[iKON] The Ship That I'm Sailing [SF,Drabble]

ลำดับตอนที่ #56 : [Drabble] Camp [Yunhyeong & Junhoe ft. Bobby]

Title : Camp

Pairing: Yunhyeong & Junhoe ft. Bobby

"ยินดีต้อนรับครับ อ้าวคุณเมื่อตอนกลางวันนิ?"

รอยยิ้มกว้างของเจ้าของร้านในเสื้อสเว็ตเตอร์แขนยาวสีเทาตัวเดิมถูกส่งมาให้เขา เขายกยิ้มบางเบาแทนคำตอบรับ ดวงตาคมกวาดมองรอบร้านเช่นเดียวกับครั้งแรกที่มา ทั้งชั้นไม้เต็มไปด้วยอุปกรณ์ปีนเขาและอุปกรณตกปลา เบ็ดตกปลาเรียงอยู่ตรงชั้นข้างหน้าต่าง แพเรือยางลำใหญ่อยู่ด้านในของร้าน ก่อนความสนใจของเขาจะกลับมาที่ชายหนุ่มเจ้าของร้านอีกครั้ง

"ถ้าผมจะเช่าเรือตอนนี้ยังได้อยู่หรือเปล่าครับ?"

ดวงตาคู่โตหันมองนาฬิกาแขวนบนผนัง เข็มยาวอยู่ตรงเลขเก้า อีกสิบห้านาทีจะสามทุ่ม หยุดคิดสักครู่ก่อนตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม

"ครับ ได้ครับ ถึงปกติร้านผมจะปิดตอนสามทุ่ม แต่คงไม่เป็นไรถ้าคุณลูกค้าเช่าสักครึ่งชั่วโมง ยังไงผมก็อยู่ที่นี่อยู่แล้ว"

ได้ยินเช่นนั้น กูจุนฮเว ก็สบายใจ ครึ่งชั่วโมงเพียงพอกับที่เขาต้องการ เขาจึงวางกระเป๋าผ้าสีดำทรงยาวสูงเกือบเท่าตัวเขาสำหรับใส่เบ็ดตกปลาพิงกับโต๊ะเคาเตอร์ไม้

"ขอบคุณครับ ถ้าอย่างนั้นผมของซื้อตะเกียงสักดวงกับเหยื่อตกปลาเพิ่มหน่อยครับ"

"ตะเกียงผมให้ยืมได้ก็ครับ ส่วนเหยื่อตกปลาเอาเท่ากับเมื่อตอนกลางวันพอไหมครับ?"

พยักหน้าและส่งยิ้มให้แทนคำตอบก่อนสายตาของเขาเสมองออกไปนอกหน้าต่างตรงทะเลสาปอันนิ่งสงบ

"แล้วคนที่มากับคุณเมื่อตอนกลางวันไม่มาด้วยหรอครับ?"

ลมหายใจของจุนฮเวสะดุดไปสักครู่ขณะรอเจ้าของร้านหยิบเหยื่อตกปลาจากในตู้แช่เย็นจากด้านในร้าน หายใจเข้าและถอนหายใจออก พยายามคุมน้ำเสียงของตัวเองให้เป็นปกติเมื่อเอ่ยปากตอบ

"เขาบอกว่าเหนื่อยน่ะครับ หลับเป็นตายอยู่ที่เต็นท์"

"แสดงว่าคุณต้องเป็นคนแรงเยอะแน่เลย ขนาดเมื่อตอนกลางวันทั้งพายเรือทั้งตกปลากันตั้งหลายชั่วโมงยังมาได้อีกครั้ง"

"ผมแค่ชอบตกปลาและชอบที่นี่กว่าที่คิด คงยากที่จะหาโอกาสมาที่นี่อีกครั้งตราบใดที่ยังทำงานอยู่ในเมือง"

ยกยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นรอยยิ้มกว้างของเจ้าของร้านเดินตรงมาหาเขาพร้อมกับกล่องพลาสติกใส่สิ่งที่เขาต้องการ

"โชคดีนะครับที่มาวันนี้ ผมดูพยากรณ์อากาศอาทิตย์หน้าหิมะน่าจะตก นั่นหมายความว่าทะเลสาปจะกลายเป็นน้ำแข็ง ความจริงก็ยังตกปลาได้อยู่หรอก แต่ใครจะทนหนาวนั่งตกปลากลางหิมะกันล่ะครับ"

