[iKON] Lazy Story : ฟิคเรื่อยเปื่อย [Yunhyeong & Junhoe ft. DongJin]

ลำดับตอนที่ #13 : [BA] YUNJUN : 1st Anniversary

24/12/2015

YUNJUN : 1st ANNIVERSARY

---------------------------------------------

...กูจุนฮเว ไม่เคยจำวันสำคัญทั้งหลายได้...

อย่างน้อยก็จำวันเกิดตัวเองได้ ส่วนวันเกิดของคนในครอบครัวหรือวันหยุดสำคัญสากลทั่วไปบางทีเองก็ลืมไปด้วยซ้ำ แน่นอนเขาจำวันเกิดของ ซงยุนฮยอง แฟนตัวเองไม่ได้ วันเกิดของอีกฝ่ายปีแรกหลังจากคบกันมารู้ตอนที่ คิมดงฮยอก เพื่อนสนิทของเขาบอกว่า งั้นฉลองวันเกิดรวมกับพี่จินฮวานเถอะ (ซึ่งเขาเองก็ลืมไปแล้วเช่นกัน) เลยโชคดีซื้อของขวัญให้ทั้งคู่ทันพร้อมกับได้รับกอดแน่นๆจากพี่ชายตัวเตี้ยและหอมแก้มฟอดใหญ่จากคุณแฟนตัวเอง

...แต่มันจะมีวันสำคัญอยู่วันหนึ่งของเขากับยุนฮยองที่ยังไงก็จำได้...

"ไม่คิดว่าเป็นพรหมลิขิตหรือไงที่นายจับได้ของขวัญของพี่?"

"มันเหลืออยู่ชิ้นสุดท้ายคิดว่าผมมีทางที่จะเลือกได้ชิ้นอื่นไหม?"

"นั่นยิ่งดีเข้าไปใหญ่ไม่ใช่หรอ?"

ซงยุนฮยองยิ้มกริ่มขณะเชยตามองมาทางจุนฮเว ไอสีขาวออกมาจากปากของอีกฝ่ายเช่นกับตัวเขาถอนหายใจออกมาเป็นไอสีขาวขณะเดินกลับไปยังหอพักของเขาซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนสอนร้องเพลงและสอนเต้นที่เขาทำงานอยู่เพียงแค่ห้านาทีเท่านั้น แต่แค่ห้านาทีจุนฮเวคิดว่าตัวเขาใกล้จะหนาวตายกับสภาพอากาศเกือบติดลบและหิมะตกโปรยปรายในคืนนี้

วันนี้วันที่ 24 ธันวาคม ที่โรงเรียนมีจัดงานคริสมาสต์สำหรับคุณครูกับนักเรียนทุกคน ทั้งอาหารการกินพร้อม เล่นเกมด้วยกันทั้งครูและลูกศิษย์ รวมถึงจุดตื่นเต้นที่สุดของเด็กๆคือการจับฉลากแลกของขวัญโดยที่เจ้าของโรงเรียนคนเก่าอย่างคุณลุงของ คิมฮันบิน เองก็ส่งรางวัลใหญ่มาให้ทุกคนได้ลุ้นซึ่งกล่องใหญ่กว่านักเรียนหญิงตัวน้อยที่ได้ไปเสียอีก

ส่วน คิมจินฮวาน กับ ซงยุนฮยอง ไม่ได้เป็นนักเรียนอะไรกับเขาหรอกแต่มาในฐานะช่างภาพจึงได้ร่วมแลกของขวัญกับเขาด้วยโดยจินฮวานเองพ่วงตำแหน่งแฟนของคุณครูสอนเต้นเบอร์หนึ่งของโรงเรียนอย่างดงฮยอก ส่วนยุนฮยองนั้นเป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าของโรงเรียนอย่างฮันบิน รวมถึงยังมีชื่อเสียงในบรรดาคุณครู สต๊าฟและนักเรียนของจุนฮเวในชื่อ

‘คนที่กล้าจีบคุณครูสอนร้องเพลงอัธยาศัยติดลบสุดโหดของโรงเรียน’

