-WARNNIBG-

ลำดับตอนที่ #2 : Judge of the HELL [1]

ตอนที่ 1

 

แสงไฟจากป้ายโฆษณาร้านค้าที่เรียงรายตามข้างทางทำให้เมืองอิมิไม่เคยมืดมิด แม้บัดนี้จักใกล้สองยาม แต่ผู้คนที่มาท่องเที่ยวก็ยังคงมีมาก เสียงเรียกลูกค้าจากพนักงานสถานบันเทิงยามดึกยังคงดังระงมไปทั่วทุกสารทิศ ควันจากบุหรี่กระทบไปที่จมูกของหญิงสาวในชุดซึ่งทำจากผ้าฝ้ายสีขาวอันบางเบาและประดับด้วยลูกไม้สีดำ ความยาวของชุดยาวพอที่จะสามารถมองเห็นเรียวขาอันงดงามของผู้สวมใส่ได้เลยทีเดียว ส่งผลให้ผู้ที่ใส่ดูเซ็กซี่เย้ายวนยิ่งนัก แต่ดูเหมือนนางจะไม่ได้สนใจการแต่งกายของตัวเองเท่าไหร่ เพราะเธอกำลังตามหาสิ่งที่สำคัญกว่ามากพอที่จะลืมสนใจเรื่องเครื่องนุ่งห่มของตน

                “โอ้ย มึนไปหมดแล้วนะลี่ชง กลิ่นควันเหม็นๆนี่มันอะไรกัน แล้วเพื่อนนายอยู่ไหน ทำไมหาไม่เจอสักที” วิลพูดกับสัตว์เลี้ยงก็ไม่ใช่ ตุ๊กตาก็ไม่เชิง ทั้งยังเอื้อมนิ้วอันเรียวยาวมาบีบจมูกเพื่อจะได้ไม่ต้องสูดควันอันไม่พึงประสงค์เข้าไป ซึ่งนางเองก็ไม่ทราบว่ามันคือสิ่งใดรู้แค่ว่ามันช่างฉุนจนแทบจะทำให้เป็นลมล้มพับไปได้เลยทีเดียว

                “ข้าก็เหม็นเหมือนกันแหละนายหญิง แต่เพื่อนข้าบอกว่าจะมาทำงานแถวนี้ เวลานี้เป็นประจำนี่?” ลี่ชงว่าพลางเอื้อมมือน้อยๆเกาหัวแกรกๆอย่างงงๆ

                “งั้นเราแยกกันหาดีกว่ามั้ย? ถ้าเจอแล้วมาบอกด้วยละกัน” วิลเสนอแนวทางในการหา ซึ่งลี่ชงก็คิดว่าวิธีนี้มันก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาอยู่ในจุดๆเดียว

                หนึ่งคนและหนึ่งตัวพยักหน้าให้กันอย่างเข้าใจ แล้วก็แยกทางกันไปหาในอีกฝั่งทันที

                ผู้ซึ่งเรียกตัวเองว่าเทพีแห่งยมโลกวิ่งไปถามบุคคลที่สัญจรไปมาในทางที่ตนยืนอยู่ ลี่ชงเองก็ถามคนที่ผ่านไปผ่านมาด้วยเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ทำไม ทันทีที่ลี่ชงบินไปหา ทุกคนต้องวิ่งหนีพร้อมกรีดร้องกันด้วย?

                เวลาล่วงเลยมาจนถึงสองยามพอดี เสียงเตือนเวลาจากหอนาฬิกาดังขึ้น เกร๊ง เกร๊ง ก็ไม่ได้ทำให้เมืองอิมิแตกต่างไปจากเมื่อสองชั่วโมงก่อนเท่าไหร่นัก วิลและลี่ชงเองก็ไม่ยอมแพ้ ยังคงเดินหน้าถามหาต่อไป

                “นี่ คุณหนูคนนั้นน่ะ มาใช้บริการผมมั้ย? ผมสามารถทำในสิ่งที่คุณต้องการได้นะครับ ^^” เสียงจากชายคนหนึ่งที่เดินมาสะกิดร่างของวิลพร้อมทั้งเชิญชวนให้ไปใช้บริการอะไรบางอย่าง