จุนฮเวเลือกที่จะเงียบแทนคำตอบและเดินตามแสงไฟจากตะเกียงของเจ้าของร้านออกไปท่าเรือด้านนอกพร้อมกระเป๋าของเขา วางมันลงกับพื้นไม้ ก้าวลงเรือพายหน้าตาเหมือนกับที่เขาใช้ตอนกลางวันอย่างระมัดระวังก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋า

"กระเป๋าหนักนะครับนี่ แล้วดูพองๆด้วย ใส่อะไรมาหรอครับ?"

กระเป๋าทรงยาวถูกส่งมาจากชายหนุ่มอีกคน สีหน้าสงสัยกับความหนักของกระเป๋าแสดงออกอย่างชัดเจนจนมือของเขากำสายกระเป๋าแน่นหลังจากรับมันมา รู้สึกเหงื่อซึมออกมาจากตรงนั้นขณะพยายามทำสีหน้านิ่งและน้ำเสียงตามปกติตอบกลับไป

"ก็พวกอุปกรณ์ตกปลานั่นครับ แล้วก็มีผ้าห่ม ผมคิดว่าตรงกลางทะเลสาปอากาศน่าจะหนาว"

"ใช่ครับ ยิ่งดึกกว่านี้อากาศยิ่งหนาวเลยครับ ถึงวันนี้ฟ้าโปร่งแต่ยังไงก็ต้องพายเรืออย่างระมัดระวังนะครับ"

ตะเกียงถูกส่งมาให้เขาเป็นอย่างสุดท้าย แสงจันทร์ฉาบเจ้าของใบหน้าคมออกหวานซึ่งยกยิ้มอย่างอ่อนโยนกำลังจะเดินหันหลังกลับไปร้านของตน

...พร้อมด้วยประโยคทิ้งท้ายที่ทำให้ลมหายใจของจุนฮเวแทบหยุดนิ่ง...

"อ่าและก็...ความจริงผมมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ปิดมิดชิดกว่านี้ถ้าคุณต้องการ อีกอย่างน้ำหนักแค่นี้อีกไม่นานมันอาจจะลอยขึ้นมาได้นะครับ รวมถึง ชิ้นอื่นๆ ตรงใต้ต้นไม้นั่นด้วย...

...จะว่าไปให้ผมช่วยไหมครับ?"

.
.
.

ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มแซมไปด้วยดวงดาวสุขสกาวและดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยว ถ้าหลับตาจะรู้สึกถึงลมเย็นมาจากภูเขากับเสียงเงียบสงบของธรรมชาติซึ่งมีเพียงเสียงของไม้พายกระทบกับผืนน้ำแทรก แสงไฟจากตะเกียงที่ตั้งอยู่กลางเรือกระทบเสี้ยวหน้าของจุนฮเวและเจ้าของร้านขายอุปกรณ์กำลังพายเรืออยู่ตรงข้ามกัน

...และแสงนั้นไม่ได้กระทบไปถึงอีกคนหนึ่งซึ่งนอนไร้ลมหายใจอยู่ในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ปิดตาย...

จุนฮเวไม่ได้ตั้งจะให้เป็นแบบนี้ เขาคิดว่าวันนี้จะเขาตั้งใจจะให้โอกาสกับ คิมจีวอน อีกครั้ง ไม่ใช่คำโกหกถ้าจะบอกว่าตอนกลางวันเขามีความสุขมากในเมื่อเขาสามารถยกยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายได้อีกครั้ง

แต่ตอนเย็นนั้นอย่างกับหน้ามือกลายเป็นหลังมือ เขาจำได้ว่าเขาไม่ได้ให้อีกฝ่ายซื้อเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ หลังจากเขาออกมาจากห้องน้ำของบ้านพักหลังเดี่ยวห่างจากออกมาจากเขตตั้งแคมป์และบ้านหลังอื่นเกือบกิโล คิมจีวอนเมาจนพูดไม่รู้เรื่องพร้อมด้วยขวดวอดก้าเกือบว่างเปล่าและถุงเต้นท์พับอยู่บนพื้น นี่สินะเหตุผลที่อีกฝ่ายไม่ยอมให้เขาเอามันออกจากรถทั้งที่สรุปกันแล้วว่าจะพักในบ้านพัก