ตอนนี้ยุนฮยองก็ยังคงจีบเขาอย่างต่อเนื่อง จากที่รำคาญกลายเป็นเห็นไปจนชิน แบบไล่ก็ไม่ไปในเมื่อคนรอบตัวเขาให้ท้ายเพียบขนาดนี้ถึงเขาจะหนีไปไหนก็หนีจากอีกฝ่ายไม่ได้ นี่ขนาดบอกว่าไม่ต้องเดินมาส่งที่หอพักก็ยังตามมาอยู่ดี ได้แต่ถอนหายใจเก็บของทุกอย่างบอกลาทุกคนและรีบชิงหนีจากสายตากรุ้มกริ่มทุกคู่ซึ่งส่งมาให้เขาทั้งคู่ก่อนออกมาจากโรงเรียนตอนเกือบจะเที่ยงคืน

"ความจริงถึงนายจะจับได้ของพี่หรือไม่ พี่ก็มีของให้นายอยู่ดี เมอรี่คริสมาสต์ล่วงหน้านะจุนฮเว"

ถุงกระดาษสีขาวถูกส่งมาจากคนข้างตัวเขาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ถุงที่ตัวเขาเองก็แอบสงสัยอยู่ว่าอีกฝ่ายจะถือมาด้วยทำไมทั้งที่ก็ต้องกลับไปยังรถของตัวเองซึ่งจอดอยู่ที่โรงเรียนอยู่ดีหลังจากมาส่งเขา เปิดดูเมื่อได้รับสายตาคะยันคะยอมาจากดวงตาคู่โต หัวคิ้วของจุนฮเวขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นสีดำสนิทจากในถุงก่อนหยิบมันขึ้นมา

"ผ้าพันคอหรอ?"

"อืม สำหรับคนที่ไม่ชอบดูแลตัวเองแบบนาย อย่างน้อยพี่ก็อยากจะดูแลเสียงที่นายรักและเป็นสิ่งที่ทำให้พี่เริ่มชอบนายสักหน่อย มันอุ่นมากเลยนะ พี่ลองใช้แล้ว"

เบ้ปากแรงเมื่อฟังคำสารภาพแสนร่าเริงออกภูมิใจกับของขวัญตัวเองสุดๆ จมูกโด่งก้มดมลงบนผ้าพันคอรวมถึงจับๆคลำๆไปทั่วหวังจะหาสิ่งที่แปลกประหลาดที่คนขี้แกล้งอย่างซงยุนฮยองอาจจะใส่ไว้ แต่ก็ไม่มีอะไรนอกจากผ้าพันคอไหมพรมถัดผืนยาวสีดำสนิทกับกลิ่นน้ำหอมประจำของเจ้าตัวซึ่งติดอยู่อย่างเบาบางจนทำให้หัวใจของเขาแอบเต้นผิดจังหวะไปสักครู่

"โคตรโรคจิตอ่ะ นี่พี่แอบทำคุณไสยใส่ไว้หรือเปล่า?"

"ถ้าจะทำก็ทำไปนานแล้วไม่รอให้ผ่านมานานขนาดนี้หรอก เดี๋ยวก็ไม่ได้เจอกันยาวๆจนถึงหลังปีใหม่เลย....

....หวังว่าปีหน้านายจะตอบรับคำบอกรักของพี่สักทีนะ ฝันดีล่ะจุนฮเว"

น้ำเสียงหวานกับรอยยิ้มละมุนของยุนฮยองถูกส่งมาให้เป็นสิ่งสุดท้ายเมื่อพวกเขาทั้งคู่เดินมาจนถึงทางเข้าหน้าหอพักของจุนฮเว มือสีแทนภายใต้ถุงมือทั้งสองข้างตบมาตรงไหล่ของเขาเบาๆก่อนโบกมือลาและหันตัวเตรียมจะเดินกลับไปทางเดิม

ดวงตาคมมองผ้าพันคอสีดำในมือของตัวเองอีกรอบสลับกับแผ่นหลังของคนแก่กว่าซึ่งกำลังจะห่างออกไป สองขายาวก้าวตามไปก่อนความคิด มือคว้าแขนของอีกฝ่ายที่หันหน้ามาโดยเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ริมฝีปากอิ่มกำลังจะเอ่ยถามแต่ไม่ทันประโยคของเขาพูดตัดออกไป

"พี่...ดื่มกาแฟสักแก้วก่อนไหม?"

.

.

.

