-WARNNIBG-

ลำดับตอนที่ #3 : Judge of the HELL [2]

ตอนที่ 2

 

 

“ลี่ชง ลี่ชง ฉันเจอชายในฝันแล้วละ ~♥ จางนั่นแหละ ดูเป็นสุภาพบุรุษ รูปร่างอย่างนั้น หน้าตาอย่างนั้น น้ำเสียงอย่างนั้น อ๋า ช่างน่าหลงใหลเสียเหลือเกินนน~♥” วิลพูดไปงับหัวของลี่ชงไป

 

“โอ้ววว อู้วว เอิ้วววว” เสียงของตุ๊กตาหมีมีเขาโหยหวนอย่างทรมาน(เหรอ?) เนื่องจากถูกนายผู้มีเขี้ยวอันแหลมคมงับเข้าที่หัวอย่างรุนแรง

                ในตอนนี้ลี่ชงและวิลเลสก็ได้อยู่ที่ห้องรับแขกภายในบ้านของอาเหวิงจางเรียบร้อยแล้ว ภายในบ้านของอาเหวิงจางนั้นประดับไปด้วยพื้นหินอ่อนปูทับด้วยพรมขนสัตว์สีขาว ผนังถูกปูทับด้วยวอลเปเปอร์ลายหิมะ หน้าต่างกระจกที่ถูกปิดไว้ด้วยผ้าม่านสีใส บันไดไม้และอีกหลายๆอย่าง ทำให้ทราบได้ว่าผู้ที่อาศัยนั้นมีรสนิยมที่ดีพอควร แต่ถ้าไม่นับรูปร่างหน้าตาและการแต่งกายของเจ้าบ้านน่ะนะ

 

“ท่านอาจารย์ เบาๆหน่อยก็ได้ ข้าผิดไปแล้วว”

 

“สำนึกที่ไหน ถ้าข้าไม่ไปตาม เจ้าก็ยังคงไปอีกนั่นแหละ”

 

“โอเคๆ ข้าสำนึกแล้ววว ข้าจะไม่ไปอีกแล้วว อภัยให้ข้าด้วย เลิกตีก้นข้าเสียที T T”

                เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากประตูหน้าบ้าน ทำให้วิลกับลี่ชงวิ่งออกไปดูอย่างอยากรู้อยากเห็นตามฉบับนิสัย

 

“นี่อะนะลูกศิษย์ของจาง..” วิลมองไปยังผู้ที่ยืนกอดเสาแล้วถูกผู้เป็นอาจารย์ตีก้นอย่างน่าเวทนา

 

“นั่นสิขอรับ เห็นจางบอกว่าลูกศิษย์ของเขาเป็นตำรวจฝีมือดีระดับแนวหน้าของประเทศเลยนะขอรับ..” ลี่ชงมองลูกศิษย์ของสหายอย่างไม่เชื่อสายตานัก

 

“ฉันว่าเรากลับไปนั่งรอดีๆเถอะ” วิลกลับหลังหันเดินเข้าไปนั่งในห้องรับแขกตามเดิมพร้อมทั้งลี่ชงที่บินตามมานั่งด้วยเหมือนเดิม

                ไม่นานเกินรอเจ้าบ้านและลูกศิษย์ของเขาก็เดินเข้ามาภายในห้องรับแขก แต่ผู้ที่เป็นลูกศิษย์ได้ยกถาดน้ำชามาเสิร์ฟด้วย

 

“ต้องขอโทษที่ทำให้รอนะครับ คุณวิล ขอแนะนำนี่ลูกศิษย์ตัวดีของผม หมอนี่ชื่อจิงหวูเฉา” จางนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวที่ตั้งใกล้ๆกับโซฟาที่วิลนั่งอยู่ พร้อมทั้งแนะนำลูกศิษย์ของตน

