[iKON] Lazy Story : ฟิคเรื่อยเปื่อย [Yunhyeong & Junhoe ft. DongJin]

ลำดับตอนที่ #17 : [A] DONGHYUK : YOUNG AGAIN [2/2]

20/03/2016

DONGHYUK : YOUNG AGAIN [1/2]

---------------------------------------------

Fanart By. Pakkin Luv U Mak Mak -3-

มีตอนที่หนึ่งด้วยนะ ไปอ่านกันก่อนนะคะมันต่อเนื่องกันล่ะ ฮิงค์ >> จิ้มๆ

...คิมดงฮยอก คิดว่าเขารู้จัก กูจุนฮเว ดี...

กับเพื่อนสนิทและอาจจะเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเจ้าตัวมาตั้งแต่อายุสิบห้า ผ่านชีวิตการเป็นนักเรียนโรงเรียนสอนร้องเพลงที่เดียวกัน เป็นเด็กฝึกร่วมค่ายด้วยกัน เคยมีความฝันที่จะได้เดบิวต์ด้วยกันแม้โชคร้ายที่ไม่ได้เป็นดั่งฝันกันทั้งคู่ไว้แต่ความสัมพันธ์ของเพื่อนก็ยังคงเดิม

หลังจากที่แยกย้ายมาชีวิตของตนพอค่ายปิดตัวลง อีกฝ่ายตัดสินใจสอบเข้ามหาลัยดนตรีส่วนตัวเองก็มาเป็นแดนซ์เซอร์รวมถึงผู้ช่วยสอนเต้นตามคำขอของอาจารย์สมัยเป็นเด็กฝึก จนกระทั่งได้มาเป็นครูสอนเต้นที่โรงเรียนสอนร้องเพลงและเต้นแห่งหนึ่งในขณะที่จุนฮเวเองก็กำลังหางานเขาเลยแนะนำให้อีกฝ่ายมาทำงานด้วยกัน

รู้จักกันมาตั้งสิบปีแถมอยู่ด้วยกันระยะหนึ่ง เขาว่าเขารู้ไส้รู้พุง รู้นิสัยดีและเสียต่างๆของจุนฮเวดี รวมถึงพอได้มาเป็นแฟนกับ คิมจินฮวาน คนที่อีกฝ่ายนับถือราวกับพี่ชายแท้ๆให้ได้ฟังเรื่องราวช่วงที่ห่างกันสมัยเจ้าตัวเรียน และได้มารู้จักกับ ซงยุนฮยอง แฟนคนปัจจุบันของจุนฮเว รับรู้ทั้งเรื่องชีวิตรักหรือชีวิตการทำงานที่บางทีเพื่อนสนิทมักมาปรึกษาก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเขาอาจจะรู้จักเจ้าตัวดีกว่าตัวจุนฮเวเองเสียอีก

...แต่ดงฮยอกเองก็คงลืมไปว่าตัวเองก็รู้จักอีกฝ่ายในมุมมองเดียวเท่านั้น...

"พี่ยุนเอาแพนเค้กอีกไหมครับ?"

"อืม!" // "มาให้ไว"

"กูถามพี่ยุนไม่ใช่มึง แดกไปตั้งสี่แผ่นยังไม่พอหรือไง?"

"กูเครียด เร็วเหอะไม่งั้นกูจะแย่งพี่จินฮวาน"

ได้ยินเช่นนี้ คิมดงฮยอก ทำอะไรไม่ได้นอกจากเบ้ปากและกลอกตาให้กับคำขู่เด็กๆของ กูจุนฮเว ไม่ได้ห่วงหรอกว่าจะเจ้าตัวจะแย่งแพนเค้กในจานของ คิมจินฮวาน ได้เพราะถึงแฟนของเขาถึงจะตัวเล็กและแขนยาวน้อยกว่าอีกฝ่าย แต่เรื่องมือไวตาไวยกของหนีนี่มือหนึ่งแถมจะได้มืออีกข้างไปประทับกลางหัวแทนด้วย

ยกยิ้มให้กับเด็กตัวจริงที่นั่งบนเก้าอี้ตรงโต๊ะทานอาหารให้อกโผล่พ้นโต๊ะมานิดนึงเช่นเดียวกับเท้าแตะไม่ถึงพื้น ซงยุนฮยองวัยห้าขวบส่งยิ้มกว้างเคี้ยวแพนเค้กแก้มตุ่ยและเลอะไปด้วยเมเปิ้ลไซรัปจนจินฮวานที่นั่งอยู่ข้างกันต้องหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้ก่อนปาทิชชูอีกหนึ่งตั้งใส่น้องชายของตัวเองที่นั่งปากเลอะช็อกโกแลตซอสทำหน้าเซ็งอยู่ตรงกันข้าม