เหตุการณ์เดิมๆเหมือนเช่นเดียวกับทุกครั้งที่จีวอนดื่ม การสาดคำพูดทำร้ายจิตใจ การใช้ความรุนแรงซึ่งเขาเองคิดว่าจะป้องกันตัวเองได้ แต่ไม่หรอก เขาไม่เคยสู้อีกฝ่ายได้ ไม่ว่ากี่ครั้งต่ออีกครั้ง เคยตัดสินใจที่จะหนีห่างไป แต่จีวอนยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวเขา อยู่ใกล้คนที่เขารักและทำร้ายคนเหล่านั้นเช่นกัน กฏหมายไม่เคยมีผลอะไรกับคนอย่างคิมจีวอนในเมื่ออีกฝ่ายมีอำนาจคุมหัว

ดังนั้นวันนี้เขาจะทำให้ทุกอย่างจบลง

และมันจะไม่มีครั้งต่อไปสำหรับเขาหรือใครๆ

สภาพจีวอนไออกมาเป็นเลือด นอนกระเสือกกระสนบนพื้นบ้านพักยังคงติดตาเขา ขวดวอดก้าล้มอยู่ข้างตัวภายในยังคงมีบางอย่างที่ไม่ใช่เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่อีกฝ่ายสั่งให้เขาเอามันไปเติม จากความตื่นตระหนกและสั่นกลัวกลายเป็นความโล่งใจอย่างแปลกประหลาด แต่ไม่นานก็กลับมาสติแตกอีกครั้งเมื่อต้องทำตามแผนที่เขาได้วางไว้โดยไม่คิดว่าสุดท้ายจะได้ใช้มัน

เต็นท์ที่จีวอนเอามีประโยชน์กว่าที่คิด มันควบคุมการกระจายตัวของเลือดตอนเขาแบ่งจีวอนเป็นชิ้นๆในนั้นได้อย่างดีก่อนจับชิ้นส่วนของอีกฝ่ายยัดลงกระเป๋าผ้าใบใหญ่สองใบ ส่วนแขนขาแบ่งใส่ในกระเป๋าใส่เบ็ดตกปลา ออกเดินไปกลับสองรอบเกือบหนึ่งชั่วโมงครึ่งสำหรับการแบกกระเป๋าสองใบหนักเกือบสี่สิบกิโลวางแอบไว้ตำแหน่งเดียวกับจุดที่เขาเดินมาเมื่อตอนกลางวันและเป็นตำแหน่งที่สามารถพายเรือมาหยิบได้

ทุกอย่างเป็นไปตามแผนเมื่อเขากลับมาเป็นรอบที่สามพร้อมกระเป๋าใบที่เหลือ ขอเช่าเรือและซื้อเหยื่อตกปลา เหลือแค่แสร้งทำเป็นพายเรือออกไปจากท่า รอจนไม่เหลือใครก่อนพายไปหยิบกระเป๋าทั้งสองใบและทิ้งทุกอย่างลงไปในทะเลสาป

...แต่สิ่งที่นอกเหนือจากนั้นคือเจ้าของร้านซึ่งรู้ถึงสิ่งที่เขาต้องการทำและยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือทำให้แผนสมบูรณ์ยิ่งกว่าเดิม..

ช่วยกันยกกระเป๋าใบใหญ่อย่างระมัดระวังก่อนปล่อยมันจมลงไปยังก้นของทะเลสาป จมไปทั้งร่างไร้ลมหายใจ จมไปหลักฐานทุกอย่าง เต้นท์กับเสื้อผ้าเปื้อนเลือด เลื่อยใบมีดหัก กระเป๋าใส่เบ็ดตกปลาและกระเป๋าผ้าสองใบ รวมถึงความรู้สึกของกูจุนฮเว

...ลาก่อนคิมจีวอน ขอให้มีความสุขอยู่ใต้นั้น แล้วอย่าไปทำร้ายใครเข้าล่ะ...

