คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : [drabble] King & Queen – Angle [Hanbin x Junhoe]
Title: King & Queen – Angle
Status: Drabble
Pairing: Hanbin X Junhoe
ตอนนี้จะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดก่อน Let's Play My King >> กับ I'm not A Queen >> ค่ะ
…ตอนนี้เป็นเวลา...อืมม ไม่รู้สิ....
คิมฮันบิน
ตอบไม่ได้ว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว แต่ความมืดมิดในคืนจันทร์อับซึ่งมีแสงดาวส่องประกายแซมบนท้องฟ้าบอกให้เขารู้ว่ายังไม่ถึงเวลาเช้า
สายตาพร่ามัวจนมองเห็นยอดต้นสนซ้อนกันเป็นหลายภาพ
หูแววได้ยินเสียงมากมายจนบอกไม่ได้ว่าเสียงไหนเป็นของจริงกันแน่
ไม่ต้องพูดถึงร่างกายนอนหงายแน่นิ่งดั่งขอนไม้ แค่จะกระดิกปลายนิ้วยังลำบากเลย
เสี้ยวสติที่คงเหลือเพียงเล็กน้อยประคองตัวเองไม่ให้หลับลงและพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายควบคุมไอพลังความมืดสีดำของตนปิดแผลบนท้องรูใหญ่ไม่ให้เลือดไหลออกมา
นัตย์ตาสีน้ำเงินมองบนท้องฟ้าสีดำอย่างว่างเปล่าเหมือนเคย
ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วเขาไม่เคยเห็นว่าโลกใบนี้มีอะไรน่าสนใจ ทุกสิ่งอย่างช่างแสนน่าเบื่อ
อาจจะเพราะเขาเห็นโลกใบในทุกมุมมอง ทั้งดีงาม แสนโหดร้าย หรือแม้แต่ด้านแสแสร้งซึ่งอย่างหลังนั้นเยอะกว่า
ฮันบินปรารถนาความตายมานานแสนนาน
ความตายอันสงบสุข ความมืดมิดและเงียบสงบที่เขาโปรดปราน อุปสรรคคงมีแค่ตำแหน่งราชาแห่งความมืดผู้อยู่มีพลังเหนือสรรพสิ่งบนพื้นดินของเขา
ยากแม้กระทั่งจะได้รับซึ่งบาดแผล หลายครั้งหลายคราเคยคิดว่าหรือตัวเขาควรปลิดชีวิตตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ
แต่ความคิดเหล่านั้นต้องกลับสลายด้วยศักดิ์ศรีของราชาและความหยิ่งทรนงของตัวเองอยู่ดี
บางทีเขาอาจจะอยู่บนโลกใบนี้มานานเกินไป
จนกระทั่งคนที่มีพลังคู่ควรและต่อกรกับเขาเกิดขึ้นมา พลังซึ่งสามารถลบล้างความมืดมิดจากตัวเขา
การปะทะของเราทั้งคู่ไม่ต้องใช้เวลามากมาย แค่ค่อนคืนพลังภายในตัวถูกนำมาใช้จนหมด ความสามารถในการใช้อาวุธที่แทบไม่ได้ถูกใช้มานานแสนนานถูกนำออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
การต่อสู้รุนแรงกวาดผืนป่าราบเป็นบริเวณใหญ่
และร่างโชกเลือดของเราสองคนอยู่ไม่ห่างกันเนื่องจากต่างฝ่ายต่างไม่สามารถขยับไปไหนได้
...เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกได้ว่าเขากำลังเข้าใกล้ความตายของตัวเองแล้ว...
ความจริงเขาควรเลิกใช้พลังที่เหลือเพียงน้อยนิดรักษาตัวเองและปล่อยให้ตัวเองหมดลมหายใจไปซะ
แต่ภายใต้ความมืดมิดทั้งหลายทั้งในร่างกายและที่สำคัญในจิตใจยังปรารถนาอยากเจอแสงสว่างเล็กๆดวงหนึ่งที่เขาเฝ้ามองและคอยปกป้องอยู่เสมอ
…ถึงจะได้พบ ซงยุนฮยอง บุคคนที่สามารถต่อกรกับเขา
แต่ในเวลาและสถานที่เดียวกัน เขาเองก็พบ กูจุนฮเว บุคคลซึ่งอยากทำให้เขามีชีวิตต่อไปด้วยเช่นกัน...
