คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : My new home
หลังจากที่แสงสว่างหายไปก็พบว่าผมนั้นลอยอยู่กลางอากาศกับผู้ชายคนนึงที่มีหน้าตาที่...จะเรียกว่ายังไงดีล่ะ...ดีเกินไปจนบรรยายไม่ถูกก็น่าจะได้ล่ะมั้ง
"ตอนนี้ก็คงจะได้เวลาคุยกันแล้วล่ะเจ้าจะได้ไม่เสียเวลามากเกินไป"ไม่พูดเปล่าเขาได้เสกเก้าอี้มาให้นั่งพร้อมกับโต๊ะที่มีน้ำชาวางอยู่
"คงจะมีหลายไปอย่างที่อยากจะถามสินะ เพราะข้าเองก็ไม่ได้ขอเจ้าก่อนที่จะพามาซะด้วยสิ"
ก่อนที่ผมจะได้ตอบกลับไปเขาคนนั้นก็ได้ปัดมือเบาๆพร้อมกับหน้าต่างสีฟ้าออกมาจากอากาศตรงหน้าของเขา
"ข้าจะส่งข้อมูลสำคัญให้เจ้าแล้วที่เหลือเจ้าก็ต้องค้นหาเอาเองแล้วกันนะ"เมือพูดจบเขาก็ผลักหน้าต่างนั้นมาหาผม
"เดี๋ยวก่อนสิผมยังไม่รู้จักคุณเลยนะแล้วอยู่พูดอย่างนี้นี่มันแต่แปลกๆนะเรื่องการแข่งเอยเรื่องต่างโลกอีกเรื่องต่างๆอีกละ"ผมที่กำลังสับสนได้เอ่ยถามออกไป
"นั่นสินะข้ายังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่
เอาเป็นว่าเรียกข้าว่า'king'ก็แล้วกัน"ไม่ได้พูดเปล่าเขาก็กำลังเสกขนมออกมาวางบนโต๊ะด้พูดเปล่าเขาก็กำลังเสกขนมออกมาวางบนโต๊ะอย่างสบายอารมณ์
"แล้วที่ว่าต่างโลกนี้มันยังไงกันแน่"ผมได้ถามถึงรายละเอียดของเรื่องที่เกิดขึ้น
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะก็แค่เจ้านะตายไปแล้วส่วนข้าก็กำลังหาตัวแทนสำหรับการแข่งขันของพวกข้าก็แค่นั้นเอง"
"ทำไมถึงต้องเป็นผมล่ะคนอื่นที่เหมาะสมก็น่าจะมีตั้งเยอะนี่ทำไมถึงเลือกคนที่อยากตายแบบผมนะไม่สมเหตุสมผลเลยจริงๆ"
มันก็ไม่สมเหตุสมผลที่นั่นแหละจะมีเหตุผลอะไรที่ต้องการคนที่อยากจะตายแบบกันล่ะ
"แค่ไหนก็แล้วแต่เจ้าจะคิดเพราะว่าข้าเองจะได้เลือกไปแล้วว่าเจ้านายเหมาะสมจะเห็นค่าก็ไม่ได้เลือกแบบขอไปทีหรอกนะ"
"ถ้าอย่างนั้นขอเหตุผลที่เลือกผมหน่อยสิ"เมื่อผมพูดจบผมก็ได้มองขึ้นไปบนฟ้าด้วยหน้าตาที่เหม่อลอย
"เจ้าดูน่าสนุกดีแค่นั้นแหละส่วนอีกเรื่องนึงเจ้ามีแรงดึงดูดที่แปลกประหลาดซึ่งเรื่องพวกนั้นข้าก็ไม่อยากจะคิดถึงมันสักเท่าไหร่แต่ว่าเจ้าน่าจะทำให้เกมนี้สนุกขึ้นมาบ้าง"
เมื่อพูดจบคิงก็มองขึ้นไปบนฟ้าเช่นเดียวกับผมเราทั้งคู่ได้เงียบลงไปสักพักก่อนที่ผมจะเอ่ยปากถามขึ้นว่า
"เรื่องสิ่งที่ขอล่ะหมายความว่ายังไงหมายถึงขออะไรก็ได้อย่างนั้นหรอ"
"ความจริงจะขออะไรก็ได้รักนะแต่มันจะมีปัญหาเรื่องของร่างกายของเจ้าจะรับไหวหรือเปล่า"เมื่อคิงพูดจบเขาก็ผลักหน้าต่างสีฟ้ามาให้ผมซึ่งเนื้อหานั้นมีทั้งเรื่องข้อมูลของการขอพรและผลเสียต่างๆที่จะได้รับมาอยู่ในนั้นด้วยเช่นกัน
"ถ้าอย่างงั้นพวกที่ขอพวกปกรณ์ล่ะมันจะไม่เป็นปัญหากันหรอ"ทำไมถามอย่างสงสัยโดยที่หันไปสังเกตสิ่งที่กำลังยิ้มอยู่
"แน่นอนต้องเป็นปัญหาอยู่แล้วแต่ไม่ใช่กับคนอื่นแต่เป็นภาระร่างกายถ้าหากครับพลังของอาวุธหรืออุปกรณ์นั้นไม่ไหวร่างกายก็จะสูญเสียพลังชีวิตทั้งหมดจนตายนั่นแหละ"
"ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มขอพรกันเลยไหมล่ะ"คิงได้พูดออกมาพร้อมกับยืนขึ้นและได้ยื่นมือมาทางผม
