ตอนที่ 17 : ตอนที่ 16 :: ตามกลับ
16
ตามกลับ
“อือ…” ชายหนุ่มกระพิบตาถี่ๆก่อนที่จะขยี้ตาเบาๆ ร่างสูงพยายามยันตัวเองขึ้นจากที่นอน แต่เขาก็ต้องล้มไปนอนต่อ เขาเอามือกุมหัวเอาไว้
…ปวดหัว ปวดหัวเป็นบ้า!!
ชายหนุ่มหลับตาแน่น… เขาเป็นอะไรไป… เขาจำได้ว่าเขากำลังจะกลับบ้านแล้วภาพสุดท้ายที่เห็นคือ….วี….. หรือว่า วีจะเป็นคนพาเขามาที่นี่!!
แอ๊ด..
“อ้าว!ตื่นแล้วหรอว่ะ” เสียงเพื่อนรักพูดขึ้นพร้อมปิดประตูห้องเบาๆ
“เออ….” ร่างสูงว่าแล้วเอามือกุมหัวตัวเอง
“ปวดหัวหรอ?”
“กูเอามือกุมหัวกูปวดตูดมั้งไอ้สัส!”
“ไอ้นี่!ตื่นมาก็ด่ากูเลยนะ”
“ก็มึงถามอะไรไม่คิดนี่หว่า!” ผมว่า
“พูดงี้แม่งน่าเตะปากจริงๆว่ะ!! กูไม่น่าแบกมึงมาเลยวะเหี้ย หนักก็หนัก!” ชูก้าบ่น
‘กูไม่น่าแบกมึงมาเลยวะเหี้ย’
งั้น…วีก็ไม่ได้พาเรางั้นสิ… หัวใจกระตุกวูบเมื่อได้ยินคำของเพื่อนออกจากปาก
หึ!หวังอะไรลมๆแล้งๆจริงๆเลยว่ะไอ้จิน..สงสัยเราคงเบลอมากจนเห็นภาพของวีเลยละมั้ง…ร่างสูงนึกด่าตัวเองในใจ
“กูเป็นอะไรไปว่ะ” ผมถาม
“มึงเป็นลมแดดนะสิ…ก็แหงละตัวเองไม่สบายอยู่แท้ๆยังจะมาตากแดดอีก..”
“อืม….”
“เอ้า! แดกเข้าไป….” ชูก้าพูดพร้อมวางเม็ดแคปซูนลงบนถาดข้างเตียง “กูไปละ” ชูก้าพูดพร้อมเดินออกไปจากห้อง..
ยาเม็ด
ก็เหมือนเดิม..ร่างสูงเลี่ยงที่จะไม่กินยาอีกครั้ง….ร่างสูงหลับตาลง
“ป้าอย่าบอกผมนะว่าจะเอายามาให้กิน…ผมไม่กินหรอก!!” ผมพูด
“รู้ได้ไงว่าจะเอายามาให้….” ร่างเล็กพูดเสียงแผ่ว ทำให้ผมที่อยู่บนเตียงหันมามอง….
“กินยาเหอะ….จะได้หาย…” วีพูดก่อนที่จะไปนั่งบนเตียงข้างๆผม
“เอาออกไป……” ผมพูดโดยที่ไม่มองหน้าวีเลยสักนิด….…
“ขอร้อง…..”
“……….”
“ยามันไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกนะ…นายกินมันคงไม่ตายหรอก”
“………..”ผมเงียบ
“……….” วียื่นยาไปจ่อปากผมช้าๆแต่ผมกลับเบนหน้าหนี……
“ทำไมถึงได้ดื้อขนาดนี้นะ…”
“……..”
“……” ร่างเล็กกรอกยาเข้าปากตัวเองแล้วเอียงโน้มใบหน้าลงไปป้อนยาให้ผมตรงหน้าที่ยอมเปิดปากรับโดยง่ายดาย..เมื่อเม็ดยาถูกดันเข้าไปในโพรงปากหนานั่นแล้วอีกคนก็กรอกน้ำใส่ปากแล้วป้อนน้ำให้ผมต่อทันที…….
“คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะหายโกรธรึไง!!”
“……”
“ออกไปเหอะ!!ไม่ต้องมาอ้อน!!!!!ฉันไม่ต้องการ!ถึงจะทำแบบนี้แต่ฉันไม่อ่อนใจหรอกนะ!! จำไว้!!!!!”