สิ่งแรกที่คิมดงฮยอกและคิมจินฮวานได้พบหลังจากมาเคาะประตูห้องของซงยุนฮยองและกูจุนฮเว คือ ใบหน้าแสนเบื่อโลกกับดวงตาสิ้นหวังของผู้ใหญ่ที่มาเปิดประตูและใบหน้ายิ้มแย้ม ดวงตาโตเป็นประกายกับเสียงทักอย่างร่าเริงของเด็กอีกคนซึ่งวิ่งมาหาพวกเขาทันทีเมื่อได้ยินเสียง ดวงตาเรียวของจินฮวานเบิกกว้างอย่างแปลกใจกับการได้เห็นรุ่นน้องของตัวเองเวอร์ชั่นเด็กเป็นครั้งแรกทั้งที่ตอนเช้าก็ได้เห็นภาพตัวเองวัยห้าขวบที่ดงฮยอกถ่ายไว้ให้ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานตลอดทั้งวันก่อนมาที่นี่แล้วด้วยซ้ำ

แน่นอนว่า ยางฮงซอก ต้องมีคำตอบของเหตุผลว่า ทำไมยุนฮยองยังคงเป็นเด็กทั้งที่จินฮวานกลับมาเป็นปกติแล้ว แต่มือถือของแฟนของเขาเกือบถูกมือขาวปาข้ามห้องพร้อมด้วยเสียงสบถยาวพรืดเมื่อติดต่อต้นเหตุยังไม่ได้เป็นรอบที่ห้าจนคนแก่สุดในห้องต้องตบหน้าจุนฮเวเรียกสติเจ้าตัวถึงยอมสงบลงโดยมีเด็กอีกคนยืนกอดขามองด้วยความเป็นห่วง

ตรรกะที่อาจจะเป็นไปได้คือเนื่องจากยุนฮยองดื่มยาบำรุงกำลังที่ฮงซอกให้มาไปสองในสามในขณะที่จินฮวานดื่มส่วนที่เหลือ ส่วนต่างที่มากกว่าหนึ่งเท่าคงเป็นเหตุผลที่ทำไมเด็กชายยุนยงวัยห้าขวบคนนี้ยังนั่งทานข้าวร่วมกับพวกเขาเป็นวันที่สอง

"แล้วไง ทำไงต่อดี?"

"คิดว่ากูจะทำอะไรได้ไหมวะ แต่สิ่งหนึ่งที่ทำได้คือวันนี้มึงกับพี่จินฮวานต้องอยู่ดูแลพี่ยุนฮยองกับกูทั้งวัน"

ดวงตาเรียวมองตาดวงตาคมเข้าไปในห้องนั่งเล่นหลังจากล้างจานเสร็จ จินฮวานนั่งหัวเราะไปกับเด็กบนตักที่ดูการ์ตูนในจอด้านหน้าอย่างสนุกสนาน จุนฮเวถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้ของวันและดงฮยอกเองก็ไม่ได้นับแต่ก็ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่สบายใจกับสถานการณ์ตอนนี้ไม่น้อยเช่นกัน

"กูกับพี่จินคงไม่มีปัญหาอะไรหรอกวันนี้ไม่มีงาน แต่มึงอ่ะ คืนนี้มีนัดกับพี่จีโฮไม่ใช่หรอ?"

"ส่งข้อความไปเลื่อนนัดแล้ว มึงคิดว่ากูจะกล้าปล่อยพี่เขาไว้คนเดียวไหม?"

หันกลับมามองคนที่ยังนั่งเท้าคางกับพนักเก้าอี้อย่างแปลกใจว่าเพื่อนสนิทของตัวเองไม่มีทางปฏิเสธหรือเลื่อนนัดของคนที่หาเวลาว่างได้ยากอย่าง วูจีโฮ พี่ชายคนสนิทของ ซงมินโฮ พี่ชายอีกคนซึ่งมักเรียกจุนฮเวไปทำงานด้วยบ่อยๆ ตอนแรกก็ว่าดีที่จุนฮเวเป็นห่วงเด็กอีกคน คงไม่เป็นไรแม้ไม่มีพวกเขาแต่พอคิดไปคิดมาถึงเหตุการณ์การที่ยุนฮยองหายตัวในลาดจอดรถเมื่อวานทำให้เขาคิดหนักอีกครั้ง

"เอาจริงป่ะ ปล่อยพี่เขาไว้คนเดียวยังปลอดภัยกว่าอยู่กับมึงอีก"

"หาเรื่อ-"

"ดงฮยอก จุนฮเว ไปสวนสัตว์กัน"

คำเถียงของจุนฮเวที่ต้องการตอกกลับคำดูถูกของเขาถูกกลืนหายไปกับประโยคไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของจินฮวานที่ก้าวเข้ามาพวกเขาทั้งคู่พร้อมจับมือเด็กน้อยอีกคนที่ก้าวกระโดดมาด้วยกัน

"อารมณ์ไหนครับเนี่ยถึงอยากไปสวนสัตว์?"

"ยุนยงอยากเจอคุณลิง~

จินฮวานยักไหล่แทนการบอกว่านั่นล่ะเหตุผลรวมถึงภาพการ์ตูนสัตว์น้อยแสนน่ารักที่อยู่ในจอโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นเป็นตัวประกอบ เล่นเอาซะผู้ใหญ่อีกสองคนในห้องไม่รู้จะตอบยังไงให้กับดวงตาคู่โตที่จ้องพวกเขาทั้งคู่อย่างใจจดใจจ่อรอคำตอบ

"เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง ขับรถให้ด้วย ว่าไงไปกันไหม?"