"จงบอกสิ่งที่ต้องการมาซะ ไม่ว่าสิ่งใดที่เจ้าต้องการถ้าจะดลบันดาลให้เอง"เมื่อพูดจบก็ได้มีแสงสว่างออกมาจากด้านหลังของคิง
"ถ้าอย่างนั้นขอให้ใช้เวทมนต์ได้จะได้หรือเปล่า"ผมพูดออกมาพร้อมกับหยิบขนมขึ้นมากินต่อ
"เรื่องนั้นไม่จำเป็นต้องขอหรอกขอแค่เจ้าถูกส่งไปยังโลกนั้นเราก็สามารถใช้เวทมนตร์ได้แล้วเอาเป็นว่าขออย่างอื่นแล้วกัน"
'อย่างอื่นงั้นหรอถ้าใช้เวทมนตร์ได้แล้วทีเหลือก็คงจะมีแต่ความสามารถอื่นๆละนะแต่จะเอาอะไรนี่สิ'ผมคิดไม่ได้สักพักคิงก็พูดขึ้นมา
"ถ้าเจ้าคิดไม่ได้เจ้าก็ขอสิ่งที่ต้องการมากที่สุดสิ"ได้ยินคิงพูดแบบนั้นผมก็หยุดคิดไปสักพักนึง
"ระบบซื้อขายของก็น่าจะได้"ผมออกมาเบาๆแต่กลับทำให้คิงที่รอฟังอยู่นั้นยิ้มออกมาแล้วจะพูดขึ้นมาว่า
"ใช้นั่นแหละ
ความคิดเข้าท่าถ้าเป็นอย่างนั้นข้าสามารถให้เจ้าได้เลยโดยที่ไม่มีผลกระทบต่อร่างกายของเจ้า"ผมที่ได้ยินคิงพูดแบบนั้นผมก็ตกลงทันที
"เอาล่ะพรของเจ้าข้าได้ให้ไปแล้วส่วนของอีกชิ้นนึงที่ข้าจะให้คือสิ่งนี้"
เมื่อเขาพูดจบเขาก็หันมามองผมและได้ส่งของบางอย่างมาให้ซึ่งมันเป็นกล่องสีดำสนิทซึ่งกล่องสีดำนั้นมีขนาดใหญ่พอสมควรซึ่งเมื่อเปิดออกมานั้นก็พบเข้ากับสีดำเล่มหนึ่งที่อยู่ข้างในกล่องสีดำนั้น
"อย่างที่ข้าบอกบอกข้าไม่ได้เลือกเจ้าเองทั้งหมดหรอกนะแต่เจ้านี่ก็เลือกเจ้าด้วยเหมือนกัน"เมื่อเขาพูดจบจากที่ทำก็ลอยขึ้นมาจากกล่องของมันและลอยอยู่ตรงหน้าผม
"เอาเป็นว่าพวกเจ้าทำความรู้จักกันไปแล้วกันนะข้าคงจะต้องไปแล้ว"คิงไม่พูดขึ้นพร้อมกับวงเวทย์ใต้เท้าเขา
"จากนี้ไปข้าจะทำการส่งเจ้าไปเป็นเด็กทารกให้กับที่ไดที่หนึ่งในโลกแห่งนี้เอาล่ะได้เวลาแล้วแล้วเจอกันหนุ่มน้อย"เมื่อคิงพูดจบก็มีแสงสว่างขึ้นมาจนสิ่งรอบข้างขาวโพลนไปหมดไม่เห็นสิ่งรอบข้างแม้แต่นิดเดียวแล้วปกติของผมก็ดับไป
เมืองหนึ่งในประเทศออลเนลล์ ดินแดนแห่งเวทมนตร์
ณ
บ้านกลางป่าของมหาจอมเวทย์ผู้หนึ่งได้มีเด็กทารกคนหนึ่งถูกวางไว้หน้าบ้านของเขาโดยที่มีดาบสีดำเล่มนึงวางไว้ข้างกายของเด็กทารกคนนั้น
"ใครกันที่เอาเด็กคนนี้มาทิ้งไว้หน้าบ้านข้ากันนะ"เสียงที่ดังขึ้นมาจากภายในบ้านทำให้เด็กทารกนั้นตื่นขึ้นและเรื่องที่จะร้องไห้ออกมา
เจ้าของเสียงที่ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ก็เริ่มที่จะล้นลานออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"ทำยังไงดีล่ะข้าไม่เคยเลี้ยงเด็กซะด้วยเอาเป็นว่าว่าอุ้มขึ้นมาก่อนแล้วกัน"เมื่ออมขึ้นมาเด็กทารกตัวน้อยก็ยิ้มออกมาทำให้
"จะให้เด็กทารกนอนอยู่ข้างนอกไม่ได้ด้วยสิแถมหิมะก็กำลังจะตกแล้วด้วยช่วยไม่ได้ล่ะนะ"พูดจบหิมะก็เริ่มตกลงมาพร้อมกับเสียงของฟืนที่กำลังถูกเผาอยู่ในเตาผิงของบ้าน
"ถ้าอย่างนั้นถ้าจะเป็นคนเลี้ยงเจ้าเองข้าจะทำให้เจ้าเป็นตำนานบทใหม่ให้ได้ภายใต้นามของข้าเองเด็กน้อย"เมื่อพูดจบเจ้าของเสียงนั้นก็ได้อุ้มเด็กทารกคนนั้นพร้อมกับหยิบดาบที่อยู่ข้างๆเด็กน้อยเข้าบ้านไป
"นับแต่นี้เจ้าคือลูกของข้าของเจ้าคือเลียแกนส์"
ความคิดเห็น