“ขอ..ขอโทษ” วีพูดเสียงสั่นมากๆๆก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องนั้น….แล้วปล่อยโฮออกมา..อย่างห้ามไม่อยู่…..
อึก!!
เหตุการณ์วันนั้นมันอะไรกัน!! ร่างสูงกุมขมับไว้… สักพักเขาก็เอื้อมมือไปหยิบเม็ดยามา..
เขาก็แค่จะลองกินยาดูก็แค่นั้น… ร่างสูงเอายาเข้าปากตามด้วยน้ำ เขาพยายามกลืนเม็ดยาลงคอแต่มันก็ไม่ยอมลงสักที… ร่างสูงวิ่งเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับ…
พรวด!!
เขาคายเม็ดยาที่อยู่ในปากออก….
เขากินมันไม่ได้จริงๆ…. ทำไมกันละ แค่ยาเม็ดเล็กๆเองนะ… ทำไมทำไม่ได้ว่ะ!
แล้วทำไมครั้งนั้นมันถึงได้ลงคอง่ายขนาดนั้น! ครั้งที่วีป้อน….
เมื่อเขากินยาเองไม่ได้เขาก็ต้องมีตัวช่วย…
แต่เขาจะเอาไปตัวช่วยนั้นมารึเปล่านะ…
หึ! ร่างสูงมองเม็ดยาที่เริ่มละลายน้ำในอ่าง….
เขาอยากหายจากไข้สักที….
[V PART]
“นี่วี!!เรื่องแกกับพี่มาร์คนั่นเป็นเรื่องจริงรึเปล่าอะ!!” ยัยอาร์มี่ที่ตื๊อถามไม่เลิกพูดขึ้น เฮ้อ…ตั้งแต่อยู่โรงเรียนละ..ถามผมอยู่แต่คำซ้ำๆจนตอนนี้ผมเดินมาถึงห้องของผมมันก็ยังไม่หยุดพูด
“ไม่จริง!! นี่แกจะถามอะไรเยอะแยะว่ะ” ผมพูด
“ไม่เชื่อ!! แกกับพี่มาร์คดูสนิทกันดีออก”
“เห็นมั้ย!!เธอก็เป็นแบบนี้อะ…พอฉันตอบก็บอกว่าไม่เชื่อ พอไม่ตอบก็เซ้าซี้ถาม..ตกลงจะเอายังไง”
“ก็ดูยังไงๆก็น่าจะมีซัมติงอะไรกันเบาๆบ้างแหละ”
“เลอะเทอะไปใหญ่แล้ว” ผมพูดพร้อมดีดหน้าผากอาร์มี่
“แง้ เจ็บน้ะ” ยัยอาร์มี่เอามือกุมหน้าผาก
“พี่มาร์คเขามีแฟนแล้ว ส่วนฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา แค่พี่เขาขอให้ฉันช่วยพี่เขาเล่นเกมส์เพื่อเอาตุ๊กตาให้แฟนเขาเท่านั้นแหละ!!”
“โหยยยยยย..อดจิ้นเลยL” ยัยอาร์มี่ว่า
“เหอะ!เธอคิดจะจิ้นฉันกับพี่มาร์ครึไงห้ะ!!” ผมพูด
“ก็น่ารักดีออก!”
“เหอะๆฉันก็คนนะ มีหัวจิตหัวใจ เอาฉันไปจิ้นกับคนโน้นทีคนนี้ที สนุกนักหรอ?”
“ไม่สนุกแล้วจะทำหรอย่ะ!!”
“นี่!!”
“อ๋อๆเข้าใจแล้ว นายกำลังจะบอกว่าไม่ชอบให้ฉันเอานายไปจิ้นกับใครนอกจากคุณ…..” ยัยอาร์มี่ลากเสียงยาวที่ชื่อของ….จิน
หมอนั่น…..
เหอะ!เลิกคิดเถอะ…
“คุณอะไร!” ผมพูด
“คุณ..คนนั้นที่คุณก็รู้ว่าใคร” ยัยอาร์มี่ยิ้มพร้อมวิ่งแจ้นออกจากห้อง “เดี๋ยวฉันไปซื้อข้าวเย็นกับจีมินนะไอ้น้องวี” ไม่พูดเปล่ายัยนั่นยังลากไอ่ซิกแพ็กไปด้วย….
