คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ออกแดด!!ในสนามบิน!!
ว่าันว่าถ้าใรไ้รับารถ่ายเลือาแวมไพร์ผู้นั้นาเป็นอมะและลายเป็นแวม
ไพร์ที่สมบูร์ผมโิ รันพศ์ทา ลูายเ้าอโราน๊อโแลในี่ปุ่น โยที่พ่อเป็น
นี่ปุ่น ส่วนแม่เป็นนไทย เรื่อวุ่นๆอผมเิึ้นที่ผมไ้ไป่วยุลุนหนึ่เอาไว้ะ
ทีุ่ลุโนไล่ยิานแ่ัวแปลุำเหมือนบารหลวโยที่มีปืนล้ายๆไม้าเน
ผม่วยุลุที่เป็นนี่ปุ่นนนั้นโยที่ผมโนยิที่ไหล่้ายและลาหน้าอผมื่นมาที่โร
พยาบาลและไ้รู้ว่าุลุนนั้นที่บริาเลือให้ผมไ้ายไปแล้วผมเศร้าใอย่ามาแ่ที่
ทำให้ผมเศร้าใที่สุือผมมีเี้ยวอ!! ่อนวันที่ผมะไปเรียนโรเรียนม.ปลาย ฮาโรนิที่
ี่ปุ่นับพ่อ แ
ผมไม่อยาไปไหนทั้นั้นผมไ้แ่ิเลื่อนๆลอยๆในหัวเี่ยวับเรื่อที่วรทำผมลอ
หยิัวเอ เอาไม้ีหัวัวเอ ยัไ็าม็ไม่หายาอาารเี้ยวอะนั้นเอพยาบาละ
เ้ามาเปิม่านผมใสุีวิผมิถึอนในหนัที่แวมไพน์ถูแแล้วะาย
"พี่ฮะ อย่าเปิน่าฮะ ม่ายยยยยยยยยยย!!"
"่ะๆ!!"
ผมรู้สึว่าพยาบาลนนั้นาใผมอย่ารุนแรเธอเอายามาให้พร้อมออไปอย่า
รวเร็วผมิในใว่าเธอ้อว่าผมบ้าแน่นอนทำยัไีใล้ะถึวันที่ผม้อไปี่ปุ่นแล้วผม
ะายไหมนี่ถ้าผมออไปโนแ
วันที่สอหมอมาบอว่าแผลอผมหายอย่ารวเร็วผม็้อใอยู่เหมือนันแ่หมอ
็พูมัวเอว่าัวเอรัษานไ้เ่ร้อยเอ็เ็ย่านน้ำ็รัษามาแล้วผมละเบื่อุพ่อับ
แม่็ไม่ไ้สสัยอารายพ่อผมเป็นนหน้าาีมานาอายุ32แล้วยัูีอยู่เลยแม่็้วยถึ
ลูออมาเลยเป็นเสน่ย์ทั้ผู้หิผู้ายฟีโรโมนอผมมานานั้นเลยเหรอไใรว่าเล่าผม
หน้าาเหมือนผู้หิ่าหาถ้าไม่ใ่เรื่อแบบุนัเรียนผมมัโนีบประำหรือว่า่ายๆ
ผมเป็นผู้ายแบบน่ารัๆ
ผมอพ่อออาโรพยาบาลอนลาืนพ่อบอให้ออลาวันแ่ผมเถียหัวน
ฝาบอว่าถ้าไม่ให้อออนลาืนะินลูอมรสสอเบอร์รี่่าัวาย!พ่อึมอและมอ
ผม้วยสายาูแนไรไร้เียสาอผมที่ทำัวเหมือนเ็ๆแ่ผมไม่สนหรอผมไม่อยา
ลายเป็นฝุ่นผเหมือนในหนัที่เวลาแวมไพร์โนแนี่
ในที่สุ็ถึวันไปสนามบินวันสราน์พอีทำไม้อเป็นวันนี้้วยผมทารีมันแ
หนาเหมือนพอลไปบนหน้าพร้อมใสุ่ันหนาวมิิหมผมหวาผวาเวลาเห็นรถนี่แล่น
น้ำผ่านรถผมไปทั้พ่อแม่และน้อ่าผมในสายาที่ผมเหมือนนบ้าแ่พวท่านไม่พูอะไร
แ่มีน้อผมที่ทำให้ผมผวาอยู่นเ้าน้อัวแสบเอาปืนีน้ำเล็มาีหน้าผมโวยวายสุ
ัว
"นี่อะไรนะ ไอ้หมีแพน้า นัอ้วน ีอะไรนี่รีมลอ!!"
น้อสาวผมหุ่นหมีวายอยู่มัธยมสามหันไปินนมรุบรอบแล้วหันไปทาอื่นผมรู้สึ
โมโหึ้นมาที่เ้าน้อัวีไม่สนใผมหยิบรีมึ้นมาอแม่มอผม้วยวามใะที่แม่
โวยวายผมเอารีมันแโบะไปที่หน้า
"หืม!! เ้าลูบ้ารู้ไหมรีมวนี้เท่าไหร่!!"
"แม่นิอย่าโวยวายเลยน่าเี่ยวแ่เร็วหรอ!!"
แม้แม่ับผมะทะเลาะันประำแ่พวเรา็รัันมาแมู่แลผมเวลาผมป่วยแ่อน
นี้ผมไม่สนแล้วว่าแม่ะว่าอะไรผมอเอาีวิรอ่อน
ในที่สุผม็มาถึสนามบินนไ้อีอึใเี่ยวผม็ะึ้นเรื่อ!!นในสนามบนมอ
ารแ่ายอผมที่เหมือนนบ้าใสุ่ันหนาวหน้าร้อนแ่็่วยไม่ไ้นี่ผมไม่อยาายนี่
นาพ่อับแม่เินนำผมไปลิ่วๆเหมือนอับอายที่ผมแ่ัวแบบนี้
"ย๊าๆ"
ผมร้อออมาพร้อมลาระเป๋าึ้นเรื่อฝ่านเล่นน้ำไปผมวิเร็วสุีวิอีนิเียว
ผมะถึบนเรื่อบินแล้วผมารอายแล้ว!!
"ูมๆแผละๆ"
"อ่าเล่นสราน์ันหน่อย้า!!"
ยัยพี่สาวหน้าอโับเพื่อนราน้ำที่ัวผมัโรมผมใผม้อโนแเผาเป็น
ฝุ่นผเหมือนในหนัแน่ไม่นะ
1นาทีผ่านไป2นาทีผ่านไป10นาทีผ่านไป
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยโนเผาแล้วแแ"
"นี่น้ออย่าโอเวอร์แแ่นี้"
ทำไมผมไม่เป็นไรเลยละผมถอเสื้อันหนาวที่เปียโออไม่ายแล้ว!!
"เราไม่โนแเผาใ้ีวิไ้เหมือนเิมแล้วววววววววววไม่ลายเป็นฝุ่นผแล้ว"
ูเหมือนพ่อับแม่ะรับไม่ไ้ับอาารบ้าอผมแม่รีบพาน้อลับบ้านส่วนพ่อรีบุ
ผมึ้นเรื่อบิน
แล้ววันวุ่นๆอผม็ผ่านไปอีหนึ่วัน
ความคิดเห็น