my. Hidden Room *S t o r a g e

ลำดับตอนที่ #205 : ลำดับตอนที่ 205

Event :: The Nostalgic Missing Mail

คนเขายิ่งกำลังเครียดๆอยู่บังอาจมาทำให้ตกใจซะได้เจ้าแมวบ้า!

แต่ในขณะที่กำลังจะระบายใส่เจ้าแมวตัวน้อยนั่นเอง

ทันใดนั้นสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นสิ่งๆหนึ่ง

สิ่งนั้นถูกปกคลุมด้วยฝุ่น เป็นคล้ายกล่องหรืออะไรสักอย่าง บางทีอาจจะเป็นหนังสือ...?

ด้วยความสงสัยจึงเข้าไปใกล้ๆกับสิ่งๆนั้น ปัดฝุ่นออกจนหมด

...และสิ่งที่ปรากฎให้เห็นแก่สายตาคือสิ่งที่ทำให้ต้องเบิกตากว้าง

มันคือ... [บันทึกของแอนนาเบล]

=========================================================

*Note จะแสดงเฉพาะเรื่องราวที่สำคัญเท่านั้น



วันที่ 12 เดือน 5 ปี R.E. ที่ 1276

ในที่สุดเจ้านายที่ข้ารับใช้มานานก็ได้ขึ้นเป็นกษัตริย์เสียที ช่างเป็นความปลื้มปิติที่เกินจะเอ่ย
พระองค์ได้มอบสมุดบันทึกเล่มนี้ให้กับข้า บอกให้ข้าเขียนเรื่องราวที่น่าประทับใจลงในนี้
ข้าเป็นพวกไม่ค่อยชอบเขียนอะไร แต่ถ้าพระองค์ต้องการ ข้าก็ไม่ปฏิเสธ
ข้าชื่อแอนนาเบล ฟรอน เลซาน
อัศวินมังกรแห่งดราโกเนีย

วันที่ 7 เดือน 1 ปี R.E. ที่ 1277

ข้าได้รับรายงานว่ามีฝูงมังกรหลุดจากป่าแบล็ค ฟลอร่า แล้วกำลังมุ่งหน้าเข้าสู่ตัวอาณาจักร
กษัตริย์ของข้าไม่รอช้า รีบสั่งให้ข้าและหน่วยรบของข้าเข้าจัดการโดยเร็ว
แต่เมื่อข้าไปถึงสภาพเมืองหน้าด่านกลับเละไม่เหลือชิ้นดี
ฝูงมังกรโหดร้ายและป่าเถื่อนเกินกว่าหน่วยรบเล็กๆของข้าจะรับไหว
จนในที่สุดข้าก็พลาดพลั้งทำดาบหลุดมือขณะเผชิญหน้ากับมังกรไฟสีดำทมิฬราวกับยักษ์แห่งรัตติกาล
ขณะที่ข้ากำลังเฝ้าคิดถึงแต่ความตายที่กำลังจะเข้ามาหาในอีกไม่กี่วินาทีนั้นเอง
ข้าก็ได้พบกับวิล...

วันที่ 10 เดือน 1 ปี R.E. ที่ 1277

เจ้าคนโง่ที่โดดเข้ามาฆ่าตัวตายโดยการเป็นโล่ระหว่างข้าและมังกรยังคงยิ้มแฉ่งอย่างน่ารังเกียจทั้งๆที่ยังนอนอยู่บนเตียงพยาบาล
ถึงแม้จะสู้กับมังกรด้วยเพลงดาบและเวทมนต์อันยอดเยี่ยมจนได้รับชัยชนะ แต่ก็โดนกรงเล็บของมังกรตวัดเข้าที่อกจนบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน
ลำบากข้าที่ต้องแบกเจ้าคนคนบ้านั่นกลับมาแถมต้องคอยมาพยาบาลให้
เจ้าคนน่ากระทืบแผลซ้ำนั่นชื่อ "วิล"
เป็นผู้ชายน่ารังเกียจที่มีรอยยิ้มน่ารังเกียจ...

วันที่ 21 เดือน 2 ปี R.E. ที่ 1277

แผลของวิลหายจนเกือบเป็นปกติ แต่เจ้าผู้ชายจอมทะเล้นนั่นก็ยังคงอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของข้า ทั้งยังทำตัวตามสบายเหมือนอยู่บ้านตัวเอง
ข้ารู้สึกหงุดหงิดมาก จึงไม่แปลกเลยที่ข้าจะหาเรื่องทะเลาะกับวิลได้ทุกวี่ทุกวัน
แต่เหตุใดยามที่ข้าเห็นรอยยิ้มที่น่ารังเกียจ และดวงตาสีเขียวมรกตคู่สวยนั่น ข้าถึงได้รู้สึกหัวใจเต้นแรงขนาดนี้กันนะ?

