คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่สาม (เกลียดขี้หน้า) [01/02]
ตอนที่สาม (เกลียดขี้หน้า!)
พรหมลิขิตอะไรนั่น ผมว่าไม่มีจริงหรอก
คงมีแต่ความบังเอิญ...
บังเอิญที่ดูคล้ายกับความว่าพรหมลิขิตโคตรๆ
“ที่บ้านมึงเวอร์จริงๆด้วยว่ะอิชย์” นี่คือคำพูดแรกหลังจากที่ผมรายงานความเสียหาย (ของชีวิต) ให้เพื่อนรักทั้งกลุ่มฟังหลังได้รับคำสั่งด่วนพิเศษจากเบื้องบน
“กูบอกแล้ว ว่าถ้าเป็นเรื่องเรียนนะ ที่บ้านกูจะดูเครียดขึ้นมาเลยเถอะ”
“แล้วอาจารย์สอนพิเศษมึงมาเมื่อไหร่?”
“เสาร์นี้ล่ะมั้ง วันนี้เค้าจะมาหาแม่กูที่บ้านก่อน”
เชี่ยเอ๊ย วันเสาร์สินะที่ผมจะหมดอิสรภาพ!
นี่มันก็วันพฤหัสบดีสีส้มแล้ว พรุ่งนี้ก็วันศุกร์สีฟ้า เหลืออีกแค่วันเดียว
ความสุขของผมก็หมดลง (ฟังดูเวอร์มากจริงๆ)
“มาหาแม่มึง? มาทำไมอ่ะ?” ทันทีที่ไอ้คิมถาม ไอ้ภักลูกไล่ก็สวนต่อทันที
“ดูตัวเรอะ? เตรียมแต่งเมียรึไง? ดีว่ะเชี่ยอิชย์ จู่ๆก็มีที่บ้านหาผู้หญิงมาให้แต่งเอาเมีย”
เอ่อเดี๋ยวนะ,,,
เหมือนไอ้ภักจะเข้าใจอะไรผิดนิดหน่อย
“เชี่ยภักมึงงงอะไรป่ะวะ? กูว่ากูเล่าละเอียดนะ”
ไอ้ภักยังทำหน้าร่าเริง ทั้งๆที่ทุกคนทำหน้างงๆ เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูดอ่ะครับ
“มึงตั้งใจฟังที่ไอ้อิชย์พูดป่ะวะ?” โปรดถามมันคนแรก
“ฟังดิ” หน้าตาไอ้ภักยังคงจริงจัง ตอนนี้มันยังไม่เข้าใจครับว่ามันเข้าใจอะไรผิด
“กูว่าไม่หรอก เพราะมึงไม่ได้ฟังที่กูพูดเลย เพราะกูบอกไปแล้วว่า อาจารย์ที่จะมาสอนกูคือ ‘ผู้ชาย’”
ไอ้ภักอึ้งไปแป๊บนึงแล้วทำหน้ากระอักกระอ่วนขึ้นมานิดหน่อย
“ผู้ชายหรอ?”
“ใช่ มึงคิดว่ากูจะยังมีความสุขในการเรียนป่ะล่ะสัด?”
ภักมันนิ่งเพื่อประมวลผลอยู่ครู่หนึ่ง จนถึงจุดที่พวกผมเข้าใจว่ามันคงประมวลได้แล้ว มันจึงกระเถิบร่างเข้ามาใกล้ผมมากยิ่งขึ้นแล้วจับไหล่ซ้ายผมเอาไว้
“กูเสียใจกับมึงด้วยว่ะ - - มีอาจารย์เป็นผู้ชาย มึงก็อย่างเบี่ยงเบนก็แล้วกัน”
++++
+++
++
“แม่บอกให้รีบกลับไม่ใช่หรอ? ทำไมกลับมาดึกขนาดนี้”
แม่ปรายตามองผมด้วยสีหน้าตำหนิ แต่ด้วยความที่ผมเป็นลูกชายคนเล็กที่มีลักษณะของการเอาแต่ใจค่อนข้างสูง ผมจึงต้องทำกิริยาที่ค่อนข้างน่ารังเกียจคือ การไม่สนใจในสิ่งที่แม่พูดครับ *ดูเลวแบบน่ารักมากทีเดียว* (เป็นส่วนหนึ่งของการต่อต้านเวลาที่แม่ทำอะไรที่ผมไม่ชอบใจ แบบว่าเป็นอิชย์สไตล์อ่ะ)
“นี่อิชย์ แม่ถามทำไมไม่พูด?” แม่ถามย้ำอีกครั้ง และก็เป็นผมที่ยังทำกิริยาเสมอต้นเสมอปลายคือ ไม่สนใจครับ ปล่อยให้แม่พูดไป ผมก็ทำหูทวนลมต่อไป
“อิชย์! มานี่เดี๋ยวนี้!!”
