คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [SF] YJ Story : Confident [Yunhyeon X Junhoe]
Title : YJ Story : Confident
Status: SF
Pairing: Yunhyeong X Junhoe
จุดเด่นของกูจุนฮเวคงเป็นเรื่องความมั่นใจในตัวเอง ความมั่นใจเวลาร้องเพลง เวลาเต้น และความหล่อของตัวเอง เขาไม่ค่อยรู้สึกตื่นเต้นเวลาขึ้นแสดงก็แน่ล่ะมั่นใจนิน่า แต่บางครั้งเขาเองก็รู้สึกกังวลเช่นกัน
สวัสดีครับ กูจุนฮเวคนหล่อสุดมั่นเองครับ วันนี้เรายังคงมีถ่าย Mix & Match เหมือนเคย พวกเราเก้าคนนั่งรวมกันอยู่บนดาดฟ้าตึก YG ซึ่งอากาศหนาวกว่าที่คิด อาหารมากมายทำให้ผมมีความสุขและกิจกรรต่อไปทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นนิดๆ
เกม 'มานิโต้'เมื่อวันก่อนพี่สตาฟนำฉลากมาให้ พวกเราทั้งเก้าจับในนั้นมีชื่อของคนที่เราต้องซื้อของขวัญให้อยู่ ของผมได้จินฮยอง งานยากเลยครับเพราะผมไม่ได้สนิทกับจินฮยองมาก สุดท้ายก็ซื้อต่างหูกับจิวให้ หลายอันด้วยนะ เดี๋ยวหาว่าผมขี้งกซื้อให้แค่อันเดียว
บรรยากาศตอนแลกของขวัญเป็นไปอย่างสนุกสนานยิ่งตอนพี่ยุนฮยองเปิดกล่องมาเป็นลิปมันกลิ่นเชอรี่สุดโปรดสิบแท่งจากคิมฮันบินเขาร้องดีใจจนแทบร้องไห้ ตลกชะมัด ของผมได้กางเกงยีนส์ไม่ผิดจากที่คาดการไว้เท่าไรว่าจะได้ของจากดงฮยอก สุดๆจริงตอนผมให้ของจินฮยองยิ่งต้องเข้าไปกอดข้างหลังจินฮยองด้วยเล่นเอาซะผมหมดแรงเลย ไม่ใช่ว่ารังเกียจนะแต่มัน....อึ้ยยยยย ขนลุกมาก...
ผมกลับมานั่งลูบไหล่แก้ขนลุกหลังจากให้ของจินยองพี่ยุนฮยองที่นั่งข้างผมตบไหล่ส่งยิ้มมาให้ว่าทำดีมาก ขณะนั่งมองจินยองให้แหวนนิ้วก้อยกับดงฮยอก ผมก้มมองมือซ้ายของตัวเอง
ทั้งห้านิ้วของผมว่างเปล่า...เวรล่ะ...
พยายามเก็บอาการกังวลจนถ่ายรายการเสร็จ ผมขอพี่ผู้จัดการให้แวะส่งผมที่ตึกซ้อมโดยบอกว่าลืมกระเป๋าเงินแล้ว ตอนแรกพี่เขาไม่ตกลงเพราะว่ามันดึกแล้วผมพยายามขอร้องจนกระทั่งพี่ยุนฮยองบอกว่าเดี๋ยวไปกับผมด้วย พี่ผู้จัดการเลยใจอ่อน
ถึงหน้าตึกผมรีบเปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอพี่ยุนฮยอง เดินลงบันไดหนีไฟอย่างรวดเร็วไปยังห้องซ้อมเพราะลิฟท์หยุดทำงาน เปิดไฟ ค้นดูทุกที่ บนเก้าอี้ ตรงพื้น ข้างเครื่องเสียง ที่ไหนก็ไม่มี
"จุนฮเวหาอะไรอยู่?" เดินไปดูในถังขยะโดยไม่สนใจคำถามของพี่ยุนฮยองซึ่งยืนพิงประตูมองผม
"ฉันรู้ว่านายไม่ได้ลืมกระเป๋าตัง ฉันเห็นมันอยู่ในกระเป๋ากางเกงที่นายใส่มาก่อนเปลี่ยนเป็นยีนส์" ถังขยะก็ไม่มี หาจะทั่วห้องล่ะ โอ๊ย! อยู่ไหนวะ
"กูจุนฮเว" เสียงเรียกของพี่ยุนฮยองทำให้ผมสติแตก
