ตอนที่ 36 : ตอนที่ 34 :: ปองร้าย 100%
34
ปองร้าย
“คุณย่าครับ ได้การบ้างมั้ยครับ??” หญิงชรามองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มบางๆ
“ได้สิจ้ะ”
“จริงหรอครับ! เร็วสุดวันไหนครับ” หญิงชราถึงกับหัวเราะ อะไรอยากจะแต่งงานปานนั้น
“อีก2วันข้างหน้าจ้ะ”
“หะ! จะ จริงหรอครับ” ชายหนุ่มอ้าปากหวอ
“ย่าเร่งให้สุดๆเลยนะจ้ะเนี่ย”
“ขอบคุณนะครับคุณย่า >O<” ชายหนุ่มโผกอดหญิงชราพร้อมรอยยิ้ม..
“ไปเตรียมตัวมาให้พร้อมนะจ้ะ”
“ได้เลยครับคุณย่า”
กริ๊งงง กริ๊งงงงงง
เสียงโทรศัพท์ข้างโต๊ะดังขึ้น..
“สวัสดีคะ...หะ…วะ ว่าไงนะคะ!?”
“เกิดอะไรขึ้นครับ?”
“ค่ะๆ จะรีบเดี๋ยวนี้เลยคะ” คุณย่าวางสายก่อนจะทำหน้าเป็นกังวล
“มีอะไรครับ”
“ก็พ่อเรานะสิ โดนรถปาดหน้ารถไหลลงพุ่มไม้”
“หะ อะไรนะครับ”
“รีบไปดูอาการกันก่อนเถอะหลาน”
ร่างสูงกับหญิงชรารีบวิ่งลงมาด้านลาง โดยมีผู้ชายตัวเล็กยืนอยู่..
“จะไปไหนกันหรอครับ?” วีถามยิ้มแย้ม
“พ่อฉันถูกรถชน นายอยู่นี่แหละ”
“หะ!!พ่อนาย”
“ใช่!อยู่นี่กับคุณป้าแม่บ้านนะ”
“ผม….”
“…….”
“ผมอยากไปด้วย…….” ประโยคหลังมันช่างแผ่วเบาเหลือเกิน..แต่ถึงอย่างนั้น คิมซอกจินก็เดินไปไกลแล้วละ
ขอให้คุณพ่อปลอดภัยนะครับ..
“กลับมาเร็วๆนะ นี่มันก็มืดแล้ว…” ชายหนุ่มยืนพูดอยู่คนเดียว.. จนคุณป้าแม่บ้านมองแล้วยิ้มกับความห่วงใหญ่ของคุณหนูวีที่มอบให้คุณหนูจิน
แต่ใครมันจะรู้กันละ ว่ามีคนไม่หวังดีกำลังจ้องมองอาศัยจังหวะตอนคนไม่ค่อยมีอยู่….
35 %
“เอาเลยมั้ยวะ?”
“ตอนนี้เลยหรอ”
“ก็อิแก่กับไอ้จินไรนั่นแม่งไม่อยู่แล้วนิ”
“แล้วถ้าโดนจับดะ..”
“โว้ยยย!มึงนี่อะไรหนักหนา จะทำหรือไม่ทำวะ เดี๋ยวพวกนั้นกลับมาก่อนเดี๋ยวเราซวย”
“คุณป้าแม่บ้านฮะ เมื่อไหร่คุณย่ากับจินเขาจะกลับนะฮะ” ชายหนุ่มนั่งเท้าคางอย่างเป็นห่วง
“เดี๋ยวก็กลับจ้ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ้ะ” คุณป้าแม่บ้านกำลังล้างจานอยู่ในครัวตอบ
“แต่เขาไปนานแล้วนะฮะ”
“เพิ่งไปได้10นาทีก่อนเองนะคะ”
“เง้อออ ทำไมดูนานจังน้า” คุณป้าแม่บ้านเก็บข้าวของในครัวจนเรียบร้อยแล้วก่อนจะมานั่งข้างๆคุณหนูแทฮยอง
“ไม่ต้องเป็นกังวลหรอกค่ะ ป้าเชื่อว่าทุกคนต้องปลอดภัย”
“ผมก็หวังว่าอย่างนั้นครับ”
ฟึ่บ!
