[iKON] Lazy Story : ฟิคเรื่อยเปื่อย [Yunhyeong & Junhoe ft. DongJin]

ลำดับตอนที่ #21 : [A] YUNJUN : That Lip

25/04/2017

YUNJUN : THAT LIP

-------------------------------------------

...ซงยุนฮยอง รัก กูจุนฮเว...

ถ้าถามเขาว่ารักส่วนไหนของจุนฮเวที่สุดคงจะตอบว่าเสียงของเจ้าตัวอย่างไม่ลังเลเพราะเป็นจุดที่ทำให้เขาหลงรักที่ฝ่ายตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่เขาเองก็รักทุกอย่างที่เป็นจุนฮเวแม้นิสัยที่ชอบทำเป็นไม่สนใจและชอบทำตัวให้เขาเป็นห่วงในบางทีทำให้เขาหัวเสียไปบ้างแต่พออีกฝ่ายนั้นอยู่ข้างกายเขาแล้วความรู้สึกเหล่าก็จางหายไปในทันที

นอกจากดวงตาคม แววตาอันมุ่งมั่น แก้มขาวย้วยน่าประทับรอยจูบลงไป ริมฝีปากอิ่มสีแดงบนใบหน้าของจุนฮเวเป็นจุดที่เขาชื่นชอบเป็นพิเศษ ตั้งแต่ครั้งแรกได้ลิ้มลองความหวานและสัมผัสความนุ่มตรงจุดนั้นมีแต่จะหลงใหลและอยากจะจูบลงไปอีกครั้ง

...และเมื่อได้รับการตอบรับกลับมา...

...สัมผัสของเรายิ่งมีแต่จะนุ่มลึกและเนิ่นนาน...

ครั้งนี้ก็เหมือนทุกครั้งที่ซงยุนฮยองยกยิ้มตอนประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากอิ่มที่เขาชื่นชอบ เพียงแต่ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบรับกลับมาเพราะกูจุนฮเวยังคงอยู่ในโลกแห่งความฝัน แม้จะเป็นเช้าวันอาทิตย์แต่ยุนฮยองยังคงตื่นเร็วเหมือนวันธรรมดาอาจจะเป็นความเคยชินหรือไม่ก็นิสัยของคนแก่ที่จุนฮเวชอบพูดล้อเขาบ่อยๆ

มือของเขาลูบลงบนลุ่มผมสีขาวที่อีกฝ่ายพึ่งกัดสีมาแบบไม่ปรึกษาเขาให้ได้อึ้งไปสักครู่ตอนเจอกันเป็นการเปลี่ยนอารมณ์รับงานใหม่เนื่องจากพึ่งได้รับโปรเจคใหญ่มาจากซงมินโฮเมื่อบริษัทเกมชื่อดังระบุชื่อจุนฮเวเป็นคนร้องเพลงเกือบสามในสี่ของเพลงทั้งหมดในเกม ทำให้ต้องใช้เวลาหลังจากงานประจำที่โรงเรียนสอนเต้นและร้องเพลงอยู่ที่ห้องอัดของมินโฮจนดึกดื่นและคงจะเป็นแบบนี้ไปอีกตลอดทั้งเดือน

เวลาของพวกเขาที่จะได้อยู่ด้วยกันก็ลดลงโดยอัตโนมัติแต่ยุนฮยองเองก็ไม่มีปัญญากับจุดนี้เท่าไร ดีด้วยซ้ำที่จะมีโอกาสได้ฟังเพลงของจุนฮเวมากขึ้นหลังจากเกมออก มินโฮเองก็ให้สัญญากับเขาไว้โดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าจะพยายามอัดเสียงให้ถึงเป้าก่อนวันเกิดเขาในอีกไม่อีกวันข้างหน้าเพื่อให้พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกันเพราะถ้าไม่มินโฮไม่ทำจุนฮเวเองก็น่าทำงานจนลืมว่าเป็นวันเกิดเขา

เขาเดินบิดขี้เกียจตรงไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำให้สดชื่นและตื่นรับวันใหม่ เพียงแต่ในหัวยังคงคิดถึงเรื่องวันเกิดของตัวเองว่าจะพาจุนฮเวไปทานข้าวข้างนอกหรือทำอะไรทานกันที่ห้องแทน แต่อยู่ที่ห้องก็ดีเหมือนกันจะได้ผ่อนคลายและอยากจะกอดอีกฝ่ายแค่ไหนก็ได้

...รวมถึงอยากจะจูบริมฝีปากอิ่มที่เขาชอบมากเท่าไรก็ได้เช่นกัน...

