ตอนที่ 15 : ตอนที่ 14 :: ไม่น่า..
14
ไม่น่า..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา..ประตูไม่ได้ล็อก” เสียงของชายหนุ่มที่นอนซมอยู่บนเตียงเอ่ยขึ้น..
“มึงจะนอนไปถึงไหนวะ” เสียงเพื่อนซี้พ่อน้ำตาลเจ้าเดิมเดินมานั่งข้างๆเจ้าของห้อง
“ก็กูไม่สบาย ไม่ให้นอนแล้วจะให้กูไปแบกปูนรึไง๊” เจ้าของห้องตอบด้วยน้ำเสียงยี่ยวนกวนประสาทพอควร..
“ไปไหมละเดี๋ยวกูพาไป J”
“พ่องง!!!”
“เออ..มึง!”
“ไรวะ-0-”
“อีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะมีงานโรงเรียนแล้ววะ…สาวๆถามหามึงเยอะเลย”
“เหอะๆ มึงกำลังจะบอกว่าให้กูไปโรงเรียนงั้นสิ”
“ทำนองนั้น..”
“อืม….ก็ได้ ตอนนี้อาการกูดีขึ้นสงสัยใกล้หายไข้แล้วว่ะ กูไปก็ได้..”
“โอเค ออกจากบ้านไปรับลมมั่งJ”
ครืด ครืด ครืด
เสียงสั่นของโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงดังขึ้น นิ้วยาวเอื้อมไปหยิบมันก่อนที่จะกดรับสาย
“ว่าไงม๊า” ชายหนุ่มถามปลายสาย
(จิน…วันนี้น้องจะกลับจากต่างประเทศ ช่วงบ่ายๆออกไปรับน้องที่สนามบินด้วยนะ)
“เดี๋ยวนะม๊า..น้องไหน?”
(ก็น้องเจโฮปไงลูก เจโฮปลูกเพื่อนของม๊าไง เห็นสนิทกันนิตอนนี้ลืมกันแล้วหรอ)
“อ๋อ ไอ่โฮปนี่เอง…”
(อย่าลืมไปรับน้องละ)
“ม๊า แต่ตอนนี้ผมไม่สบายอยู่อะ..ผมคงไปรับมันไม่ได้”
(ไปแป๊บเดียวเองคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้งลูกชาย ปกติม๊าเห็นลูกอึดจะตายไปนะ)
“งั้น…..ผมจะให้เพื่อนผมไปรับมันละกัน”
“ห๊ะ!!อย่าบอกนะว่า….” ชูก้าที่นั่งฟังบทสนทนาอยู่ก็แหกปากขึ้นเมื่อรู้ว่างานกำลังงอก
(โอเคจ้ะ เอ้อ.แล้วอีกอย่างนึง คือน้องเจโฮปเขาจะมาอยู่กับลูกสักพักนะ อยู่จนกว่าแม่ของเจโฮปเขาจะกลับมาจากต่างประเทศ..)
“เออๆโอเคม๊า…” มันมาอยู่กับผมก็ดีเหมือนกันจะได้มีคนดื่มด้วยหน่อย J
(ดูแลน้องดีๆนะ..บายจ้ะลูกรัก..)
ตรู้ดด ตรู้ดด ตรู้ดด
เขากดตัดสายทิ้งก่อนจะหันไปมองชูก้าเพื่อนรัก…
“เพื่อนรัก..ถ้าอยากให้ฉันไปงานโรงเรียนด้วยละก็…นายจะต้องไปรับไอ่โฮปแทนฉันนะ โอเค๊!”
“กูขอโทษเหอะ!! ใครคือโฮปกูยังไม่รู้จักเลย..ได้ยินแต่มึงพูดว่า ไอ่โฮป ไอ่โฮป =0=”
“ก็คนที่มึงเจอครั้งนั้นไง…ครั้งแรกที่กูพาวีมาที่บ้านอะ..” [ใครจำไม่ได้กลับไปอ่านตอนที่2ใหม่นะค้ะ^^]
“กูยังเห็นหน้าไม่ชัดเลยว่ะ..อยู่ดีๆแม่งก็เดินเข้ามาในบ้านแล้วก็พาผู้หญิงขึ้นห้องไปเลย..กูก็เลยงง…”
“แล้วมึงรู้จักชื่อมันได้ไง-__-”
“ก็เห็นมึงพูดว่า ถ้าไอ่โฮปมา ก็อย่าให้มันเข้าไปในห้องของกู =0=กูก็คิดว่าผู้ชายคนนั้นอาจจะชื่อเจโฮป….”
