ฝากรัก พิทักษ์หัวใจ

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

               ในช่วงเช้าของวันที่อากาศค่อนข้างอบอุ่น ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่ถูกจัดตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ชิ้น แต่ให้ความรู้สึกเรียบง่ายพร้อมทั้งแสดงให้เห็นถึงความมีระเบียบของเจ้าของห้องไปในตัว การตกแต่งห้องด้วยโทนสีขาวสลับเทาซึ่งเป็นที่โปรดปรานของเจ้าของห้องทำให้ห้องนี้ดูสะอาดสะอ้านปลอดโปร่ง ผู้เป็นเจ้าของห้องจึงมีความสุขทุกครั้งกับการได้ใช้เวลาในห้องพักส่วนตัว และวันนี้ก็เช่นกัน ร่างสูงสมส่วนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อปราศจากไขมันส่วนเกินกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง หน้าท้องแบนราบที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อขยับขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจที่สม่ำเสมอ ใบหน้าหล่อเหลาหลับตาพริ้มแสดงให้เห็นว่าเจ้าของใบหน้าคมเข้มดึงดูดใจนั้นกำลังอยู่ในห้วงนิทรารมณ์

                ติ๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ ~

                เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือที่แผดเสียงดังลั่นปลุกให้คนที่กำลังฝันหวานเริ่มรู้สึกตัว เปลือกตาที่เคยปิดสนิทเริ่มขยับเล็กน้อยก่อนที่ชายหนุ่มจะลืมตาขึ้นมาด้วยอาการหงุดหงิดเมื่อถูกปลุกก่อนเวลาอันควรในวันหยุดยาวของเขาเช่นนี้

                ‘หกโมงเช้า ใครมันโทรมาเวลานี้วะเนี่ย วันหยุดทั้งที ขอนอนตื่นสายๆหน่อยไม่ได้รึไง’ ชายหนุ่มบ่นอยู่ในใจ แต่ก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาเพื่อกดรับสาย และเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้าที่โชว์บนหน้าจอก็ต้องรีบกดรับทันที อารมณ์ง่วงงุนเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง

                “สวัสดีครับท่าน” กรอกเสียงลงไปอย่างสุภาพ เมื่อคนที่โทรเข้ามาคือผู้บังคับบัญชาของเขา

                “เป็นยังไงบ้างกฤตย์ ลาพักยาวเลย หายเหนื่อยบ้างรึยัง” ปลายสายหรือก็คือท่านนายพลเอ่ยกลับมาด้วยน้ำเสียงเป็นกันเองเนื่องจากกฤตยศเป็นลูกน้องคนสนิทที่ท่านไว้ใจและทำงานด้วยกันมานาน ท่านนายพลจึงรักเขาเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง

                “ได้พักผ่อนกับครอบครัวแบบนี้ค่อยหายเหนื่อยขึ้นมาบ้างครับท่าน ว่าแต่ท่านมีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่าครับ?” กฤตยศถามกลับเนื่องจากวันนี้ยังอยู่ในช่วงลาพักของเขา และด้วยนิสัยของท่านนายพล หากไม่มีเรื่องด่วนท่านจะไม่รบกวนเวลาส่วนตัวของลูกน้อง

                “ผมมีเรื่องด่วนอยากจะให้คุณช่วย ขอโทษด้วยนะเพราะตอนนี้คุณยังเหลือวันลาพักอีกตั้งหลายวัน แต่เรื่องนี้สำคัญมากจริงๆ ผมไม่ไว้ใจใครนอกจากคุณ” น้ำเสียงที่แสดงถึงความหนักใจของท่านนายพลทำให้ชายหนุ่มทราบได้ทันทีว่าคงเป็นเรื่องใหญ่และสำคัญมากจากการที่ได้ทำงานใกล้ชิดท่านมานาน

                “ไม่เป็นไรครับท่าน ผมเข้าใจดี เดี๋ยวผมเข้าไปพบท่านที่กรมเลยแล้วกันนะครับ”

