[iKON] The Ship That I'm Sailing [SF,Drabble]

ลำดับตอนที่ #52 : [SF] When You Sleep [Bobby X Donghyuk]

Title: When You Sleep

Pairing: Bobby X Donghyuk

 

    

เป็นเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับฟิคเรื่องนี้นะคะ >>

 

            ++ At First ++

          …ดวงตาเรียวของ คิมจีวอน ลืมตาขึ้นพร้อมกับขยี้ตาของตัวเองเล็กน้อย...

มองนาฬิกาข้อมืออีกสิบนาทีจะหมดคาบเรียน คลาสเรียนแสนน่าเบื่อ แล้วยิ่งเป็นเวลาเช้าเขายิ่งไม่อยากตื่นเข้าไปใหญ่ ถ้าไม่ติดว่าลงวิชานี้เป็นรอบที่สามและขาดเรียนครบสี่ครั้ง เขาจะไม่ถ่อสังขารเข้ามานอนในห้องเรียนรวมเด็ดขาด

อากาศแสนเย็นบวกด้วยความมืดภายในห้องและการปั่นงานวิชาเอกมาตลอดทั้งคืนสำหรับส่งในคาบบ่ายทำให้เขาหลับลงทันที่นั่งลงเก้าอี้ประจำปล่อยให้หน้าที่เรียนกับจดบันทึกเป็นหน้าที่ของรุ่นน้องคนสนิทข้างตัว ส่วนตัวเองก็เข้าสู่ห้วงแห่งความฝันรอจนกว่ารุ่นน้องเขาจะปลุกขึ้นมาให้มารับขานเช็กชื่อแต่วันนี้ไม่จำเป็นเนื่องจากเขาตื่นก่อนเวลา

            นั่งเท้าคางมองอะไรสักอย่างในจอโปรเจกเตอร์จนกระทั่งไฟในห้องสว่างขึ้น ตอบกลับเสียงเรียกชื่อเขาจากอาจารย์หน้าห้องด้วยเสียงเนื่อยหนาย นอนฟุบลงกับโต๊ะเพราะยังเหลืออีกครึ่งห้องที่รอเรียกเช็กชื่อกับการสั่งงานสำหรับส่งคาบหน้า

หันหน้าไปทางขวาเพราะขี้เกียจคุยกับรุ่นน้องของตัวเองทางซ้าย ดวงตาเรียวเล็กสะดุดกับชายหนุ่มซึ่งหลับห่างไปเกือบหนึ่งช่วงแขน ผมสีน้ำตาลเข้มปรกลงบังดวงตาข้างซ้าย ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงแต่แต่งตัวแบบผู้ชาย มือของเขายกขึ้นอยากจะทัดผมของอีกฝ่ายเพื่อให้เห็นใบหน้าให้ชัดเจนขึ้นแต่กลับต้องหยุดชะงักเมื่อดวงตาเรียวลืมขึ้นพอดี

ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันอยู่แบบนั้นอาจจะเพราะว่าอีกคนยังไม่ตื่นดีนักส่วนตัวเขาตั้งใจอยากมองเองแถมยกยิ้มโชว์ฟันกระต่ายของตัวเองอีกตะหาก จนอีกฝ่ายลุกขึ้นนั่งหลังตั้งตรง รับขานชื่อของตัวเองจากอาจารย์หน้าห้องทำให้เขารู้อย่างหนึ่งว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายะ

...และอย่างที่สองชื่อของเขาคือ คิมดงฮยอก...

++ The Second ++

...ดวงตาเรียวของ คิมจีวอน ลืมตาขึ้นพยายามเพ่งมองออกไปนอกหน้าต่างว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนแล้ว...

ความหนักตรงไหล่ซ้ายทำให้เขาต้องหันมองข้างตัว คิมดงฮยอก ยังคงหลับใหลโดยที่หัวของเจ้าตัวพิงทับมาบนไหล่ซ้ายของเขา ดวงตาคู่เรียวเล็กปิดสนิทและผมสีน้ำตาลเข้าปรกลงบังเบื้องหน้าด้านซ้ายโดยที่มือของเขาโอบไหล่อีกฝ่ายไว้