            “ร้อนนะ ระวังด้วยล่ะ”

            “ขอบคุณ”

            สองมือขาวรับแก้วเซรามิกที่ยื่นมาตรงหน้า เป่าให้มันหายร้อนก่อนค่อยๆจิบเครื่องดื่มสีน้ำตาลอ่อนตรงหน้า ได้แต่อายอยู่ในใจแต่ไม่แสดงออกเมื่อเสตามองแขกของตัวเองซึ่งนั่งลงข้างเขาส่งรอยยิ้มอ่อนโยนจนดวงตาหยีก่อนเริ่มดื่มกาแฟของตัวเองหลังจากเขาไม่สนใจซองน้ำตาลที่อีกฝ่ายส่งมาให้เพิ่ม

            ชวนพี่เขามาดื่มกาแฟแบบไร้ซึ่งสติและความนึกคิด ไม่ได้ตระหนักเลยว่าของในห้องของตัวเองมีอะไรอยู่บ้าง เช่าหอพักนี้ด้วยเหตุผลเดียวจริงๆว่ามันใกล้ที่ทำงานและเพื่อซุกหัวนอนกับอาบน้ำ ยืนเอ๋ออยู่หน้าเตาเกือบนาทีว่าจะชงกาแฟให้อีกฝ่ายกับโกโก้ให้ตัวเองยังไงดีหลังจากเปิดตู้เก็บของดูเป็นครั้งสุดท้ายและก็ไม่พ้นหม้อต้มรามยอนที่พึ่งแรกและที่พึ่งเดียว

            นั่นล่ะด้วยสกิลการทำอาหารของกูจุนฮเวนั้นเป็นศูนย์จนเกือบถึงขั้นติดลบขนาดต้มรามยอนกินเองยังไม่อร่อย ลองเร่งและหรี่ไฟเปิดดูน้ำในหม้ออยู่เรื่อยๆว่าเมื่อไรจะเดือด จนคนที่ถูกชวนมานั่งอยู่บนห้องอีกคนทนดูไม่ถึงได้ยื่นมือเข้ามาช่วยและไล่ให้เขาไปนั่งอยู่เฉยๆซะด้วยว่ากลัวเขาเผาห้องครัวไปซะก่อน

ความเงียบเข้าปกคลุมภายในห้อง คนชวนเองก็ไร้ซึ่งคำถามเพราะตัวเองไม่ใช่พวกชวนใครคุยก่อนอยู่แล้ว คนที่ถูกชวนเองก็เหมือนรอดูว่าเขาจะถามอะไรหรือเปล่าถึงได้ชวนขึ้นมานั่งดื่มกาแฟด้วยกันบนห้องเป็นครั้งแรกหลังจากเคยได้แต่ส่งเขาตรงหน้าหอเท่านั้น บอกแล้วว่าตอนชวนนั้นไร้ซึ่งความคิดและสติ

...มีเพียงแต่สิ่งเดียวให้จุนฮเวรังยุนฮยองไว้ คือ เขายังไม่อยากแยกจากอีกฝ่ายตอนนั้น...

            “นายยังไม่เห็นรูปที่พี่ถ่ายวันนี้ใช่ไหม? พี่ถ่ายช่วงที่นายเล่นเกมตีไก่กับฮันบินมาเยอะมาก ถึงจะมัวแต่หัวเราะก็เถอะนะ กล้องอยู่ที่รถพอดีไว้แต่งรูปเสร็จแล้วจะส่งให้ดูนะ”

            อีกฝ่ายเปิดประเดนขึ้นมาก่อนเมื่อดื่มกาแฟไปเกือบครึ่งแก้วและดูท่าเขาคงจะไม่พูดอะไรขึ้นมาก่อนแน่ๆ คงอยากทำให้บรรยากาศรอบตัวของพวกเขาผ่อนคลายลงด้วยซึ่งเป็นสิ่งที่ซงยุนฮยองถนัดอย่างยิ่งในการหาวิธีเริ่มชวนเขาคุยแทบทุกครั้ง ชื่อของอีกคนที่ปรากฏขึ้นในหัวข้อของยุนฮยองทำให้เขานึกถึงบางอย่างที่เขาอยากจะบอกให้อีกฝ่ายได้รับรู้พอดี

"พี่ฮันบินอายุจะยี่สิบเจ็ดล่ะยังทำตัวติ๊งต๊องเหมือนเดิม เออพี่ วันนี้ผม สารภาพรัก กับพี่ฮันบินแล้ว"

ดวงตาคู่โตเบิกกว้างเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาต้องการบอก ใช่ ยุนฮยองรู้ดีว่าเขานั้นแอบชอบฮันบินอยู่ เราทั้งคู่รู้ดีว่าฮันบินพึ่งจะแต่งงานไปเมื่อไม่นานนี้เพราะพวกเขาเองก็ไปร่วมงานด้วยและเขารู้ดีเช่นกันว่าอีกฝ่ายคงรู้ว่าเขารู้สึกแย่แค่ไหนกับความรักที่ไม่สมหวังในเมื่อหลังจากงานแต่งของฮันบินเขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายฟ้าอายดินกลางสวนสาธารณะโดยมีคนข้างตัวเขาตอนนี้ลูบหัวลูบหลังอยู่ไม่ห่าง เพราะอย่างนั้นอีกฝ่ายจึงถามกลับมาด้วยความเป็นห่วงในทันที

"แล้วนายไม่เป็นไรใช่ไหม? ตอนนี้ยังรู้สึกแย่หรือเปล่า?"

"ผมสบายดี พี่ต้องเห็นหน้าพี่ฮันบินตอนที่ผมสารภาพ หน้าเอ๋อไปเลยโคตรตลกอ่ะ ความจริงไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องเก็บไว้ให้มันคาใจ อีกอย่างวันนั้นผมเองก็ร้องไห้เอาความเสียใจออกไปหมดแล้ว"

“อืม ถ้านายไม่รู้สึกคาใจแล้ว พี่ก็ดีใจกับนายด้วยแล้วกัน”

รอยยิ้มแสนอ่อนโยนถูกส่งมาให้เมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกแย่อยู่ วางแก้วกาแฟลงข้างตัวก่อนยื่นมือขึ้นมาลูบหัวเขาราวกับโอ๋เด็ก ตามปกติเขาคงจะเถียงกลับไปในทันใด แต่เพียงแค่มือที่ลูบลงมาบนลุ่มผมสีดำของเขาเบาๆทั้งที่ครั้งนี้เองก็ไม่ใช่ครั้งแรกกลับทำให้ทำหัวใจของจุนฮเวเต้นแรงขึ้นอย่างไร้เหตุผล กัดปากด้วยความประหม่าเล็กน้อยกับความรู้สึกที่ตีอยู่ในอกเต็มไปหมด

...รวมถึงความรู้สึกแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับเขาในช่วงหลังนี้ด้วย...

          ...ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วก็พูดๆไปให้หมดเลยแล้วกัน...

"เรื่องของเรื่องคือ....มันดันมีความรู้สึกบางอย่างที่ตอนนี้มันเข้ามารบกวนจิตใจผมอย่างมาก...

...และผมเองก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรกันที่พี่เข้ามามีอิทธิพลกับผมขนาดนี้"

"หมายความว่าไง?"

มือที่กำลังลูบหัวเขาหยุดชะงัก สีหน้างงแสดงออกอย่างชัดเจนหลังจากประมวลผลประโยคของเขาเมื่อครู่ยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นไปใหญ่ แต่พอถามกลับมาด้วยน้ำเสียงสงสัยแบบคนไม่เข้าใจอะไรเลยทั้งที่ปกติเป็นคนหัวไวขี้แกล้งแท้ๆ ทำให้เขาอดกลอกตาไม่ได้ จากที่ประหม่าๆตอนนี้รู้สึกอารมณ์มันเดือดขึ้นมาซะงั้น

"ก็แบบ...พี่อ่ะ.....ฮึยยยยย...พี่เล่นแทรกเข้ามาในหัวใจของผมตอนที่พี่ฮันบินออกไปพอดี พี่รู้ไหมว่าการที่ต้องใจเต้นแรงจนนึกว่าตัวเองแม่งต้องเพี้ยนไปแน่ๆจากสิ่งที่พี่ทำให้ทั้งที่เป็นเรื่องธรรมดาแท้ๆมันทรมาณแค่ไห----"

แขนทั้งสองข้างของคนข้างตัวรวบตัวเขาเข้าไปในอ้อมกอดของตัวเอง ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายกอดตัวเขาไปแบบนั้นโดยไม่ได้กอดกลับในเมื่อตอนนี้ในหัวสมองของจุนฮเวเองก็ว่างเปล่ามีแต่เพียงเสียงเต้นของหัวใจตรงอกดังก้องอยู่ในหูของตัวเองด้วยซ้ำจนมีเสียงแผ่วเบาดังขึ้นตรงข้างหูของเขา

"พี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม...คนตรงหน้านี่คือ กูจุนฮเว จริงๆใช่ไหม...."