...คลอเคลีย...แนบสนิท...ดูดดึง...

...แสนอบอุ่นและแสนหวาน...

...โดยร่างของเราใกล้ชิดขึ้นกว่าเดิม...

พอเริ่มจินตนาการก็ยิ่งถลำลึกรวมถึงภาพของพวกเขามากมายปรากฎขึ้นมาให้หัวเต็มไปหมด ทั้งการกระทำต่อจากนั้นหลังจากที่เราจูบกันจนเริ่มไม่สนใจสิ่งรอบข้างนอกจากคนตรงหน้า ภาพเหล่านั้นยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งชุดนอนของเขาถูกถอดออกก่อนจะพาตัวเองเดินเขาไปยังห้องอาบน้ำ ภาพของพวกเขาทั้งคู่ในหัวเองก็ไร้ซึ่งเสื้อผ้าปิดบังเช่นกัน

"บ้าจริง..."

ยุนฮยองอดส่ายหัวให้กับจุดอ่อนไหวช่วงกลางลำตัวของตัวเองที่ดันมีอารมณ์ขึ้นมา แม้ว่าจะเปิดน้ำให้ไหลจากหัวลงไปจนถึงส่วนนั้นเรื่อยๆก็ไม่อาจจะช่วยลดความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นให้ลดลงได้ คงด้วยความห่างหายจากเรื่องพวกนี้เพราะต่างฝ่ายต่างมีงานของตัวเองแม้ยังเจอหน้ากันพูดคุยหรือกอดจูบเหมือนปกติก็ตาม อีกอย่างเขาเองก็ยังอยู่ในวัยที่เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นได้ในตอนเช้า

ไหนๆก็วันอาทิตย์และคนร่วมห้องเองยังไม่ตื่น รีบจัดการให้อารมณ์ที่ตื่นขึ้นให้ถูกปลดปล่อย เขาเลื่อนมือลงสัมผัสกับจุดนั้นโดยที่อดครางในลำคอไม่ได้กับอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นทุกทีที่มือขยับ ดวงตาคู่โตมองลงตามมือของตัวเองที่กำลังเลื่อนขึ้นและลงเป็นจังหวะ อดเปลี่ยนภาพที่เห็นตรงหน้ามาซ้อนทับกับภาพที่ได้จินตนาการไว้ก่อนหน้านี้เสียไม่ได้

…เหมือนมือของเขากลายเป็นริมฝีปากอิ่มที่เขาแสนชื่นชอบ

…เหมือนมีใบหน้าของคนที่เขารักเชยขึ้นมองเขาอยู่

…เหมือนกำลังสอดมือของตัวเองเข้าไปในลุ่มผมสีขาวเพื่อบังคับจังหวะให้เร็วขึ้น

...เช่นเดียวกับเสียงครางเปลี่ยนเป็นเสียงเรียกชื่อ

"อืม.....จุนฮเว...."

ราวกับได้สบตากับดวงตาคมที่มองขึ้นตามเสียงเรียกชื่อและการกระทำของอีกฝ่ายตอบสนองความต้องการของเขามากขึ้นทั้งที่เป็นมือของตัวเองที่เพิ่มความเร็วก็ตาม ในจังหวะนี้เขาไม่สามารถบังคับตัวเองให้เรียกชื่อของคนในจินตนาการให้เบาลงได้แล้ว จนกระทั่งทุกอย่างถูกปลดปล่อยออกมาโดยที่เขายืนผิงกำแพงรอให้อารมณ์ที่ไต่จนถึงจุดสูงสุดให้ลดลง ปล่อยให้สายน้ำชำระร่างกายรวมถึงสิ่งที่เขาปลดปล่อยออกมาเต็มมือและพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองไม่ให้ถูกจุดขึ้นมาอีกครั้งเพราะยังรู้สึกว่ายังคงไม่พอ

…ได้แต่หวังว่าหลังจากนี้ถ้ามีโอกาสและจังหวะดีๆให้เขาได้อยู่กับอีกผ่ายก็คงจะดี…

...กูจุนฮเว รัก ซงยุนฮยอง....