จำไม่ได้ตัวเองหลับไปตอนไหนเพราะสิ่งที่จำได้ก่อนหน้านี้คือยื่นมืออ้อมด้านหลังหัวของดงฮยอกแทรกเข้าไปตรงระหว่างหัวกับกระจกเพื่อกั้นไม่ให้หัวของเจ้าตัวกระแทกกับกระจกรถบัสระหว่างที่อีกฝ่ายหลับไหล่พิงไปทางฝั่งนั้นยามรถแล่นไปตามเส้นทางเพื่อกลับมหาลัยของทั้งคู่

ความจริงเมื่อครู่ออกจะตกใจเล็กน้อย ไม่สิมากด้วยเมื่อตื่นขึ้นมาเจอใบหน้าของคนที่เขาแอบชอบอยู่ใกล้เพียงแค่นี้ เหมือนครั้งแรกที่เขาได้เจอกับอีกฝ่ายในห้องเรียนเมื่อต้นเทอม ถึงจะเกลียดวิชานี้จนหลับมันทุกคาบแต่ก็ยังถ่างตาตื่นขึ้นมาเรียนด้วยเหตุผลเดียวคือเพื่อจะเจอและแอบมองอีกฝ่าย

ไม่เคยคุยกันเป็นกิจลักษณะพึ่งได้มาคุยกันจริงจังก็วันนี้เนี่ยล่ะเมื่อเขาต้องมาเป็นคนดีดกีตาร์จำเป็นคลอกับเสียงร้องหวานแหลมพร้อมไปกับเสียงร้องเพลงของคุณตาคุณยายในหมู่บ้านที่พวกเขาต้องไปช่วยกันสร้างหอประชุมรวมถึงอุปกรณ์อำนวยความสะดวกต่างๆในหมู่บ้านห่างออกจากตัวเมืองเพราะเป็นคะแนนส่วนหนึ่งในวิชาที่พวกเขาเรียน

ทั้งความตั้งใจในการช่วยงานทุกอย่าง ความห่วงใยดูแลที่มีให้กับคุณตาคุณยาย รอยยิ้มกว้างจนดวงตากลายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว เสียงหัวเราะตลอดเวลาตอนพูดคุยระหว่างทาสีกัน และเสียงไพเราะยามร้องเพลงจนเขาแอบสะดุดตอนเล่นกีตาร์

...จีวอนคิดว่าเขากำลังหลงใหลในตัวคิมดงฮยองมากขึ้นและมากขึ้น...

อีกไม่นานก็ใกล้จะถึงมหาลัยงั้นเขาของตักตวงเวลานี้อีกสักนิด พิงหัวของตัวเองลงบนหัวตรงไหล่และหลับตาลง ปล่อยให้คำแก้ตัวเมื่ออีกฝ่ายตื่นขึ้นมาแล้วถามว่าทำไมอยู่ในท่านี้เป็นเรื่องของอนาคตไปแล้วกัน

++ The Third ++

...ดวงตาคู่เรียวของ คิมจีวอน เกือบจะปิดลงด้วยความง่วง...

พยายามส่ายหัวของตัวเองไปมา ประคองสติที่เหลือน้อยนิดจากเครื่องดื่มมึนเมาให้ยังคงยืนอยู่ก่อนประตูลิฟต์เปิดขึ้นที่ชั้นสี่เพราะถ้าเขาล้มคนบนหลังเขาเองก็จะล้มไปด้วย

คิมดงฮยอก หลับสนิทบนอยู่หลังของเขาหลังจากโวยวายมาตลอดทางระหว่างในร้านเหล้าท้ายมหาลัยและบนรถแท๊กซี่ก่อนหลับลงตอนถึงหน้าหอพักของตัวเอง สุดท้ายไม่มีสัญญาณตอบรับเมื่อเขาโทรหารูมเมตของเจ้าตัวอย่าง กูจุนฮเว เป็นครั้งที่สาม ทำให้เขาต้องจับอีกฝ่ายขึ้นหลังและพามาส่งที่ห้องอย่างเลี่ยงไม่ได้

เลิกคิ้วและเคาะประตูห้องอย่างแรงเมื่อได้ยินเสียงและเห็นแสงไฟมาจากหลังประตู ใบหน้ากวนประสาทที่ไม่ว่าเห็นกี่ครั้งคงไม่ทีทางญาติดีกันของจุนฮเวปรากฏขึ้นหลังประตู เจ้าตัวยักไหล่ให้เพียงเล็กน้อยก่อนเดินกลับไปหน้าโต๊ะคอมของตัวเองซึ่งเปิดเกมค้างไว้อยู่

