The fallen dream and the tale of another world ความฝันที่พังทลายกับเรื่องราวของต่างโลก

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : I will be with you

     เมื่อเวลาผ่านไปตอนนี้เด็กน้อยได้อยู่ที่นี่มา 5 ปีเป็นที่เรียบร้อยแล้วโดยมีการดูแลของมหาจอมเวทย์ผู้นั้น ทั้งสองอยู่ด้วยกันในบ้านกลางป่าโดยที่ไม่มีใครมารบกวน

     "'เลีย'กินข้าวได้แล้วลูกวันนี้แม่ทำสตูเนื้อมาให้ด้วยนะ"เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังมาจากห้องครัวของบ้านโดยที่มีกลิ่นหอมๆลอยตามมา

     ดูเหมือนว่าผมจะลืมบอกไปสินะว่าผมรู้สึกตัวตั้งแต่ตอนที่ผมอายุได้ 3 เดือนทำให้ผมรู้ว่าเธอเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิดจากที่เป็นคนไม่ค่อยใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆแต่ว่าตอนนี้กลับทำทุกอย่างเป็นระเบียบอย่างน่าเหลือเชื่อนั่นรวมไปถึงการดูแลผมด้วยสงสัยจะเป็นพลังของความเป็นแม่ละมั้ง

     และแน่นอนผมเองก็เธอคิดไปว่าเธอเป็นแม่ไปแล้วสิถึงแม้ว่าในใจจริงๆจะคิดว่าเธอเป็นพี่สาวก็เธอเพราะอายุของเธอก็ไม่ได้มากนะน่าจะประมาณ 20 ปลายๆได้

     ซึ่งผมที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านหลังนี้ก็ได้หันไปมองทางต้นเสียงซึ่งอยู่ในห้องครัวจะได้ตอบเจ้าของเสียงไปว่า

     "ความจริงท่านแม่ทำอะไรมาก็อร่อยหมดนั่นแหละครับและอีกอย่างนึงผมก็ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ด้วย"ถึงแม้ว่าจะอายุได้แค่ 5 ขวบแต่ผมก็ยังเป็นผมอยู่นะทั้งสติปัญญาแต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องหาความรู้ของโลกนี้มีเอาไว้บ้าง

     "แต่สุขภาพก็สำคัญนะ ไว้ทานเสร็จแล้วค่อยอ่านอีกทีนะ"เมื่อได้ยินดังนั้นผมจึงหยิบที่คั่นหนังสือมาคั่นไว้ก่อนจะวางหนังสือเอาไว้บนโต๊ะที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินเข้ามาในห้องอาหาร

     "ครับๆมาแล้วครับ"เมื่อผมเข้ามาภายในห้องอาหารก็พบเข้ากับสตูเนื้อและสลัดอย่างละ2 ถ้วยวางอยู่บนโต๊ะ

     ""ทานล่ะนะครับ/คะ""ซึ่งแน่นอนว่าตอนแรกเธอก็ถามผมมาว่าทำไมถึงต้องพูดก่อนทานอาหารด้วยล่ะซึ่งผมเองก็ไม่ได้ตอบอะไรไปแต่ว่าพักหลังๆมานี้เธอเริ่มที่จะทำตามบ้างแล้วในหลายๆเรื่องน่ะ

     "เลียอีกสักพักแม่ต้องออกไปทำงานแล้วนะอยู่บ้านดีๆล่ะไม่นานหรอกนะเดี๋ยวแม่ก็กลับแล้วนะคะ"เมื่อเธอพูดจบเธอก็วาปออกไปทันทีแต่ก็ยังจะทิ้งจดหมายเอาไว้ให้ซึ่งภายในเขียนไว้ว่า

     'อย่าออกไปไหนข้างนอกคนเดียวล่ะถ้ากลับมาแล้วไม่เจอล่ะน่าดู'เมื่อผมอ่านจบผมก็รีบเก็บเข้าซองแล้ววิ่งออกจากบ้านทันทีผมทำอะไรน่ะหรอ