จบแล้วครับ กับการต่อต้าน,,
เอาวะ รอบนี้ต่อต้านได้ตั้งเกือบสองนาทีเลย
คือจริงๆแล้วต่อให้ผมไม่พอใจแม่แค่ไหน มันก็เป็นเรื่องที่ผมเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้วนี่ครับ ถูกไหม?
แต่บางทีผมก็มีความรู้สึกแบบเด็กๆว่า ถ้าผมแสดงอาการต่อต้านออกไปบ้าง อย่างน้อยก็ทำให้แม่รู้ได้บ้างว่า ‘ผมไม่ใช่ลูกแหง่นะ!’
แต่คำตอบก็ชัดเจนมากเถอะ ว่าผมแม่งไม่เคยทำสำเร็จเลยซักครั้ง *ประสานมือที่หน้าอกแล้วเหม่อหน้ามองท้องฟ้าที่เวิ้งว้าง*
“ครับแม่?”
“ไปไหนมา แม่บอกให้รีบกลับไม่ใช่หรอ? แล้วมือถือจะมีไว้ทำอะไรโทรไปก็ไม่รับ ไม่โทรกลับหาแม่ด้วย ซื้อมาตั้งแพงแต่ไร้ประโยชน์แบบนี้ เขวี้ยงทิ้งเลยดีไหม?”
ไม่เคยมีเว้นวรรคให้ผมเถียง หรือโต้กลับใดๆเลยครับ ผู้หญิงคนนี้
ความสามารถอันสูงสุดของเธอเลยล่ะ เรื่องการต่อว่าแบบไม่หายใจเนี่ย
“อิชย์เล่นบาสอ่า เลยไม่ได้ยิน พอนึกได้ก็รีบกลับเลยนะ”
“แม่ควรจะเชื่อไหม?”
แรงตลอด! รู้ตลอดว่าผมโกหกเนี่ย!!
ทำไมสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแม่ช่างอัจฉริยะแบบนี้นะ
รู้ทุกเรื่อง!
“เชื่อสิครับ อิชย์ไม่ได้โกหกแม่เหอะ ทำไมหรอ? แม่มีไรอ๋อ?” ทำตัวน่ารักก่อนครับจุดนี้ ผมพยายามลากเสียงยาวๆ ไม่ลืมจะทำหน้าน่ารักออดอ้อนแม่ด้วยเหอะ
แล้วก็ตามหลัก แม่ไม่เคยงอนผมนานๆหรอก คึคึ
“เนี่ย วันนี้อาจารย์พี่เค้ามาหาแล้วนะ”
หือ? อาจารย์พี่,, แม่กูเรียกเค้าน่ารักสัดอ่ะ
“อาจารย์พี่หรอ?”
“ใช่ หน้าตาน่ารัก ดูฉลาดมากๆด้วย อิชย์จะต้องเก่งให้ได้อย่างพี่เค้านะ ต้องตั้งใจเรียน ห้ามดื้อกับอาจารย์พี่นะรู้ไหม?”
“หน้าตาน่ารักด้วย? ดูฉลาดด้วย? ว๊าววววววววว หล่อสู้อิชย์ได้ป่าว?”
“หล่อกว่าอิชย์ตั้งเยอะแน่ะ!” แม่ผมตอบทันทีที่ผมถามคำถาม แล้วคุณเธอก็หัวเราะออกมาเบาๆ “...ดูหน้าตาน่ารัก หล่อด้วย เหมือนดาราเกาหลีเลย”
โอ้โห! แม่ผมเจอของเล่นใหม่แล้วสินะ
หมั่นไส้แม่งว่ะ
ใครนั่นมันเป็นใครวะ? บังอาจมาเรียกร้องคะแนนนำผมไปขนาดนี้
“เดี่ยววันเสาร์ก็เริ่มเลยนะ อยากจะเรียนช่วงเช้าหรือช่วงบ่าย?”
