[Topp Dogg] Rabbit & Turtle [Seogoong & Xero]

ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องเล่าหนึ่งวันยุ่งๆของเต่า [1/3]

B E R L I N ❀

ติ๊ก...ต๊อก...ติ๊ก...ต๊อก...

 

 

 

 

กรี๊งงงงงงงงง

 

 

 

 

ขออีกห้านาทีนะ.....ห้านาที....

 

 

 

 

กรี๊งงงงงงงงง

 

 

 

 

ห้านาที....  

 

 

"ตื่นได้แล้วโว้ยยยยยย ปิดนาฬิกาบ้านั้นซะ รำคาญญญ" เสียงโวยวายผ่านลอดหูผมเข้ามา โดยที่ตาของผมไม่คิดจะลืมขึ้นและสติของผมไม่คิดว่าจะตื่นจนกระทั่ง.... 

"ก็บอกว่าตื่นไงงงง" อะไรบางอย่างนิ่มๆ แต่หนักอยู่ซึ่งผมก็รู้ล่ะว่าคืออะไรลอยลงมาตรงกลางท้องผม

 

 

จุก...  

 

 

"อ๊อก...ทำอะไรของนายซังวอน" ผมลืมตาขึ้นมามองซังวอนหรือกระต่ายสีขาวตัวขนาดประมาณสองกำปั้นบนอกผม เห็นอย่างนี้หนักใช่ย่อยนะ หนักแน่ล่ะ กับตอนเช้าเต็มท้อง...

 

 

 

 

"ปลุกเต่าขี้เซ้าไงล่ะ วันนี้วันสำคัญไม่ใช่หรอ?"

 

 

พอได้ยินคำว่าวันสำคัญ ตาของผมลืมขึ้นเต็มตื่น ผมรีบลุกขึ้นออกจากเตียง ไม่สนใจซังวอนบนอกผมที่กลิ้งไปกองอืดอยู่บนเตียง

 

 

"บอกกันก่อนจะลุกบ้างได้ไหมเนี่ย" ซังวอนลุกขึ้นมานั่งด้วยสองขา หูสีขาวกระดิ๊กดุกดิ๊กพร้อมด้วยคำบ่นยืดยาว  

ผมล้างหน้า เดินมาที่ตู้เสื้อผ้า แต่งตัวเหมือนกับทุกวันเสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยเสื้อกั๊กสีน้ำเงินและกางเกงขาสั้นสีเดียวกัน ผมผูกโบว์กระต่ายสีแดงและสวมเสื้อสูทสีดำเป็นอันเรียบร้อย   

ส่องกระจกดูหันซ้ายหันขวา เนียบ...เรียบร้อย....จัดผมสีขาวสุดกระเซิงหลังตื่นนอน ส่องกระจกอีกครั้ง...อืม...

ผมหล่อมาก บอกเลย... 

"หยุดคิดว่าหล่อมากได้แล้ว ไปได้แล้วเหอะ"  ผมยิ้มยิงฟันให้ซังวอนสมกับเป็นคนที่อยู่ด้วยกันนาน รู้ความคิดผมหมด 

"เดี๋ยวเตรียมของเสร็จแล้วจะมารับล่ะ" ผมบอกซังวอนก่อนเดินตรงไปยังประตูบ้าน หยิบของสำคัญบนโต๊ะข้างประตูขึ้นมา หมวกทรงสูงติดด้วยหูกระต่ายสีดำทั้งสองข้างสวมลงบนหัว ลืมสิ่งนี้ไม่ได้เลยนะ

 

 

"เห้ย เอานาฬิกาไปด้วย เรื่องเวลาก็สำคัญนะ" ซังวอนเหวี่ยงนาฬิกาพกมาทางผม ซึ่งด้วยแรงของกระต่ายตัวน้อยๆมันแทบจะไม่ได้ไปพ้นเตียงเลย

 

 

"โอเคๆ เดี๋ยวเจอกัน" ผมเดินมาหยิบนาฬิกาแล้วรีบออกไปจากบ้านไหนก็เช็กเวลาสักหน่อย ตอนนี้เป็นเวลาเก้านาฬิกา มีเวลาอีกสามชั่วโมงก่อนที่กระต่ายน้อยของผมจะตื่นขึ้น