ราวกับนึกว่าฝันไปเมื่อมือทั้งสองข้างของยุนฮยองขยับไปมาตามหลังของเขาเหมือนพยายามจับดูว่าเขาเป็นของจริงหรือเปล่า เบ้ปากใส่ทั้งที่อีกฝ่ายมองไม่เห็นก่อนใช้มือของตัวเองหยิกลงไปตรงเอวของคนตรงหน้าเต็มแรงจนร้องจ๊าก

"ยังคิดว่าฝันอยู่หรือเปล่าล่ะ? ถึงมันอาจจะทำให้พี่คิดว่าผมดูเป็นคนขี้โลเลหลายใจก็เถอะทั้งที่พึ่งอกหักจากพี่ฮันบินแท้ๆ”

"ไม่เลย อย่างพี่ยังชอบนายตั้งแต่แรกเห็นเลย ความรักมันเข้ามาหาแต่ละคนในหลายรูปแบบจะตาย...แต่ว่านี่มัน....ว้าว ดีใจชะมัดเลย มือสั่นแล้วเนี่ย"

รอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้าของยุนฮยองเมื่ออีกฝ่ายผละตัวออกจากเขาก่อน มือสีแทนจับมือของตัวเองบีบไปมาพยายามควบคุมความดีใจจนเนื้อเต้นของตัวเองก่อนมือขาวทั้งสองข้างของเขาวางทับลงไปและบีบเบาๆ ดวงตาคมสบตากับดวงตาคู่โตที่ตอนนี้มีแต่ประกายแห่งความสุขอยู่ในนั้น

"เออ และก็ขอโทษที่ผมไม่มีของขวัญอะไรให้พี่ในวันนี้เลย”

"แค่มีนายอยู่ตอนนี้ก็เป็นของขวัญวันคริสมาสต์ที่ดีที่สุดที่พี่เคยได้รับเลยล่ะ"

"โคตรดีและมีค่าสุดๆแบบประเมินค่าไม่ได้เลยล่ะและพี่ต้องดูแลเลี้ยงดูอย่างดีด้วย"

ยักคิ้วอย่างท้าทายเต็มที่ซึ่งคนตรงหน้าเขาเองก็ส่งสายตาไม่ยอมแพ้เช่นกัน โทรศัพท์มือถือของเขาบนโต๊ะสั่นเพราะว่ามีข้อความเข้าจึงทำให้ทั้งคู่ได้รู้ว่าตอนนี้เลยเที่ยงคืนไปแล้วและเข้าสู่วันที่ 25 ธันวาคม วันที่ทั้งคู่จะได้เริ่มต้นนับวันแรกของพวกเขาทั้งสองคน รอยยิ้มกว้างแสนอ่อนโยนของซงยุนฮยองประดับขึ้นบนใบหน้าหวานเช่นเดียวกับรอยยิ้มกว้างจนตาทั้งสองข้างหยีลงเหมือนกับใบหน้าแมวอยู่บนใบหน้าของเขา

...พร้อมกับความสุขสมหวังลอยอยู่รอบตัวพวกเขาราวกับคำอวยพรในวันคริสมาสต์...

“เมอรี่คริสมาสต์นะจุนฮเว และก็จากนี้ไปขอฝากตัวด้วยล่ะ”

“อืม สุขสันต์วันที่ยี่สิบห้าธันวา ว่าแต่ผมหิวอีกแล้วไปกินจาจังมยอนกัน”

“ไปสิ แถมเกี๊ยวนึ่งอีกสองถาด อย่าลืมพันผ้าพันคอของพี่ไปด้วยล่ะ”

.
.
.