“เออๆช่างมันเถอะ..มึงอย่าลืมไปรับมันละกัน”
“ทำไมต้องเป็นกู=0=”
“เพราะกูจะนอนไงละสัส=[]=” ผมพูดพร้อมล้มตัวนอนทันที แถมยังไม่ฟังเสียงโวยวายของคนข้างๆอีก….
ฝันดีนะครับJ
ZzZZzZzzzZZzz
[SUGAR PART]
ไอ้เวรเอ๊ย!!สรุปผมก็ต้องไปรับมันใช่มั้ย คนที่ชื่อ เจโฮปอะไรนั่น =[]=
ให้ตายเถอะโรบิ้น…ผมต้องไปรับคนที่ผมไม่รู้จักจากสนามบินเนี่ยนะ…
โอยย…ให้ผมไปกวาดขี้หมาทั้งโลกผมก็ยอม >O<
13.27 น.
ผมมาถึงสนามบินแล้วครับ…ซึ่งตอนนี้ผมกำลังมองหาคนที่ชื่อเจโฮปอยู่…แต่ก็เหมือนไม่มีวี่แววของหมอนั่นเลยนะ…
และไม่นานนักผมก็เห็นผู้ชายตัวสูงๆกับผิวขาวๆนั่นพร้อมกับแว่นตาสีดำราคาแพงกำลังยืนเหมือนมองหาใครอยู่….ไม่รอช้าผมก็เดินหาเขาทันที…
“นายใช่เจโฮปรึเปล่า??”
“….ใช่ครับ”
“อ๋อ…งั้นกลับบ้านกันเถอะพี่จินนายให้ฉันมารับแทนหนะ”
“พี่จิน ให้ พี่มารับผมแทนงั้นหรอ??” เขาทำหน้างงๆใส่ผม
“อื้อ…ใช่แล้ว!”
“ทำไมพี่เขาไม่มาเอง”
“หมอนั่นไม่สบาย…”
“หรอครับ…..”
“อืม…อย่ามัวแต่พูดมากหน่า!รีบเดินมาได้แล้ว”
“พี่เป็นแฟนกับพี่จินหรอฮะ..” คำถามนั่นทำให้เขาหยุดชงักฝีเท้า..
“……”
“……”
“ถ้าฉันบอกว่าใช่ละ…”
“ผมไม่เชื่อหรอก….”
“ฮ่าๆๆ ดีแล้วที่ไม่เชื่อ!!เพราะเมื่อกี๊ฉันพูดโกหกยังไงเล่า>O<” ผมพูดพร้อมหัวเราะ
“พี่หน้าคุ้นๆนะ…เราเคยเจอกันที่ไหนรึเปล่า..” ก็ที่บ้านไอ่จินไงละเด็กโง่ -__-
“คงไม่หรอกมั้ง ^[+]^” ผมพูดพร้อมยิ้มตาหยีให้เขา
“ผมเจโฮปนะ..แล้วพี่ละ”
“ฉันชื่อชูก้า…” ผมตอบ
“ชื่อน่ากินจัง >////<” เขาพูดพร้อมถอดแว่นกันแดดสีดำนั่นออก…
ไอ่เด็กนี่ถอดแว่นออกแล้วมีเสน่ห์จัง…ให้ตายเถอะ! แสดงว่าไอ้แว่นดำราคาแพงนี่มันเป็นตัวซวยปิดบังรัศมีความหล่อของไอ่เด็กนี่รึเปล่า -0-
“เหอะ!เดี๋ยวกลับไปถึงบ้านจะจับยัดก้อนน้ำตาลเข้าปากให้เป็นโรคเบาหวานตายไปเลย-.,-” ผมพูดพร้อมขำนิดๆ
“ถ้าน้ำตาลพวกนั้นเป็นพี่ผมก็จะลองเสี่ยงเป็นโรคเบาหวานดูนะJ” เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่ค่อยน่าไว้วางใจ
“อะ…ไอบ้า” ไอ่เด็กนี่!คงจะเจ้าเล่ห์น่าดูเหมือนไอ่จินไม่มีผิด!!!
