[iKON] The Ship That I'm Sailing [SF,Drabble]

ลำดับตอนที่ #47 : [drabble] King & Queen – I Am Not A Queen [Donghyuk X Junhoe]

26/08/2015

Title: King & Queen – I Am Not A Queen

Status: Drabble

Pairing: Donghyuk X Junhoe

ตอนนี้จะคู่กับ King & Queen – Let's Play My King นะคะ >> 

ขาขาวก้าวออกจากอ่างอาบน้ำ ดวงตาคมมองภาพสะท้อนร่างอันซืดเซียวราวกับไม่มีเลือดไหลเวียนของตัวเองในกระจกด้วยสายตาอันว่างเปล่า มีเพียงริมฝีปากอิ่มสีแดงแต้มสีสันบนใบหน้าขาวซีด

เสื้อสเว็ตเตอร์แขนยาวถูกสวมตามด้วยกางเกงยีนส์และเสื้อโค๊ดตัวยาวสวมทับเป็นชั้นสุดท้าย เสื้อผ้าสีดำสนิททั้งหมดที่ตัดกับผิวสีขาวของเขาอย่างลงตัวและทำให้ตัวเขาโดดเด่นขึ้นในห้องสีขาวล้วน

กูจุนฮเว ชอบสีดำเขารู้สึกว่าสีดำนั่นเหมาะสมกับตัวเขา นิ่งสงบและมืดมิดจนสามารถกลืนทุกความรู้สึกนึกคิดไปได้หมด ในทางกลับกันอีกคนนั้นบอกว่าเขาเหมาะกับสีขาว ไม่เคยบอกเหตุผลว่าทำไม แต่ทุกครั้งที่ย้ายไปยังที่อยู่ใหม่มักมีห้องสีขาวล้วนเตรียมไว้สำหรับเขาอยู่เสมอ

ใบหน้านิ่งไร้อารมณ์ยากจะคาดเดาความคิดได้ของอีกฝ่าย ปากเรียวที่นับครั้งจะเอื้อนเอ่ยคำพูดแต่บางครั้งกลับยกยิ้มขึ้นจนทำให้หัวใจของตัวเขาเองที่คิดว่าจะไม่มีทางรู้สึกอะไรแล้วปั่นป่วน รวมถึงนัตย์ตาสีน้ำเงินคู่นั้นที่มองเขาด้วยความห่วงใยต่างจากยามมองทุกสิ่งรอบตัวอย่างว่างเปล่าราวกับสิ่งเหล่านั้นไม่มีค่า

และสองมือที่คอยปลอบโยนคนอย่างเขาโดยไม่เคยให้ความมืดมิดของตัวเองทำร้ายตัวเขาแม้สักครั้ง

...หลายคนเรียกคนนั้นว่าซาตาน...

...แต่สำหรับเขา คิมฮันบิน เป็นเทวดาในคราบซาตาน เป็นคนที่พาเขาออกไปจากโลกแห่งแสงสว่างอันจอมปลอม...

.

.

.

"สวัสดีครับ จุนฮเว ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ"

บุคคลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บุนวมสีขาวทักเขาขณะเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยน้ำเสียงอันร่าเริง ผิวสีแทนภายใต้เสื้อแขนยาวสีหม่นซึ่งมีรูขาดแซมตามแขนและลำตัว ผมสีน้ำตาลวอลนัทปัดเป้ไปทางด้านข้างตัดกับต่างหูไม้กางเขนสีเงิน คิ้วของจุนฮเวขมวดขึ้นเมื่อเห็นหน้าของอีกฝ่าย

"นายคือคนที่ฉันช่วยไว้ในป่าเมื่อคืนจันทร์เพ็ญ?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าหวานยกยิ้มกว้างขึ้นจนดวงตาเรียวของเจ้าตัวหยีลงเหมือนพระจันทร์เสี้ยว

"ดีใจจังที่คุณจำผมได้ คราวที่แล้วผมบาดเจ็บจนพูดอะไรไม่ได้ งั้นขอแนะนำตัวหน่อยนะครับ ผม คิมดงฮยอก ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"

ลุกขึ้นยืนและโค้งให้ตามมารยาท น้ำเสียงอย่างเป็นมิตรและท่าทางให้น่ารู้จัก แต่มันไม่ช่างไม่เหมาะกับเวลาและสถานที่ในตอนนี้แม้แต่นิดเดียว

“ฉันอยากจะทำความรู้จักนายอยู่เหมือนกัน แต่โทษที นายเข้ามารบกวนเวลาส่วนตัวของฉัน มาทางไหนช่วยกลับไปทางนั้--”

เสียงกระแทกจนตัวอาคารสั่นไหวโดยที่จุนฮเวยังพูดไม่จบประโยคทำให้ดวงตาคมรี่ลงจ้องใบหน้าหวานตรงหน้าอย่างจับผิดซึ่งอีกฝ่ายยกมือขึ้นทั้งสองข้างและส่ายหัวไปมา

"ไม่ใช่ผมนะ พี่ชายคนสนิทของผมคงเล่นสนุกก่อนเวลานัดของเขากับคิง อืม จะว่าไปคุณคงรู้จักพี่ชายคนสนิทของผมดีนะ...

...พี่ยุนฮยองน่ะ"

ชื่อซึ่งถูกเอ่ยขึ้นมาจากริมฝีปากเรียวทำให้หัวคิ้วของเขาขมวดแทบชิดติดกัน ทำไมเขาจะไม่รู้จักคนนั้นในเมื่อ ซงยุนฮยอง คือคนที่ดูแลเขามาตั้งแต่ยังเด็ก คนที่รู้ดีเกี่ยวกับตัวเขาทุกอย่างและคนที่คอยปกป้องเขาในฐานะที่เขาเป็นคนสำคัญหรือว่า ‘ควีน’ ของกลุ่มแห่งแสงสว่าง ไอ้กลุ่มที่พูดไปอย่างนั้นว่าการล้มคิงแห่งความมืดอย่าง คิมฮันบิน เพื่อความสงบสุขแต่ความจริงแค่ต้องการอำนาจทั้งหมดเป็นของตัวเอง

...ถึงเขาจะรู้ว่าคิงแห่งความมืดแข็งแกร่งแค่ไหนแต่อย่างไรก็ตามยุนฮยองเองก็อันตรายเกินไป...

โดยเฉพาะพลังที่สามารถลบทุกอย่างที่ไม่ใช่สสารจับต้องได้ของยุนฮยอง เป็นพลังที่เกิดมาเพื่อลบล้างพลังความมืดของฮันบินอย่างแท้จริง อย่างคราวที่แล้วเขาต้องพยายามไม่สติแตกกับร่างของฮันบินที่ลมหายใจแผ่วเบา ตรงท้องโดนเจาะเป็นรูแผลใหญ่ขณะที่พยายามใช้สติและพลังความมืดอันน้อยนิดอุดแผลไว้ไม่ให้เลือดไหลออกมา ส่วนยุนฮยองยังคงยกยิ้มและหัวเราะร่าโดยที่ร่างโชกเลือดพิงอยู่กับต้นไม้ทั้งที่กระดูกหักไปทั้งร่าง

เขาไม่มีทางปล่อยให้สองคนนั้นปะทะกันจนแทบจะทิ้งชีวิตอีกครั้งแน่ๆ เมื่อรู้เช่นนั้นสองขารีบเดินตรงยังประตูไม้สีขาวอย่างร้อนรนแต่กลับถูกร่างของอีกคนซึ่งอยู่ห่างจากตัวเขาไปหลายเมตรมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาในเสี้ยววินาทีขว้างไว้ซะก่อน

"หลบไปซะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

“หลบแน่ครับ แต่นั้นหมายความว่าผมต้องได้ตัวคุณมากับผมเสียก่อน ความจริงผมน่าจะไปช่วยพี่ยุนฮยองจัดการพี่ชายของผมแล้วจะชิงตัวคุณมาอย่างง่ายดาย แต่ผมไม่อยากไปขัดความสนุกของพี่เขา..."

นิ้วเรียวยกขึ้นลูบไปตามสันกรามของจุนฮเวอย่างหลงใหล

“ควีนแห่งกลุ่มแสงสว่าง...ผมได้ยินชื่อของคุณมาแล้วนานแสนนาน แต่พอได้พบตัวจริงของคุณ ผมถึงได้รู้ว่าทำไมพี่ชายผมถึงชอบคุณ เอาเป็นว่าถ้าคุณตอบตกลงจะมาเป็นควีนของผม บางทีผมอาจจะไว้ชีวิ--.”

แสงเปล่งมาจากมือขวาของจุนฮเวเขาจับลงไปตรงข้อมือของอีกฝ่ายเต็มแรงโดยไม่รอให้พูดจนจบประโยค แสงค่อยๆเคลือบไปทั่วร่างก่อนร่างของดงฮยอกจะสลายไปกลายเป็นไอสีดำสนิทและเจ้าตัวที่ยืนพิงประตูห้องด้วยท่าทางสบายๆ

"ใจร้อนจังนะ แต่คิดว่าแค่พลังรักษาจะทำอะไรผมได้รึไงครับ?"

"กับพวกความมืดในวันจันทร์อับแสงที่ร่างแทบกลายเป็นพวกไร้วิญญาณโดนเข้าไปเต็มแรงน่าจะได้ไปเที่ยวยมโลกได้อยู่ และถ้านายเป็นน้องชายของคนนั้นจริงแสดงว่าวันนี้ก็ง่ายสำหรับฉัน...