แม้จะไม่ค่อยพูดหรือแสดงออกอย่างชัดเจนแต่อีกฝ่ายก็รู้อยู่เสมอและพร้อมจะเข้ามาหาเขาก่อน ถึงในตอนแรกที่เริ่มรู้จักเขายังรักคนอื่นให้ได้หัวเสียกับรำคาญตอนยุนฮยองมาจีบเขาอยุ่บ้างแต่สุดท้ายแล้วเขาตกหลุมและรักในความเป็นห่วงเป็นใยกับความเข้าใจในตัวเขาของอีกฝ่ายที่เข้าใจมากกว่าตัวเขาเองซะอีก

นอกจากใบหน้าหวาน ดวงตาคู่โต แววตาแสนมุ่งมั่น รอยยิ้มแสนอบอุ่นและอ่อนโยน ริมฝีปากอิ่มที่มักจะชุ่มชื่นด้วยลิปบาล์มกลิ่นเชอรี่เป็นส่วนที่เขาชื่นชอบเป็นพิเศษ ครั้งแรกที่เขาถูกจูบลมหายใจของเขาแทบหยุดนิ่งแต่หลังจากนั้นเผลอไผลไปกับสัมผัสที่ได้รับ

...อบอุ่นและอ่อนโยน...

...แสนหวานจนไม่อยากแยกจากกัน

นั่นคือความรู้สึกที่ยังค้างอยู่ในความฝันเมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมา แม้จะจำหน้าคนในฝันไม่ได้แต่สัมผัสและความรู้สึกแสนคุ้นเคยก็รู้อยู่ดีว่าเขานั้นพึ่งฝันเห็นใคร แขนฟาดลงไปยังเตียงอีกฝั่งกะว่าจะรับสัมผัสในฝันจากความเป็นจริงแต่ดันพบแค่ความว่างเปล่า หันมองนาฬิกาที่อยู่อีกฝั่งแสดงตัวเลขสีแดงพึ่งเปลี่ยนเป็นเลขแปดทำให้รู้ว่าพอมีเวลานอนต่ออีกแม้วันนี้จะต้องไปทำงานก็ตาม

ช่วงนี้ต้องกลับดึกทุกวันและวันเสาร์อาทิตย์ก็ยังต้องไปทำงานจนดึกดื่นเพราะพึ่งรับโปรเจคใหญ่มาจากมินโฮ เขาตอบตกลงในทันทีโดยไม่ได้ปรึกษายุนฮยองก่อนเพราะโอกาสแบบนี้หาได้ยาก ตอนแรกก็กะว่าจะหาทางตะล่อมๆดูถ้าอีกฝ่ายไม่โอเค แต่กลายเป็นว่าเห็นดีด้วยซะงั้นให้เขาแอบงงอยู่เหมือนกัน

ลุกขึ้นด้วยความมึนแทนหลังจากความกระหายน้ำมีความกว่าความง่วง พยายามเดินประคองตัวเองโดยระวังไม่ให้เดินชนอะไรก็ตามระหว่างทางไปยังห้องครัว ก่อนจะได้ยินเสียงน้ำจากห้องน้ำเลยทำให้รู้ว่าคนร่วมห้องทำอะไรอยู่ แอบคิดในใจว่า วันอาทิตย์จะรีบตื่นเป็นทำไม วันอาทิตย์ก็ต้องนอนให้คุ้มสิ แต่ก็ล่ะนิสัยคนแก่ พูดออกไปก็ไม่ได้เดี๋ยวจะโดนบ่นกลับมายาวๆอีก

จัดการดื่มน้ำเติมความกระหายพร้อมจะกลับไปนอนต่อ จากห้องครัวก็ต้องเดินผ่านห้องน้ำสู่ห้องนอนแต่คราวนี้กลับต้องหยุดอยู่หน้าห้องน้ำด้วยเสียงแปลกๆที่ดังออกมาจากในนั้น พยายามเงี่ยหัวฟังผ่านประตูกลัวว่าอีกฝ่ายจะลื่นล้มในห้องน้ำหรือเปล่า เตรียมจะเคาะและเอ่ยปากถาม

"อืม...จุนฮเว"

มือขาวหยุดชะงักเมื่อได้ยินชื่อของตัวเองแถมน้ำเสียงโทนต่ำที่ดันฟังแล้วพอเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังอยู่ในสถานการณ์ไหน รีบทำให้เขาเลี่ยงเดินหนีมาจากตรงนั้นในทันที ไม่วายยังจะได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองอีกครั้งตามมา

"พี่แม่งหื่นวะ...."