                วิลหันไปมองเจ้าของคำเชิญชวนทันที เป็นชายที่มีร่างสูงแต่ก็ไม่เก้งก้าง ใบหน้าหล่อเหลา ผิวขาวราวหิมะ รอยยิ้มหวานและการแต่งกายด้วยชุดสูทประดับด้วยเข็มกลัดรูปตัว ‘H’ นั้นอาจจะทำให้สาวๆทั้งหลายใจละลายมานักต่อนักแล้วก็เป็นได้ หากแต่หญิงสาวเองก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องรูปร่างหน้าตาแต่ทว่าสนใจประโยคที่ชายปริศนาคนนั้นเอ่ยออกมาเสียมากกว่า

                “เอาสิคะ!” วิลเอ่ยขึ้นมาทันทีที่ได้ยินประโยคว่า ‘ผมสามารถทำในสิ่งที่คุณต้องการได้’ ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าชายปริศนาคนนั้นจะทำสิ่งใดก็ตาม รู้แค่ว่าสามารถช่วยเธอตามหาคนๆนั้นได้ก็พอแล้ว

                เมื่อได้ยินคำตอบ ชายปริศนาก็กระตุกยิ้มที่มุมปากพร้อมทั้งเอื้อมมือไปจูงมือร่างเล็กของวิลเข้าไปในสถานบันเทิงแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากที่วิลยืนอยู่มากนัก แต่เพราะจำนวนผู้คนที่สัญจรไปมามีมากก็เป็นได้ทำให้ร่างของวิลลับตาไปอย่างรวดเร็ว

                “นายหญิง! ข้ารู้เบาะแสแล้ว อะ เอ๋?” ลี่ชงบินกลับมาหานายของตนเพื่อจะมาบอกข่าวดี แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า ไม่ได้มีร่างของหญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายที่คอยถามคนที่สัญจรไปมาเหมือนเมื่อครู่ เนื่องจากเจ้าตัวได้หายไปกับชายปริศนาดังที่กล่าวมาข้างต้นไปแล้ว

                “นายหญิง! นายหญิง!!” ลี่ชงบินพร้อมทั้งตะโกนเรียกหาผู้เป็นนายของตนไปทั่ว จนกระทั่งมีร่างของชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักอย่างเป็นมิตร

                “อ้าว นั่นลี่ชงไม่ใช่เหรอ?” ชายหนุ่มคนนั้นเดินมาหาตุ๊กตาบินได้ก่อนจะเอื้อมมือไปตบหลังลี่ชงอย่างคุ้นเคย ราวกับเป็นเพื่อนสนิทสมัยเด็กที่ไม่ได้เจอกันมานานอย่างไรอย่างนั้น

                “อ้าว! เจ้านี่เอง แหม ข้าก็ตามหาเจ้ามาตั้งนาน” ลี่ชงหันไปมองผู้ที่มาตบหลังของตัวเอง พร้อมทั้งโผเข้ากอดร่างของชายหนุ่มทันที เหมือนกับไม่ได้เจอกันมาแรมปีเลยทีเดียว

                “แต่ว่าช่างมันเถอะ ตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญกว่า นายหญิงของข้าหายไปแล้ว!!!” ทันทีที่ลี่ชงผละออกก็พูดกับสหายของตนอย่างกระวนกระวาย

                “นายของเจ้าลักษณะรูปร่างหน้าตาเป็นยังไงละ?” สหายของลี่ชงเอ่ยพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดข้อความอะไรบางอย่าง

                “ตัวเล็กๆ ผมยาวๆ ใส่ชุดผ้าฝ้ายสีขาว เอ่อ ประมาณนี้ละ เจ้าช่วยข้าหน่อยได้มั้ย!” ตุ๊กตาหมีบินได้ก็ยังคงพูดจาระริกระรี้และบินไปรอบๆ โดยไม่สนใจสายตาของผู้ที่พบเห็นเลยแม้แต่น้อยว่าพวกเขาจะตกใจและเป็นลมล้มพับไปแล้วกี่คน