"ไปกันนะจุนเน่~"

ข้อเสนอถูกยื่นยิ่งทำให้เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้างก่อนสองขาก้าวเข้าไปประชิดตัวแฟนวัยผู้ใหญ่ของเจ้าตัว สองมือเล็กเกาะต้นขาและหัวทุ้ยเข้าไถกับต้นแขนคนที่นั่งอยู่สองสามทีราวกับแมว น้ำเสียงอ้อนขอทำให้จุนฮเวเผลอกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว

"ถ..ถ้าพี่จินฮวานเลี้ยงก็ไปก็ได้"

ไม่รู้จะขำหรือส่ายหัวให้เพื่อนตัวเองดีที่โดนอ้อนระยะประชิดจนได้เขินไปตามระเบียบอยู่บ่อยครั้งกับซงยุนฮยองแม้กระทั่งกับเวอร์ชั่นเด็ก ว่าแต่นอกจากเด็กน้อยดีใจกอดคนตอบตกลงก่อนกระโดดไปรอบเก้าอี้ รู้สึกพี่ใหญ่เองในแววตาก็เป็นประกายแถมเตือนให้แวะไปที่หอของพวกเขาเพื่อเอากล้องของเจ้าตัวก่อนหลังจากเขาอาสาว่าจะเป็นคนขับรถให้

...เหมือนว่าไอ้คนที่อยากไปความจริงมันไม่ใช่แค่เด็กน้อยแล้วมั้ง...

.

.

.

"จุนเน่! ใส่กัน"

"ไม่"

"ใส่นะๆๆ น้า~~"

"บอกว่าไม่ไง ไม่ต้องยืดตัวยืดแขนขนาดนี้ด้วย ไม่ใส่ เข้าใจไหม?"

"จินานนนน จุนเน่ดื้ออ่ะ!"

"ไหนๆ อะไรกันทั้งคู่"

คิมดงฮยอกไม่ได้รู้สึกบันเทิงกับการเห็นกูจุนฮเวโดนขัดใจและถูกรวมหัวโดยสองผู้ใหญ่(ที่ตอนนี้เป็นเด็กไปหนึ่งคน) ขนาดนี้มาก่อน ถึงเจ้าตัวจะถูกพี่ชายและแฟนตัวเองแกล้งอยู่เป็นประจำแต่พอในสภาพเหมือนจะต่อต้านยุนฮยองได้กลับไม่มีทางทำได้อยู่ดี เพราะว่าสุดท้ายอีกฝ่ายก็ไปเรียกคิมจินฮวานมาให้ท้าย

...เจ้าเล่ห์แม้กระทั่งตอนยังเป็นเด็กเลยนะนี่ ซงยุนฮยอง...

สุดท้ายผู้ชายตาขวางหน้าตาไม่รับแขกสูงร้อยแปดสิบก็มีส่วนสูงเพิ่มขึ้นมาจากที่คาดผมหูแมวดำที่ถูกใส่โดยเด็กน้อยอีกคนมีที่คาดผมหูตูบของสุนัขสีน้ำตาลทองอยู่บนหัวคู่กันอย่างมีความสุขขัดกับใบหน้าคนถูกใส่อย่างสิ้นเชิงซึ่งยังคงสีหน้าเดิมระหว่างถูกเด็กน้อยยุนยงพาจูงออกจากร้านขายของที่ระลึกไปยังโซนดินแดนของเหล่าลิง ส่วนเจ้าตัวคนที่จ่ายตังค่าที่คาดผมทั้งสองอันยกกล้องขึ้นมาจับภาพข้างหลังของผู้ใหญ่และเด็กน้อยอย่างสบายอารมณ์รวมถึงถ่ายภาพภายในสวนสัตว์ไปพลางๆเนื่องจากคงจะเอาไปลงรีวิวในบล็อตส่วนตัวเช่นเคยโดยมีดงฮยอกเดินขนาบข้างไปด้วยกัน

แปลกใจอยู่ว่าทำไมคนอย่างจินฮวานถึงยอมควักเงินในกระเป๋าตัวเองจ่ายให้กับที่คาดผมหูสัตว์ซึ่งก็ดูไม่มีอะไรมากแต่ราคาสูงจนเขาได้แต่จับมันขึ้นมาดูแล้วก็วางทันทีที่เห็นตัวเลข มุมปากของแฟนเขายกยิ้มขึ้นตอนถามออกไปขณะที่อีกฝ่ายกำลังจะจ่ายเงิน

"ก็ค่อยเอารูปจุนฮเวใส่หูแมวไปไถเงินคืนตอนกลับมาเป็นปกติแล้วแถมได้แกล้งจุนฮเวด้วย ดีสองต่อ"

...สรุปที่เจ้าเล่ห์กว่าซงยุนฮยองนี่ก็คิมจินฮวานเนี่ยล่ะครับ...

