คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : --- ย้ายไป Lazy Story จ้า ---
Title: Junhoe : Love Me Harder
Status: Drabble
Pairing: Yunhyeong X Junhoe
...กูจุนฮเวกำลังเซ็ง...
แต่จำเป็นต้องพกไว้เพื่อให้ใครบ้างคนติดต่อเขาได้เสมอ
ถือว่าโชคดีลืมไว้ที่โรงเรียนสอนร้องเพลงและการเต้นที่เขาทำงานอยู่ แต่มันทำให้เขาต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งหลังจากอัดเสียงงานด่วนที่สตูดิโอเสร็จตอนเกือบจะเที่ยงคืน สองขาพาเดินเข้าไปในตึกอย่างคุ้นเคย ขึ้นบันไดตรงไปยังห้องสอนร้องเพลงที่เขาสอนเมื่อคาบบ่าย แต่ได้ยินเสียงเรียกจากใครบางคนเสียก่อน
"จุนเน่?" เพื่อนสนิทของเขาคิมดงฮยอกคุณครูสอนเต้นประจำโรงเรียนแห่งนี้ในสภาพไม่ใส่เสื้อ เหงื่อซึมตามร่างกายบอกให้รู้ว่าพึ่งผ่านการใช้แรงกายมา
"ทำไมมึงยังไม่กลับอีกวะ" เลิกคิ้วถามคนที่เดินตรงมาหาเขาพร้อมขวดน้ำในมือ
"กำลังคิดท่าเต้นใหม่ ว่าจะกลับแล้ว และก็.." ดื่มน้ำเข้าไปอึกหนึ่งก่อนพูดต่อ
"พี่ยุนมาหามึงเมื่อเย็น รอมึงจนเกือบสามทุ่ม"
สิ่งที่เขาคาดการไว้เกิดขึ้นจริง จุนฮเวถอนหายใจอย่างหัวเสีย รู้อย่างนี้เมื่อกลางวันไม่น่าตอบตกลงให้ยุนฮยองมารับเลยเพราะคืนวันศุกร์มักมีงานด่วนเข้ามา เขารู้ว่าอีกฝ่ายต้องมาหาเขาที่นี่แน่นอนเมื่อติดต่อไม่ได้ แต่ป่านนี้น่าจะกลับห้องตัวเองไปแล้วมั้ง
"แล้วนี่คุยกับพี่เขายัง"
"ยัง กำลังจะไปหยิบมือถือ"
"เออ งั้นไปหยิบแล้วเจอกูที่รถ เดี๋ยวกูไปส่งที่หอ" ตอนแรกว่าจะปฏิเสธแต่ดงฮยอกหันหลังเดินกลับไปห้องซ้อมเต้นเสียก่อน
เดินขึ้นไปอีกชั้น ใช้กุญแจเปิดล๊อกห้องสอนร้องเพลง ตรงเข้าไปเปิดลิ้นชักตรงโต๊ะหน้าห้องโดยไม่ต้องเปิดไฟ หยิบของที่เขาลืมไว้ สไลต์หน้าจอ แสงจากโทรศัพท์มือถือสว่างขึ้นปรากฎแจ้งเตือนสายที่ไม่ได้รับเกือบยี่สิบสายจากคนคนเดียว ไม่น่าแปลกใจ กดโทรกลับอย่างไม่คิดอะไร รอจนอีกฝ่ายรับสาย
"กูจุนฮเวนายอยู่ไหน?" น้ำเสียงอีกฝ่ายใจเย็นกว่าที่เขาคิดไว้
"อีกห้านาทีผมจะถึงหอ" ตอบเสียงนิ่งตามความจริง
"โอเค พี่จอดรถอยู่หน้าหอนาย เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
จุนฮเวถอนหายใจระหว่างเดินไปที่รถของดงฮยอก เขาเองก็คาดการไว้ว่ายุนฮยองต้องไปรอเขาหน้าหอพักติดต่อไม่ได้ซะขนาดนี้ยังไงฝ่ายนั้นต้องการเห็นตัวเขาด้วยตาของตัวเองให้รู้ว่าเขาไม่เป็นอะไร แต่เขาไม่อยากเห็นความเป็นห่วงเกินไปของอีกฝ่าย
"เมื่อไรจะย้ายไปอยู่กับพี่ยุนวะ" ดงฮยอกถามขึ้นขณะขับรถไปส่งเขา
"อยู่อย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว" อยู่ที่หอนี้สะดวกต่อการไปทำงานของเขา แค่ห้านาทีก็เดินถึงโรงเรียน แล้วจะย้ายไปทำไม อีกอย่างยุนฮยองก็ไม่ว่าอะไร