เขาวางดงฮยอกลงบนเตียงจัดท่าทางให้นอนสบายและถามคนหน้าคอมด้วยความหัวเสียเล็กน้อยว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์กะจะปล่อยให้เมตตัวเองนอนตายอยู่ร้านเหล้าหรือไงซึ่งคำตอบราวกับไม่ใส่ใจของจุนฮเวทำให้เขาหัวเสียหนักเข้าไปใหญ่เพราะในเมื่อไปดื่มเองก็ต้องรับผิดชอบตัวเองอีกอย่างดงฮยอกก็เป็นผู้ชายไม่ใช่สาวน้อยสักหน่อย

ถอนหายใจยาวก่อนจะเตรียมกลับหอของตัวเองเนื่องจากไม่อยากเสวนาอะไรกับอีกฝ่ายต่อ แต่ประโยคทิ้งท้ายของกูจุนฮเวนั้นทำให้ความง่วงและความมึนของเขาหายเป็นปลิดทิ้ง

"อยากดูแลมันก็รีบของมันเป็นแฟนดิ มัวแต่เป็นคนดีเดี๋ยวก็หมาคาบไปแดกก่อน อีกอย่างขอให้มันย้ายไปอยู่กับพี่ด้วยเลยก็ดี บ้านผมก็อยู่ใกล้แค่นี้แต่ต้องมาเป็นเมตมันเพราะมันขอเนี่ย อยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านจะตายอยู่แล้ว"

ทั้งคืนนั้นเขาถึงนอนไม่หลับเพราะเอาแต่คิดวนไปวนมาว่าวันรุ่งขึ้นจะขอดงฮยอกเป็นแฟนยังไงดี

++ The Fourth ++

...ดวงตาเรียวของ คิมจีวอน เบิกโพล่งขึ้นมาความมืด...

นอนหอบหายใจแรงมองเพดานห้องและถอนหายใจลงด้วยความโล่งอกว่าสิ่งที่ได้เห็นเมื่อสักครู่เป็นเพียงแค่ความฝัน ฟังเสียงสายฝนโปรยปรายมาจากนอกห้อง อากาศเย็นมุนเวียนอยู่ภายในห้องพักของเขาพร้อมพาให้เขากลับเข้าสู่โลกแห่งการหลับใหลอีกครั้งแต่เพียงหลับตาภาพในฝันยังคงติดอยู่ในหัว

แรงเบียดจากคนข้างตัวทำให้เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง คิมดงฮยอก ขยับหัวเข้าใกล้ตรงซอกคอเขาราวกับแมวซุกหาความอบอุ่น มุมปากเข้ายกยิ้มก่อนยกมือขึ้นลูบลงไปตรงลุ่มผมสีน้ำตาลของอีกฝ่าย

จะว่าไปสองปีก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่จะว่าช้าก็ช้า เขายังจำวันแรกที่ขออีกฝ่ายเป็นแฟนและต้องตื้อทั้งเจ้าตัวและคุณแม่ของเจ้าตัวเกือบเดือนกว่าจะได้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน เป็นสองปีที่มีความสุขแต่ก็ทะเลาะกันเยอะอยู่เหมือนกันซึ่งนั่นล่ะยิ่งทะเลาะยิ่งได้รู้จักและเข้าใจกัน พอคิดว่าพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายที่พวกเขาจะได้อยู่ห้องนี้ก็ใจหายอยู่ ต้องรอกว่าอีกหนึ่งปีกว่าจะมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง ซึ่งระหว่างนั้นจะเกิดอะไรขึ้นบางก็ไม่รู้และเขาหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องร้ายๆขึ้นด้วยเช่นกัน

กระชับตัวของดงฮยอกเข้าในอ้อมกอดตัวเองและหลับตาลง ไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่เขายังรักอีกฝ่ายและอีกฝ่ายยังรักเขา เราจะต้องไม่เป็นไร ไม่มีทางที่เขาจะแยกกับคนในอ้อมกอดดั่งในความฝันเมื่อครู่

...เขาจะไม่มีวันให้มันเกิดขึ้นแน่นอน...

++ The Fifth ++

...ดวงตาเรียวของ คิมจีวอน ค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมกับอาการปวดหัวจี๊ดตอนพยายามลุกขึ้นนั่ง...