ชายหนุ่มกับคุณป้าแม่บ้านมองไปรอบๆอย่างสงสัย
“ทำไมไฟดับละครับ?”
“ไม่ทราบคะ เดี๋ยวป้าออกไปดูข้างนอกก่อนนะคะ”
“ผมไปด้วยครับ” สองคนเดินคลำทางจากตัวบ้านออกไป…
“บ้านอื่นก็ไม่ดับนะครับ” ชายหนุ่มพูดกับหญิงชราข้างๆ
“อนนี้ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันคะ สงสัยคันเอ้าท์คงจะมีปัญหา”
“ยังไงครับป้า นอกจากจะมีคนเดินไปปิดมันนะครับ”
“แหม คุณหนู อย่าทำให้ป้ากลัวได้ไหมคะ” คุณป้าแม่บ้านยิ้มอย่างกลัวๆ
ก็คันเอ้าท์ถ้าไม่มีใครไปปิดมัน มันจะดับหรอ?
มันก็ไม่แปลกหรอก ถ้าตอนนี้ทั้งบ้านมีคนอยู่แค่สองคนนะสิ!
เพล้ง!!
สองคนมองเข้าไปในตัวบ้านที่เปิดประตูบานใหญ่ค้างไว้…
ทั้งๆที่ทั้งสองคนอยู่ข้างนอก!
“ป้าครับ…ขะ ขโมย!!” ชายหนุ่มตัวสั่นเทาเล็กๆ
“โทรหาคุณหนูจินสิคะ คุณหนูแทฮยอง!”
ชายหนุ่มรีบหยิบโทรศัพท์อย่างรนรานทำอะไรแทบไม่ถูก
“ฮะฮัลโหล”
(ว่าไงครับ เอ้อ ตอนนี้อาการของคุณพ่อปลอดภา…)
“ฮึกๆ ช่วยด้วย”
(หะ เป็นอะไร..)
“ฮึก กลัวมาก… มีใครก็ไม่รู้อยู่ในบ้าน”
เพล้ง!
“ฮึกๆ กลับมาเร็วๆสิ!!ใครก็ไม่รู้เนี่ยอยู่ข้างไหน” ร่างเล็กสะอื้น
(….ระรอก่อนนะ จะไปแล้ว) ชายหนุ่มได้ยินเสียงวัตถุแตกก็ใจกระตุกวูบ..ก่อนจะได้ยินเสียงสุดท้ายก่อนปลายสายไม่ตอบอะไรกลับมา…
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ”
“กรี๊ด!! คุณหนูแทฮยอง ”
100%
ขออภัยในความล้าช้า TOT
ตอนนี้ขอแสดงความเสียใจกับสาวๆในวงเลดี้โค้ดด้วยนะคะ
#RIPEunB
#RIPRise
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เรามารอไรท์ทุกวันเลยนะ T^T
เกิดอัลไลขึ้น
แทแทจะเป็นไรไหมเนี้ย โดนจองกุกจับตัวไปรึป่าวนะ
ฮืออออ มาลงไวๆ เลยนะ !!!
//โคตรสั้นเลยอ่า (ขอโทษค่ะ)
#ชอบฟิคไรท์นะ#
แล้วก็ขอแสดงความเสียใจให้กับสาวๆทั้งสองด้วนะ หลับให้สบายและจะเป็นกำลังใจให้กับคนที่ต้องอยู่ด้วยค่ะ
รอครับบบ
จองกุกเป็นคนทำแน่ๆเลย
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ!