คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [A] YUNHYEONG : Cigarette
27/06/2015
---------------------------------------------
...ถอนหายใจราวกับระบายทุกสิ่งทุกอย่างออกไปให้หมด....
เขาหลับตากัดเบาๆลงไปยังแท่งทรงกระบอกสีดำล้วนซึ่งคาบไว้ตรงปาก จุดไฟลงตรงปลายแท่งอย่างเคยชิน ดูดเข้าไปให้เต็มปอดก่อนพ่นควันสีขาวลอดผ่านเรียวปากอันอวบอิ่มช้าๆ ซึมซับกลิ่นที่ไม่ได้รู้สึกมาตั้งนานแต่กลับรู้สึกละมุนกว่าที่คิดอาจจะเพราะกลิ่นประจำตัวของมัน
กลิ่นที่คล้ายกับขนมหวานสีน้ำตาลเข้มอย่างช็อกโกแลต
Absolute Ruby บุหรี่สีดำสนิทในกล่องสีดำตัดด้วยเส้นสีแดงเข้มถือว่าเป็นของแปลกสำหรับเขาเพราะชีวิตเขารู้จักแต่มาโลโร่ไลท์หรือไมล์เซเว่นมวนสีขาวล้วน แต่กับตัวนี้รู้สึกว่ารสชาตินุ่มลิ้นกว่าเยอะ ความจริงยังแอบรู้สึกว่าแรงสำหรับลิ้นตัวเองไปสักนิดด้วยซ้ำ หลังจากไม่ได้แตะต้องบุหรี่เป็นเวลาเกือบสามเดือน
...แต่มันยังทำให้หัวสมองของซงยุนฮยองโล่งปลอดโปร่งเสมอยามได้สัมผัส...
ช่วงเวลาเกือบตีสามแต่แสงไฟในเมืองยังคงเห็นอยู่จากบนชั้นสิบของคอนโดกลางเมืองที่ไม่เคยหลับใหลเหมือนกับตัวเขาที่ยังไม่คงหลับใหลในคืนนี้เช่นกัน
บางครั้งเขาเองควรจัดการเวลาการรับงานให้ดีกว่านี้ แต่ทำไงได้ล่ะสิ่งที่ไม่คาดคิดมักเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา หลังจากวันนี้พึ่งส่งไฟนอล Layout ของนิตยสารที่เขาทำเป็นงานประจำไปตอนสามทุ่ม ปวดหัวปวดตามาตลอดสามวันก่อนเดตไลน์ วางแผนไว้ว่าเสาร์นี้ทั้งวันจะนั่งทำงานฟรีแลนซ์สปอตโฆษณาสิบห้าวินาทีที่รับมาอย่างสบายอารมณ์เพราะลูกค้าขอดูดราฟแรกวันอาทิตย์เที่ยง กลายเป็นอีกฝ่ายว่าโทรมาขอร่นวันขอดูงานก่อนเป็นวันเสาร์เที่ยง ยังดีว่าต่อรองจากคืนนี้มาได้ แต่ยังไงมันก็เร็วไปอยู่ดี
...ในเมื่อเขายังไม่ได้เริ่มอะไรเลยตอนลูกค้าโทรมาบอกและเวลาตีสามยังคงไม่มีอะไรคืบหน้ามากนัก...
ควันสีเทาล่องลอยฟุ้งไปทั่วก่อนค่อยจางหายไป กระแทกขี้เถ้าจากปลายบุหรี่ลงกระป๋องเปล่า จรดขั้วบุหรี่ลงกับริมฝีปากอีกครั้ง
คิดถึงสมัยก่อนที่สูบทุกครั้งเมื่อเครียดจากงาน
สูบทุกครั้งเมื่อคิดงานไม่ออก
...และมีบางครั้งที่สูบเมื่อนึกถึงใครบางคน....
ยามหลับตาปล่อยให้สัมผัสและความรู้สึกลองลอยไปกับแท่งทรงกระบอกขนาดเล็กกว่าดินสอที่เขาจับเป็นประจำ
ยามลืมตามองกลุ่มควันที่พ่นออกมาจากริมฝีปากเห็นภาพซ้อนทับของบุคคลที่อยู่ในใจของเขาปรากฎขึ้นมาทุกครั้งว่ายวนอยู่ในนั้นก่อนจางหาย
ยามไฟมอดปลายบุหรี่ไปเรื่อยๆ แต่ความร้อนรุ่มในใจต่อคนนั้นไม่มีลดน้อยลง
ยามมองก้นบุหรี่มากมายที่บี้อยู่บนที่เขี่ยบุหรี่เพิ่มขึ้นซึ่งอาจจะใกล้เคียงกับความคิดถึงที่เขามีให้กับอีกคนแต่คงไม่มีทางเท่าอยู่ดี
ตอนนั้นอาจจะน้ำเน่าพร่ำเพ้อถึงอีกฝ่ายไปนิด แต่ตอนนี้คงไม่ต้องรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว
...เพราะเราอยู่ห่างกันแค่เพียงผนังกั้นและหัวใจเราอยู่ใกล้กันกว่าที่คิด...
"อ้าว นอนไม่หลับหรอ?"