“โหยยยยยยยยยยยยยยยย เช้าอิชย์ไม่ตื่นอ่า เรียนช่วงบ่ายได้ป่ะแม่?”
“ได้ๆ เพราะยังไม่ได้ระบุชัดเจน เดี๋ยวก็โทรบอกเค้าแล้วกันว่าจะเรียนช่วงบ่าย” แม่เดินลุกออกไปหยิบกระดาษเล็กๆตรงหน้าโทรทัศน์ แล้วหยิบมาให้ผมดู
“อ่ะเบอร์อาจารย์พี่ โทรไปซะ แล้วบอกให้เค้ามาตอนเที่ยง มาทานข้าวกับเราก่อนแล้วค่อยเริ่มเรียน”
“ก็ได้ครับ”
++++
+++
++
ผมหยิบกระดาษแผ่นนั้นด้วยความหมั่นไส้
แม่งอยากจิฉีกกระดาษเบอร์โทรศัพท์ไอ้อาจารย์พี่ให้เป็นฝุ่นผงแล้วเผาให้กลายเป็นขี้เถ้า!
ไอ้บ้านี่ทำให้ชีวิตอิสระปลายสัปดาห์ของผมต้องป่นปี้!
โทรไปก่อกวนดีป่ะวะ?
แต่ถ้าเที่ยงวันเสาร์มันไม่มาปรากฏตัวหน้าบ้าน แม่ฆ่ากูแน่ครับ
ยังไงก็ต้องโทรไปก่อน
แต่ผมขอสาบานด้วยเกียรติของลูกชายคนเล็กเลยว่า,,
การเรียนพิเศษของมันกับผม ไม่มีทางโรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างแน่นอน *ยิ้มเหี้ยม*
ทันทีที่ตัดสินใจได้ ผมก็เลยหยิบโทรศัพท์บ้านมาโทรหาแม่ง
ระหว่างรอสายไอ้อาจารย์พี่ของแม่ก็ตั้งเสียงรอสายด้วยครับ
อื้อหืออออออ เสียงรอสายเป็นเพลงเก่าของ 98 degrees ซะด้วย ไม่ธรรมดา
ท่าทางจะแอ๊บฉลาดต่อหน้าแม่ แต่จริงๆแล้ววันๆก็เอาแต่หาฟังเพลงเก่าๆในยูทูบป่ะวะ?
(จุดนี้ทุกอย่างขอไอ้อาจารย์พี่ก็ล้วนแต่มีความเหี้ยทั้งสิ้น)
“สวัสดีครับ” อื้อหือ เสียงหล่อ พูดเพราะ แต่ก็เข้าใจนะ คนหน้าแย่มักเสียงเพราะ ยกเว้นผมเป็นกรณีพิเศษ เสียงเพราะหน้าหล่อ
หมั่นไส้แม่ง เพราะงั้นผมต้องเริ่มดอกแรก,,
ด้วยการ “ไร้มารยาท”
“อาจารย์พี่ใช่ป่ะ? ผมอิชย์” แสลงปากว่ะ ปกติผมเป็นคนมารยาทงามมากนะ
“อ่าครับ น้องอิชย์ มีอะไรรึป่าว?” ชิบหายแระ,, เรียกกูซะผู้ดีเชียว น้องอิชย์! ฟังแล้วจั๊กกะจี้รูหู!
“แม่ให้โทรวันเสาร์เรียนช่วงบ่ายนะ แต่แม่ให้มาก่อนตอนเที่ยง มากินข้าวพร้อมกัน แค่นี้นะ บาย”
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สมกับที่เป็นลูกแม่จริงๆ
พูดจบวางทันที
พูดทุกคำไม่มีหางเสียง
ไม่มีมารยาทเหี้ยๆ
ดูสถุลเหมือนที่ตั้งใจไว้
ไอ้อาจารย์พี่,, มึงเจอกูแน่
วันเสาร์จะเล่นแม่งให้อ่วมเลยสัด!
++++
+++
++
เดี๋ยวอีกครึ่งจะตามมาอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว,,
ขอบคุณมากนะคะ
ความคิดเห็น