“ไหนบอกจะกลับบ้านไง…งั้นเรากลับกันเถอะ!” เจโฮปไม่พูดเปล่าแต่เขายังกอดคอผมอีกด้วย…ฉันเพื่อนแกรึไงหา!!=[]=
“รู้แล้วน่า!!!!!” ผมพูดพร้อมทำปากยู่กับการกระทำของไอ่เด็กแสบนี่
[V PART]
“พี่วีคะ..ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ?” เสียงเล็กหวานๆของร่างเด็กผู้หญิงผมทองเอ่ยขึ้น
“ได้ครับ” ผมตอบพร้อมยิ้มกลับ…..
“แหมๆ เดี๋ยวนี้ฮอตใหญ่เลยน้า” ยัยเพื่อนสาวตัวแสบพูดขึ้นหลังจากเด็กผู้หญิงผมทองอีกคนเดินไปแล้ว….
“ฮ่าๆคนหล่อก็แบบนี้แหละ” ผมพูด
“ฉันควรดีใจใช่มั้ยที่ได้เพื่อนหล่ออะ-0-”
“ฉันหล่อคนเดียวก็พอมั้ง” จีมินพูดขึ้นทำให้ผมกับอาร์มี่หัวเราะคิกคักกัน…
“งานโรงเรียนปีนี้นายได้โดนรุมแน่ๆ” ยัยอาร์มี่พูด
“ทำไม? หึงหรอ” ผมพูดติดตลก
“อืมช่ายย..เค้าหึงตัวเองมากๆเลยนะ..ถุ้ย!!ตลกแหละ=0=” ยัยอาร์มี่ว่า….เราสามคนยืนหัวเราะกันอย่างสนุกสนานก่อนที่จะขึ้นห้องเรียนไป…
แต่จะว่าไปแล้ว…คนที่มาขอถ่ายรูปกับผมนั้นล้วนแต่เป็นแฟนคลับของจินทั้งนั้น สงสัยข่าวตอนนั้นมั้ง ที่เขาหาว่าผมกับไอ่หื่นนั่นกิ๊กกัน…..
เฮ้ออออออ..
เกือบเดือนแล้วที่ผมกับหมอนั่นไม่ได้เจอกัน สงสัยนอนซมตายอยู่ที่บ้านแล้วมั้ง!
แล้วผมจะไปคิดถึงเขาทำไมกัน…….
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดนั่นออกไปจากหัวสมอง….
จำเอาไว้นะวี ว่าอย่าไปคิดถึงหมดนั่น…ลืมเขาไปสะ
“อยากดื่มชาร้อนอ่า” จีมินพูดขึ้นหลังจากที่เราเดินออกมาจากตึกเรียนได้ในระยะหนึ่ง
“งั้นไปซุปเปอร์มาเก็ตกัน ไปซื้อผงชาแล้วก็ผักสด เย็นนี้เดี๋ยวทำสุกกี้ให้กิน” ยัยอาร์มี่พูด
“โอเค งั้นเดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ…รอแป๊บนึง” ผมพูดขึ้นปล้วปลีกตัวออกมาจากสองคนนั้นแล้วมุ่งไปยังห้องน้ำชาย…..
ปึก!
“โอ๊ย!”
“ขอโทษครับ..เป็นอะไรรึเปล่า…”
“ไม่ครับ…” ผมลุกขึ้นก่อนที่จะหันไปมองหน้าคนที่ผมเดินชน…
“ช..ชูก้า!” ผมเรียกชื่ออีกคน..
“วี…….”
“เอ่อ….โทษทีเมื่อกี๊เดินชน” ผมพูดพร้อมเดินหนีจากตรงนั้นก่อนจะเข้าห้องน้ำไป แต่….
“เดี๋ยวสิ”
“……….”