ผิวสีขาวซีดซึ่งเหมือนกับไร้เลือดไหลเวียนในนั้น
ดวงตาคมซึ่งฉายแววถึงความว่างเปล่าราวกับโลกนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจทั้งที่ใช้ชีวิตมาไม่ถึงหนึ่งในสิบของชีวิตเขาด้วยซ้ำ
ปากซึ่งนับครั้งจะเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาแต่เวลาพูดคุยกับเขาทีไรมีแต่คำเถียงออกมาแทบทุกครา
ถึงเจ้าตัวบอกว่าชอบสีดำมากแค่ไหนแต่ฮันบินคิดว่าจุนฮเวเหมาะกับสีขาวมากกว่า
...บริสุทธิ์
ตรงไปตรงมา และยังเป็นแบบนั้นเสมอเป็นเฉกเช่นเทวดาในสายตาของเขา…
...เทวดาผู้ที่เขาอยากใช้สองมือปกป้องและไม่ยอมให้สิ่งใดรวมทั้งความมืดมิดจากตัวเขาเองทำร้าย…
ปิดลงเปลือกตาอย่างช้าๆ
พลางปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามชะตากรรม
อย่างว่าถึงในใจจะปรารถนาอยากเจอเทวดาของเขาอีกครั้ง แต่อีกทางหนึ่งก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องมาเจอเขาในสภาพแสนอ่อนแอเช่นนี้
เขาเองก็ไม่ได้อยากเห็นใบหน้าอันเป็นกังวลหรือน้ำเสียงแสนเป็นห่วงเพราะเขาคงไม่สามารถปลอบโยนอีกฝ่ายได้
...ได้โปรดอย่าได้เสียใจกับการตายของเขาเลย
จุนฮเว และจงมีชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข..
[ฮันบิน….]
หืมม...เสียงของผู้ที่มารับเขานั้นหรอ....
[คิมฮันบิน….]
ทำไมเสียงช่างเหมือนกับเสียงเทวดาของเขา...
"คิมฮันบิน ตื่นสิวะ โถ่โว้ย!"
เขาอาจจะหูแว่วไป
แต่แรงเขย่าตรงไหล่ซึ่งแรงขนาดทำให้เขาต้องร้องโอดครวญ นัตย์ตาสีน้ำเงินลืมขึ้นอีกครั้งและภาพตรงหน้าทำให้จังหวะหัวใจอันแผ่วเบาของเขาเต้นแรง
ร่างกายถูกสั่งการไปก่อนความคิดเมื่อไอพลังช่วยยกมืออันไร้เรี่ยวแรงของตัวเองขึ้น
ปลายนิ้วสั่นเทาสัมผัสแก้มขาวของอีกคนอย่างไม่เชื่อว่าคนตรงหน้าเป็นของจริง
แต่เมื่อมือของเขาถูกกุมไว้ด้วยทั้งสองมือเย็นเชียบซึ่งกำลังสั่นเทาไม่แพ้กัน
มุมปากของฮันบินอดยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้
“มายิ้มอะไรเวลานี้วะ
ถ้าจะบอกว่าเป็นยิ้มสั่งลา ผมจะต่อยหน้าคุณให้ยิ้มไม่ได้”
ยิ้มนี้คงไม่ใช่การสั่งลา
เขาอยากจะบอกอีกฝ่ายไปเช่นนั้นแต่จะให้ขยับปากพูดตอนนี้ยังพูดไม่ได้เลย แค่การยกยิ้มขึ้นมายังรู้สึกปวดแผลภายในปากไปหมด
ดวงตาแสนพร่ามัวเมื่อสักครู่พอมองเห็นใบหน้าอีกฝ่าย เลือนลางไปบ้างแต่ภาพภายในหัวมันเด่นชัดและอยู่ใกล้แค่นี้หูของเขาสามารถได้ยินเสียงดุชัดเจนยิ่งทำให้รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่
“ตั้งสติไว้ก่อนนะ
พยายามใช้พลังตัวเองอุดแผลไว้ก่อน แล้วทำไมต้องมาตีกันวันนี้ด้วยวะ อย่างนี้ผมใช้พลังรักษาคุณไม่ได้ด้วย
เอาล่ะ ผมจะพยุงตัวคุณขึ้น หนึ่ง สอง สาม”
เสียงครางด้วยความเจ็บปวดออกจากลำคอของฮันบินอย่างเสียไม่ได้เมื่อถูกพยุงให้ลุกขึ้นนั่ง
เสื้อโค๊ตตัวยาวสีดำของอีกฝ่ายถูกถอดออกก่อนวางซ้อนลงบนท้องของเขาอีกที
คิ้วบนใบหน้าขาวขมวดเข้าหากันอย่างเป็นกังวล เพราะคืนนี้คือคืนจันทร์อับคืนซึ่งไร้ดวงจันทร์เป็นวันที่พลังของฮันบินเพิ่มสูงสุดเนื่องจากร่างกายกลายเป็นหนึ่งเดียวกับพวกไร้วิญญาณและนั่นทำให้พลังรักษาของจุนฮเวมีผลลบ
...จากการรักษากลายเป็นการทำลายสำหรับตัวเขาเท่านั้น...