"พี่เงียบหน่อยได้ไหม! ผมนึกไม่ออก!" หันไปตะโกนใส่พี่ยุนฮยองโดยไม่รู้ว่าเขาเดินมาอยู่ข้างหลังผม
"งั้นก็ใจเย็นสิ! ฉันไม่รู้ว่านายหาอะไรอยู่ แต่ใจเย็นแล้วตั้งสติก่อน" มือทั้งสองข้างของพี่ยุนฮยองตบลงมาที่แก้มของผม แม้ไม่แรงมาก แต่พอทำให้ผมตั้งสติและนิ่งลงได้ สีหน้าของพี่ยุนฮยองจากตึงเครียดค่อยผ่อนลง
"โอเคนะ คิดสิว่าวันนี้ไปตรงไหนมาบ้าง" หายใจ เข้าก่อนหลับตาค่อยๆนึกตามที่พี่ยุนฮยองบอก
วันนี้มาแต่เช้าซ้อมร้องเพลงกับดงฮยอกและพี่ฮงซอกที่ห้องเล็ก แต่ตอนบ่ายหลังกลับมาจากมาร์ทซ้อมเต้นรวมที่ห้องซ้อมใหญ่ซึ่งคือห้องที่อยู่ตอนนี้ มันยังอยู่ ปกติซ้อมเต้นต้องถอดมันออกเพราะเป็นอันตรายถ้ามือไปฟาดใครเข้าแต่ก่อนซ้อมจำได้ว่าไปห้องน้ำ...
"ที่ห้องน้ำ!" ผมรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำชายหวังในใจว่ามันต้องอยู่ที่นั่นเปิดประตูห้องน้ำมองไปตรงอ่างล้างมือ แหวนเงินที่ผมตามหาวางอยู่ข้างอ่าง โชคดีจริงๆที่คุณป้าแม่บ้านไม่ได้เก็บไป
"นายลืมแหวนเนี่ยนะ?" เสียงพี่ยุนฮยองทักขึ้นด้วยความงุนงงจากประตูห้องน้ำก่อนปิดลง
"โห แหวนที่พี่จินฮวานซื้อให้พวกเราหกคนเลยนะ โชคดีที่ไม่หายไปไหน" ผมใส่แหวนตรงนิ้วกลางข้างซ้ายแล้วยื่นมันไปหาพี่ยุนฮยอง
"แล้วทำไมหยิบมาใส่ล่ะปกติเก็บไว้อย่างดีไม่ใช่หรอ?" พี่ยุนฮยองพูดพลางจับมือผมขึ้นมาดูแหวน
"ก็...ใส่แล้วเผื่อจะมั่นใจมากขึ้น..." คำตอบของผมทำให้พี่ยุนฮยองเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
"นายนี่นะไม่มั่นใจ? พรุ่งนี้คงโลกแตกล่ะมั้ง" พี่ยุนฮยองหัวเราะเบาๆ
"พี่รู้ไหมว่าความมั่นใจของผมลดลงตั้งแต่รอบคัดออกคราวที่แล้ว..." เสียงหัวเราะของพี่ยุนฮยองหยุดลงเงยหน้ามองหน้าผม
"ผมไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว....แค่ต้องออกมายืนกับพี่กับจินฮยองแล้วคนที่ได้มีคนเดียว...ผมรู้สึกว่าความมั่นใจที่มีมันแทบสูญเปล่า" ผมก้มหน้าหลบตาพี่ยุนฮยอง
ตั้งแต่รอบคัดออกครั้งที่แล้ว ผมไม่เคยคิดเลยว่าความมั่นใจในทุกสิ่งของตัวเองที่ผมมีถูกทำลายลงตั้งแต่กรรมการเลือกชานอูและผมต้องมายืนอยู่ตรงปากเหวของคำว่าคัดออกเป็นครั้งแรก ถึงไม่ใช่ครั้งแรกในชีวิตที่ถูกคัดออกอย่างสมัยประกวดรายการเคป๊อปสตาร์ แต่ครั้งนี้มันสำคัญกว่า ครอบครัวเล็กๆทั้งหกคนของผม ผ่านช่วงเวลาอันแสนลำบากมาด้วยกัน แม้ไม่ใช่รอบคัดออกจริงๆและผลสรุปตอนสุดท้ายผมรอดมาได้ แต่คนสำคัญที่สุดสำหรับผมถูกคัดออก ทำไม่ได้แม้กระทั่งยืนมองเขาในเมื่อน้ำตาของผมไหลไม่รู้ตัว ความอ่อนแอที่ถูกบังหน้าไว้ความมั่นใจเผยออกมาให้ทุกคนเห็นและผมเกลียดตัวเองตอนนั้นมาก....
"โอเค ผมรู้ว่าการซ้อมให้หนักขึ้นคงทำให้ผลที่ออกมาดีและผมพยายามสร้างความมั่นใจในตัวเองให้กลับมาอีกครั้ง แต่เวลานี้ ถ้าวิธีไหนทำให้มีความมั่นใจมากขึ้นผมก็จะทำ..." เราสองคนยืนนิ่งกันไปสักครู่
"นายเลยหยิบแหวนมาใส่เพื่อว่าอาจจะได้อยู่ด้วยกันหกคนเหมือนเดิมใช่ไหม?" พี่ยุนฮยองเข้าใจสิ่งที่ผมคิดเสมอ ผมพยักหน้า สองมือของพี่ยุนฮยองจับหน้าผมขึ้นมามองตัวเอง ส่งรอยยิ้มกว้าง
"พี่เองก็พยายามซ้อมให้หนักขึ้นเหมือนกัน ใช่ว่านายจะเสียความมั่นใจไปคนเดียวที่ไหน ตอนนายร้องไห้พี่ยังเดินไปปลอบนายไม่ได้เลย ในเมื่อพี่เองก็ร้องไห้หนักซะขนาดนั้น" นิ้วโป้งของพี่ยุนฮยองลูบเบาๆตรงแก้มผม
"แล้วนี่ดูแลตัวเองบ้างไหม? ใต้ตาก็คล้ำ แก้มตอบลงเยอะเลย กินข้าวตรงเวลาหรือเปล่า?" พี่ยุนฮยองหันหน้าผมซ้ายทีขวาที มองสำรวจไปทั่วตัวผม
"พี่เองก็เหมือนกัน ซ้อมซะดึกดื่นกว่าชาวบ้าน ตานี่คล้ำเชี่ยว ผอมลงอีกใช่ไหม?" นี่น่าจะเป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งอาทิตย์ที่เราสองคนมายืนมองหน้ากันแบบนี้ ด้วยว่าเราแสดงกันคนล่ะทีมเจอกันแต่ตอนซ้อมรวม ที่หอยิ่งไม่ต้องพูดถึงพี่ยุนฮยองชอบซ้อมคนเดียวต่อแล้วกลับคนสุดท้าย กลับมาผมก็หลับแล้ว และตอนผมออกไปซ้อมพี่เขาก็ยังหลับอยู่
"ปากนายแห้งมาก ก้มลงมา เดี๋ยวพี่ทาลิปให้" หยิบลิปมันกลิ่นเชอรี่ประจำตัว หมุนขึ้นเหลือแต่ซากลิปมันติดอยู่ตรงก้น พี่ยุนฮยองใช้นิ้วควักมันออกมาก่อนทาลงบนปากผม
"คนสุดท้ายที่ได้ใช้แท่งนี้ มีอีกสิบแท่งของฮันบินรออยู่ ป่ะ รีบกลับหอกันเถอะ" หัวเราะร่วนเมื่อนึกถึงลิปมันจากพี่ฮันบินก่อนทิ้งมันลงถังขยะ จูงมือผมเดินออกไปจากห้องน้ำไม่ลืมแวะไปปิดไฟห้องซ้อม เดินนำผมขึ้นบันไดหนีไฟ
"พี่ยุนฮยอง" ผมเรียกเขาจังหวะที่เขาอยู่สูงกว่าผมหนึ่งขั้นบันได ดึงมือของพี่เขาเบาๆ พี่ยุนฮยองหันมา ริมฝีปากของเราสัมผัสกันอยู่กันอย่างนี้สักครู่ก่อนพละออกจากกัน
"ผมแบ่งลิปให้ ข้างนอกหนาว กลัวพี่ปากแห้ง" ปากพูดไปและตานี่เสมองทางอื่นแล้ว