 

 

บ้านของผมกับซังวอนอยู่สุดสวนซึ่งผมเป็นคนดูแลอยู่ ใช่ผมเป็นคนสวน คงแปลกใจว่าทำไมคนหล่อแบบผมเป็นคนสวน ผมเองคงบอกได้ว่ามันเป็นเรื่องของชะตา

ผมเดินผ่านสวนสวยซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายชนิดและสีสัน สวยงาม แน่ล่ะ ผมดูแลมันมากับมือ สายลมพัดต้นไม้และพุ่มไม้ส่ายไปมาราวกับเป็นเสียงทักทาย

 

 

"ขอโทษนะ วันนี้รีบเดี๋ยวค่อยคุยกัน" ผมบอกพวกต้นไม้และดอกไม้ก่อนรีบเดินไปด้านหลังบ้านของบ้านหลักซึ่งตรงกับห้องครัว

 

 

"ฮันโซลอ่าา  เสร็จหรือยังง"  ผมตะโกนเข้าไปในห้องครัว มองหาคน...ไม่สิ ต้องบอกว่าเป็นครึ่งคนครึ่งแมว ฮันโซลเป็นพ่อครัวประจำบ้านนี้ซึ่งตอนนี้กำลังก้มลงงุ้ดๆ อยู่หน้าเตาอบ และหางสีส้มข้างหลังส่ายไปมาอย่างอารมณ์ดี 

 

 

"เสียงดังจริงๆเลย" เสียงแหลมเล็กบ่นอุบอิบ หลังจากเงยหน้าขึ้นมาจากเตาอบ ถือถาดขนมเต็มไปด้วยแป้งมาการองสีน้ำตาลและสีชมพูเดินมาวางตรงเขียง สะบัดผมม้าสีน้ำตาลทอง จมูดฟุดฟิด หูสีส้มบนหัวกระดิ๊กไปมา ยิ้มชื่นชมผลงานตรงหน้า   "ฉันนี่มันอัฉริยะจริง ทำอะไรก็น่ากินไปหมด"
   

"น่ากินไม่ได้หมายความว่ากินได้ ที่นายทำกินได้ก็มีแค่มาการองกับช็อกโกแลตล่ะ อย่างอื่นหรอ เหอะ!" ผมยืนกอดอกผิงประตู ยักคิ้วตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัว รอยยิ้มยิงฟันเขี้ยวขู่จากฮันโซล
               

 

 

"เชอะ! ฉันเห็นแก่กระต่ายน้อยนะ วันนี้ฉันจะไม่บ่นนาย รอให้ขนมเย็นลงแปปนึง เดียวจัดการให้" ฮันโซลถอดถุงมือ เดินไปหยิบกล่องกระดาษตรงข้ามห้อง ระหว่างที่รอให้ฮันโซลจัดการทุกอย่างให้ ผมกำลังคิดสิ่งที่ต้องทำต่อไปเรื่อยๆ 

 

 

 

"อยากเจอกระต่ายน้อยด้วยจัง พามาที่นี่ไม่ได้หรอ.." ฮันโซลพูดขึ้นมาเสียงเบาขณะเตรียมบีบครีมลงบนแป้ง    

"หืม? นายก็บอกซังวอนให้พามาที่นี่สิ" ผมตอบกลับไป ยกยิ้มให้เพราะรู้คำตอบของฮันโซล 

"ให้ไปตีกับไอ้กระต่ายบ้านั้นไม่เอาด้วย ยังไม่ได้ชำระคดีแอบขโมยช็อกโกแลตฉันไปกินเลย"  ฮันโซลแลบลิ้น ยู่ปากอย่างไม่พอใจ บ่นอุบอิบไปเรื่อยขณะประกบมาการองอีกอันเข้ากับอีกฝั่งที่มีครีม   

 

 

ผมได้แต่ส่ายหน้าให้กับความสนิทแต่อริกันของสอง   เจอกันที่ไรมีแต่เถียงเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่พอไปสร้างปัญหาด้วยกันเวลาแก้ตัวล่ะเข้ากันดีจริง    