                “หือ? ตัวเล็กๆ ใส่ชุดผ้าฝ้ายมีลูกไม้สีดำๆ ไม่ใส่รองเท้าใช่ไหม? ถ้าใช่ละก็…บ้าฉิบ!” เจ้าหนุ่มสหายของลี่ชงเอ่ยจบก็ฉุดลี่ชงเข้าไปในสถานบันเทิงแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ในตรอกแคบๆพอที่จะไม่เป็นจุดสนใจได้ทันทีโดยไม่ฟังคำตอบของลี่ชงเลยแม้แต่น้อย

 

ฝั่งวิล

                “นายพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย?” วิลผู้ซึ่งถูกลากมายังสถานบันเทิงแห่งหนึ่งมองบรรยากาศโดยรอบ ซึ่งภายในร้านก็มีบาร์เหล้าตั้งอยู่ในมุม มีชายใส่ชุดบาร์เทนเดอร์คอยชงเหล้าให้ผู้มาใช้บริการและคอยทักทายอย่างเป็นมิตร ตรงกลางร้านก็มีเสาเรืองแสงตั้งไว้ต้นนึง ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งไว้เพื่อทำสิ่งใด บนเวทีก็มีนักดนตรีชายผู้หนึ่งคอยดีดกีตาร์บรรเลงเพลงคลอไป เพื่อไม่ให้ภายในที่แห่งนี้เงียบ พนักงานเสิร์ฟที่ดูยุ่งวุ่นวายเหลือเกินและชายที่คอยดูแลลูกค้า ซึ่งสิ่งที่น่าแปลกใจก็คือภายในร้านแห่งนี้มีแต่ลูกค้าสาวๆเต็มไปหมด และพนักงานก็มีแต่ชายหน้าตาดีทั้งนั้น แต่ระหว่างที่วิลกำลังสำรวจนั้นก็มีเสียงจากชายคนนึงกระซิบที่ข้างหูของตนโดยไม่ทันรู้ตัว

                “2 ชั่วโมงครึ่ง 5000 เยนนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มฟังดูน่าหลงใหลดังกระทบเข้ามาในโสตประสาท ทันทีที่วิลกำลังหันไปถามว่ามันคืออะไรก็ต้องตะลึง เพราะชายที่มาถามไม่ใช่ชายคนเดิมที่พาตนเข้ามาภายในร้าน แต่กลับเป็นชายที่สูงกว่าตนไม่ถึง 5 เซน ใบหน้าหล่อแบบน่ารัก รอยยิ้มที่ดูทะเล้น แต่แต่งกายด้วยชุดเดียวกันกับผู้ที่พาวิลเข้ามาในร้าน

                “โอเคนะครับ” พูดจบชายร่างเล็กก็จูงมือวิลที่ยังคงเอ๋ออยู่เข้าไปยังหลังร้านที่ดูเหมือนจะเป็นที่บริการลูกค้าชั้นเยี่ยม(ประชด) กำแพงที่ก่อด้วยอิฐบล็อกสีแดง ไฟสลัวๆจนเกือบจะเรียกว่ามืดได้เลยทีเดียว และ…ถังขยะ แต่แปลกที่มันไม่ส่งกลิ่นเหม็นเลยสักนิดเดียว หรืออาจเป็นเพราะกลิ่นน้ำหอมของชายที่อยู่ตรงหน้าช่วยกลบกลิ่นเหม็นนั้นก็เป็นได้

                ร่างเล็กของวิลถูกร่างที่ใหญ่กว่า(นิดเดียว)ผลักเข้ากำแพง เหมือนกับเวลาที่นางเอกในนิยายถูกพระเอกจับกดเข้ากำแพงอย่างไรกระนั้น ถ้าเป็นนางเอกในนิยายก็คงสมยอมหรือไม่ก็อาจจะต่อต้านอย่างน่ารักหรือน่าหมั่นใส้ก็เป็นได้ แต่นี่มันคือเรื่องจริงไม่อิงนิยาย จึง..