การมาสวนสัตว์สนุกกว่าที่คิดทั้งกับเด็กน้อยกับผู้ใหญ่คนที่ชวนและผู้ใหญ่สองคนที่ถูกชวน ลิงแขนยาวที่ยุนฮยองอยากเจอก็ถูกเจ้าตัวทักเป็น คิมฮันบิน เจ้าของโรงเรียนเต้นร้องเพลงและเต้นที่เขากับจุนฮเวทำงานอยู่ให้เพื่อนของเขาได้ตรงเข้าไปถ่ายรูปด้วยมือถือส่งรูปให้อีกฝ่ายไปรัวๆ จนถูกโทรมาด่าข้ามประเทศเพราะทั้งโน้นยังไม่ถึงเวลาตื่น

ส่วนดงฮยอกเองก็ไม่ได้มาสวนสัตว์นานแล้ว ครั้งสุดท้ายก็ตั้งแต่สมัยเด็กกับคุณแม่และน้องสาวเลยทำให้รู้สึกตื่นตากับการจัดการสัดส่วนของสวนสัตว์และความน่ารักของเหล่าสัตว์น้อยใหญ่ ตัวจุนฮเวที่เหมือนจะรำคาญกับการถูกลากโดยเด็กน้อยอีกคนแต่ก็ยอมอุ้มอีกฝ่ายขึ้นมาดูหมีดำตัวใหญ่โบกให้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่โบกมือกลับไปพร้อมกัน

"จุนเน่! ขอกินด้วย"

"พี่กินไม่ได้หรอก"

"ยุนยงกินได้น่า!"

"ตามใจ"

ไก่ทอดคลุกซอสถูกจิ้มโดยคนที่ถอนหายใจก่อนยอมป้อนใส่ปากที่อ้ารออยู่ของเด็กน้องยุนยง ค่อยๆเคี้ยวเนื่องจากความร้อนแต่ที่ใบหน้าควรจะอิ่มเอมด้วยความอร่อยแต่กลับต้องหน้ายู้แล่บลิ้นออกมาด้วยความเผ็ดของซอส จุนฮเวยื่นโค๊กที่เปิดขวดรอไว้ตั้งแต่อีกฝ่ายทานไก่ทอดเข้าไปให้ทันทีที่เห็นพร้อมกับบ่น

"ก็บอกแล้วว่ากินไม่ได้ ปกติก็กินเผ็ดไม่ค่อยเก่งอยู่"

"มึงก็บอกไปตรงๆดิ จะอ้อมค้อมไปทำไมวะ"

"ม...ไม่เป็นไรดงงี่ ย...ยุนยงดื้ออยากกินเอง"

เด็กน้อยยังคงแล่บลิ้นให้กับความเผ็ดอาจจะเพราะว่าโค๊กที่ดื่มไปไม่ช่วยลดความเผ็ดได้ด้วย ดงฮยองเลยส่งแก้วน้ำเปล่าใส่แข็งให้พร้อมกับลูบหัวอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดูโดยที่เหล่ตามองเพื่อนสนิทของตัวเองที่ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากจิ้มไก่ทอดเข้าปากตัวเอง เอาซะเขาอยากปาขวดน้ำใส่หัวซะให้รู้แล้วรู้รอด

"พี่ยุนห้าขวบยังพูดจารู้เรื่องมีสำนึกมากกว่ามึงอีก"

"แล้วไง? มึงก็รู้ว่ากูเป็นคนแบบนี้"

เกือบจะได้เปิดศึกบ่นยาวเหยียดแล้วหลังจากเห็นจุนฮเวยักคิ้วให้ถ้าจินฮวานที่ไปเอาแฮมเบอร์เกอร์ของพวกเขาไม่เดินกลับมาซะก่อนเลยได้แต่นั่งซัดของกินของตัวเองด้วยท่าทางฮึดฮัดก่อนจะกลับมาอารมณ์ดีด้วยเสียงเจือยแจ้วและคำขออ้อนกินขนมของยุนฮยองอีกครั้ง อิ่มท้องกับช่วงบ่ายที่อากาศภายนอกเองก็ร้อนมาก โชคดีที่ในสวนสัตว์มีส่วนที่จัดแสดงสัตว์น้ำเป็นอาคารขนาดใหญ่ติดแอร์ทำให้ทั้งสี่เข้ามาเดินสบายๆ ก่อนรอดูแสดงโชว์สัตว์รอบเย็นเป็นการปิดท้ายแล้วค่อยกลับบ้านกัน

ชายหนุ่มอายุเท่ากันสองคนเดินรั้งท้ายปล่อยให้เด็กวัยห้าขวบไปอยู่กับผู้ใหญ่ตัวเล็กที่พักการถ่ายรูปไว้ก่อนแล้วสนุกสนานกับสีน้ำเงินของสายน้ำและหลากสีสันของสัตว์น้ำหลากหลายชนิด พากันอ้าปากกว้างชี้ปลากระเบนตัวใหญ่ที่พึ่งว่ายผ่านเหนือหัวไป เสียงหัวเราะของยุนฮยองเช่นเกียวกับรอยยิ้มประดับบนใบหน้าด้วยความไร้เดียงสาทำให้ดงฮยอกอดสงสัยบางอย่างไม่ได้

"จุนฮเว ถ้าพี่ยุนต้องเป็นนี้ตลอดไปมึงจะทำไงวะ?"

คนถูกถามเลิกคิ้วเล็กน้อยแต่สีหน้าไม่เปลี่ยนขณะที่ดวงตาคมยังจับจ้องกับปลาการ์ตูนว่ายวนในตู้ก่อนเสตามองไปยังพี่ชายและแฟนของตัวเองซึ่งพากันกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปรวมกลุ่มกับเด็กและผู้ใหญ่จำนวนหนึ่งหน้ากระจกขนาดใหญ่ที่มีนักประดาน้ำอยู่ข้างหลังนั้น

"คงต้องบอกที่บ้านของพี่เขาก่อนล่ะว่าไม่ใช่ความผิดของกูที่ทำให้พี่เขาเป็นแบบนี่ และก็คงให้ที่บ้านเขาเลี้ยงมั้งอยู่กับกูคงจะได้ตายก่อนจะโต..."

จุนฮเวถอนหายใจพอได้คิดถึงสิ่งที่อาจจะเป็นไปได้ เว้นจังหวะการพูดไปสักครู่เมื่อเห็นจินฮวานที่พยายามจะอุ้มเด็กน้อยขึ้นสูงเพื่อมาดูแมวน้ำที่ลงมาว่ายน้ำเคียงคู่กับนักประดาน้ำ เจ้าของดวงตาคู่โตหันมาเขาทันทีที่เห็นเจ้าแมวน้ำและตะโกนเรียกชื่อพวกเขาทั้งคู่

"จุนเน่ ดงงี่ มาดูนี่เร็ว!"

"...แต่ถ้าพี่ยุนฮยองต้องการอยู่กับกู ก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆนั่นล่ะ แม้จะรอดไม่รอดกูก็ต้องดูแลให้รอด ก่อนหน้านี้พี่เขาดูแลกูได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกูเองก็ต้องดูแลเขาได้เช่นกัน แต่ที่แน่ๆพี่ฮงซอกต้องโดนกูฆ่าก่อน"

สองขายาวก้าวเข้าไปหาตามเสียงเรียกหลังพูดจบโดยไม่สนใจว่าดงฮยอกจะเดินตามไปไหม สองแขนรับตัวเด็กในอ้อมแขนของจินฮวานมาอุ้มไว้แทน ความสูงที่เพิ่มขึ้นทำให้เด็กยุนยงเห็นเจ้าแมวน้ำที่ตอนนี้มีอยู่สองตัวได้ชัดขึ้น เจ้าตัวตบมือและชี้เรียกอย่างร่าเริงจนจุนฮเวต้องพูดเตือน

"อยู่ในนี้เขาไม่ใช้เสียงดัง อยากโดนไล่ออกไปหรือไง"

"ไม่ออก ยุนยงจะดูคุณแมวน้ำกับจุนเน่~"

เสียงดังในตอนแรกของเด็กน้อยเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบแต่ก็ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มโดยที่สองมือเองก็โอบรอบคอของจุนฮเวราวกับแทนการบอกว่าจะไม่ยอมไปไหนถ้าจุนฮเวไม่ไปด้วย คนอุ้มได้แต่ถอนหายใจแต่ก็เสตามองตานิ้วเล็กๆที่ชี้ให้ดูเจ้าแมวน้ำอีกครั้ง

"ว่าแต่เนื้อแมวน้ำมันจะอร่อยเหมือนปลาไหม?"

"ห้ามกินคุณแมวน้ำนะ!"

"เป็นอะไรดงฮยอก? เมื่อกี้คุยอะไรกับจุนฮเวหรอถึงได้ยืนมองทั้งคู่แบบนั้น?"

เสียงเล็กและมือที่แตะมาตรงไหล่ทำให้เขาหันมาหาแฟนของตัวเองซึ่งมายืนอยู่ข้างๆแทนที่เมื่อครู่ยืนอยู่กับจุนฮเวหลังจากที่อีกฝ่ายเห็นว่าเขามัวแต่คิดอะไรอยู่ไม่เดินเข้ามาหาสักที ยกยิ้มเล็กน้อยให้กับสีหน้าสงสัยของคนข้างตัว

"ผมแค่แปลกใจเฉยๆว่าจุนฮเวจะยอมดูแลพี่ยุนแค่ด้วยว่าถ้าพี่เขาต้องการตัวเองเนี่ยล่ะ ปกติเจ้านั่นสนใจหรือยอมใครซะที่ไหนกัน ขนาดกับพี่ยุนบางทียังทำเป็นไม่สนใจเลย"