"อยากจูบพี่ก็บอกมาตรงๆก็ได้" ปากของพี่ยุนฮยองยิ้มกว้าง ประทับรอยจูบลงที่ปากของผมอีกรอบ ผมก้มหน้าก้มตาปล่อยให้พี่ยุนฮยองลากผมขึ้นบันไดต่อโดยไม่พูดอะไร เราทั้งคู่เดินออกจากประตูตึกซ้อม โชคดีดึกแล้วจึงไม่มีแฟนคลับรออยู่ อากาศเย็นจนตัวสั่น พี่ยุนฮยอกกระชับมือที่จับมือผมให้แน่ขึ้น
"พี่สัญญาว่าวันหลังจะกลับหอพร้อมนายบ้าง" พี่ยุนฮยองพูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย ขณะเดินจับมือกันกลับหอ
"มาสัญญาอะไรตอนนี้?" เลิกคิ้วด้วยความสงสัยหันไปมองคนข้างกายที่กำลังอมยิ้มอยู่
"สัญญาแล้วต้องทำให้เกิดขึ้นจริงๆไงล่ะ พี่เป็นคนรักษาสัญญานะ" รอยยิ้มกว้างถูกส่งให้เหมือนเดิม เหมือนทุกครั้ง รอยยิ้มที่ให้ผมรู้สึกสบายใจ
นั้นสิ งั้นผมลองขออะไรบ้างเผื่อมันจะเป็นจริงบ้าง
‘งั้นขอให้ได้เดินจับมือพี่ยุนฮยองกลับหออีกหลายๆครั้งเลยแล้วกัน’
จุดเด่นของกูจุนฮเวคงเป็นเรื่องความมั่นใจในตัวเอง บางครั้งเขาเองก็รู้สึกกังวลบ้าง แต่ยุนฮยองสามารถทำให้เขารู้ว่าสามารถผ่านมันไปได้ด้วยคำพูดและการกระทำ จริงๆแค่ยิ้มให้เขาก็รู้สึกมั่นใจขึ้นเยอะเลยล่ะ
*แถมนิสสนึง*
"จะว่าไปหลังวันแข่งครั้งสุดท้ายจะได้หยุดตั้งสองอาทิตย์น่ะ" พี่ยุนฮยองพูดขึ้นพลางเดินกันมาเกือบถึงหอพัก
"ผมจะนอนตีพุงอยู่บ้าน แล้วก็กินเยอะๆด้วย" ผมตอบพี่ยุนฮยองพลางนึกถึงของที่อยากกิน
"มานอนบ้านพี่สิ มีเนื้อให้กินฟรีด้วยนะ" หันมาทำตาวาวอย่างกับกำลังหลอกเด็ก
"ไว้คิดถึงพี่แล้วจะไป" ผมยกยิ้มขึ้น ตอบเขาอย่างเหนือกว่า
"รีบคิดถึงพี่แล้วกัน...
เพราะถ้าให้พี่คิดถึงเรา พี่คงไปรับนายหลังจากวันที่นายกลับบ้านแน่นอน"
พี่ยุนฮยองหัวเราะร่วนเมื่อผมรีบเดินนำเขาเข้าหอไปทั้งๆที่มือเรายังจับกันอยู่ มิวายล้อถึงใบหน้าแดงๆของผมด้วย
"พี่รักนายนะ จุนฮเว"
Talk: วูบสามมมม วีดวิ้ววววววว ไม่รู้จะเป็นวูบสุดท้ายหรือไม่ มิอาจจะสรรหาโมเม้นจาก Mix & Match ได้อีกแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ ไม่นึกว่าเรือลำนี้จแล่นมาไกลขนาดนี้ ฮ่าๆๆ ไว้เจอกันเรื่องหน้าค่า
#ฟิคต่อเรือ
Thanks For Sweet Lovely Theme : S H A L U N L A T H E M E
ความคิดเห็น