"กลับมาแล้ว โอ๊ยยยยยย ตาจะปิดแล้ว"

ซงยุนฮยอง เตะรองเท้าของตัวเองออกทันที่ก้าวพ้นประตูห้อง เสื้อโค๊ตตัวนอกนี่ถอดไปตั้งแต่อยู่ในลิฟต์แล้ว ดวงตาคู่โตเองก็จะปิดตั้งอยู่อยู่บนรถไฟใต้ดิน ไอ้ตอนดูแสงไฟกับภาพที่ฉายอยู่บนตึกซึ่งตั้งอยู่บนย่านวัยรุ่นชื่อดังก็ยังตื่นตาตื่นใจอยู่หรอก แน่ล่ะ มันเป็นงานที่เขาทุ่มเททำภาพเคลื่อนไหวที่ฉายลงไปบนตึกอยู่ตั้งหลายวันแถมไปเช็กดูงานด้วยตัวเองด้วยซ้ำ นี่ยังไม่ได้นอนเกือบสองวันเต็มหลังจากปิดเล่มนิตยสารที่ตัวเองทำงานด้วย

...ตอนนี้พลังจากในตัวหมดแล้วครับ ขอตรงเข้าไปเพิ่มพลังก่อนนะ...

"เป็นไงบ้าง? งานคริสมาสต์ปีนี้สนุกไหม?"

            ทิ้งตัวลงไปบนโซฟาหลังจากถามคำถามทันที่โดยไม่สนใจว่ามีคนนอนอยู่บนนั้นไหม สองแขนกอดเอวคนบนโซฟาแน่เมื่อโดนจับพลิกเข้าช่องว่างแคบๆระหว่างตัวใหญ่ยักษ์กับเบาะหลังแถมเบียดตัวเข้ามาจนเขาจะแบนอยู่แล้วและตอนนี้ไม่มีแรงจะดันกลับไปแม้แต่นิด

"ก็ดี ปีนี้อาหารอร่อย เออ คุณคิมเองก็มาร่วมงานด้วย พี่ฮันบินนี่หงอไปเลยขนาดกับพี่ฮาอีก็ทำอะไรไม่ได้แล้วเจอคุณลุงของตัวเองอีกจบสิ้นมาดเจ้าของโรงเรียนและก็พี่ได้ของขวัญของผมล่ะ ชิ้นสุดท้ายเลย โคตรบังเอิญ"

"เหมือนปีที่แล้วที่นายได้ของขวัญพี่เลย ไว้พรุ่งนี้ค่อยแกะนะ ไปอาบน้ำก่อนล่ะไม่งั้นคงได้หลับคาโซฟาแน่ๆ"

ระหว่างฟังคำตอบของ กูจุนฮเว ตานี่ปิดไปแล้ว สติคงไว้แค่จับใจความ สุดท้ายก็รู้ลิมิตของตัวเองพอจึงลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อจะไปอาบน้ำและนอน แอบสงสัยอยู่ว่าของขวัญของแฟนตัวเองที่เอาไปจับฉลากคืออะไรในเมื่ออีกฝ่ายไปซื้อด้วยตัวเอง ขนาดของเขายังฝากจุนฮเวไปซื้อให้เนื่องจากงานแสนยุ่งในช่วงที่ผ่านมา

"เออพี่ ก่อนอาบน้ำกินไอ้ซองที่อยู่บนโต๊ะในห้องครัวด้วย"

ตะโกนไล่หลังเขามาขณะที่เขากำลังตรงดิ่งไปยังห้องนอน สองขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปยังห้องครัวพร้อมกับเลิกคิ้วด้วยความสงสัยและยังไม่คลายลงเมื่อเห็นกล่องของขวัญยังไม่ได้แกะซึ่งน่าจะเป็นของเขากับซองสีเงินขนาดเท่าฝ่ามือซึ่งมีจุกพลาสติกสำหรับเปิดดื่มได้หลังจากหยิบขึ้นมาเพ่งอ่านฉลากตัวเล็กด้านหลังซอง

"ยาจีนบำรุงกำลัง?"