"จริงอยู่ว่านายรู้จักเจ้านั้นดีแต่นายเองก็ลืมไปไหมว่าเขาเป็นแฟนกัน กับสองคนนั้นเขาก็ต้องมีความสัมพันธ์ที่ผูกพันธ์และรับรู้กันแค่ทั้งคู่ เหมือนนายกับพี่นั่นล่ะ"

"อย่างเช่นที่ผมทำเป็นไม่รู้ว่าพี่แอบถ่ายรูปสาวๆตอนผมเผลอใช่ไหม? คนที่ถือลูกโป่งตรงหน้ากรงนกคนนั้นก็น่ารักดีนะครับ"

ปากอิ่มกลายเป็นรูปตัวโอ สีหน้าของจินฮวานเหมือนกับคนถูกจับได้แต่ดวงตาเรียวเล็กยังคงเป็นประกายให้กับรอยยิ้มกรุ่มกริ่มของเขาหลังจากที่มือของเขาจับมือของอีกฝ่ายไว้เดินตามคู่เด็กและผู้ใหญ่ข้างหน้าที่เปลี่ยนจากอุ้มมาเป็นเดินจับมือกันแทน

"ก็รู้อยู่แล้วนิว่าคนสวยๆก็มองชื่นชมได้เป็นธรรมดา พี่ยังไม่บ่นเรื่องนายไปปาร์ตี้กับพี่ๆแดนเซอร์เมื่อวันก่อนเลย เห็นนะรูปถ่ายกับสาวฝรั่งหุ่นดีคนนั้นอ่ะ"

"พี่เองก็ไปอีกงานกับพี่ยุนไม่ใช่หรอครับ? แถมพี่ไม่ยอมบอกผมล่วงหน้าด้วย แต่ยังไงซะสำหรับผมเองมีพี่แค่คนเดียวเท่านั้นอยู่แล้ว พี่จินเองก็รู้นิครับ?”

มือที่กระชับจับมือของดงฮยอกแน่ขึ้นแทนคำตอบ การออกเที่ยวไปดื่มไปปาร์ตี้อัพรูปคู่กับสาวๆเป็นประจำของดงฮยอกทำให้ใครหลายคนเข้าใจผิดแถมมีมาแซวๆอยู่บ่อยครั้งเรื่องความสัมพันธ์กับจินฮวานจนจุนฮเวเองก็เคยมาแขวะเขาเช่นกัน แต่กับเขาและจินฮวานนั้นรู้ถึงขอบเขตของตัวเองเพราะไม่ว่ายังไงคนที่รอให้ต่างฝ่ายต่างกลับมาหาอยู่ที่ห้องของพวกเขาอยู่นั้นก็คือตัวจริงและเป็นคนเดียวที่อยากจะอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆอยู่ดี

...นั่นสินะ แม้จะรู้จักกันดีแค่ไหนแต่กับมองมุมที่รู้จักระหว่างกับเป็นเพื่อนและกับเป็นแฟนยังไงก็ต่างกันอยู่ดี...

.

.

.

"ปลุกยุนฮยองเข้าห้องน้ำก่อนก็ดีมั้ง ระหว่างขับรถกลับขึ้นทางด่วนถ้าปวดระหว่างทางคงจะหาที่แวะยาก"

จินฮวานปลุกเด็กน้อยบนหลังของดงฮยอกที่หลับสนิทตั้งแต่ดูโชว์การแสดงสัตว์แสนรู้ไปได้แค่ครึ่งเดียวซึ่งพลังนั้นก็หมดกันทั้งเด็กทั้งคนดูแลที่วันนี้ก็จับอุ้มขึ้นมาหลายรอบเลยต้องให้คนที่ออกกำลังเป็นประจำอย่างคุณครูสอนเต้นเป็นคนแบกขึ้นหลังมาแทนหลังจากการแสดงจบแล้ว

"พี่ยุนเข้าห้องน้ำเองได้ไหมครับ?"

"งืม...ได้ๆ"

ส่งตัวเด็กน้อยที่ยังสะสึมสะลือเข้าห้องน้ำแบบนั่งและปิดประตูให้ ในขณะที่ผู้ใหญ่ทั้งสามคนก็จัดการธุระของตัวเองที่โซนยืน ล้างมือกันเสร็จเรียบร้อยเริ่มสงสัยว่าทำไมเด็กในห้องยังไม่ออกมาสักที 

...จนได้ยินเสียงดังโวยวายจนคนทั้งห้องน้ำสะดุ้งด้วยความตกใจเนี่ยล่ะ...

"เฮ้ย! ที่นี่ที่ไหน? แล้วทำไมเสื้อผ้ามันหดเล็กลง?"

ทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างโล่งอก โดยเฉพาะหนึ่งคนที่แสดงออกว่าดีใจจนแทบจะกระโดดไปรอบห้องน้ำถ้าไม่ถูกดงฮยอกจับไหล่ไว้ก่อน กูจุนฮเวเรียกได้ว่าแทบจะวิ่งออกไปทันทีหลังจากที่เขาพูดจบและไม่รอฟังสิ่งที่จินฮวานจะพูดต่อ

"เดี๋ยวกูกับพี่จินอยู่อธิบายกับพี่ยุนเอง มึงไปซื้อเสื้อผ้าอะไรก็ได้ทีคิดว่าพี่เขาจะใส่ได้จากที่ร้านขายของที่ระลึกไป เร็วๆ"

"ออกเงินไปก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยมาเอาเงินกับพี่ รีบไปรีบมาแล้วกัน"

สภาพของจุนฮเวหลับสนิทหัวพิงไปกับกระจกหน้าต่างรถ จนคนเป็นแฟนในชุดนอนสีน้ำตาลทั้งตัวรูปหมีต้องพยายามมือเบาจับตัวอีกฝ่ายให้หัวได้พิงลงมาบนหัวตัวเองอีกทีหลังจากที่คุยเรื่องราวของเด็กน้อยยุนยงที่เกิดขึ้นตลอดทั้งสองวันที่ผ่านมาจบกับสองคนด้านหน้าก่อนมานั่งอยู่เงียบๆลูบผมคนหลับอย่างเบามือไปตลอดทางกลับบ้าน

อาจจะเพราะว่าได้หลับไปอีกหนึ่งตื่นที่ทำให้เด็กน้อยวัยห้าขวบได้กลับมาเป็นเป็นชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดเช่นเดิมและยางฮงซอกโทรมาหาพวกเขาหลังจากทุกอย่างคลี่คลายจึงรอดกับการโดนจุนฮเวบ่นใส่กลับไปเมื่อเจ้าตัวยังคงหลับสนิทมาจนถึงที่คอนโดของยุนฮยอง

“ขอบคุณทุกอย่างสำหรับวันนี้นะ ทั้งพี่จินฮวาน ดงฮยอกและที่สำคัญก็ต้องคนนี้เลย”

มือของยุนฮยองลูบหัวของคนที่พึ่งตื่นแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยวแทนการปลุกเมื่อรถของพวกเขาขับมาใกล้ถึงคอนโดให้ได้รับสายตาขวางๆรวมถึงทิ้งน้ำหนักตัวใส่ คนโดนทับแกล้งเซไปติดประตูรถร้องโอ๊ดโอยราวกับว่าตัวจุนฮเวหนักมากจนเจ้าตัวถึงกับกลอกตากับการแสดงที่ออกจะมากเกินไปนิดและเป็นฝ่ายยกตัวขึ้นมาก่อนเอง

“แล้วมึงนี่ยังคิดจะไปเจอพี่จีโฮอยู่ไหม? ยังไม่ดึกมากนิ”

“ไม่ไป เลื่อนนัดแล้วพี่เขาคงไปทำอย่างอื่นล่ะ นี่ก็เหนื่อยจะตายไม่อยากไปไหน อยากกินต็อกด้วย วันนี้ผัดต็อกให้กินเลยและก็ลงไปแล้วไป บายพี่จินฮวาน พรุ่งนี้เจอกันดงฮยอก”

มือขวาผลักหลังของคนที่นั่งขวางทางให้เปิดประตูรถออกไปสักทีทั้งที่รถจอดสนิทแล้วโดยไม่ลืมลาพวกเขาทั้งสองคน ดงฮยอกมองตามแผ่นหลังของคนตัวสูงและอีกคนซึ่งมีฮูทใบหน้าหมีห้อยอยู่ตรงหลังเดินเคียงข้างกันเข้าประตูคอนโดจนลับสายตาไปก่อนหันกลับมาหาคนขับรถที่กำลังจะออกรถ

“งั้นพวกเราเองก็กลับห้องกันไหมครับ? เหนื่อยมาทั้งวันแล้วเหมือนกัน พรุ่งนี้ก็ต้องทำงานด้วย”

“นั่นสินะ กลับไปกินอะไรที่ห้องแล้วก็นอนกัน...ออ จริงสิ พี่มีบางอย่างที่ต้องทำก่อนนอน”

“มีแผนการอะไรอีกแล้วใช่ไหมครับนี่?”

มุมปากที่ยกยิ้มพร้อมกับฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ของจินฮวานทำให้ดงฮยอกรับรู้ได้ว่า คนเจ้าเล่ห์อย่างคิมจินฮวานต้องวางแผนจะทำอะไรอยู่แน่ๆ แต่ก็ได้แต่นั่งอยู่เฉยๆฮัมเพลงไปตามกับเพลงที่สถานีวิทยุเปิด ตอนนี้เขาขี้เกียจจะคิดอะไรแล้วในเมื่อเหนื่อยมาทั้งวัน อย่างไงซะถ้าแผนการณ์ของจินฮวานไม่มาถึงเขาก็ดีไป

...แต่ถ้ามาถึงก็ไม่เป็นไรหรอกสำหรับดงฮยอกในฐานะแฟน เขามีวิธีจะจัดการกับจินฮวานได้ในทุกรูปแบบอยู่แล้ว...

.

.

.

...ซงยุนฮยองหยิบที่คาดผมหูแมวสีดำและหูสุนัขสีน้ำตาลขึ้นมามองด้วยความสงสัย...