หันไปรอบตัวรู้ว่านี่คือห้องของเขาแน่นอนแต่ว่าจำไม่ได้แม้แต่นิดว่าเขากลับมาที่นี่ได้ยังไง เดินโซซัดโซเซเลียบกำแพงห้อง เปิดประตูห้องนอนออกไปจะดื่มน้ำสักแก้วแต่คนที่กำลังหลับอยู่บนโซฟาทำให้เขาต้องเปลี่ยนเป้าหมายและเดินตรงเข้าไปหาอย่างไม่รอช้า

คิมดงฮยอก นอนห่มผ้าหลับสนิทอยู่บนโซฟาพร้อมคาดผ้าปิดปากที่แค่เห็นก็รู้สึกรำคาญก่อนเขาจะนึกถึงสาเหตุว่าทำไมเจ้าตัวมาอยู่ที่นี่ มือของเขาเอื้อมแตะหน้าผากเนียนและรับรู้ถึงอุณหภูมิที่สูงกว่าปกติ อยากจะอุ้มย้ายให้ไปนอนบนเตียงแต่สภาพของตัวเองกับสติที่มียังไม่พร้อมที่จะทำและกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายตื่นซะก่อน

ลากร่างของตัวเองกับเข้าไปในห้องหยิบมือถือโดนไม่ลืมคว้าแก้วน้ำผึ้งผสมมะนาวบนโต๊ะทานข้าวที่ดงฮยอกผสมไว้ให้เหมือนทุกครั้งที่คืนไหนไปสังสรรค์กลับมานั่งดื่มบนพื้นโดยหัวพิงพนักโซฟา มองใบหน้าหวานระหว่างรอให้ปลายสายรับโทรศัพท์เสียงของ คิมฮันบิน อู้อี้และยังไม่ตื่นดีนัก แน่ล่ะก็เมื่อคืนดื่มกันเยอะอยู่ ถามถึงว่าเขากลับมาที่ห้องได้ไง ปลายสายหัวเราะเบาๆก่อนบอกว่าก็พี่เป็นคนโทรไปให้ดงฮยอกมารับไม่ใช่หรือไงก่อนถามต่อเมื่อนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก

"พี่ดื่มไปก็บ่นไปว่าพี่ไม่ได้เจอเจ้านั่นเกือบเดือนเพราะมันติดทำโปรเจคจบ แล้วพี่ก็เอาแต่สไลต์หน้าจอมือถือไปมา บ่นอยู่นั่นล่ะว่าอยากโทรหา อยากโทรหา ผมรำคาญก็กดโทรให้พี่เลย รู้ไหมเสียงพี่โคตรงุ้งงิ้งอ่ะตอนบอกอยากเจอ มาหาพี่หน่อย แล้วน้องดงคนดีก็มาหาจริงๆ แถมป่วยอยู่ด้วย ผมล่ะอิจฉาพี่จริงๆได้แฟนดีขนาดนี้"

วางสายจากฮันบินก็สำนึกผิดในทันที อีกฝ่ายเป็นคนดี ดีมากๆด้วยกับการดูแลคนนิสัยเอาแต่ใจแบบเขา มิหน่ำซ้ำยังห่วงเขาก่อนเสมอ ทั้งที่ปกติตัวเองก็ไม่ชอบนอนบนโซฟาแต่กลับมานอนอยู่ตรงนี้เพราะกลัวว่าเขาจะติดไข้ไปด้วยถ้านอนเตียงเดียวกัน

กระดกน้ำผึ้งผสมมะนาวในแก้วจนหมดก่อนจูบลงไปตรงหน้าผากของคนที่หลับอยู่ ลุกขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆเรียกสติและตรงไปยังห้องครัวเพื่อทำข้าวต้มเตรียมไว้สำหรับทั้งตัวเองและอีกฝ่าย ไม่ต้องคิดเลยว่าจะโดนบ่นชุดใหญ่แค่ไหนหลังจากดงฮยอกตื่นแต่อาจจะน้อยกว่าปกติเพราะว่าป่วยอยู่

...ถึงอีกฝ่ายจะคอยดูแลเขาเสมออย่างน้อยเวลานี้เองก็ขอให้เขาได้ดูแลอีกฝ่ายบ้างแล้วกัน...

++ Last But Not Least ++

...ดวงตาเรียวของ คิมดงฮยอก ลืมขึ้นก่อนกระพริบตาถี่ๆ เพราะแสงแดดแยงตา...