                “นายจะทำอะไรฉันฟะ ห๊า!?” วิลกำมือเล็กๆของตัวเองชกเข้าไปที่แก้มข้างซ้ายของชายที่กระทำกับตนอย่างไม่รอช้า มือน้อยๆและร่างอรชรที่ดูไม่น่าจะมีแรงมากกลับทำให้แก้มของชายคนนั้นช้ำเป็นสีม่วง และเลือดสีแดงสดก็ไหลออกมาจากปากของชายคนนั้นด้วย

                ไม่ทันที่ชายคนนั้นจะหันมาถามวิลว่า’เธอทำบ้าอะไร!’ ตามสเต็ป ร่างของวิลก็วิ่งหนีออกไปแล้ว

 

                “นั่นไงนายหญิง! นายหญิงงงงง อุ๊บ!” ลี่ชงผู้ซึ่งวิ่งมากับสหายบังเอิญพบกับนายหญิงของตน ไม่ทันที่ลี่ชงจะดีใจก็ถูกวิลโผเข้ากอดร่างของตนแน่นจนแทบจะทำให้ขาดอากาศหายใจได้เลยทีเดียว

                “ลี่ชง นี่ๆลี่ชง ฉันถูกใครก็ไม่รู้พลักฉันเข้ากำแพง แล้วก็จะทำอย่างนี้กับฉันด้วย โชคดีนะที่ฉันหนีออกมาได้” วิลพูดทั้งยังแสดงท่าทางประกอบไปด้วย จนลืมสังเกตเห็นชายคนหนึ่งที่เดินมากับลี่ชง

                “อะแฮ่ม! ขอโทษที่ขัดจังหวะ คุณใช่ไหมที่กำลังตามหาผมอยู่” ชายคนนั้นพูดขัดจังหวะขึ้นมา

                ช่วงเวลาที่วิลกำลังจะหันไปสังเกต ก็ต้องตะลึงเป็นรอบที่สอง เพราะชายที่มากับลี่ชงเป็นชายที่มีรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้ม ไว้หนวดเล็กน้อย ผมสีน้ำตาลเข้มยาวลงมาจนถึงต้นคอ แม้จะสวมใส่ชุดไปรเวทอยู่แต่รัศมีความน่าเกรงขามก็ยังคงมี ถึงกระนั้นรูปร่างหน้าตาของชายคนนี้ก็สามารถทำให้ใบหน้าของวิลแดงระเรื่อขึ้นมาได้ ถ้าหากวิลมีหัวใจอยู่ในร่างกาย สิ่งนั้นคงต้องกำลังเต้นตึกตักอย่างรุนแรงอยู่เป็นแน่แท้

                “ช..ใช่ค่ะ เฟอส เดส เมอวิลเลส หรือเรียกว่าวิลเฉยๆก็ได้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณ??” วิลพยายามหายใจเข้าหายใจออกเพื่อลดความตื่นเต้น แต่ก็ไม่ค่อยจะเป็นผลนัก เพราะวิลก็ยังคงพูดตะกุกตะกักตามฉบับสาวน้อย(?)เวลาเจอคนที่ชอบอยู่

                “ผม อาเหวิงจาง หรือจะเรียกผมว่าจางก็ได้ครับ” ผู้ซึ่งบอกว่าตัวเองมีนามว่าจางเผยรอยยิ้มเล็กน้อย แต่รอยยิ้มนั้นกลับทำให้เทพีแห่งยมโลกแทบจะลงไปละลายกองอยู่บนพื้นได้เลยทีเดียว

                “แต่ก่อนอื่นผมคงต้องไปตามลูกศิษย์ตัวดีก่อน คุณวิลกับลี่ชงไปรอที่บ้านผมก่อนก็ได้ครับ ลี่ชงคงจะพอจำทางได้” พูดจบอาเหวิงจางก็เดินลัดเลาะเข้าไปในตรอก ทิ้งให้เทพีแห่งยมโลกใจละลายและเคลิบเคลิ้มไปกับน้ำเสียงที่ดุดันแต่แอบอ่อนโยน หน้าตาที่หล่อเข้มนั้น

                ลี่ชงมองอาการของนายตนเองแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ และคิดว่าตนยังไม่ควรที่จะไปปลุกนางให้ตื่นจากความฝันนั้นถ้ายังไม่อยากถูกชำแหละนุ่นออกจากร่างกาย ลี่ชงก็เลยใช้วิธีวาร์ปร่างกายตัวเองและเจ้านายไปที่บ้านของอาเหวิงจางเสียเลย

 

                                                             **โปรดติดตามชมตอนต่อไป**