"ถ้ามึงไม่อยากให้พี่ยุนห่วงก็ย้ายไปอยู่ด้วยกันเหอะ ลงไปได้แล้ว" เห็นไหมแปปเดียวถึงล่ะ
รถสีดำจอดอยู่หน้าหอพักเขา เขาเดินตรงไปเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างคนขับอย่างไม่รอช้าไม่มีหันหน้าไปดูคนด้านข้างแต่พอรู้ว่าอีกฝ่ายหัวเสียแค่ไหน รอฟังเสียงบ่นแต่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักที จนเขาเองที่ทนไม่ได้
รถถูกเคลื่อนทันทีหลังจากเขาพูดจบประโยค เสียงเรียบจากอีกฝ่ายตอบกลับมา
"ไปคุยที่ห้องพี่"
ยุนฮยองทิ้งตัวลงบนโซฟาถอนหายใจอย่างกับสิ่งที่กองอยู่บนอกถูกยกลงแต่น่าจะยังไม่หมดเพราะคิ้วของยังขมวดติดกันอยู่ ยกมือขึ้นมาลูบหน้าและหลับตา จุนฮเวเห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนี้ถึงกับพูดไม่ออก นั่งลงบนโซฟาข้างๆ พอจะเดาสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปได้
"ทำไมไม่รับสายพี่?" คำถามแรกเปิดมา
"ผมมีอัดเสียงเพิ่ม มีโปรเจคด่วนเข้ามาตอนเย็น" ตอบตามความจริงด้วยเสียงเรียบ
"แล้วทำไมไม่โทรบอกพี่หรือส่งข้อความมาก็ได้"
"ผมรีบออกไป ลืมมือถือไว้ที่ห้องสอนร้องเพลงของโรงเรียน พึ่งไปเอาตอนอัดเสร็จ"
"แล้วไปอัดเสียงที่ไหนและใครมาส่ง"
"พี่จะจ้องจับผิดผมหรือไง?" จุนฮเวนั่งกอดอกทำสีหน้านิ่งตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เขาเกลียดการถูกซักไซร้โดยเฉพาะกับยุนฮยอง คนข้างตัวถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
"พี่แค่เป็นห่วงรู้ไหมแถมนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นายทำแบบนี้"
"งั้นพี่ควรชิน"
“วันหลังทำตัวให้ติดต่อได้ง่ายหน่อยเถอะ”
"พี่กลัวว่าจะนายเป็นอะไร"
"ผมดูแลตัวเองได้"
"แต่พี่อยากดูแลนาย ทำตัวให้พี่ดูแลหน่อยเหอะ" ยุนฮยองพูดแกมบังคับทำเสียงฮึดฮัดเหมือนเด็ก จนเขาหลุดยิ้มออกมา เมื่อกี้โกรธเขาแทบตายสรุปกลับมาทีเล่นทีจริงอีกแล้วสินะ
"ก็ทำอยู่นี่ไง" ส่งยิ้มลอยหน้าลอยตาให้อีกฝ่ายหมั่นไส้เล่น เขาถูกคนด้านข้างโอบเข้าตัว กดหัวเขาลงเข้ากับช่วงไหล่
"พี่ยังไม่หายโกรธนะ" มือของยุนฮยองเข็กลงไปที่หัวของเขาหนึ่งที ไม่ได้เจ็บอะไรเลย แค่แกล้งทำ
"งั้นก็เรื่องของพี่" เขาหันหน้ามายกคิ้วขึ้นทำสีหน้ากวนประสาทให้
"ไอ้เด็กบ้า ยังดีที่ไม่เป็นอะไร"
จุนฮเวรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นห่วงเขามาก ถึงเขาไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็กๆน่าทะนุถนอม เขาเป็นผู้ชายหน้าโหดแถมสูงกว่ายุนฮยองด้วยซ้ำ แต่เขาปฏิเสธไม่ได้ว่ายุนฮยองดูแลเขาดีแค่ไหน ตั้งแต่ตอนจีบเขาจนถึงตอนนี้เป็นแฟนกันแล้ว ยุนฮยองตอนนั้นเป็นอย่างไรตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น ตามใจเขา ยอมเขา ทำทุกอย่างให้เขามีความสุข ถึงเขาจะเหนื่อยแค่ไหนคนคนนี้ยังคอยส่งยิ้มให้เขาเสมอและเมื่อยุนฮยองเหนื่อยเขาเองพร้อมให้อีกฝ่ายกอดเขาอย่างเต็มใจ