รู้สึกเหมือนหลับไปแค่สิบนาทีแต่แสงแดดที่อ่อนลงและท้องฟ้ากำลังจะเปลี่ยนเป็นสีส้มบอกให้รู้ว่าเขาน่าจะหลับไปสองสามชั่วโมงหลังจากทานอาหารกลางวันจนอิ่มท้อง

ก้มมองใบหน้าของ คิมจีวอน ที่ตอนนี้กำลังหลับสนิทหัวหนุนตักเขาโดยตัวเขาเองพิงต้นไม้ต้นใหญ่อยู่ มือซ้ายของอีกฝ่ายกุมมือซ้ายของเขาไว้ตรงอกของตัวเอง แหวนสีเงินประดับลายเส้นสีดำแวววาวอยู่ตรงนิ้วนางเช่นเดียวกับนิ้วนางซ้ายของเขาและแหวนหน้าหมีพูห์อยู่เหนือแหวนเงินแต่แหวนหน้าพิคเลทอยู่ตรงนิ้วก้อยซ้ายของจีวอน

หกปีที่เขาคบกับกับอีกฝ่ายจะว่าเร็วก็เร็วจริงๆนั่นล่ะ ตั้งแต่วันแรกที่ตื่นขึ้นมาเจอคนแปลกหน้าซึ่งมองหน้าเขาและยกยิ้มอย่างกับคนโรคจิต พอเริ่มรู้จักกันกลับเผลอใจเต้นแรงเมื่อตื่นขึ้นมาพบตัวเองหนุนไหล่อีกฝ่ายตอนนั่งรถขณะกลับมหาลัย ไหนจะตื่นขึ้นมาด้วยอาการแฮงค์แล้วพบกับการขอเป็นแฟนพร้อมด้วยยาแก้ปวดหัวและโจ๊กหนึ่งถุง แปปๆก็อยู่กันจนกระทั่งต้องแยกจากกันเพราะจีวอนเรียนจบก่อนเขา คืนนั้นเขาจำได้ว่านอนกอดอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย

หนึ่งปีระหว่างรอที่จะได้อยู่ด้วยกันครั้งหนึ่งโกรธสุดๆตอนที่จีวอนดื่มจนเมาไม่รู้ลิมิตของตัวเองไม่ว่าจะเคยบ่นไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่เกลียดตัวเองมากกว่าเมื่อยอมออกไปหาทั้งที่ป่วยจะตายเพราะทนคิดถึงและทนกับเสียงอ้อนไม่ไหว บ่นไปยกใหญ่หลังจากตื่นขึ้นเพื่อกินข้าวและกินยาในห้องอีกฝ่าย แต่สุดท้ายทุกคำบ่นกลืนลงคอไปพร้อมข้าวจากช้อนของอีกคนและน้ำเสียงทุ้มต่ำของคำว่าคิดถึง

เป็นหกปีที่ดี หกปีที่มีความสุขแม้จะต้องคอยบ่นและคอยทำใจกับความเอาแต่ใจของจีวอน แต่สุดท้ายความสุขใจและความรักความห่วงใยที่ได้รับจากอีกฝ่ายนั้นก็ปล่อยให้ปัญหาต่างๆเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยอยู่ดี

...เขารักจีวอนและอยากให้เป็นคนแรกที่เขาได้พบยามตื่นขึ้นทุกครั้ง...

รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นตรงฝ่ามือซ้ายของเขาเมื่อมือของคนที่นอนหนุนตักเขาจับมันให้ไปรับจูบจากริมฝีปากของตัวเอง รอยยิ้มกว้างที่ส่งให้ยังคงทำให้รู้สึกอบอุ่นในหัวใจเสมอและทำให้เขายกยิ้มตอบกลับไปได้ทุกครั้งเช่นกัน

“อรุณสวัสดิ์ ดงฮยอก”

“ถึงจะเย็นแล้วก็เถอะ แต่ก็อรุณสวัสดิ์ครับ พี่จีวอน”

Talk: เป็นฟิคที่มายาวแบบงงๆ ตอนแรกว่าไว้สั้นมากเพราะเคยอ่านฟิคอิงเรื่องนึงอยากลองแต่งเป็นเหตุการณ์สั้นๆและบรรยายอย่างเดียวไม่ค่อยมีบทพูด ทำไมมันมายาวขนาดนี้ก็ไม่รู้ค่ะ อาจจะเพราะอยากใส่โน่นใส่นี่มากกว่าที่คิด ถ้ามันน่าเบื่อไปก็ขอโทษด้วยนะคะ ฮ่าๆๆ ไว้เจอกันเรื่องหน้าค่ะ

#ฟิคต่อเรือ 

B E R L I N ❀