เดินส่ายหัวมาตลอดทางแม้เป็นเรื่องธรรมชาติที่จะเกิดขึ้นได้รวมถึงช่วงนี้พวกเขาเองก็ห่างหายจากเรื่องแบบนี้ด้วยงานของแต่ล่ะฝ่ายแม้จะยังเจอหน้ากันตามปกติ ยังคงพูดคุยกอดหรือจูบตามปกติ (ซึ่งอีกฝ่ายเป็นคนเริ่มก่อนอยู่ดี) จุนฮเวล้มตัวลงนอนอีกรอบ สองตาหลับลงพยายามพาตัวเองกลับสู่โลกแห่งความฝันอีกครั้ง แต่กลายเป็นว่าเสียงเรียกชื่อตัวเองที่พึ่งได้ยินเมื่อครู่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว รวมถึงภาพการกระทำของอีกคนหลังประตูห้องน้ำที่ดันเผลอจินตนาการไป

"เอาแล้วไงล่ะ..."

ลุกขึ้นมานั่งเปิดผ้าห่มมองดูช่วงล่างของตัวเองที่มีบางส่วนกำลังนูนขึ้นมาจากกางเกงนอนขายาวเพราะดันตอบสนองกับจินตนาการในหัวของเขาเร็วไปนิด ถอนหายใจยาวก่อนตัดสินเลื่อนมือของตัวเองเข้าไปในกางเกง ไม่คิดจะข่มอารณ์ของตัวเองให้ลดลงและกลับไปนอนต่อเพราะเขาเองก็ห่างหายกับเรื่องแบบนี้และต้องการที่จะปลดปล่อยบ้างเช่นกันเพราะฉะนั้นต้องรีบจัดการกับความต้องการของตัวเองให้เร็วที่สุดเนื่องจากไม่อยากให้คนร่วมห้องมาเห็นแม้อีกฝ่ายเป็นพวกที่อาบน้ำแล้วจะเอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนด้วยแต่ก็ไว้ใจไม่ได้ว่าจะเปิดประตูเข้ามาตอนไหนก็ได้

หลับตาลงและเชิดหน้าขึ้น ริมฝีปากอิ่มถูกกัดเบากั้นเสียงครางจากจังหวะของมือที่เพิ่มระดับความเร็วเรื่อยๆ อารมณ์ของตัวเองไต่ขึ้นสูงขึ้นและสูงขึ้นขณะที่เขาปรือตามองลง

…ราวกับริมฝีปากอิ่มที่เขาชื่นชอบแทนมือเขาอยู่

…ราวกับมีดวงตาคู่โตเชยขึ้นมองตาเขา

…ราวกับมือเขาสอดเข้าไปในลุ่มผมสีน้ำตาลแสดงความพอใจในตอนนี้

…พร้อมกับตัวเองที่เรียกชื่อของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว

"พี่ยุน....เร็วอีก..."

เสียงเรียกชื่ออีกฝ่ายดังขึ้นต่อเนื่องเมื่อความเร็วของมือเพิ่มขึ้นอีกและความต้องการแตะเกือบถึงจุดสูงสุดก่อนเขาจะปลดปล่อยออกมา ยังคงเชิดหน้าพยายามหายใจให้อารมณ์ลดลงโดยที่ไม่สนใจความเปรอะเปื้อนในมือกับในกางเกงนอนของตัวเอง

...รวมถึงไม่ได้ยินเสียงของประตูห้องถูกเปิดเข้ามา...

"จุนฮเว เป็นอะไรหรือเปล่า เสียงดังไป...."

เสียงทักที่ตามปกติเขาคงต้องรีบทำตัวกลบเกลื่อนทำตัวว่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ภาพของอีกฝ่ายตอนเขาหันไปมีผ้าขนหนูพันอยู่ตรงเอว โชว์ผิวสีแทนและกล้ามเนื้อตรงอกอย่างชัดเจนรวมถึงริมฝีปากแดงอิ่มน้ำทำให้ความต้องการก่อนหน้านี้ที่คิดว่าแค่ตัวเองปลดปล่อยไปแล้วก็คงจะเพียงพอแต่ตอนนี้แค่กลืนน้ำลายลงก็ยังยากลำบาก

...และความต้องการของเขาดันกลับมาอีกครั้งโดยเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมด้วย...

...ซึ่งในเมื่อเขาต้องการ เขาเองก็ต้องได้สิ่งนั้น...