ชิ่!!เรื่องชิ่งหนีนี่ไวจริงๆเล้ย -^-
ร่างบางอ้าปากหาววอดๆ..ง่วงนอนชะมัด! ร่างบางเดินไปที่โซฟาก่อนจะทิ้งตัวล้มลงไปนอนท่ามกลางห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ…
เหนื่อยจริงๆเลยวันนี้…
ก๊อกๆ…
“อื้อ….” ใครกันกล้ามาขัดการนอนของร่างเล็กกันนะ ผมลุกจากโซฟาก่อนที่จะหันไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง.. 5.14น.
ก๊อกๆๆ
หึ!เคาะประตูรัวๆแบบนี้สงสัยจะเป็นไอ้ซิกแพ็กกับยัยอาร์มี่แหงๆ ทำไมมันไปซื้อข้าวกันนานจังว่ะเนี่ย….
ผมเปิดประตูพร้อมอ้าปากบ่น..
“ไปนานจังว่ะ ฉันหลับไปแล้วรอบนึงเลยนะเนี่ย…” ผมหุบปากลงทันทีเมื่อเปิดประตูพบบุคคลที่….
[JIN PART]
“ไปนานจังว่ะ ฉันหลับไปแล้วรอบนึงเลยนะเนี่ย…” คนที่เปิดประตูกำลังอ้าปากบ่นแต่เขาก็เงียบไปเมื่อผู้มาเยือนไม่ใช่เพื่อนของเขา แต่เป็นผม… ผมถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องของอีกคน ในห้องนั้นดูสวยแบบเรียบๆโล่งตาแต่ประเด็นที่เขามานั้นไม่ใช่จะมาดูห้อง แต่เขาจะมาเอาคนตรงหน้านี่กลับไปต่างหาก….
“…มาทำไม” ท่ามกลางความเงียบนั้นร่างเล็กเป็นเริ่มบทการสนทนา
“………..” ผมไม่ตอบ…เพียงแค่ผมมองตาอีกคนเฉยๆเท่านั้น แต่ร่างเล็กกลับหันหน้าหนี…
“………..”
“….มาตามคนป้อนยากลับคืน”
“ไม่ต้องตามหรอก!ยังไงก็ไม่ไป” ดื้อด้านจริงๆเลย…
“……..” ผมมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง….
อะไรว่ะ!คนอุส่ามาตามถึงที่เชียวนะ….
พรึบ!
“เฮ้ย!!” ร่างเล็กร้องลั่นเมื่อผมทรุดตัวลงพื้น…ร่างบางพยุงตัวผมขึ้นแต่ในขณะนั้นเองผมก็ได้ดันคนตัวเล็กไปชิดกับผนังห้องที่เย็นเฉียบ…
“ป ปล่อย!”
“…ทำไมต้องปล่อย”
“…….”
“……..”
“นายมาเพื่ออะไรกันแน่!” ร่างเล็กว่า
“มาง้อคนดูแลกลับ…”
“นี่คือการง้อ????”
“………”
“เหอะ!บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่กลับอะ”
“ทำไมละ!!ทำไมถึงไม่กลับ ฉันอุส่าแบกสังขารตัวเองมาทั้งๆที่ยังไม่หายดี แต่กลับโดนนายพูดแบบนี้ใส่เนี่ยนะ” ผมรู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกวูบ
“ฮึก…ทีนายพูดใส่ฉันตอนนั้นละ…..ทำไมไม่คิดบ้าง”
“คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะหายโกรธรึไง!!”
“ออกไปเหอะ!!ไม่ต้องมาอ้อน!!!!!ฉันไม่ต้องการ!ถึงจะทำแบบนี้แต่ฉันไม่อ่อนใจหรอกนะ!! จำไว้!!!!!”
อึก! เหมือนมีดร้อยเล่มปักลงกลางอก….
ใช่ผมผิดเอง…
ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้อีกคน… ผมก้มหน้าลงบนไหล่ของคนตัวเล็ก
“อือ….ฉันผิดเอง…..”
“……..”
“ขอโทษนะ”
“…….”
“กลับไปกับฉันเถอะ….”
“…….”
“ฉันยอมละ…” ผมพูด.. ที่ผมพูดไปทั้งหมดไม่ใช่ว่าผมไม่เขินนะ ผมอายแทบบ้า แต่เมื่อถ้าวียอมกลับมา….. มันก็คุ้มนะ!