...และอีกอย่างฉันทิ้งตำแหน่งควีนบ้านั่นไปนานแล้ว ฉันเลือกเองที่จะอยู่ข้างใครและคนนั้นไม่ใช่นายแน่นอน"

รอยยิ้มที่แสยะออกมาจากใบหน้านิ่งทำให้ดงฮยอกแปลกใจไม่น้อยแต่กลับยกยิ้มอีกครั้ง

"มันก็จริงที่พลังของแสงมีผลต่อความมืดอย่างรุนแรงในวันนี้ แต่ผมคิดว่าคุณทำอะไรผมไม่ได้หรอกครับ แค่จะทำร้ายใครน่าจะทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ พี่ชายผมเองคงรู้สึกแบบเดียวกับผม ภายในใจของคุณมันบริสุทธิ์ดั่งสีขาว มีทั้งความดีใจและเมตตาหลงเหลืออยู่ในนั้น ไม่อย่างงั้นคุณคงไม่รักษาพี่ยุนฮยองและปล่อยตายไปตั้งแต่ปะทะกับเขาคราวที่แล้ว”

มือขาวซีดล้วงเข้าไปในกระเป๋าด้านในเสื้อโค๊ทสีดำของตัวเอง วัตถุโลหะถูกชักออกมาและเหนี่ยวไกอย่างรวดเร็ว กระสุนซึ่งถูกเคลือบด้วยไอสีขาวพุ่งเฉียดแก้มซ้ายของดงฮยอก จุนฮเวจิ๊ปากอย่างเสียดายเมื่ออีกฝ่ายหลบได้อย่างเฉียดฉิวเพราะเขาตั้งใจเล็งไปตรงกลางหัวด้วยซ้ำ

“เพราะตอนนั้นยังเห็นว่าเป็นพี่ชายที่รักไงล่ะ จริงอยู่ว่าฉันถูกเขาสอนให้รักษาชีวิตไม่ใช่ฆ่าชีวิต แต่ถ้าตอนนี้เขาเลือกที่จะทำร้ายคนนั้น ฉันจะไม่ปราณีอีกต่อไปรวมถึงนายเช่นกัน...”

ไอสีขาวที่แผ่ออกมาจากตัวจุนฮเวเห็นลางๆจากเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่สีดำและกลืนไปกับห้องสีขาวจนมองไม่ชัดว่ามีพลังมากแค่ไหน แต่การที่ดงฮยอกสร้างร่างวิญญาณซึ่งไม่ต่างจากที่เขาเคยเห็นของฮันบินขึ้นมาเป็นจำนวนมากและไอสีดำเข้มกระจายออกจากเสื้อผ้าของเจ้าตัวคงไว้ป้องกันตัวเองไม่ให้ประมาทเช่นกัน

“ผมอุตสาห์มาเจรจาดีๆแล้วนะครับ ในเมื่อคุณเลือกทางนี้ผมเองคงต้องขอใช้กำลังสักหน่อย ยังไงซะวันนี้ผมจะต้องได้ตัวคุณกลับไปให้ได้.....

...ซึ่งผมคิดว่าต้องทำได้แน่นอน”

รอยยิ้มกว้างด้วยความมั่นใจของอีกฝ่ายทำให้จุนฮเวกดปุ่มตรงกระบอกปืนในมือ เหล็กคมยื่นออกต่อจากปลายปากกระบอกกลายเป็นดาบยาวเคลือบด้วยไอพลังสีขาวของเขา เขาเตือนสติตัวเองว่าต้องยิงปืนเฉพาะตอนจำเป็นเท่านั้น เพราะอยากเก็บลูกกระสุนไว้ใช้กับยุนฮยอง แต่คิดอีกทีก็ใช้ๆไปเถอะ แล้วค่อยหาทางเอาทีหลัง

...ถึงจะเป็นห่วงฮันบินอยู่ในใจ แต่เขาต้องห่วงตัวเองก่อน และไม่ต้องคิดที่จะหวังพึ่งคนอื่นในเมื่อที่นี่ตอนนี้มีเพียงแค่เขาเท่านั้น...

...ไม่ต้องคิดไปช่วยใครถ้ายังจะเอาตัวเองไม่รอด...

“ไม่มีทางซะหรอก จัดการให้จบๆ ฉันจะได้ไปหาสองคนนั้นสักที เพราะฉะนั้นตายซะ”

Talk: ซีรีย์ฟิคแฟนตาซีจบสั้นห้วนแค่อยากแต่งและไปจินตนาการต่อกันเองค่ะ ฮ่าๆๆๆ เรื่องของเรื่องคือกะเก็บไว้เป็นสต๊อกไว้ลงตอนไม่มีฟิคแต่อยากลงฟิคฮันฮเวของที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แล้วเลยเอามาลงซะเลยแล้วกัน แต่งไว้นานแล้วด้วยค่ะ แต่งพร้อมกับพาร์ทพี่ยุนกับฮันบินเลยเพราะมันเป็นช่วงเวลาเดียวกัน น่าจะวันเสาร์ถึงจะเอาของฮันฮเวมาลงนะคะ เจอกันค่ะ

#ฟิคต่อเรือ

B E R L I N ❀