คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [drabble] Closer [Yunhyeong x Junhoe]
Title: Closer
Status: Drabble
Pairing: Yunhyeong X Junhoe
ถอดแว่นออกวางข้างโน๊ตบุ๊ก ยกนิ้วขึ้นมานวดตรงหัวตาเบาๆ สองแขนยืดขึ้นบิดขี้เกียจจนได้ยินเสียงกระดูกตรงกลางหลังลั่น สายตาเหลือบไปมองสิ่งมีชีวิตร่วมห้อง ยังคงนอนอย่างเรียบร้อยบนโซฟากลางห้อง
...นั้นคือสิ่งที่ดี...
ห้องของหนุ่มโสดวัยยี่สิบห้าอย่างซงยุนฮยองอยู่คนเดียวมาตลอดหลังจากเริ่มทำงานวันนี้กลับมีสิ่งชีวิตมาอยู่ร่วมห้องเป็นครั้งแรก
ไม่ใช่คนนะ แต่เป็น ‘แมว’
จะว่าร่วมห้องก็หาว่าเกินไป จริงๆแล้วแค่รุ่นน้องเอามาฝากไว้….
"พี่ยุนฮยองงงงง" เสียงเคาะประตูห้องเขาดังขึ้นตอนเที่ยงของวันเสาร์และเขาพึ่งตื่น มาเปิดประตูด้วยสภาพกระเซิงเต็มที่
"ว่าไงฮันบ..." ยังไม่ทันพูดจบอีกฝ่ายยัดของหลายอย่างใส่อ้อมแขนเขา แถมมีวางไว้บนพื้นห้องด้วย
แต่นั้นมันอะไร? กระบะทราย?
ตบแก้มตัวเองให้ตื่นหนึ่งที สำรวจของในมือตัวเอง ชามใส่อาหาร ชามใส่น้ำ ลูกบอลสีเขียวหม่นเยินๆไม้ติดขนนกหน้าตาประหลาด และถุงอาหารบางอย่างรูปบนซองบอกได้ชัดว่าเป็นอาหารแมว
เดี๋ยวก่อนนะ อาหารแมวหรอ???
"ฮันบิน นี่คือ..." ยังไม่ทันพูดต่อ เขาถึงกับเงียบ เมื่อหันไปเจอฮันบินกำลังอุ้มสิ่งมีชีวิต ตัวเล็กประมาณสองฝ่ามือ ขนของมันสีดำสนิท อ้าปากหาวโชว์เขี้ยวเล็ก ดวงตาสีเหลืองวาวจ้องมาที่เขา
ลูกแมวตัวเล็กมันก็น่ารักดีอยู่นะ แต่ไม่ใช่กับเขา...
"เดี๋ยวนะ..."
"อาทิตย์ก่อนผมเก็บเจ้านี้มาเลี้ยง มันอยู่ในกล่องห้องหอเราน่าสงสารมากเลยนะพี่ ตอนนี้น่ารักสดใสปิ๊งๆเลยล่ะ เป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซน ปกติผมพามันไปไหนมาไหนด้วย แต่วันนี้ผมมีงานอัดเสียงอ่ะ เอามันได้ด้วยไม่ได้ ผมฝากเจ้าจุนเน่ไว้กับพี่หน่อยสิ คืนนี้เดี๋ยวผมมารับ นะๆๆ พี่เป็นที่พึ่งเดียวของผมแล้ว"
พูดมาซะเขาตอบกลับไม่ได้เลยและไม่ทันด่ากลับด้วยเมื่อเจ้าตัวเล่นปล่อยสิ่งมีชีวิตตัวเล็กที่ชื่อว่าจุนเน่ลง
วิ่งเข้าไปในห้องเขา โบกมือลาและปิดประตูเอง
...หมดวันนี้ตัดการเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกับมันได้ไหมวะ...
