ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Scene1:: ก็แค่เด็ก...
ท้ามกลางความมืดมิดในใจฉัน....ฉันไม่เคยยิ้มให้ใครได้อย่างจริงใจไม่เคยหัวเราะแบบมีความสุขจากก้นบึงของหัวใจ...หัวใจของฉันได้ตายไปพร้อมกับการหักหลังจากคนที่ฉันเรียกว่า คนรัก มันทำให้ฉันไม่อยากเชื่อใจใครถ้าหากเชื่อแล้วจะโดนหักหลังอีก มันเป็นเวลานานมากกว่าแผลของฉันจะถูกรักษา..
ถูกรักษาโดยเธอ..
ครั้งแรกที่เราเจอกันนั้นเป็นช่วงต้นๆของฤดูคิมหันต์ที่อากาศหนาวเย็นของปีที่แล้ว เราสองคนต่างมาเข้าค่ายพักแรม เพื่ออบรมการเขียนโปรแกรมหุ่นยนต์เพื่อแข่งขันกัน การอยู่ค่ายครั้งนี้จำต้องมีพี่เลี้ยงกลุ่ม หนึ่งคนต่อสองกลุ่ม เราสองคนต่างมีความฝันที่คล้ายกัน ชอบของเหมอืนๆกัน จนเข้ากันได้ดี ที่ฉันสนิทกับเธอได้ก็เพราะเรามีพี่เลี้ยงกลุ่มคนเดียวกัน
ตอนแรกเราไม่มีท่าทีจะสนิทกันหรอก ฉันยังจำได้เธอจำต้องนั่งหน้าฉันเพราะพี่ประจำกลุ่มบังคับโต๊ะทานข้าวเที่ยงของเราจึงอัดแน่นไปด้วยคนห้าคน
วันแรกที่เจอกันตอนทานข้าวกลางวัน เราสองคนนั้นไม่ได้คุยกันเลยเพราะว่าเธอขะหมักขะเม้นอยู่กับงานที่อาจารย์เพิ่งให้ ส่วนฉันก็นั้งแกะเพลงที่ฟังอยู่ โต๊ะของเราเงียบมากจนกระทั่งพี่ คามิซึ ไร…. พี่เลี้ยงประจำกลุ่มของพวกเราทนไม่ไหวลุกขึ้นแล้วทุบโต๊ะ ทำให้สายตาทุกผู้ หันมาจ้องที่ร่างสูงนั่น
“ได กับซากิ! เป็นผู้ชายหรือเปล่า ชวนฝ่ายญคุยก่อนได้ไหม”
เสียงเข้มตะโกนกึกก้อง ดั่งจะประกาศให้ทั่วพิภพได้รับรู้
ฉันที่นั่งฟังใส่หูฟังอยู่ก็ทำเป็นไม่รู้เรอื่ง แต่ฉันสังเกตเห็นว่าได เพื่อของเธอ พยามชวนฟูโกะเพื่อนของฉันคุย แล้วซากิ หรือตัวเธอเองนั้น ก็ชวนฉันคุย แต่ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเนื่องจากความเขินอายเข้ากระน่ำ จนกระทั่งซากิดึงหูฟังไปจากฉันฉันจึงได้เห็นใบหน้าอันคมคายได้รูปของเด็กหนุ่มหน้าตาดี เป็นครั้งแรกอย่างเต็มตา
“ผมชื่อ อาคามิยะ ซากิ พี่ได้ยินที่ผมพูดไหมครับ”
“คะ ค่ะ..พี่ชื่อ ยานาเสะ คิคุกะ”
‘ผมหรอ’
ฉันคิดในใจแล้วเผลอพูดความในใจออกไปว่า
“เป็นคนมีมารยาทดีจัง”
สิ่งที่ดูเป็นคำชชมก็ไม่เชิงคำด่าก็ไม่ใช่ ทำให้ซากิ หัวเราะซะดังสนั่นห้องโถ่ง
“พี่ก็เหมอืนกันแหละ งั้นผมไปตักข้าวให้พี่นะ… พี่คิคุ”
“ขอบใจ”
ฉันพูดด้วยเสียงที่ราบเรียบเหมือนไร้ความรู้สึก เราคุยกันจนรู้ว่าเขาอายุน้อยกว่าฉันปีนึงแต่เรียนห่างฉันสองชั้นปี ฉันคิดเสมอว่าเด็กก็คือเด็ก
ถูกรักษาโดยเธอ..