 

 

"อ่ะ เสร็จล่ะ   โชคดีล่ะทำให้กระต่ายน้อยมีความสุขมากๆนะ" ฮันโซลยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวสวย ส่งกล่องเต็มไปด้วยมาการองรสช็อคโกแลตและสตอเบอรี่ซึ่งกำลังส่งกลิ่นหอมหวานจนผมเองแทบอดใจไม่ไหว แต่ไม่ได้นะนี่สำหรับกระต่ายน้อย

 

 

"แน่นอน วันนี้เขาต้องมีความสุขที่สุด" ผมยิ้มกลับ โบกมือให้ฮันโซล เดินมาตรงบันไดหลักของบ้าน วางกล่องมาการองไว้ตรงหัวบันได เดียวมันจะเละไปซะก่อนเพราะผมมีของชิ้นใหญ่ที่ต้องเอาออกมา..  

ผมเดินพล่าวิ่งขึ้นไปบนชั้นสามของบ้านซึ่งตรงนั้นเป็นห้องเก็บของใหญ่ มองเข้าไปในห้องซึ่งเต็มไปด้วยของใช้และของสะสมแปลกๆของเจ้าของบ้าน ว่าแต่ของที่ผมจะใช้อยู่ไหนนะ    

 

 

"ยูนชอลอ่าาา อยู่ไหนน่ะ?" ผมตะโกนเรียกยูนชอล ยูนชอลเป็นพ่อบ้านของบ้านหลังนี้ วันก่อนผมได้มาวานขอให้รวมของที่ผมต้องการให้              

"เอาๆๆ ไปเอาของมาให้ พอไหมเนี่ย?" ยูนชอลโผล่ออกมาท้ำกลางของมากมาย หอบหมอนหลายรูปร่างเต็มอ้อมมือ เดินมาทางผมอย่างเชื่องช้า ก็นั้นล่ะ เพราะเขาเป็นผีดิบ... 

"อืมม เกินพอจนไม่รู้จะแบกยังไงเลยล่ะ" ผมเดินเข้าไปช่วยยูนชอลถือของเอามากองตรงหน้าห้อง

 

 

"ผ้าปูพื้น หมอนหลายสี ฟูก ของตกแต่ง    และก็ขนมปลอม! ครบ! แต่คงต้องขนหลายรอบเลย ถ้านายช่วยได้ก็ดี" ผมมองของทั้งหมดพลางคิ้วขมวด กว่าจะขนเสร็จต้องใช้เวลาแค่ไหนกัน
     

 

 

"ฉันคงช่วยส่งถึงประตูบ้านแค่นั้นล่ะ นายก็รู้นิว่าวันนี้ฉันออกไปไม่ได้" ยูนชอลยิ้มให้ผมอย่างเศร้าๆ ผมเองก็ได้แต่ยิ้มตอบ

"ฉันก็พูดไปงั้นล่ะ ขอบคุณสำหรับของนะ ฝากเอาตามลงไปด้วย" ผมเอาผ้าปูพื้นห่อหมอนเล็กใหญ่หลายใบหอบทั้งหมดด้วยแขนของผม เตรียมเดินลงบันได    

 

 

"ฝากเก็บรอยยิ้มของกระต่ายน้อยด้วยล่ะ" ยูนชอลเดินมาส่งผมที่บันได

 

 

"แน่นอน จะมองจนพอใจเลย ส่วนนายก็ไปแอบมองยิ้มแมวบ๊องในครัวไปก่อนแล้วกัน" ผมส่งยิ้มยิงฟันให้

 

 

"ขี้เกียจไปมีเรื่อง คราวที่แล้วครัวแทบแตก" ยูนชอลส่ายหัวแล้วบ่นกลับมา ทำให้ผมหลุดหัวเราะเบาๆ

 

 

"แต่ก็ชอบไปหาใช่ไหมล่ะ"   ยูนชอลไม่ตอบอะไร แต่ยิ้มกลับมาให้ เป็นยิ้มที่ผมกับเขารู้ความหมายในนั้น

 

 