คนอัธยาศัยดีกับผู้คนอย่างซงยุนฮยอง แต่กับสัตว์แล้วถือว่าติดลบ
โดยเฉพาะสุนัขกับแมวให้ติดลบพันนึงเลยล่ะ
ไม่ใช่ว่าเป็นภูมิแพ้ขนสัตว์ แล้วก็ไม่ได้เกลียดขนาดรังเกียจ เขายังชอบมองพวกมันเล่นกันด้วซ้ำ แต่เขาไม่ชอบเล่นกับสุนัขและแมว อาจเพราะตอนเด็กโดนสุนัขกัดนิ้วจนร้องไห้เลยฝังใจพูดง่ายๆ เขากลัวความเจ็บปวดจากการโดนกัดและข่วนทุกกรณี เพราะฉะนั้นห่างได้เขาจะห่าง ซึ่งยากอยู่เพราะเจ้าพวกนี้มักเข้าหาเขาคนแรกในบรรดากลุ่มเพื่อนไม่เข้าใจเหมือนกันเหมือนพวกมันรู้ว่าใครเกลียดใครไม่ชอบมันจะเข้าหาอย่างงั้น
โชคดีว่าจุนเน่ไม่ใช่ จุนเน่หลังจากวิ่งเข้าห้องเขาไป กระโดดขึ้นโซฟา(ซึ่งเขาอึ้งอยู่ว่าตัวเล็กแค่นี้กระโดดขึ้นไปได้ไง) นอนกลิ้งไปกลิ้งมาแล้วก็นั่งเลียขนตัวเองอยู่แบบนั้น เจ้าเด็กนี่ดูสงบกว่าที่คิด แต่พอคิดถึงเล็บคมๆของมันที่สามารถทำให้โซฟาเขาเป็นรอยได้เขารีบเดินไปหยิบผ้าคลุมเตียงจากในตู้เสื้อผ้า หวังว่าจะมาคลุมโซฟาไว้ก่อน แต่ก็ต้องยืนนิ่งอยู่หน้าโซฟา
แล้วเขาจะเอาจุนเน่ลงจากโซฟาได้ไง...
จะอุ้มลงแล้วจะลงอีท่าไหนวะ อุ้มแมวยังไงเขายังไม่รู้เลย...
ลองเรียกให้ลงดูก่อนแล้วกัน
"จุนเน่ ลงจากโซฟาหน่อย" อย่างกับสั่งเด็กห้าขวบ เหมือนเขาลืมไปว่าจุนเน่เป็นลูกแมว มันแค่เงยขึ้นมามองเขาแล้วกลับไปเลียหน้าขาตัวเองต่อ ยุนฮยองถึงขั้นกุมขมับ เอาไงต่อดี จำได้ว่าฮันบินให้ของเล่นไว้ด้วย
แต่ไอ้ไม้ติดขนนกประหลาดนี้ใช้ยังไงหว่า โบกไปมา?
ลองโบกไปมาหน้าจุนเน่ดิ ซ้ายขวาซ้ายขวา
เฮ้ย! มีมองวุ้ย สายตาไล่ตาม ยกมือขึ้นเขี่ยด้วย
อาจจะได้ผล...
"จุนเน่ลงมาเร็ว" เอาไม้ตบลงกับพื้น ยิ้มให้จุนเน่เหมือนกับหลอกเด็ก
เจ้าเด็กนั้นเกาะขอบเบาะ สายตามองตามลงมา เสียงร้องเมี้ยวดังขึ้น
และกลับไปนั่งที่เดิม
...โอเค ซงยุนฮยองยอมแพ้....
หลังจากยัดแซนวิซชิ้นสุดท้ายในตู้เย็นลงท้อง ไปอาบน้ำเตรียมทำงานนอกที่รับมา ออกจากห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์มองไปบนโซฟา ไม่พบสิ่งมีชีวิตจุนเน่บนนั้น หันซ้ายหันขวามองไปรอบห้อง ตัวยิ่งเล็กๆอยู่ จนไปเจอทำธุระส่วนตัวอยู่ในกระบะทราย
ไม่รอช้ารีบเอาผ้าคลุมโซฟาก่อนเลย เจ้าตัวดีเดินเอื่อยกลับมา กระโดดขึ้นบนโซฟา นั่งลง ยกสองเท้าคู่เล็กขึ้น แล้วข่วนแกร่กๆๆ อย่างมันมือ
ซงยุนฮยองไม่เคยรู้สึกวินอะไรในชีวิตขนาดนี้มาก่อนเลยครับ...