“ไปไหนมา….รู้มั้ยว่าฉันตามหา….” ชูก้าพูด…..
ชูก้าตามหาผม….แล้วไอ่บ้านั่นจะหาผมแบบนี้รึเปล่า
“………..”
“หนีออกจากบ้านทำไมไม่บอกกันละ..มีปัญหาอะไรก็พูดกันได้นะ”
นายช่วยฉันไม่ได้หรอก…ชูก้า
“………...”
“ทำไมต้องหลบหน้าฉันตลอดเลยละ…”
ก็ฉันไม่อยากถูกถามเซ้าซี้แบบนี้ไง
“………..”
“ไอ่จินมันป่วยหนักขึ้นนะ…”
เขาจะเป็นอะไรก็ไม่เกี่ยวกับฉันแล้วนี่
“………”
“ไปดูแลมันหน่อยก็ดี…”
กำลังจะบอกว่าฉันเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาป่วยเพิ่มขึ้นหรอ
“……….”
“กลับไปกลับฉันเถอะนะ….ไอ่จินมันหายโกรธนายแล้วละ”
หายแล้วไง….ถ้ากลับไปเดี๋ยวก็โดนเขาด่าอีกอยู่ดี
“กลับไปกับฉันเถอะ…..ไอ่จินมันเป็นห่วงนายนะ”
โกหก…..เขาไม่ได้ห่วงฉัน….
“ล้มเลิกความคิดที่จะพาฉันกลับไปสักที….” ผมพูดก่อนที่ชูก้าจะพูดอะไรมากไปกว่านี้
“………”
“มันเหนื่อยเปล่าๆ….”
“………”
“เพราะฉันไม่มีวันกลับไป….” ผมพูดก่อนที่จะเข้าห้องน้ำไป….
ปล่อยให้ชายหนุ่มผิวขาวฉายาพ่อน้ำตาลยืนมองตามหลงไปจนลับตา…ก่อนที่จะยิ้มมุมปากแล้วแค่นหัวเราะ.ในลำคอ…
“สักวันนายจะต้องกลับมา….”
“มาแล้ว…..”
“ทำไมไปนานจัง ฉันคิดว่านายตกส้วมตายไปแล้ว!” ยัยอาร์มี่พูด..
“ถ้าตาย ฉันจะไปหลอกเธอคนแรกเลย!!” ผมพูด
“โธ่ๆ กลัวจังJ”
“ไปเหอะ..ก่อนที่ฉันจะหายอยากกินชาร้อน=0=” จีมินพูดพร้อมเดินนำ..
“ย๊า!ไอ่ซิกแพ็กรอฉันด้วย” อาร์มี่ว่าพร้อมวิ่งตามจีมินไป….. ผมยิ้มกับการเล่นๆเด็กๆของสองคนนี้ แต่สักพักรอยยิ้มของผมก็หายไปจากใบหน้า…….
‘ไอ่จินมันเป็นห่วงนายนะ’
‘ไอ่จินมันเป็นห่วงนายนะ’
‘ไอ่จินมันเป็นห่วงนายนะ’
‘ไอ่จินมันเป็นห่วงนายนะ’
‘ไอ่จินมันเป็นห่วงนายนะ’
คำพูดของชูก้าลอยวนอยู่ในหัวของผม...ทำให้ผมรู้สึกจี๊ดที่ศีรษะแปล๊บๆ สงสัยกลับไปจะต้องกินยา…… เหอะ!!! ผมไม่น่าเซ่อซ่าวิ่งไปชนเขาเลย….ไม่งั้น…..ผมคงไม่ต้องมาคิดมากแบบนี้
ไม่น่าเลยจริงๆ…..ไม่เลย……
ไม่น่าไปรักเขาเลยจริงๆ…
ติดแท็ก #ฟิคดมฟ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ปล.โฮปก้ามาแว้ว คุริ>
โฮปเจ้าเล่ห์เหมือนจินไปม่มีผิด 555 พี่ก้าโดนหยอด
กลับไปให้ช้ำทำไมเนอะๆ
ก้าอย่าไปหลงสเน่ห์ โฮปเข้าล่ะ อิอิ