                วิลยิ้มให้จิงหวูเฉาอย่างเป็นมิตร พร้อมทั้งสังเกตรูปร่างหน้าตาด้วย จิงหวูเฉาดูภายนอกเหมือนเด็กหนุ่มที่ดูบอบบางน่าทนุถนอม ผิวขาวใสเสมือนไม่มีเลือดหล่อเลี้ยงอยู่ในร่างกาย ผมสีดำขลับยาวลงมาประบ่าเล็กน้อย ทำให้ดูเหมือนไม่น่าจะทำงานอะไรได้ แต่เมื่อวิลสบตาจิงหวูเฉาทีไรจิงหวูเฉาเป็นต้องหลบสายตาและหน้าแดงระเรื่อทุกที

 

“เข้าเรื่องกันดีกว่า หลังจากที่ผมได้ส่งเจ้าเฉาไปถ่ายรูปและตามหาท่านฮาเดสตามที่สหายของผมได้ร้องขอไว้ ก็ได้ความว่าท่านฮาเดสจะแฝงตัวเข้ากับกลุ่มโฮสต์เสียมากกว่า จากที่คาดการณ์ไว้คือท่านฮาเดสจะอาศัยอยู่ในเมืองอิมิ อิโมะ อิมุ อิมะ 4 เมืองนี้ที่ขึ้นชื่อเรื่องสถานบันเทิงยามดึก” เมื่อจางพูดจบ วิลก็กำลังจะยกมือขึ้นถามว่าโฮสต์คืออะไร แต่ไม่ทันจะถาม จางก็พูดขึ้นมาเหมือนกับสามารถอ่านใจได้ คือ

 

“ผมเดาว่าคุณวิลคงไม่รู้ว่าโฮสต์คืออะไรโฮสต์คือคนที่ลากคุณมาทำอะไรบางอย่างในสถานบันเทิงยามดึกนั่นแหละ เขาเรียกว่าโฮสต์” พอจางอธิบายจบ วิลก็พยักหน้าอยางเข้าใจ

 

“ผมว่าระหว่างที่ท่านฮาเดสหนีออกมาเที่ยว คุณคงต้องทำงานหนักมากเลยสินะครับ ผมขอฝากเจ้าเฉาไปช่วยงานคุณด้วยก็แล้วกัน เห็นอย่างนี้ หมอนี่ก็ฝีมือไม่ใช่ย่อย แต่ติดที่ว่ามันใจอ่อนเกินไปหน่อยก็เท่านั้น” จางตบบ่าลูกศิษย์ของตัวเอง พลางพลักให้เข้าไปหาร่างเล็กที่กำลังนั่งฟังอย่างสนใจ

 

“ฝากตัวด้วยนะจ๊ะ ฉันชื่อวิล” วิลยิ้มหวานให้เฉา ทั้งยังยื่นมือไปทักทาย

 

 “ฝาก..ตัวด้วยเหมือนกัน ห้องน้ำอยู่ทางนั้น ห้องนอนผมจัดไว้ให้แล้ว” เด็กหนุ่มนามเฉาปัดมือของวิลออกอย่างไร้เยื่อใย ทั้งยังพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้องรับแขกขึ้นชั้นบนอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้สาวเจ้านั่งงงเป็นไก่ตาแตกอยู่บนโซฟา ว่าตัวเองทำอะไรผิดรึเปล่า?

 

“หมอนั่นมันชอบทำตัวแปลกๆ คุณวิลก็อย่าไปใส่ใจมันเลยนะครับ ผมต้องขอโทษแทนหมอนั่นด้วย ผมคงต้องขอตัวแล้วเหมือนกัน ห้องนอนห้องที่ 3 นับจากซ้ายนะครับ” ร่างสูงลุกขึ้น โคลงหัวให้เทพีแห่งยมโลกเล็กน้อย ก่อนจะเดินขึ้นบันไดตามลูกศิษย์ของตนที่ขึ้นไปเมื่อครู่

 

“หมอนั่นมันเป็นอะไร ไอ้เราก็พูดดีๆด้วย เหอะ ไม่สบอารมณ์เลย”

**แต่งค้างไว้ ยังไม่จบ**