"ผมให้พี่เลือกว่าพี่จะเข้ามาหาผมหรือจะให้ผมเข้าไปหาพี่เอง"

อุอิโอะ อุอุ

(รหัสเป็นตัวเลขสี่ตัว วันที่ต่อด้วยเดือน ที่คู่นี้คบกัน หาไม่ยากอยู่ใน #ฟิคเปื่อย คำใบ้อยู่ในตอนก่อนหน้านี้ ใบ้สุดๆแล้วนะ.....)

"สรุปนี่คือของขวัญวันเกิดพี่ล่วงหน้าหรอ?"

"หืม วันเกิดพี่? เมื่อไร?"

...ไงล่ะ เห็นไหม เขาคิดไว้ผิดซะที่ไหน...

"ใกล้ๆนี้ล่ะ เอาเถอะ ถ้าไม่ใช่ของขวัญวันเกิดไว้วันเกิดค่อยขอใหม่ก็ได้ อีกสักหลายๆรอบล่ะกัน~"

"พอเลย พี่แม่งหื่นวะ ได้ยินนะว่าช่วยตัวเองในห้องน้ำอ่ะ”

“ออ~ อย่างงี้สินะถึงมีคนทนไม่ไหวเหมือนกัน”

ยุนฮยองยันตัวขึ้นยกยิ้มกรุ่มกริ่มใส่อีกคนที่ยังนอนเฉยแต่เบ้ปากมากกว่าเดิมใส่เขาก่อนที่อีกฝ่ายจะทนเขายิ้มล้อไปมาไม่ไหวเลยปาหมอนของตัวเองใส่หน้าเขาแทน คนแก่กว่าหัวเราะร่ารับหมอนได้ทันเวลาเพราะรู้ทัน ริบหมอนของเจ้าตัวเข้ากอดแล้วลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวของตัวเองซึ่งอยู่บนพื้นขึ้นมาทำความสะอาดตัวเองและไม่ลืมเช็ดตรงหน้าท้องของคนที่หยิบหมอนของเขามาหนุนแทนเรียบร้อยซึ่งตอนนี้กำลังตาปรือดูท่าอยากจะกลับไปนอนอีกรอบเนื่องจากพึ่งเก้าโมงครึ่งเท่านั้น

"นอนต่อสักหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวพี่ทำอาหารเสร็จแล้วมาปลุก ต้องไปถึงห้องอัดตอนเที่ยงใช่ไหม?"

“งืม…พี่หยิบกางเกงตัวใหม่ให้หน่อย"

เขาเดินไปยังตู้เสื้อผ้าทำความคำสั่งของคนบนเตียง มีแอบเกินคำสั่งตรงช่วยใส่กางเกงนิดหน่อยกับห่มผ้าห่มให้พร้อมให้อีกฝ่ายเข้าสู่โลกแห่งความฝันอีกรอบ แต่ก่อนจะออกจากห้องไปยุนฮยองเองไม่ลืมที่จะประทับรอยจูบลงไปบนริมฝีปากอิ่มของจุนฮเวอีกครั้งและได้รับสัมผัสตอบรับกลับมาด้วยเช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจูบกันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งในช่วงเช้าที่ผ่านมา

…ก็ในเมื่อเป็นส่วนที่พวกเขาชื่นชอบกันทั้งคู่ ไม่ว่าจะเมื่อไรก็ไม่มีวันที่จะเบื่อและมีแต่จะต้องการมากขึ้นเท่านั้น….

Talk:  ได้ข่าวฟิควันเกิดพี่ยุน กว่าจะจบฟิคได้ลากยาวมาไกลแสนไกล ขนาดน้องเน่ในฟิคพึ่งผมขาวแล้วตอนนี้พี่ยุนผมขาวแล้ว *เหม่อมอง ด้วยเรื่องเรียนและอีกหลายๆเรื่องเลยไม่มีเวลามาแต่งฟิคเลยค่ะ ช่วงนี้โมเม้นต์ยุนจุนเองก็เริ่มมีมาบ้างเรื่อยๆตราบใดที่พี่เขายังต้องเลี้ยงดูน้องอยู่ (รู้สึกเหมือนในฟิคเปื่อยยังไงไม่รู้ ฮี่ฮี่) ฝากรักและพายเรือเอื่อยลำนี้ไปด้วยกันนะคะ

｡SYDNEY♔