ครั้งแรกที่เราเจอกันนั้นเป็นช่วงต้นๆของฤดูคิมหันต์ที่อากาศหนาวเย็นของปีที่แล้ว เราสองคนต่างมาเข้าค่ายพักแรม เพื่ออบรมการเขียนโปรแกรมหุ่นยนต์เพื่อแข่งขันกัน การอยู่ค่ายครั้งนี้จำต้องมีพี่เลี้ยงกลุ่ม หนึ่งคนต่อสองกลุ่ม เราสองคนต่างมีความฝันที่คล้ายกัน ชอบของเหมอืนๆกัน จนเข้ากันได้ดี ที่ฉันสนิทกับเธอได้ก็เพราะเรามีพี่เลี้ยงกลุ่มคนเดียวกัน
ตอนแรกเราไม่มีท่าทีจะสนิทกันหรอก ฉันยังจำได้เธอจำต้องนั่งหน้าฉันเพราะพี่ประจำกลุ่มบังคับโต๊ะทานข้าวเที่ยงของเราจึงอัดแน่นไปด้วยคนห้าคน
วันแรกที่เจอกันตอนทานข้าวกลางวัน เราสองคนนั้นไม่ได้คุยกันเลยเพราะว่าเธอขะหมักขะเม้นอยู่กับงานที่อาจารย์เพิ่งให้ ส่วนฉันก็นั้งแกะเพลงที่ฟังอยู่ โต๊ะของเราเงียบมากจนกระทั่งพี่ คามิซึ ไร…. พี่เลี้ยงประจำกลุ่มของพวกเราทนไม่ไหวลุกขึ้นแล้วทุบโต๊ะ ทำให้สายตาทุกผู้ หันมาจ้องที่ร่างสูงนั่น
“ได กับซากิ! เป็นผู้ชายหรือเปล่า ชวนฝ่ายญคุยก่อนได้ไหม”
เสียงเข้มตะโกนกึกก้อง ดั่งจะประกาศให้ทั่วพิภพได้รับรู้
ฉันที่นั่งฟังใส่หูฟังอยู่ก็ทำเป็นไม่รู้เรอื่ง แต่ฉันสังเกตเห็นว่าได เพื่อของเธอ พยามชวนฟูโกะเพื่อนของฉันคุย แล้วซากิ หรือตัวเธอเองนั้น ก็ชวนฉันคุย แต่ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเนื่องจากความเขินอายเข้ากระน่ำ จนกระทั่งซากิดึงหูฟังไปจากฉันฉันจึงได้เห็นใบหน้าอันคมคายได้รูปของเด็กหนุ่มหน้าตาดี เป็นครั้งแรกอย่างเต็มตา
“ผมชื่อ อาคามิยะ ซากิ พี่ได้ยินที่ผมพูดไหมครับ”
“คะ ค่ะ..พี่ชื่อ ยานาเสะ คิคุกะ”
‘ผมหรอ’
ฉันคิดในใจแล้วเผลอพูดความในใจออกไปว่า
“เป็นคนมีมารยาทดีจัง”
สิ่งที่ดูเป็นคำชชมก็ไม่เชิงคำด่าก็ไม่ใช่ ทำให้ซากิ หัวเราะซะดังสนั่นห้องโถ่ง
“พี่ก็เหมอืนกันแหละ งั้นผมไปตักข้าวให้พี่นะ… พี่คิคุ”
“ขอบใจ”
ฉันพูดด้วยเสียงที่ราบเรียบเหมือนไร้ความรู้สึก เราคุยกันจนรู้ว่าเขาอายุน้อยกว่าฉันปีนึงแต่เรียนห่างฉันสองชั้นปี ฉันคิดเสมอว่าเด็กก็คือเด็ก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น