"แค่หิวน้ำ อาหารที่ร้านหม้อไฟเมื่อเย็นเค็มจัดเลย"
ขณะที่ยุนฮยองกำลังจะปิดประตูระเบียงหลังจากเข้ามาในห้อง เขาพบกับอีกคนซึ่งเปิดประตูห้องนอนออกมาพอดี ดวงตาคู่โตมองแผ่นหลังในเสื้อยืดสีดำเดินตรงไปยังตู้เย็น หยิบเหยือกน้ำรินใส่แก้ว สองเท้าเปล่าของเขาก้าวตามไปหยุดอยู่ด้านหลังของอีกคน
"จุนฮเว ขอกอดหน่อยสิ"
อีกฝ่ายหันหน้ามาเลิกคิ้วให้ด้วยสีหน้ายังไม่ตื่นดีนักกลับประโยคไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย ไม่รอช้า สองแขนของเขาโอบคนตรงหน้า ใช้มือโน้มหัวเด็กตัวสูงกว่าซบมาตรงไหล่เขา สูดกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มตรงเสื้อของอีกฝ่าย แต่กลิ่นนั้นไม่เด่นเท่าแชมพูกลิ่นมิ้นต์จากตรงลุ่มผมสีดำ
ถึงแม้ว่าชอบกลิ่นนั้นแค่ไหน แต่ชอบสัมผัสที่ได้รับจากอีกฝ่ายมากกว่า
...อบอุ่น...
...สบายใจ...
....และสองแขนของอีกคนเมื่อกอดตอบกลับมาทำให้ไม่อยากไปจากตรงนี้...
"พี่ไปกินช็อกโกแลตที่ไหนมา?"
จุนฮเวยกคิ้วขึ้น ยู่จมูกเมื่อได้กลิ่นหวานแปลกๆจากตัวยุนฮยอง
"อ่า กลิ่นบุหรี่หรอก พอดีได้มาจากพี่ฮงซอก ของนอกเชียวนะ"
อีกฝ่ายเบะปากเมื่อเขาพูดถึงฮงซอก ยุนฮยองยกยิ้มเล็กน้อยไม่รู้ไปเกลียดกันตอนไหน ทั้งที่ฮงซอกเป็นหัวหน้าของเขาและบางทีชอบพาเขาไปดื่มจนกลับดึกดื่นก็เถอะ
"ไม่ต้องรับของจากพี่ฮงซอกก็ได้นะบางที ไหนว่าเลิกแล้วไง?"
“พอดีเครียดนิดหน่อย"
"งานเสร็จยัง?"
"ยังไม่ถึงไหนเลย"
"ไปนอนเหอะ นั่งไปก็คิดไม่ออก”
เสียงนิ่งราวกับไม่สนใจ แต่เขารู้จักอีกฝ่ายดี ภายในน้ำเสียง ประโยคห้วนสั้นแต่มีความห่วงใยสำหรับเขาอยู่
"ขออีกนิดนึงแล้วกัน
"ตามใจ"
เจ้าเด็กในอ้อมกอดปล่อยแขนผละตัวออก เดินกลับไปห้องนอนโดยไม่มีเหลียวหันมามอง ยุนฮยองยิ้มก่อนถอนหายใจ บิดขี้เกียจยืดจนสุดแขน เชฟงานในโน๊ตบุ๊กก่อนปิดมันให้ได้พักสักหน่อย หลับสักสามชั่วโมงตื่นมาแล้วค่อยทำต่อล่ะกันเพื่อหัวจะโลดแล่นบ้าง
ตามอีกฝ่ายเข้าไปในห้องนอนซึ่งนอนห่มผ้ากลับเข้าลงห้วงนิทราของตน เขาล้มตัวลงนอนโดยไม่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกไว้ไม่งั้นเขาคงได้หลับเพลินจนตื่นมาทำงานส่งไม่ทันเวลาแน่นอน แต่ช้านิดช้าหน่อยก็หวังว่ายังโทรไปคุยกับลูกค้าได้ ไหนๆก็เป็นลูกค้าที่เขาสนิทด้วยอยู่
แขนพาดไปกลางลำตัวของจุนฮเวรับไออุ่นและความสบายใจ สูดกลิ่นของเจ้าตัวอีกครั้ง เตือนตัวเองว่าพรุ่งนี้ต้องอย่าลืมหยิบกล่องบุหรี่สีดำนั่นซ่อนไว้ส่วนที่ลึกที่สุดของลิ้นชักในครัวทำเป็นว่าลืมมันไปซะ ความจริงเขาควรทิ้งมันแต่ก็เสียดาย เขาชอบกลิ่นและรสสัมผัสนุ่มๆของมันมากกว่าที่คิด
...เก็บไว้สูบคลายเครียดจากงานในบางทีก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงเขาไม่ต้องสูบมันเมื่อนึกถึงจุนฮเวอยู่แล้ว...
Talk: ฟังเพลงแล้วรู้สึกว่าถ้าความคิดถึงว่ายวนอยู่ในควันแล้วเป็นยังไงและก็บุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ อย่าได้ลิ้มลองเน้อ เจอกันเรื่องหน้าค่า
#ฟิคเปื่อย
ความคิดเห็น