-WARNNIBG-

ลำดับตอนที่ #1 : Judge of the HELL

บทนำ

 

                ที่แห่งนี้คือยมโลก

ไอร้อนจากลาวา เสียงกรีดร้องโหยหวนของเหล่าสัตว์นรกที่ทุกข์ทรมาณด้วยบาปที่กระทำมาครั้งแต่ยังเป็นมนุษย์ แต่ถึงกระนั้น ที่แห่งนี้ก็ยังคงมืดมิดและเงียบสงัดอยู่ดี เนื่องจากที่นี่ไม่มีกลางวัน ดังนั้นจึงมืดมิดตลอดเวลา สิ่งที่สามารถให้ความสว่างแก่ยมโลกแห่งนี้ได้ก็คงเป็นคบไฟมรณะที่ใช้บาปเป็นเชื้อเพลิงที่ตั้งอยู่ตามจุดต่างๆไปทั่วที่แห่งนี้

                หลังคากระเบื้องเคลือบ หน้าต่างรูปกลีบดอกไม้หาแฉก และผ้าม่านสีขาวบริสุทธิ์ปลิวไสวอยู่ภายในห้องนอน ทำให้ทราบได้ว่าเจ้าของห้องคงไม่ได้ปิดหน้าต่างจึงสามารถมองเหตุการณ์ภายในบ้านได้อย่างชัดเจน

                “เหวิงหยางจิง ชาตะ 14 กุมภาพันธ์ สาเหตุการตาย โดนฆ่าชิงทรัพย์ บาป .... บุญ....” น้ำเสียงหวานใสชวนหลงใหลแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความเย็นชาดังออกมาจากริมฝีปากของหญิงสาวเจ้าของห้อง

ถ้าลองวิเคราะห์จากเนื้อหาสิ่งที่นางเอ่ยออกมาคงเดาไม่ยากว่านางเป็นใคร ถ้าไม่ใช่ ‘ยมทูต’

                “ฉันเป็นเทพีแห่งยมโลกชื่อ อินเฟอส เดส เมอวิลเลส ต่างหากเล่า! อธิบายให้ถูกหน่อยเซ่”

อะขอโทษที หญิงสาวนางนี้คือเทพีแห่งยมโลกที่ไม่รากฎในหน้าประวัติศาสตร์ ตำนาน หรือที่ใดๆทั้งสิ้น สาเหตุเพราะอะไรก็ไม่อาจทราบได้

                “กริ๊งง!” เสียงเตือนดังออกมาจากคอมพิวเตอร์ขนาดพกพาหรือโน้ตบุ๊ค(ไฮโซ) ทันทีที่วิลคลิกไปที่ป๊อปอัพที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ ใบหน้าของยมทูตก็โชว์หราขึ้นมาทันที

                “ท่านวิลเลส กระหม่อมยังหาท่านฮาเดสไม่เจอ ทางสวรรค์ก็ติดต่อมาว่าไม่เจอเหมือนกัน เอาไงดีพะยะค่ะ?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาอย่างลนลาน เนื้อหาของประโยคที่ยมทูตพูดออกมาทำให้ผู้ที่ถูกเรียกว่าท่านวิลเลสอดที่จะถอนหายใจไม่ได้

                “นายไปพักก่อนเถอะ เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง ขอบใจมาก" วิลเอ่ยพลางเก็บคอมพิวเตอร์ขนาดพกพาใส่กระเป๋า ทันทีที่นางลุกออกจากเก้าอี้ก็มีร่างของอะไรบางอย่างบินเข้ามากระแทกหน้านางอย่างแรง

                “นายหญิงงงง กระผมรู้แล้วว่าท่านฮาเดสอยู่ที่ไหนนน” สิ่งมีชีวิตบางอย่างที่มีลักษณะคล้ายเท็ดดี้แบร์หรือตุ๊กตาหมีที่กำลังโด่งดังในโลกมนุษย์หากแต่มีปีก เขาและหางประดับไว้ที่หลัง ศีรษะ และก้นตามลำดับก็ยังไม่ได้ทำให้สิ่งมีชีวิตชนิดนี้ดูน่ากลัวขึ้นมาเลยสักนิด แถมยังดูน่ารักน่ากอด น่ากระทืบมากขึ้นไปอีก

                วิลเอื้อมมือมาหยิบเจ้าตัวที่เกาะหนึบอยู่บนใบหน้าของตนออกและปาลงพื้นอย่างแรง

                “บอกแล้วใช่ไหม ว่าหัดมาดีๆซะบ้าง สอนแล้วไม่จำ!” วิลเอื้อมเท้าข้างซ้ายขึ้นมาทำมุม 45 องศา และเหยียบเข้าไปที่ใบหน้าของลี่ชงอย่างแรง

                “อ๊อก! น..นายท่านนน ไว้ชีวิตข้าน้อยด้วยยย” ลี่ชงร้องขอชีวิตจากผู้เป็นนายของตน โดยที่ลืมคิดไปว่าตนเองเป็นตุ๊กตาอมตะไม่มีวันตาย

                “ครั้งนี้ฉันจะไว้ชีวิตละกัน ว่าแต่ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ รู้ว่าท่านฮาเดสอยู่ไหนงั้นรึ?” วิลอุ้มลี่ชงซึ่งมีรอยเท้าประดับไว้บนใบหน้าอย่างสวยงามขึ้นมา

                “แค้กๆ ใช่แล้วขอรับ เพื่อนจากโลกมนุษย์บอกผมมาแบบนี้ แถมยังถ่ายรูปให้ดูเป็นหลักฐานอีกด้วย” ลี่ชงเอื้อมมือน้อยๆของตนเสกรูปภาพขึ้นมาแล้วยื่นให้ผู้เป็นนาย

                วิลเอื้อมมือมาหยิบ ขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมพร้อมทั้งกระชากร่างของลี่ชงเข้ามาใกล้ใบหน้าก่อนตะโกนใส่หน้าลี่ชงอย่างดัง

                “ลี่ชง เพื่อนแกอยู่ไหน!! พาฉันไปหาหมอนั่นเดี๋ยวนี้!”

 

.

.

.

.

เตรียมติดตามชมตอนต่อไป.. (เล่นง่ายนะเอ็ง!!! แต่งแค่นี้ แต่งเพื่อ =[]=)