หลังจากผัดต็อกกระทะใหญ่ให้กับแฟนตัวยักษ์ตามคำขอกับทำอาหารเย็นกินกันเสร็จ อาบน้ำเรียบร้อยและมาค้นดูสิ่งของในถุงพลาสติกที่มีเสื้อผ้าของเด็กน้อยยุนยงจนมาเจอที่คาดผมปริศนาสองอัน ไม่มีทางที่จุนฮเวเป็นคนซื้อมาเพราะเจ้าตัวไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้ซึ่งน่าจะเป็นตัวยุนฮยองตอนเด็กเป็นคนอ้อนขอ แต่ยิ่งเห็นราคาแล้วไม่มีทางที่จุนฮเวจะยอมจ่ายเงินให้หรอก อยากจะถามเจ้าตัวแต่ก็ยังอาบน้ำอยู่

...ซึ่งข้อสงสัยของเขาก็กำลังจะได้คลายในไม่ช้าหลังจากเห็นว่าจินฮวานส่งรูปภาพมาให้ในห้องแชท

9.30 PM. Kim Jinanie Send Photo

'มีรูปชัดกว่านี้อีก ถ้าอยากได้พรุ่งนี้มาจ่ายตังค่าที่คาดผมด้วยไม่งั้นไม่ให้'

ภาพด้านหลังของผู้ใหญ่ตัวสูงที่กำลังอุ้มเด็กน้อยอยู่โดยที่ทั้งคู่มีที่คาดผมแบบเดียวกันซึ่งอยู่ในมือของเขาอยู่บนหัว ทำให้ยุนฮยองได้รู้ที่มาของมันและเหตุผลที่เจ้าตัวยอมใส่ให้มีรูปถ่ายออกมาแบบนี้ ยังไงซะกูจุนฮเวก็แพ้คิมจินฮวานตลอดอยู่แล้วล่ะ

...แล้วถามว่าคนอย่างซงยุนฮยองจะทำยังไงละครับ?...

'แต่งรูปรอไว้ได้เลย พรุ่งนี้เอาไฟล์มาให้ผมด้วย'

ล้มตัวลงนอนไปกับเตียงห้าฟุตขณะที่ยังถือที่คาดผมอยู่ในมือ คิดถึงรูปที่จะได้เห็นในวันพรุ่งนี้จากจินฮวานทำให้นึกครึ้มลองใส่อันที่เป็นหูสุนัขเข้ากับหัวของตัวเองแล้วยกมือถือขึ้นมาเปิดกล้องหน้าดูก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดออกมาโดยคนร่วมห้องที่เดินเช็ดหัวเปียกๆเข้ามาโดยที่ไม่ได้มองว่าเขากำลังยกรูปหูแมวขึ้นในระนาบเดียวกับหัวของอีกฝ่าย

จะว่าไปอันที่อยู่บนหัวเขาก็น่ารักดีนะและมันจะน่ารักกว่านี้ถ้าอีกอันนั้น...

"จุนฮเวใส่ให้ดูหน่อย"

"ไม่ ผมจะนอน"

"งั้นก็นอนไปเดี๋ยวพี่ใส่ให้"

"ก็บอกไม่เอา เหนื่อยมาทั้งวันไม่มีแรงจะสู้แล้ว ไอ้พี่บ้าปล่อย! อย่าจั๊กจี้ดิ! ฮ่าๆๆ"

“น่ารักชะมัด...มาเดี๋ยวจะจูบเป็นรางวัลสำหรับที่ช่วยดูแลพี่ตลอดสองวันนะ”

“ไม่เอาไม่อยากได้ ก็บอ----“

...ถึงดงฮยอกจะคิดว่าจุนฮเวดูเป็นคนไม่ยอมใครแม้กระทั่งกับแฟนตัวเอง แต่ยุนฮยองเองก็มีทุกวิธีที่จะทำให้จุนฮเวยอมตัวเองเช่นกัน...

Talk:  เป็นเด็กกันข้ามปีเลย ไม่มีอะไรจะแก้ตัวเลยค่ะ...*จิ้มนิ้วไปมา* ตอนแรกก็กะว่าจะให้จบไปซะในตอนที่แล้วแต่เรายังอยากคืนกำไรให้กับคนดูแลแฟนตัวยักษ์อยู่ค่ะ(แถมยาวซะด้วย * ซับน้ำตา*) ความจริงพี่เขาก็กำไรมาหลายตอนอยู่แล้วนิเน้อ...ชอบเขียนคู่ดงจินนะคะ สนุกดี แบบหนุ่มแซ่บทั้งคู่แบบนี้ ฟิคเปื่อยก็นานๆมาทีมาตามอารมณ์ค่ะ ไว้เจอกันเรื่องหน้านะคะ

ตอนนี้เราพึ่งเปิดฟิคยาว #ช่วงเวลายุนจุน จะอัพเดือนล่ะครั้งค่ะ ฝากติดตามกันด้วยนะคะ __ __

#ฟิคเปื่อย

O W E N TM.