเป็นเพื่อนกันนะ”
มือน้อยๆของเด็กญส่งให้เด็กชาย พร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้เด็กชายต้องใจอ่อนยอมเล่นด้วยจนได้
“ขอบใจ..”
คำกล่าวสั้นๆพร้อมกับมือยืนออกไปตมาคำเชิญชวน ยิ่งทำให้สาวน้อยตรงยิ้มกว้างยิ่งขึ้น ทว่าหัวใจของชายหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะไปกับรอยยิ้มนั้น
“เรามาเล่นกันนะ”
“อืม ก็ได้”
ช่วงเวลาที่แสนสุขระหว่างเด็กทั้งสองช่างผ่านไปเร็วยิ่งนัก หัวใจทั้งสองดวงของเด็กชายเจ้าของเรือนผมสีเทา กับ เด็กญ เจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อนเริ่มผูกพันกันโดยหารู้ไม่ว่าความผูกพันนี้คือความรัก ทั้งสองหารู้ไม่ว่าการลาจากเริ่มใกล้เข้ามาแล้ว
“ออโรล่า”
“หือ”
“เธอเป็นใครกันแน่”
คำถามถูกส่งไปให้ เด็กสาวตรงหน้าที่บัดนี้กำลังเอาดอกไม้สีส้มสดมาทัดหู
“แล้วเธอคิดว่า ฉันเป็นใครกันละ”
คำถามถูกส่งกลับไปที่คนถามซึ่งเปลี่ยนสถานะเป็นคนถูกถามเสียแล้ว เด็กชายนิ่งเงียบ กับคำถามนั้น
“…….”
“ก็ได้ๆๆ แม่ฉันเป็นนางไม้ ส่วน พ่อฉันเป็น มนุษย์นี่แหละ”
“งั้นเธอก็เป็นครึ่งนางไม้น่ะลิ”
เด็กสาวพยักหน้าแทนคำตอบ แต่ใบหน้าเด็กชาย บัดนี้แสดงออกถึงความเศร้าหมอง เขาไม่อยากจากเธอไป แต่เวลาแห่งการจากลาใกล้เขามาถึงแล้ว เด็กชายจึงเข้าเรอื่งที่เขาอยากจะพูด
“ถ้าฉันทำได้ ฉันอยากจะหยุดเวลานี้ไว้ตลอดไป”
ทำไมอิลเล็กทิสถึงอยาก หยุดเวลานะ
“เรามาเล่นกันเถอะ”
เสียงหวานเอ่ย
“เธอเป็นใคร?”
เด็กชายถามกลับทันควันตามนิสัยอันเย็นชาของเขาส่งผลให้เด็กญตรงหน้านิ่เงียบหุบนัยน์ตาคู่สวยลงทันที
“ฉันถามว่าเธอเป็นใคร”
คำกระเซ้าถูกส่งมาอีกแต่คลาวนี้ทำให้เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมยิ้มกลับอย่างมีเลสนัยเมื่อคิดแผนการร้ายออกได้
“ฉันคือนางไม้”
“หา!” ความฉงนถูกส่งไปให้เด็กชายทันที
“มาเล่นกันเถอะ นะๆ นะๆ”
“ฉันไม่เล่นกับคนแปลกหน้า”
“งั้นเธอชื่ออะไร”
“หา….”
คนถูกถามยิ่ง งงหนักเมื่อคนถามไม่มีท่าทียอมแพ้ว่าจะไป แต่กลับมาถามชื่อเขาซึ่งได้ชื่อว่าเป็นคนแปลกหน้านัยน์ตาสีท้องฟ้าจ้องกลับไปที่ เจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อนตรงหน้า คนตรงหน้าทำหน้าบึ้งก่อนเอ่ยเสียงแข็งจนคนฟังต้องจำยอมอยู่ในอำนาจ
“ฉันถามว่าเธอชื่ออะไร!!”
“อิลเล็กทิส ราอูล เดอะ วิซาร์ด ออฟ เมริลิน”
“ ฉัน ออโรล่า เรียกโรล่าเฉยๆก็ได้ เท่านี้เราก็ไม่ใช่คนแปลกหน้ากันแล้วนะ”
“ไม่…เฮ้ย!”
ช่อดอกไม้ถูกสานเป็นวง ดั่งมงกุฎแห่งกษัตรย์ ถูกสวมลงบนหัวเจ้าของเรือนผมสีเทาทันที
“นี่ให้ อิลเล็กทีส เรามาเป็นเพื่อนกันนะ”
มือน้อยๆของเด็กญส่งให้เด็กชาย พร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้เด็กชายต้องใจอ่อนยอมเล่นด้วยจนได้
“ขอบใจ..”
คำกล่าวสั้นๆพร้อมกับมือยืนออกไปตมาคำเชิญชวน ยิ่งทำให้สาวน้อยตรงยิ้มกว้างยิ่งขึ้น ทว่าหัวใจของชายหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะไปกับรอยยิ้มนั้น
“เรามาเล่นกันนะ”
“อืม ก็ได้”
ช่วงเวลาที่แสนสุขระหว่างเด็กทั้งสองช่างผ่านไปเร็วยิ่งนัก หัวใจทั้งสองดวงของเด็กชายเจ้าของเรือนผมสีเทา กับ เด็กญ เจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อนเริ่มผูกพันกันโดยหารู้ไม่ว่าความผูกพันนี้คือความรัก ทั้งสองหารู้ไม่ว่าการลาจากเริ่มใกล้เข้ามาแล้ว
“ออโรล่า”
“หือ”
“เธอเป็นใครกันแน่”
คำถามถูกส่งไปให้ เด็กสาวตรงหน้าที่บัดนี้กำลังเอาดอกไม้สีส้มสดมาทัดหู
“แล้วเธอคิดว่า ฉันเป็นใครกันละ”
คำถามถูกส่งกลับไปที่คนถามซึ่งเปลี่ยนสถานะเป็นคนถูกถามเสียแล้ว เด็กชายนิ่งเงียบ กับคำถามนั้น
“…….”
“ก็ได้ๆๆ แม่ฉันเป็นนางไม้ ส่วน พ่อฉันเป็น มนุษย์นี่แหละ”
“งั้นเธอก็เป็นครึ่งนางไม้น่ะลิ”
เด็กสาวพยักหน้าแทนคำตอบ แต่ใบหน้าเด็กชาย บัดนี้แสดงออกถึงความเศร้าหมอง เขาไม่อยากจากเธอไป แต่เวลาแห่งการจากลาใกล้เขามาถึงแล้ว เด็กชายจึงเข้าเรอื่งที่เขาอยากจะพูด
“ถ้าฉันทำได้ ฉันอยากจะหยุดเวลานี้ไว้ตลอดไป”
ทำไมอิลเล็กทิสถึงอยาก หยุดเวลานะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น