     ฝึกเวทมนตร์ยังไงล่ะมันจะมีอะไรอีกล่ะไหนๆก็ได้ใช้เวทมนต์ทั้งทีก็ขอใช้หน่อยแล้วกันถ้าหากอยู่ด้วยกันกับเธอล่ะก็เธอคงไม่อนุญาตให้ใช้อยู่ดีเวลานี้จึงเป็นโอกาสดีที่สุดในการฝึกใช้เวทมนตร์ยังไงล่ะ

     ส่วนเหตุผลที่ผมอยากจะฝึกเวทมนตร์เริ่มมาจากผมไปเจอหนังสือเล่มนึงอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอเข้าทำให้ผมเกิดข้อสงสัยและแอบอ่านมาขึ้นมาจึงได้เห็นหนังสือสอนเวทย์มนต์เบื้องต้นซึ่งในนั้นมีจุดที่แก้ไขไปแล้วอยู่มากมายเช่นการตัดคำร่ายหรือการควบคุมพลังเวทย์นั่นรวมไปถึงการเสริมคำร่ายด้วยเช่นกันทำให้ผมมีความรู้เรื่องเวทมนตร์เยอะอยู่พอสมควรหลังจากการแอบอ่านหนังสือเล่มนั้นจนจบ

     "ข้าขอยืมพลังจากเทพแห่งไฟผู้ชำระล้างความมืดทั้งปวงจงแสดงพลังแห่งการชำระล้างให้ศัตรูแห่งข้าได้ประจักษ์ ไพโรบลาส"หลังจากที่ผมได้ร่ายบทเวทจบลูกไฟขนาดใหญ่พอสมควรปรากฏขึ้นมาอยู่บนมือของผมหลังจากนั้นผมก็ทำการขว้างลูกบอลเพลิงให้มันลงไปในน้ำเพื่อที่จะได้ทำให้ป่าไม่เสียหาย

      "เฮ้อ ตอนนี้ใช้แค่มนต์ระดับ 3 ครั้งเดียวก็เหนื่อยแล้วแล้วนี่ถ้าจะใช้เทเลพอตที่เป็นเวทย์ระดับ 7 จะต้องใช้เวลาเท่าไหร่ล่ะเนี่ย"ผมบ่นออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะมองไปบนผิวน้ำที่มีไอน้ำระเหยออกมาจากการโดนเวทมนต์ของผม

      หลังจากเวลาผ่านไปสักพักผมก็ได้ลุกขึ้นมาแล้วเตรียมตัวเดินกลับบ้านแต่ก่อนที่จะได้เดินทางกลับนั้นผมก็สังเกตถึงเงาที่อยู่ด้านหลังของผม

      "ไหนดูซิมีเด็กที่ไหนไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของผู้เป็นแม่กันนะ"เมื่อเสียงนั้นพูดจบก็ได้จับคอเสื้อผมและหันเมื่อเขานั้นพูดจบก็ได้จับคอเสื้อผมและหันหน้าผมเข้ามาหาในทันที

      "ไหนขอคำอธิบายจากคุณลูกผู้แสนน่ารักหน่อยซิแต่ถ้าไม่มีคำอธิบายดีๆก็ต้องโดนลงโทษนะ"และแล้วผมก็โดนอุ้มกลับบ้านพร้อมกับเสียงบ่นของคุณเธอในระหว่างทาง

      และเมื่อกลับถึงบ้านเธอก็ไม่ได้ถามอะไรพร้อมกับวางผมลงบนที่นอนแล้วก็ได้นอนกอดผมไว้แล้วเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆจนกระทั่งผมและเธอหลับลงไปในที่สุดแต่ก่อนที่จะหลับไปผมก็ได้ยินเสียงเธอกระซิบบอกผมว่า

      'แม่จะอยู่กับลูกเองนะไม่ว่าใครจะมาแยกพวกเราออกจากกันก็ตาม'