ไหล่เล็กเริ่มชุ่มไปด้วยเหงื่อของอีกคน…. สงสัยไข้เริ่มกำเริบอีกแล้วสินะ…
ร่างเล็กเงียบ…เขากล้าบุกมาหาเราถึงที่เพื่อจะมาง้อเราเลยนะ…
ทำไมกัน….
คนที่อยากจะลืมแท้ๆ… ร่างเล็กยิ้มมุมปากเย้าะเย้ยให้กับความอ่อนแอ่ของใจตัวเอง
เหอะ… วีเอ้ย!!แพ้อีกจนได้… ใจนายไม่แข็งพอเลยจริงๆ ….
“ตัวนายร้อนอีกแล้วนะ…”
“……..”
“ยาไม่ได้กินเลยใช่มั้ยฮะ!!บอกฉันมานะไอ้หื่นกาม” เมื่อร่างสูงได้ยินคำสรรพนามที่ร่างเล็กเรียกร่างสูงก็รีบเงยหน้าขึ้นมามองทันที…..
“…ไม่ได้กินเลย..ไม่มีคนป้อนอ้ะL”
“ไม่ต้องมาทำหน้าเหมือนลูกหมาเลย…ต้องหัดกินเองนะเข้าใจมั้ย!!” วีพูดพร้อมดันไหล่กว้างออก…
“เข้าใจครับ….”
“….นายต้องผักผ่อนเยอะๆด้วยนะจะได้มีแรง”
“กินไอ้นี่เดี๋ยวก็มีแรงแล้ว…”
“ห้ะ!!กินอะไรอะ” ร่างเล็กทำหน้างงๆ
“กินนี่….”
“….อื้อ” ริมฝีปากหนาทาบลงบนริมฝีปากบางของอีกคน ร่างสูงกดท้ายทอยเพื่อเพิ่มช่องทางในการชิมรสหวานจากปากอีกคนได้เพิ่มขึ้น…..
ผมตัดสินใจที่จะมาตามหาวีเพราะเหนื่อยกับการป่วย…และมันทนไม่ได้จริงๆ…ในทุกๆวันผมต้องมีอีกคนที่พูดนู่นพูดนี่ให้ผมฟัง…พอไม่มีเสียงนั่นแล้ว…มันเริ่มโหวงเหวงแปลกๆ ผมเลยถามตัวเองว่า ‘ถ้าวีกลับมานายจะมีความสุขใช่มั้ย’
ผมเลยออกมาหาคำตอบ… ผมถามถึงที่อยู่กับเพื่อนของวีและเธอคนนั้นที่น่าจะชื่ออาร์มี่ก็ได้บอกผมมา….. และผมก็ได้คำตอบแล้ว J
ติดแท็ก #ฟิคดมฟ
ไหนๆใครเป็นแม่ยก มาร์คแบมเอ่ย???? เค้าฝากฟิคเรื่องมาร์คแบมหน่อยจิ่>O< >จิ้ม<
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
// เค้าๆๆๆเค้าชิปเปอร์มาร์คแบม คุริ>
แหม่ น่ารักนะครัช
แถมฟินด้วย อ๊ากกกก กรื้ดลั่นบ้าน ฮ่าๆ
เหนมะแค่นี้ก็จบ มาขอนิดหน่อยเอง
วี่แกคงต้องเปลืองตัวหน่อยคาดว่าจินจะไม่กืินยาเองเเลย555
น่ารักจริงๆเล้ยวีเนี่ย ใจอ่อนตลอดด
มาอัพอีกไวไวน้าไรท์
น่ารักจริงๆเล้ยวีเนี่ย ใจอ่อนตลอดด
มาอัพอีกไวไวน้าไรท์
กะจะยุให้น้องวีเล่นตัวนาน ๆ หน่อย แต่ก็สงสารแบบพี่จินง้อได้น่าฮักขนาด55
มาง้อลูกเค้าสำเร็จแล้วกลับไปก็ดูแลลูกเค้าดี ๆ นะพี่จิน
ไม่งั้นจะยุให้น้องหนีอีกรอบ555
มาต่อไว ๆ นะคะไรท์ แบบกำลังดี กำลังงาม^^
มาอัพเรวๆนะค่ะไรท์ คิดถึงไรท์มากเลยยยย ><