เขาเป็นพวกถ้าทำงานติดลมแล้วจะทำเพลินโดยไม่สนใจเวลาและสิ่งรอบข้าง ถึงกว่าจะเริ่มทำได้ปาไปสามโมงกว่าก็เถอะ ต่อโน๊ตบุ๊กนั่งวาดงานตรงโต๊ะกินข้าวในห้องครัว ทีวีที่เปิดไว้ไม่ให้ห้องเงียบและเผื่อว่าจุนเน่จะสนใจดูนักร้องเกิลกรุ๊ปที่กำลังร้องเพลงอยู่ในนั่นบ้าง
วาดงานไป ฮัมเพลงไปด้วย มองจุนเน่งับลูกบอลที่วางไว้ให้บนโซฟาเป็นระยะ จนสุดท้ายเขาหลุดเข้าไปในโลกของตัวเองกับหน้าจอโน๊ตบุ๊กด้านหน้าไม่ได้ทันสังเกตุว่าฟ้าข้างนอกเปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว
สัมผัสนุ่มนิ่มชวนจั๊กจี๊ตรงขา ทำให้เขายกขาขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เข่ากระแทกกับโต๊ะเข้าเต็มรัก
"อู้ยยยยยยย" มือลูบเข่า ก้มลงไปมองสิ่งมีชีวิตตัวเล็กที่กำลังนั่งส่งตาแป๋วสีเหลืองมาให้
"เมี้ยววว~" เขายกคิ้วด้วยความสงสัย
จุนเน่อยากได้อะไร?
ก่อนจะรู้ด้วยเสียงร้องจากท้องตัวเอง เขาหิวแล้ว และคาดว่าจุนเน่คงหิวด้วยเช่นกัน หยิบชามที่ฮันบินให้ไว้ ชามหนึ่งใส่น้ำ อีกชามหนึ่งเตรียมใส่อาหาร ว่าแต่ซองไหนล่ะนี่ คนล่ะรสด้วย
"จุนเน่ ปกติกินรสไหน" เขาคิดว่าเขาคงคุยกับแมวได้ ซึ่งมันไม่จริง หลังจากจุนเน่มองเขายื่นซองอาหารสามซองมาให้เลือก เจ้าตัวเดินหนีไปดื่มน้ำจากอีกชาม
...โอเค ซองไหนก็ได้นะ...
ต้มรามยอนให้ตัวเองหนึ่งห่อโปะชีสไว้ข้างบนด้วยพิเศษสุดๆ ในตู้เย็นไร้ซึ่งแฮมและไส้กรอก ชีวิตรันทดจริงๆ พอว่าจะออกไปมาร์ท แต่หันไปเจอเจ้าตัวเล็กขนสีดำกินอาหารที่เขาเทให้ไว้อย่างเอร็ดอร่อย รู้สึกไม่วางใจถ้าจะปล่อยมันอยู่ห้องตัวเดียว กินจนหมด ขอบคุณสิ่งเติมเต็มในท้อง วางชามไว้ในอ่าง หยิบช็อกโกแลตในตู้เย็นเข้าปากหนึ่งชิ้น พอจะมานั่งทำงานต่อแล้วเกิดอาการขี้เกียจทันที นั่งดูเน็ตไปเรื่อยๆแล้วก็เบื่อเอง เขาถอนหายใจ
มองไปทางจุนเน่ที่กลับไปนั่งบนโซฟาเหมือนเดิม คิดถึงประโยคของฮันบินว่า ‘จุนเน่เป็นเด็กดี’
ก็ถือว่าดีนะ ไม่ค่อยสร้างปัญหาให้เขาเท่าไรวันนี้
เดินไปนั่งบนพื้นข้างโซฟา สายตาจ้องเจ้าเด็กตัวเล็กขนดำที่กำลังเลียขนตัวเองอยู่ ยกยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
‘จุนเน่นี่ก็น่ารักดีแฮะ’
เผลอยกมือขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวๆ แตะลงไปตรงหัว เจ้าตัวเล็กหยุดชะงัก จ้องหน้าเขากลับ ยุนฮยองกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ลองใช้นิ้วเกาลงไปตรงหลังหู จุนเน่ไซร้หัวเข้ามากับนิ้วเขา หลับตาพริ้ม นอนหงายลงชูขาทั้งสี่ขาชี้ฟ้า เขาเลื่อนมือมาเกาตรงพุงเจ้าเด็กน้อยที่นอนสบายอารมณ์ปล่อยให้เขาเกาไปเรื่อยๆ ยุนฮยองยิ้มกว้างให้กับภาพหน้า รู้สึกเหมือนได้ใจ หยิบไม้ติดขนนกโบกไปมาซึ่งเจ้าเด็กตรงหน้าให้ความร่วมมือเล่นกับเขาด้วย
...เขาอาจจะแก้โรคกลัวแมวด้วยจุนเน่ก็ได้นะ...
เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากเขาลูบหัวจุนเน่อยู่ เดินไปเปิดประตูเจอสภาพอีดโรยของรุ่นน้องตัวดีส่งยิ้มโง่ๆมาให้หนึ่งที
"เป็นไงพี่ จุนเน่เป็นเด็กดีไหม?"
"ก็ไม่เลว" เดินไปหยิบชามที่ล้างแล้ว ถุงอาหารที่เหลืออยู่และของเล่นส่งให้ฮันบินเอาไปเก็บที่ห้องตัวเองฝั่งตรงข้าม
"งั้นวันหลังผมมาฝากไว้กับพี่ได้อีกสิ?" ฮันบินยิ้มร่าที่ไม่รับคำด่าจากรุ่นพี่คนสนิท
"ก็..." ขณะที่ยุนฮยองย่อยตัวลงหยิบกระบะทรายเตรียมส่งให้ฮันบินเขารู้สึกถึงบ้างอย่างกระแทกตรงกลางหลัง หันกลับไปเจอสิ่งที่ทำให้เขาตาเบิกกว้าง
สี่ขาของจุนเน่เกาะกับเสื้อยืดที่เขาใส่อยู่ด้วยเล็บยาว ดวงตาสีเหลืองแวววาว ปากร้องเสียงเมี้ยว
ณ จุดจุดนี้....ซงยุนฮยองหยุดนิ่ง
หัวใจแทบหยุดเต้น ช็อกจนไม่รู้ว่าจะช็อกยังไงอีก
เขาถูกสต๊าฟไว้ด้วยสิ่งมีชีวิตตัวเล็กแค่สองฝ่ามือ
"โห จุนเน่ถูกใจพี่ขนาดนี้ งั้นวันหลังผมเอามาฝากไว้กับพี่อีกนะ" กระบะทรายถูกฮันบินเอาไปเก็บตอนไหนไม่รู้ ฮันบินดึงจุนเน่ออกจากหลังของเขา เล็บเจ้าตัวเล็กเกี่ยวเสื้อยืดของเขาติดขึ้นไปด้วยก่อนหลุดออก
"จุนเน่ บ๊ายบายพี่ยุนฮยองหน่อยเร็ว วันนี้ขอบคุณมากนะครับพี่" ฮันบินจับมือเล็กของจุนเน่ขึ้นมาโบก ได้ยินเสียงร้องเมี้ยว ประตูห้องเขาถูกปิดลงเหมือนขามา
ถ้าฮันบินไม่ปิดประตูให้ มันคงต้องเปิดค้างไว้ตลอดคืนในเมื่อยุนฮยองยังยืนอยู่ในท่าเดิมตั้งแต่จุนเน่เกาะหลังเขา
...พอแล้ว...ครั้งเดียวพอกับการเปิดใจให้แมว ไม่มีอีกครั้งแน่นอน...
Talk: จากใจคนที่ไม่กล้าเล่นกับแมว ลองเปิดใจเล่นกับลูกแมวตัวหนึ่งแล้วโดนลูกแมวอีกตัวนึงกระโดดเกาะหลัง กลัวแมวหลังจากวันนั้นเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ พอดีอยากลองเขียนแมวเน่ในมุมกับพี่ยุนบ้าง แต่ไม่รู้จะไปทางไหนดี คุณเพื่อนที่รักเลยบอกว่าให้เขียนที่ตัวเองรู้สึกล่ะ เลยเป็นพี่ยุนกลัวแมวซะงั้นเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ เจอกันเรื่องหน้าค่า
แอบโฆษณา มีฟิคแมวเน่กับพี่บ๊อบด้วยนะ จะแสบหรือน่ารักแค่ไหนไปลองอ่านดูได้เลย >>> meow~ meow~
#ฟิคต่อเรือ
Thanks For Sweet Lovely Theme : B E R L I N ❀ T H E M E
ความคิดเห็น