คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : [drabble] Zero Gravity [Hanbin X Yunhyeong]
Title : Zero Gravity
Status: drabble
Pairing: Hanbin X Yunhyeong
...คุณ รู้จักค่า G ไหม?...
G นั้นมาจาก Gravity หรือแรงโน้มถ่วง ดังนั้น ค่า G คือค่าความโน้มถ่วงของผิวโลกซึ่งมีค่าประมาณ 9.8 เมตรต่อวินาทีกำลังสองหรือเพื่อให้ง่ายต่อการคำนวนคราวๆคือ 10
ผลของค่าแรงโน้มถ่วงบนโลกเราทำให้เท้าของเราถูกดูดให้ติดอยู่กับพื้น สามารถเดินเหยียบพื้นดินและต้นหญ้า เดินและวิ่งไปในทุกสถานที่ตามที่ใจอยาก แต่เชื่อว่าตอนเด็กหลายคนคงเคยมีความคิดแบบนี้
'อยากลองบินบนท้องฟ้าสักครั้ง'
เราจะบินได้ต่อเมื่อมีอุปกรณ์ช่วยไม่ว่าจะเครื่องร่อน ไอพ่น หรืออยู่บนพาหนะซึ่งใช้แรงขับเคลื่อนสร้างความดันอากาศพาตัวเองตัวเองขึ้นสู่พื้นที่กว้างสีฟ้าอย่างเครื่องบิน เรือเหาะหรือบอลลูน
ยังมีอีกหนทางหนึ่งที่ทำให้เราบินได้ต่อเมื่อค่า G เท่ากับศูนย์
...นั่นคือเมื่อเราอยู่ในอวกาศ...
ถึงในอวกาศจะไม่มีท้องฟ้าสีฟ้าและก้อนเมฆสีขาว พื้นที่สีดำสนิทอันไม่มีสิ้นสุด ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าโอทูปัจจัยสำคัญของการดำรงชีวิตของมนุษย์และไม่รู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่ในที่แห่งนั้นบ้างไหม บางคนบอกว่าอวกาศช่างแสนน่ากลัว
แต่คิมฮันบินหลงในสิ่งที่เรียกว่าอวกาศมาตั้งแต่เด็ก
ทุกครั้งยามมองขึ้นเห็นพื้นฟ้าสีดำสนิทยามค่ำคืนเต็มไปด้วยแสงเล็กๆเป็นประกายมากมาย
สังเกตุหาดาวไถเป็นเส้นทางต่อให้เห็นดาวเหนือส่องสว่างและไล่มองหากลุ่มดาวอื่นด้วยความตื่นเต้น
ทุกครั้งยามเปิดหนังสือดาวเคราะห์ดูรูปร่างต่างๆและคิดอยากลองขึ้นไปเหยียบบนดวงจันทร์หรือเดินอยู่บนวงแหวนของดาวเสาร์
ทุกครั้งยามดูภาพยนตร์อย่างสตาร์แทร็กหรือสตาร์วอร์และคิดว่าเราสามารถเดินทางข้ามมิติในอวกาศได้และในอวกาศอันไกลพ้นคงมีมนุษย์ต่างดาว ว่าแต่พวกนั้นพูดภาษามนุษย์ได้ไหมนะ
ดาราศาสตร์กับวิทยศาสตร์เป็นของคู่กันรวมถึงคณิตศาสตร์น่าปวดหัว ฮันบินไม่ใช่คนฉลาดแต่เขาใช้ความสนใจ ความขยันหมั่นเพียร แรงผลักดันและเสียงดูถูกจากคนรอบข้าง พาตัวเองขึ้นมาสู่ที่กว้างอันไร้ขอบเขตเหนือชั้นบรรยากาศโลกกับยานอวกาศในฐานะตัวแทนนักวิทยาศาสตร์สาขาวิศวะอวกาศคนเกาหลีเพียงคนเดียวในกลุ่ม
ความตื่นเต้นเมื่อได้สัมผัสความไร้แรงโน้มถ่วงของจริงในสถานีอวกาศที่ไม่ต่างจากตอนทดลองบนโลกเท่าไร แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าหัวใจเต้นรัวทุกครั้งเมื่อได้เคลื่อนตัวผ่านอากาศไป
...ล่องลอย...