"อืม ของขวัญวันคริสมาสต์แล้วก็เป็นของวันครบรอบด้วย กลัวจะตายก่อนสิ้นปี เดี๋ยวที่บ้านผมหาว่าอยู่กับพี่แล้วไม่สนใจดูแล"

เสียงนิ่งเรียบและสายตายังคงจ้องแต่หน้าจอโทรทัศน์ตรงหน้าแบบไม่สนใจว่าเขาจะคิดอย่างยังไงกับของขวัญ สำหรับยุนฮยองคงต้องบอกว่าดีใจนั่นล่ะ ตั้งแต่คบกันมาจุนฮเวซื้อของให้เขาแทบนับชิ้นได้ส่วนเขานี่ซื้อของให้อีกฝ่ายหลายอย่างอยู่โดยเฉพาะพวกของกิน แต่จุนฮเวเป็นคนรักษาของที่เขาให้ทุกชิ้นดีมากอย่างผ้าพันคอที่เข้าให้เมื่อปีที่แล้วยังคงพับวางไว้อยู่บนตู้รองเท้าเพื่อไม่มีทางลืมใช้เวลาออกไปข้างนอกทุกครั้ง

" ขอบคุณนะจุนฮเว และก็ขอโทษที่ปีนี้ไม่ได้ซื้ออะไรให้เลย ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปหาอะไรกินกันเลี้ยงไม่อั้น"

“เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว ไม่อิ่มไม่กลับ”

กอดเจ้าเด็กตัวยักษ์ของเขาจากด้านหลังโซฟาเนื่องจากอีกฝ่ายลุกขึ้นมานั่งแล้ว รู้สึกผิดไปเลยเมื่อมีของขวัญให้เขาแต่เขาไม่มีอะไรให้ แต่จุนฮเวเองก็ไม่เคยร้องขออะไร (นอกจากของกินนั่นล่ะ) ไว้พรุ่งนี้แอบเล็งตอนไปเดินดูของแล้วซื้อให้เป็นของขวัญปีใหม่ไปเลยแล้วกัน

เพลงคริสมาสต์แครอลดังขึ้นมาจากโทรทัศน์ด้านหน้า เลขนาฬิกาตรงมุมบนด้านขวาของหน้าจอบอกให้รู้ว่าตอนนี้เข้าสู่วันที่ 25 ธันวาคม และก็เป็นวันที่พวกเขาสองคนคบกันครบหนึ่งปี ใบหน้าคมเงยหน้ามองเขาราวกับรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรต่อไป มุมปากของยุนฮยองยกยิ้มก่อนก้มหัวลงให้ริมฝีปากอิ่มของทั้งคู่ได้สัมผัสกัน

...ปีนี้พวกเขายังคงมีแต่ความสุขสมหวังลอยอยู่รอบตัวราวกับคำอวยพรในวันคริสมาสต์...

"เมอรี่คริสมาสต์นะ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันให้พี่ได้รักได้ดูแลมาตลอดหนึ่งปี"

"อืม ปีหน้าเลี้ยงต่อด้วย อยู่กับพี่แล้วสบาย อาหารการกินดีแท้"

"แน่นอน ไม่มีใครเลี้ยงเจ้าเด็กจอมตะกละได้ดีกว่าพี่หรอก รักนะจุนฮเว"

 ...และหวังว่าจะมีแต่ความสุขไปด้วยกันในปีต่อๆไปเช่นกัน...

Talk:  คริสมาสต์ เหงาจังเลยค่ะ เห็นคนมีคู่ในฟิคแล้วอิจฉา มีแต่เรื่องกินจริงๆชีวินน้องเน่ -3- ช่วงนี้เราแบบหมดไฟมากเลยค่ะ ไม่มีไฟแต่งฟิคเลย แต่คิดไว้แล้วว่ายังไงก็อยากให้วันนี้เป็นวันสำคัญของคู่นี้เลยต้องบิ๊วตัวเองยกใหญ่ ฮ่าๆๆๆ พอมีวันคบกันปุ๊บไทม์ไลน์มันมาโดยอัตโนมัติเลยค่ะ ต้องไปนั่งคำนวนวันเหตุการณ์ในฟิคเรื่องก่อนๆด้วย OTL เรื่องนี้มีคู่ปกติด้วยนะคะ คู่ของฮันบินฮาอีชอบโดยการส่วนตัวและแน่นอนว่าสักวันคงมีเรื่องราวของคู่นี้หรือฝั่งฮันฮเวด้วยค่ะ ตอนแรกก็ว่าจะเป็นมินบินแต่เราจับคู่พี่มิไว้กับอีกคนแล้วค่ะ ฮี่ฮี่ ถ้าไม่อะไรคาดว่าก่อนปีใหม่คงจะได้อ่านคู่ดงจินด้วยนะคะ เมอรี่คริสมาสต์ค่ะทุกคน 

 

#ฟิคเปื่อย

｡SYDNEY♔