ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ท่ามกลางเสียงที่เงียบสงัด ซอยเล็กๆที่ทั้งมืดและแคบ หากใช่ว่าไม่รู้จะไปที่ไหน เธอก็คงไม่มาลงเอยอยู่ที่นี่ ‘คืนนี้คงต้องนอนที่นี่ก่อนซะแล้ว’ เด็กสาววัย15ปีที่เพิ่งโดนไล่ออกจากโรงเรียนมาหมาดๆ ถ้าไม่สามารถทำใจยอมรับสภาพนี้ ก็คงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้
ผมยาวสีดำขลับสะท้อนแสงจันทร์ยามค่ำคืน นัยน์ตาสีเขียวมรกตสะท้อนให้เห็นความมุ่งมั่น ไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต นามของเธอคือ เวริส เรเวอร์
นัยน์ตามรกตสีเข้มค่อยๆปรือลง ในขณะที่กำลังเข้าสู่ห้วงนิทรา ก็พลันได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนแว่วมา เสียงฝีเท้านั้นดังขึ้น ดังขึ้น ยิ่งอยู่ภายในซอยเล็กๆเช่นนี้แล้ว เสียงยิ่งสะท้อนไปทั่วบริเวณ เวริสลุกพรวด ชักมีดขึ้นจ่อคอผู้บุกรุกทันที เมื่อสายตาเริ่มปรับชินกับความมืดจนมองเห็นหน้าผู้บุกรุกได้ชัดเจน เธอก็ชะงัก
“อ้าว นาย...”
“นี่นายจะบอกว่าเดินมั่วมาจนเจอซอยนี้งั้นสิ” เวริสยิงคำถามหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวการหลงทางของแขกไม่ได้รับเชิญ
“ก็ประมาณนั้นแหละ” เด็กหนุ่มวัย15ปี เพื่อนที่ร่วมชั้นเรียนกับเวริสได้ไม่นานก็โดนไล่ออกมาเหมือนกัน ตอบพลางยิ้มแหยๆ
“ยิ้มทำไมน่ะ! หัดสำนึกซะมั่งสิว่าตัวเองหมดอนาคตแล้ว”
“แค่ถูกไล่ออกน่ะ ไม่ถึงตายหรอก” เด็กหนุ่มแย้งแล้วยิ้มอย่างสุภาพ
“ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องตายซะหน่อย”
“อย่างน้อย อีก1วินาทีข้างหน้าก็เป็นอนาคต ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ไม่มีวันหมดอนาคตหรอก”
“งี่เง่า ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้นซะหน่อย! เข้าใจความหมายของคำว่า อนาคต มั้ย หมายถึงชีวิตที่เจริญรุ่งเรื่อง ไม่ใช้อีก1วินาทีข้างหน้าในซอยแคบๆนี่ !!!” หรือจะเป็นเธอกันแน่ที่งี่เง่า ทั้งที่รู้อยู่ว่าหมอนั่นมันรู้ว่าอนาคตที่เธอพูดหมายถึงอะไร เธอก็ยังมานั่งอธิบาย...กวนดีแท้...
“เฮ้อ...เอาเถอะๆ” หนุ่มน้อยถอนใจ จะพูดอะไร จะทำอะไรก็โดนขัดไปซะหมด แต่ก็ยังมีรอยยิ้มสุภาพเป็นเอกลักษณ์อยู่บนใบหน้า
เอาอีกแล้ว ยิ้มแบบงี่เง่าๆแบบนี้อีกแล้ว พูดกวนแล้วยังยิ้มกวน ไอ้รอยยิ้มแบบนี้ฉันล่ะเกลียดนัก...
...เวริส เด็กสาวนัยน์ตามรกตได้แต่นึกรำคาญในความงี่เง่ากวนประสาทของเด็กหนุ่มตรงหน้า ซึ่งเด็กหนุ่มก็ได้แต่ถอนใจกับเด็กสาวเจ้าอารมณ์ตรงหน้าเช่นกัน...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
...บทนำสั้นไปหน่อย ขออภัยค่ะ
ผมยาวสีดำขลับสะท้อนแสงจันทร์ยามค่ำคืน นัยน์ตาสีเขียวมรกตสะท้อนให้เห็นความมุ่งมั่น ไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต นามของเธอคือ เวริส เรเวอร์
นัยน์ตามรกตสีเข้มค่อยๆปรือลง ในขณะที่กำลังเข้าสู่ห้วงนิทรา ก็พลันได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนแว่วมา เสียงฝีเท้านั้นดังขึ้น ดังขึ้น ยิ่งอยู่ภายในซอยเล็กๆเช่นนี้แล้ว เสียงยิ่งสะท้อนไปทั่วบริเวณ เวริสลุกพรวด ชักมีดขึ้นจ่อคอผู้บุกรุกทันที เมื่อสายตาเริ่มปรับชินกับความมืดจนมองเห็นหน้าผู้บุกรุกได้ชัดเจน เธอก็ชะงัก
“อ้าว นาย...”
“นี่นายจะบอกว่าเดินมั่วมาจนเจอซอยนี้งั้นสิ” เวริสยิงคำถามหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวการหลงทางของแขกไม่ได้รับเชิญ
“ก็ประมาณนั้นแหละ” เด็กหนุ่มวัย15ปี เพื่อนที่ร่วมชั้นเรียนกับเวริสได้ไม่นานก็โดนไล่ออกมาเหมือนกัน ตอบพลางยิ้มแหยๆ
“ยิ้มทำไมน่ะ! หัดสำนึกซะมั่งสิว่าตัวเองหมดอนาคตแล้ว”
“แค่ถูกไล่ออกน่ะ ไม่ถึงตายหรอก” เด็กหนุ่มแย้งแล้วยิ้มอย่างสุภาพ
“ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องตายซะหน่อย”
“อย่างน้อย อีก1วินาทีข้างหน้าก็เป็นอนาคต ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ไม่มีวันหมดอนาคตหรอก”
“งี่เง่า ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้นซะหน่อย! เข้าใจความหมายของคำว่า อนาคต มั้ย หมายถึงชีวิตที่เจริญรุ่งเรื่อง ไม่ใช้อีก1วินาทีข้างหน้าในซอยแคบๆนี่ !!!” หรือจะเป็นเธอกันแน่ที่งี่เง่า ทั้งที่รู้อยู่ว่าหมอนั่นมันรู้ว่าอนาคตที่เธอพูดหมายถึงอะไร เธอก็ยังมานั่งอธิบาย...กวนดีแท้...
“เฮ้อ...เอาเถอะๆ” หนุ่มน้อยถอนใจ จะพูดอะไร จะทำอะไรก็โดนขัดไปซะหมด แต่ก็ยังมีรอยยิ้มสุภาพเป็นเอกลักษณ์อยู่บนใบหน้า
เอาอีกแล้ว ยิ้มแบบงี่เง่าๆแบบนี้อีกแล้ว พูดกวนแล้วยังยิ้มกวน ไอ้รอยยิ้มแบบนี้ฉันล่ะเกลียดนัก...
...เวริส เด็กสาวนัยน์ตามรกตได้แต่นึกรำคาญในความงี่เง่ากวนประสาทของเด็กหนุ่มตรงหน้า ซึ่งเด็กหนุ่มก็ได้แต่ถอนใจกับเด็กสาวเจ้าอารมณ์ตรงหน้าเช่นกัน...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
...บทนำสั้นไปหน่อย ขออภัยค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น