...อิสระ...
....ชอบ เขาชอบมัน ชอบทุกอย่างของที่นี่....
ทั้งความสวยงามของโลกสีฟ้าและสีเขียวแซม ความประทับใจแรกเมื่อแสงอาทิตย์ส่องผ่านเส้นขอบของโลกเมื่อถึงเวลาพระอาทิตย์ขึ้นของซีกโลกตะวันออก
ทั้งการเค้นทุกอย่างที่เคยเรียนรู้ในหัวสมอง ทุกทฤษฎี คิดวิเคราะห์คำนวนความเป็นไปได้ของภารกิจที่เขาต้องขึ้นมาทำ
ถึงจะเคยกลัวกับการยื่นมือออกไปยังพื้นที่สีดำสนิทโดยมีชุดมนุษย์อวกาศตัวหนาป้องกันแล้วคว้าไปไม่รู้สึกสิ่งใด
ถึงเคยคิดว่าถ้าตัวเองหลุดออกจากสถานีอวกาศไปโดยที่ไม่ชุดอะไรป้องกัน จะล่องลอยไปกับดาวเคราะห์น้อยและเศษขยะในอวกาศไปถึงแห่งไหนกัน
ถึงบางครั้งคิดถึงสัมผัสตรงเท้ากับพื้นดินและอาหารแสนอร่อยบนโลก
....สุดท้ายเขาก็ยังอยากกลับมาอยู่ในสภาพไร้แรงโน้มถ่วงอยู่ดี...
.
"ว่าไงครับคุณศาตราจารย์ มานอนตากน้ำค้างอะไรตรงนี้"
ฮันบินรู้สึกถึงความยวบลงบนเตียงพับได้ซึ่งเขานอนอยู่ตรงระเบียงบ้านชั้นสองของตัวเอง ขณะนอนมองท้องฟ้าสีดำซึ่งมีดวงดาวส่องประกายมากมายเพราะท้องฟ้าโปร่ง
"พี่ยุนฮยอง ตอนที่ผมต้องบินไปสำรวจวงโคจรรอบดาวอังคารตอนนั้นพี่คิดถึงผมไหม?"
"คิดดิ ภาวนาให้นายรีบกลับมาเร็วๆเลยล่ะ อวกาศน่ากลัวจะตาย นายจะโดนดูดเข้าไปในหลุมดำตอนไหนก็ไม่รู้"
หัวเราะร่วนกับคนที่นั่งกอดอกบ่นเหตุผลซึ่งเป็นไปไม่ได้สำหรับผู้เชี่ยวชาญด้านดาราศาสตร์อย่างเขา สองมือของเขาโอบเอวอีกฝ่ายซุกหน้าลงไปตรงเอวพูดด้วยเสียงอู้อี้
"พี่ครับ นั่นมันอยู่ที่สุดปลายทางกาแล็กซี่เลยนะ"
"นายก็รู้ว่าพี่ไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอก ถึงนายจะพูดพล่ามทฤษฎีมากมายและชวนพี่ดูหนังเกี่ยวกับอวกาศบ่อยๆเถอะนะ"
"แล้วพี่ทำไงตอนคิดถึงผม?"
"ก็ทำแบบนี้ไง"
ยุนฮยองเอื้อมตัวหยิบกล่องสีดำใบใหญ่จากในห้องวางลงบนพื้นเปิดกล่องออกมา หยิบลำกล้องสีขาวของกล้องดูดาว ใช้มือทั้งสองข้างประกอบด้วยความชำนาญ แยกขาตั้งกล้องด้วยขา เช็กเวลาและเข็มทิศก่อนหันกล้องดูดาวไปตามทิศทางในหัวของตัวเอง ดวงโตคู่โตหลับตาลงข้างหนึ่งและอีกข้างมองผ่านลำกล้องไปยังท้องฟ้าสีดำ หมุนปรับโฟกัสภาพ ริมฝีปากอวบอิ่มยกยิ้มขึ้น
ภาพตรงหน้าดูลื่นไหลในสายตาของฮันบิน ทุกการกระทำและสีหน้าของยุนฮยองเหมือนทำให้เวลารอบตัวของเขาหยุดนิ่ง เขาคิดว่าเขาเห็นกระถางต้นกระบองเพชรหลายต้นของยุนฮยองบนระเบียงลอยขึ้น รูปปั้นนักบินอวกาศดินเผาตัวเล็กซึ่งยุนฮยองปั้นทุกครั้งยามเขาขึ้นบนอวกาศลอยล้อท่าทางของเขาเวลาอยู่บนนั้นและตัวเขาเองเริ่มลอยขึ้นจากเตียง
....ความรู้สึกล่องลอยไม่ต่างกับสภาพไร้โน้มถ่วง...