ผมลายูนชอลหอบของวิ่งลงบันได ซึ่งปกติผมไม่สามารถวิ่งแบบนี้ได้ เพราะเจ้าของบ้านสุดโหดจะเปิดประตูห้องส่งสายตาอาฆาตลงมาห้องนอนจากชั้นบนสุดของบ้านพร้อมเวทมนตร์กระแทกก้นกับบันไดลงมาจนถึงขั้นสุดท้าย ผมเคยโดนไปครั้งนึงเจ็บก้นไปหลายวัน  แต่วันนี้เขาไม่ตื่นขึ้นมาอยู่แล้ว สบายไป~  

 

 

เจ้าของบ้านนี้คือพ่อมดเซฮยอกเป็นพ่อมดเวทดำ  พวกพ่อมดเวทดำจะมีวันนึงเป็นวันอับพลังคือวันจันทร์เพ็ญ วันนี้คือวันจันทร์เพ็ญทำให้เซฮยอกไม่ทำอะไรนอกจากนอนหลับอยู่ที่ห้อง ฮันโซลและยูนชอลเป็นบริวารของเซฮยอกทำให้รับผลของวันจันทร์เพ็ญด้วย ทำให้มีพลังไม่พอที่จะออกไปไหนนอกจากบริเวณในบ้าน  

 

 

ผมหอบของออกจากบ้านไปยังกลางสวนแกะผ้าปูพื้นกางลงบนพื้น เอาหมอนใบเล็กใหญ่วางไว้รอบๆ แล้ววิ่งกลับไปเอาของอย่างอื่นที่ยูนชอลเอามาวางไว้ให้ที่ประตู  ทั้งฟูกเล็กใหญ่ ของประดับน่ารักๆและขนมปลอม แอบอยากแกล้งกระต่ายน้อยเล็กน้อย อยากรู้ว่าจะโดนหลอกไหม

 

 

ตกแต่งโน่น ตกแต่งนี้หวังว่ากระต่ายน้อยจะชอบ จนลืมเวลา...

 

 

"กี่โมงแล้วเนี่ย?" ผมหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดู 

 

 

"เวรล่ะ...สิบเอ็ดโมงสี่สิบแล้วหรอ" ผมดูความเรียบร้อยของปาร์ตี้เล็กๆที่ผมจัดขึ้นแบบผ่านๆ ก่อนรีบวิ่งกลับไปที่บ้านเพื่อพาซังวอนมาทำหน้าที่สำคัญ                                                     

 

 

"ฮยอนโฮ...ฮยอนโฮ..."ซังวอนที่อยู่ในอ้อมอกผมเรียกผมขณะที่ผมรีบเดินไปยังอุโมงค์เชื่อมออกไปทางเข้าป่าใหญ่ทางด้านซ้ายของสวน 

 

 

"ว่า? ไม่เอาเรื่องไร้สาระนะ" ผมพูดอย่างรีบเร่ง

 

 

"กล่องเพลงอยู่ไหน?" คำถามที่ซังวอนถามขึ้นทำให้ผมหยุดนิ่ง...

 

 

 

 

 

ใช่...กล่องเพลงอยู่ไหน...

 

 

"ใต้เตียง ห้องของเซฮยอก ในสวน...." ซังวอนพูดทุกสถานที่เท่าที่คิดได้ ส่วนผมยืนนึกอยู่นานสองนาน

 

 

"ออ! อยู่ที่เวทีแล้วๆ เมื่อวันก่อนฉันเอาไปวางไว้แล้ว" ผมกับซังวอนถอนหายใจพร้อมกัน ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปในอุโมงค์สู่ป่าใหญ่

เพื่อเตรียมพบกับกระต่ายน้อย...

TBC

Talk: อาทิตย์นี้ลงได้สองตอนเลยค่ะ เพราะว่าเป็นตอนที่แต่งไว้อยู่แล้ว แหะๆ แต่จะพยายามลงให้ได้อาทิตย์ล่ะตอน คาดว่ารวมกันน่าจะไม่เกิน 20 ตอนนะคะ เยอะจัง OTL ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านกันนะคะ 

 #ฟิคกระต่ายกับเต่า