"เรียบร้อยแล้วครับ เอากระเป๋าใส่เบ็ดตกปลาของผมไปแล้วกัน จะได้ไม่มีใครสงสัย ไม่ต้องห่วงผมจะไม่บอกใครแน่นอนเกี่ยวกับเรื่องคืนนี้"

"ทำไมคุณถึงช่วยผม?"

คำถามที่อยากถามมาตลอดตั้งแต่อีกฝ่ายยื่นมือเข้ามาช่วยเพียงแค่คำพูดกลับจุกอยู่ตรงคอตอนที่ต้องรีบจับทุกอย่างยัดลงกระเป๋า แต่ตอนนี้เหมือนได้ปล่อยทุกอย่างออกไปจนหมดแม้ยังคิดว่าเขาจะไว้ใจอีกฝ่ายได้มากแค่ไหนก็ตาม

"เวลาเราเห็นคนที่ทำในสิ่งที่ตัวเองเคยทำก็ต้องอยากช่วยสิครับ เพราะรู้ถึงข้อผิดพลาดมาก่อนแล้ว เชื่อสิคุณคงไม่อยากเห็นกระเป๋าผ้าใบนั้นลอยขึ้นมาหรอก...."

"...คุณมีคนของคุณที่ไม่อยากให้ใครเห็น ผมเองก็มีคนของผมที่ไม่อยากให้ใครได้เจอเช่นกัน ลาก่อนครับคุณลูกค้า ขอให้ฝันดีนะครับ"

รอยยิ้มกว้างแทนคำบอกลาพร้อมกับเดินมาส่งเขาตรงหน้าประตูร้าน จุนฮเวกระชับกระเป๋าใส่เบ็ดตกปลาใบใหม่อันว่างเปล่ากับตรงไหล่ หันไปยกยิ้มและบอกลาโดยทิ้งความเคลือบแคลงใจไว้ที่แห่งนี้และไม่มีวันที่กลับมาอีกครั้ง

"ลาก่อนครับคุณเจ้าของร้าน ขอให้ฝันดีเช่นกัน"

            .

.

.

'ครับ ผม ซงยุนฮยอง เจ้าของร้านนี้เองครับ ครับ เมื่อวานเขามาพายเรือและก็ตกปลากับชายอีกคนหนึ่งตัวสูง ผมสีขาวท่าทางนิ่งๆ น่าจะเป็นแฟนกัน แล้วตอนช่วงก่อนสามทุ่มแฟนของเขามาตกปลาที่นี่ครับ'

'หายตัวไปหรอครับ? แฟนเขากลับไปจากที่นี่แล้วไม่พบอีกฝ่ายหรอ อืมม...ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งนี้จะช่วยไหมนะครับ ก่อนกลับไปที่พักเขาถามผมว่าแถวนี้ตรงไหนมีวิวสวยๆเห็นดาวชัดๆบ้าง ผมเลยแนะนำบนภูเขาใกล้กับที่พักของเขา แต่ตรงนั้นมีผาสูงค่อยข้างอันตรายในตอนกลางคืน ไม่แน่ใจว่าเขาจะไปตามที่ผมบอกไหมนะครับ’

‘ครับ ผมยินดีจะให้ความช่วยเหลือเต็มที่ ยิ่งหิมะใกล้ตกแล้วด้วย หวังว่าจะได้หาตัวเขาเจอเร็วๆนะครับ'

“อีกไม่กี่วันทะเลสาปก็กลายเป็นน้ำแข็งแล้ว แต่ปีนี้นายอยู่ใต้นั้นไม่หนาวหรอก ก็มีคนไปอยู่ด้วยแล้วนิน่า...

...อย่าลืมคุยกับเขาล่ะ ฮันบิน”

Talk: ฟิครับฮาโลวีนค่ะ ห่างหายจากการแต่งแนวนี้ไปซะนานเลย หวังว่าจะสนุกไปกับมันนะคะ จะว่าไปนี่มันฟิคคู่อะไรกันยุนจุ บ๊อบจุน บินยุน หรือจะเป็น ดบบ ที่เขาอาจจะไปคุยกันใต้ทะเลสาป โถ่ๆๆๆ ไว้เจอกันเรื่องหน้าค่ะ

#ฟิคต่อเรือ 

B E R L I N ❀