"ส่องดูผ่านกล้องเผื่อจะมองเห็นนายจากในนี้บ้าง"
เสียงร่าเริงเรียกสติให้เขากลับมา ยุนฮยองดึงแขนของฮันบินให้ลุกขึ้น เขาขยับไปนั่งข้าง สังเกตุเสียวหน้ายิ้มของอีกฝ่ายก่อนมองผ่านลำกล้องไปและยกยิ้มขึ้น
“แต่ว่านี่มันดาวศุกร์นะพี่"
ยุนฮยองทำหน้าเหรอหรา ผลักตัวฮันบินออกเพื่อมองภาพดาวเคราะห์สีขาวซึ่งไม่ได้ใกล้เคียงดาวเคราะห์สีแดงแห่งกาแล็กซี่ทางช้างเผือกอีกครั้ง ฮันบินกอดคออีกฝ่ายและหัวเราะร่ากับความมึนของยุนฮยอง ก่อนโดนคนที่ถูกหัวเราะทำให้เงียบลงด้วยสัมผัสจากตรงริมฝีปาก
ฮันบินหลงใหลในสภาพไร้แรงโน้มถ่วงบนอวกาศ แต่ความจริงเขาไม่ต้องไปหาจากที่ไหนไกลเลย
ยุนฮยองทำให้เขารู้สึกถึงแรงโน้มถ่วงซึ่งมีค่าเท่ากับศูนย์ แค่จูบจูบเดียวทำให้เขาล่องลอยได้อย่างอิสระ
แม้ว่าจริงๆแล้วยุนฮยองน่าจะมีค่าแรงโน้มถ่วงมากกว่าสิบอาจจะถึงร้อยหรือพันหรืออาจจะหาค่าไม่ได้สำหรับฮันบินเมื่อทุกครั้งที่เขาคิดอยากสัมผัสสภาพไร้แรงโน้มถ่วงจากบนอวกาศต้องถูกแรงดึงดูดจากยุนฮยองมากลับมาทุกครั้งและยอมแพ้การขึ้นไปอยู่บนนั้นกลายเป็นแค่นักดาราศาสตร์ประจำภาคพื้นดิน
อีกอย่างยุนฮยองไม่เหมือนห้วงอวกาศอันไม่สิ้นสุด เพราะถึงเขาคว้ามือออกไปจะรู้สึกถึงไออุ่นของมืออีกฝ่ายจับมือเขาไว้เสมอ....
Talk: เพลง Zero Gravity ของ Zion.T ติดอยู่ในหัวมาหลายวันแล้วค่ะ แล้วก็มีภาพของหนังเรื่อง Interstalla เต็มไปหมดเลย แต่ใจไปไม่ถึงพูดง่ายๆคือขี้เกียจหาข้อมูลค่ะ ฮ่าๆๆ แต่แค่เรื่องแรงโน้มถ่วงนี่ก็นั่งอ่านใช้เวลานานมาก ความจริงทั้งเรื่องไม่มีอะไรเลยค่ะ ประเดนมีแค่จูบพี่ยุนแล้วล่องลอยพูดเลย เอิ๊กๆๆๆๆ ต่อเรือให้กับกลุ่มน้อยๆผู้ชอบฮันบินกับพี่ยุนอย่างเรา โฮกกกกก เจอกันเรื่องหน้าค่ะ
#ฟิคต่อเรือ
Thanks For Sweet Lovely Theme :
ความคิดเห็น