                “เดี๋ยวกฤตย์! คุณมาพบผมที่บ้านดีกว่า เพราะเรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับให้มากที่สุด อีกอย่างผมจะพาคุณไปพบคนสำคัญท่านหนึ่ง ท่านจะเป็นคนเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้คุณฟัง”

                “ได้ครับท่าน” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความสุภาพ จนอีกฝ่ายวางสายไปจึงได้ถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนี้รายการพักผ่อนหย่อนใจที่วางไว้กับมารดาคงต้องยกเลิกไปก่อน แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่องานต้องมาก่อนเรื่องส่วนตัว ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาศีรษะเล็กน้อย บิดลำตัวไปทางซ้ายขวาสองสามที ก่อนจะลงจากที่นอนมายืนเต็มความสูง เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวจากราวไม้ตรงมุมหนึ่งของห้องแล้วเดินอย่างกระฉับกระเฉงเข้าห้องน้ำไป

                “อ้าวกฤตย์ ทำไมวันนี้ตื่นเช้าล่ะลูก แล้วแต่งตัวแบบนี้จะออกไปไหน?” คุณพรพรรณผู้เป็นมารดาของกฤตยศเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเดินลงมาจากชั้นบนทั้งที่เพิ่งเป็นเวลาหกโมงครึ่ง เพราะปกติในวันหยุดกฤตยศจะนอนยาว กว่าจะตื่นก็แปดโมงเช้า อีกทั้งวันนี้ชายหนุ่มยังแต่งตัวด้วยชุดเครื่องแบบตามปกติที่มักจะสวมใส่ไปทำงานอีกด้วย

                “จะไปทำงานครับแม่ มีงานด่วนเข้ามา” ร่างสูงเดินเข้ามาสวมกอดมารดาพร้อมทั้งหอมแก้มอีกฟอดใหญ่อย่างเอาใจ เป็นมุมอ้อนๆของผู้กองหนุ่มมาดเข้มที่จะแสดงให้เห็นกับเฉพาะคนในครอบครัวเท่านั้น

                “ขอโทษนะครับแม่ สงสัยแผนไปเที่ยวที่วางกันไว้คงต้องยกเลิกแล้ว” กฤตยศพูดพร้อมกับนั่งลงตรงเก้าอี้ประจำบนโต๊ะอาหารพลางยกกาแฟขึ้นดื่ม ในขณะที่คุณพรพรรณได้แต่ถอนหายใจออกมาน้อยๆอย่างสงสารลูกชาย แต่ก็เข้าใจเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้

                “แล้วนี่เป็นงานเกี่ยวกับอะไรล่ะ ถึงได้รีบร้อนขนาดนี้” คุณพรพรรณเอ่ยถามขณะตักข้าวต้มที่เพิ่งทำเสร็จร้อนๆใส่ชามนำไปวางไว้ตรงหน้าชายหนุ่มที่ดื่มกาแฟอย่างรวดเร็วจนหมดแก้วเป็นที่เรียบร้อย

                “ยังไม่ทราบรายละเอียดเลยครับแม่ เอ่อ... แม่ครับ กฤตย์ต้องรีบไปแล้ว” ชายหนุ่มว่าเมื่อมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าจวนเจียนกับเวลานัดแล้ว จึงวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะแล้วก็ทำท่ารีบร้อนเดินออกไป คุณพรพรรณจะร้องเรียกก็ไม่ทันเสียแล้วจึงได้แต่ถอนหายใจยาว

                “เฮ้อ... ดูซิลูกคนนี้ นึกจะไปก็ไปไวอย่างกับพายุ จะกินข้าวกินปลาให้เรียบร้อยก่อนก็ไม่ได้” ว่าแล้วก็ได้แต่มองชามข้าวต้มพลางส่ายหน้าน้อยๆให้กับอาหารเช้าที่ตั้งใจทำให้ลูกชายแต่กลับกลายเป็นหมันไปเสียแล้ว