เขาไม่ใช่คนขี้อ้อน โอเค อ้อนให้ซื้อของกินนี่ปกติ แต่ไม่เคยเข้าไปกอดหรือสัมผัสยุนฮยองก่อน บางครั้งมีรู้สึกอ่อนแอจนอยากบอกขอกอดสักทีบ้าง แต่เขาเป็นคนปากแข็งและไม่ยอมคนอย่างกับอะไร แต่แม้เขาไม่เอ่ยปาก ยุนฮยองพร้อมเข้าหาเขาก่อน ถึงเขาทำให้อีกฝ่ายโกรธและหงุดหงิดแค่ไหน อีกฝ่ายแค่ถอนหายใจและดึงเขาเข้ามากอดก่อนบ่นสักทีสองที ยุนฮยองรักทุกอย่างที่เขาเป็นและเขาเองก็รักทุกอย่างที่ยุนฮยองมอบให้เช่นกัน
ผมปัดเป๋สุดรักถูกปัดโดยคนข้างตัว ถูกจูบตรงหน้าผาก ถูกจูบตรงสองตาที่เขาหลับลงอย่างรู้งาน ไล่มายังจูบตรงจมูกทำให้เขาหัวเราะเล็กน้อยด้วยความจั๊กจี้ สัมผัสอ่อนโยนตรงริมฝีปาก อบอุ่น เนินนานและแนบแน่น ก่อนร้อนขึ้นและร้อนขึ้นจนรู้สึกถึงเสียงหายใจหอบ
ผิวสีเหลืองออกแทนทั้งที่ไม่ได้ออกแดด กล้ามเนื้อตรงแขนและหน้าท้องสามารถเห็นได้ชัดจากปกติถูกซ่อนไว้ใต้เสื้อผ้า ร่างกายถึงผอมแต่แข็งแรงรับรู้ได้ตอนกล้ามเนื้อเกรงตัว มือสากแบบชายหนุ่มสัมผัสไล่ไปตามร่างกายของเขาจนแทบรู้สึกละลาย แต่ไม่เท่ากับสัมผัสจากริมฝีปากอวบอิ่มสีแดง
น้ำเสียงใจดีเวลาปกติ เสียงโทนกลางทุ้มต่ำลง น้ำเสียงปนเสียงหอบหายใจเรียกชื่อเขา ยามเสียงของเราประสานกันเพราะกว่าเพลงบางเพลงเสียอีก
...เรียกเขาอีก...
...สัมผัสเขาอีก...
...มากกว่านี้อีก...
ดวงตาคู่โตมองเขาอย่างหลงใหล มือของอีกฝ่ายลูบไล้เขาอย่างทวิญหา มอบสัมผัสให้อย่างไม่หยุดหย่อน ยังไม่พอ แค่นี้มันยังไม่พอ
เสพย์ติดสัมผัสเหล่านี้ เท่าไรก็ไม่เคยพอ
สำหรับกูจุนฮเว
ทุกสัมผัสที่ซงยุนฮยองมอบให้ไม่เคยพอสำหรับเขาสักที
“พรุ่งนี้พี่จะไปทำเรื่องย้ายนายออกจากหอ ไม่มีข้อแม้” มือของยุนฮยองปัดผมตรงหน้าผากเขาออก เขาฟังยุนฮยองพูดโดยไม่คิดลืมตาขึ้น
“ไม่ต้องมาบ่นเรื่องไปรับไปส่งด้วย พี่เต็มใจ เพราะฉะนั้นทำตัวให้ติดต่อได้ด้วย”
“หรือจะซื้อมือถืออีกเครื่องไว้เฉพาะพี่โทรหา”
“งั้นพรุ่งนี้ไปย้ายของกันแต่เช้า และก็.....” จุนฮเวดันตัวขึ้น จูบลงไปตรงริมฝีปากของยุนฮยอง
“เงียบเถอะ ผมจะนอน” เขาหันหลังหนีไปอีกฝั่ง รู้สึกถึงสัมผัสนุ่มกดมาตรงลุ่มผมของตัวเอง ก่อนถูกกระชับตัวเข้าไปในอ้อมกอดของคนด้านข้าง จุนฮเวยกยิ้มก่อนเตรียมเข้าสู่โลกแห่งความฝัน
“ฝันดีจุนฮเว”
...ยอมให้แล้วนะครั้งนี้ เพราะฉะนั้นต้องดูแลเขาดีๆ และรักเขาให้มาก...
...มากขึ้น และมากขึ้นด้วย....
Talk: จบค่ะ ซีรีย์นี้ เขินระเบิดตัวแตกกันไปข้างนึง ฮ่าๆๆๆๆๆ เด็กน้อยจุนฮเวโลภมาก เท่าไรก็ไม่พอ เอิ๊กกกก แข็งแกร่งกันไปด้วยกันค่ะ ฮ่าๆๆๆ ไว้เจอกันเรื่องหน้าค่า
#ฟิคต่อเรือ
Thanks For Sweet Lovely Theme : S H A L U N L A T H E M E
ความคิดเห็น