“ไว้ค่อยไปหาหมอเถื่อนในเมืองเอาล่ะกัน
หรือไม่ก็ต้องไปพึ่งพี่จินฮวานถึงผมไม่อยากจะหาภาระไปให้เขาก็เถอะ
คุณอดทนก่อนและอย่าพึ่งตายด้วย”
เด็กหนุ่มพยายามจับคนเจ็บขึ้นหลังอย่างทุลักทุเลเมื่อมีเสียงโอดครวญออกมาทุกครั้งที่พยายามขยับตัว
สุดท้ายก็สามารถยืนได้เต็มความสูงเตรียมพาเขาออกจากป่า
สองขาเกือบก้าวออกไปจากบริเวณนี้ แต่กลับเดินกลับมาที่เดิมและตรงไปยังต้นสนปลายหักซึ่งมีร่างโชกเลือดของอีกคนนั่งพิงอยู่
เสียงหัวเราะร่าอย่างไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะแผ่วเบาและดวงตาคู่โตไร้ซึ่งแววตาของมนุษย์
จุนฮเวไม่ย่อตัวลงเพื่อเข้าใกล้อีกฝ่ายเพราะกลัวว่าจะกระเทือนต่อคนบนหลัง
แค่ยื่นมือขวาวางลงบนลุ่มผมสีดำสนิทของอีกฝ่าย
ปล่อยให้แสงสีขาวจากมือตัวเองคลุมทั้งร่างก่อนละออกและเดินจากไปโดยไม่คิดหันกลับ
ถึงสายตาของฮันบินยังไม่ได้เข้าที่เข้าทางจมมองเห็นภาพชัดนักแต่พอเดาได้ว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น
เทวดาผู้แสนใจดีของเขารักษาแม้กระทั่งคนที่ทำให้เขาเจ็บขนาดนี้
...อืม จะบอกว่า ใจดี หรือ โง่ ดีล่ะนี่?....
ระหว่างทางออกจากป่าเสียงโทนกลางปนหายใจหอบเล็กน้อยพยายามถามโน่นถามนี่เขาไปเรื่อยเพื่อจะไม่ยอมให้เขาหลับไป
ความจริงถ้าปล่อยให้เขาหลับอาจจะทำให้ฟื้นตัวเร็วกว่านี้ก็ได้
แต่นั่นล่ะในเมื่อถ้าไม่ตอบกลับไปอีกฝ่ายก็กระแทกเขาซะแรงจนต้องส่งเสียงครางด้วยความเจ็บปวดกลับไปแทน
นัตย์ตาสีน้ำเงินมองหลังคอขาวซึ่งอยู่ใกล้นิดเดียว
ปล่อยให้หูแนบไปกับหลัง ฟังเสียงหัวใจซึ่งเต้นแรงกว่าจังหวะของหัวใจตัวเขาเองในตอนนี้
และมุมปากของฮันบินยกยิ้มอย่างบางเบาอีกครั้ง
...สงสัยความตายที่เขาเคยปรารถนาจะถูกพรากไปด้วยเทวดาตรงหน้านี้ซะแล้ว
แต่ไม่เป็นไรเพราะโลกอันแสนน่าเบื่อ มันเริ่มน่าอยู่อีกครั้งเมื่อได้พบอีกฝ่ายและอยู่ข้างกายเขาเช่นในเวลานี้...
Talk: แต่งมาซะมีเรื่องราวขนาดนี้ทำไมไม่แต่งเป็นฟิคยาวไปเลยให้รู้แล้วรู้รอด
ไม่ค่ะ เราไม่เชื่อใจตัวเอง ฮ่าๆๆๆๆ
ในทั้งหมดสามพาร์ทเป็นพาร์ทที่เราชอบที่สุดแล้วค่ะ เป็นฮันฮเวเวอร์ชั่นที่อยากเห็นที่สุดล่ะเพราะปกติเจอแต่แบบเน่ปกป้องฮันบิน
ความจริงนี่ก็มาช่วยฮันบินอยู่ดีแถมขี่หลังอีกตะหาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เน่ดูร้ายๆภายนอกแต่เรารู้สึกว่าความจริงน้องค่อยข้างสดใสและมีความเด็กมากๆอยู่ในตัวเลยล่ะค่ะ
ต้องลดอายุน้องเน่กันสักหน่อยล่ะ ฮ่าๆๆ เจอกันเรื่องหน้าค่ะ
#ฟิคต่อเรือ
ความคิดเห็น