วันที่ 28 เดือน 7 ปี R.E. ที่ 1277

วิลบอกกับข้าว่าเขาจะกลับไปที่เมืองบ้านเกิดสักระยะ
ตอนที่ไปส่งขึ้นรถม้า ข้ารู้สึกเศร้าหมองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

วันที่ 11 เดือน 3 ปี R.E. ที่ 1278

ข้าไม่อยากจะยอมรับตัวเองเลยจริงๆว่าข้าชอบรอยยิ้มของวิลมากขนาดไหน
การเป็นนักรบมังกรทำให้ข้าต้องอยู่ในระเบียบตลอดเวลา แต่พอเห็นรอยยิ้มที่ข้าเคยบอกว่าน่ารังเกียจนั้นข้ากลับรู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด

วันที่ 8 เดือน 10 ปี R.E. ที่ 1278

นี่คือความรู้สึกรักเช่นนั้นหรือ?
มันอาจเป็นเพียงความรู้สึกผูกพันธ์อันเกิดมาจากความใกล้ชิดเพราะวิลเองก็มาหาข้าบ่อยๆ
ข้าเพียงแค่รู้สึกอบอุ่นที่ได้มองใบหน้าและรอยยิ้มของวิล
ข้าเพียงรู้สึกมีความสุขเกินจะเอ่ยยามที่ได้อยู่เคียงข้างวิล
นี่อาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าความรักอย่างที่หลายๆคนเคยบอกข้าไว้ก็เป็นได้

วันที่ 25 เดือน 12 ปี R.E. ที่ 1278

ขณะที่กำลังเดินเล่นอยู่ริมแม่น้ำเซนทราเนีย วิลก็ได้บอกรักข้า
ข้ารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ความรู้สึกมีความสุขและความยินดีเพิ่มพูนอยู่ในอกของข้าจนแทบระเบิด
วิลสัญญากับข้าว่าไม่ว่าเมื่อไหร่เขาจะกลับมาหาข้า และจะแต่งงานก็ข้า ต่อให้อะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
ข้าคิดเพียงว่า ถ่้านี่เป็นความฝัน ขอให้ข้าไม่มีวันตืนอีกเลยตลอดกาล

วันที่ 12 เดือน 6 ปี R.E. ที่ 1279

วิลหายตัวไป
แม้ว่าข้าจะออกตามหาจนแทบพลิกอาณาจักรข้าก็ไม่อาจเจอแม้แต่เงา
เขาหายไปไหน แล้วหายไปทำไม
ตัวข้าคิดแต่เพียงคำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบนี้เพียงลำพัง

วันที่ XX เดือน XX ปี R.E. ที่ 1282

ข้าไม่รู้ว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่หรือเดือนอะไร
ชีวิตที่ขาดวิลทำให้หัวใจข้าราวกับแหลกสลาย ความเศร้าหมองส่งผลให้ข้าทำผิดพลาดในงานซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ข้าไม่อาจเป็นอัศวินมังกรผู้แข็งแกร่งได้อีกต่อไป
กาลเวลาไม่อาจเยียวยาหัวใจอันเจ็บปวดนี้ได้เลย

วันที่ XX เดือน XX ปี R.E. ที่ 1283

กลุ่มคนแต่งตัวแปลกประหลาดได้เชิญชวนข้าให้ไปขโมยของสิ่งหนึ่งที่ถูกเก็บรักษาไว้ในดินแดนคู่สงครามของอาณาจักรข้า
ผู้ที่เป็นหัวหน้าบอกกับข้าว่า ของสิ่งนั้นจะทำให้คำปรารถนาทุกอย่างเป็นจริง
หวนคืนกลับมาได้แม้แต่ผู้ที่ตายไปแล้ว
ข้าในเวลานี้เชื่อคำพูดนั้นอย่างสุดหัวใจ
ข้ากอบกุมความหวังอันน้อยนิดนั้นไว้ แล้วร่วมกลุ่มกับพวกเขา

วันที่ XX เดือน XX ปี R.E. ที่ 1285

พวกข้าสามารถขโมยของสิ่งนั้นได้เป็นสำเร็จ
เท่านี้...ข้าก็สามารถเจอวิลได้อีกครั้งแล้ว

วันที่ XX เดือน XX ปี R.E. ที่ 1297

แค่คำขอโทษไม่อาจลบเลือนบาปที่ข้าก่อไว้ให้หายไป
ต่อให้ข้าใช้ชีวิตของข้าเข้าแลกก็ไม่อาจเพียงพอ
ข้าได้ทำให้ผู้คนมากมายต้องล้มตาย ต้องทำให้ผู้บริสุทธิ์มากมายต้องเจ็บปวดเพียงเพราะความโง่เขลาและเอาแต่ใจของข้า
สิ่งที่ข้าขโมยมาคือ "คริสตัลคลาวเดีย"
มันไม่ได้ทำให้ข้าได้พบกับวิล มันมอบแต่เพียงเสียงกรีดร้องและภาพฝันร้ายให้กับข้ามาตลอดจนเกือบยี่สิบปี
ในที่สุดข้าก็ตระหนักได้สักทีว่าวิลไม่อาจกลับมาหาข้าได้อีกตลอดกาล

วันที่ XX เดือน XX ปี R.E. ที่ XXXX

ข้าตัดสินใจเขียนบันทึกนี้เป็นครั้งสุดท้าย
ข้าจะนำบันทึกนี้ไปทิ้งไว้ ณ ดินแดนแห่งสายหมอก ที่ที่ซึ่งจะกักเก็บความทรงจำทั้งหมดทั้งมวลของข้าไว้ชั่วนิจนิรันดร์
การถูกรักและการถูกหักหลังซ้ำๆทำให้ข้าไม่อาจเข้มแข็งพอที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
แต่ทว่าส่วนลึกๆในใจของข้ากลับยังหวังให้เจ้ากลับมาหาข้าแม้เพียงสักครั้ง
ข้ายังจำคำมั่นสัญญาของเราได้อยู่ แม้ว่ากาลเวลาจะผ่านไปสักเท่าใดก็ตาม
ข้าจะยังรอเจ้า รออยู่ที่นี่ตลอดไป

รัก แอนนาเบล ฟรอน เลซาน

=========================================================

ช่างเป็นความรักที่อันตรายเสียจริง...

สงครามที่เกิดขึ้นเมื่อหลายร้อยปีก่อนเกิดขึ้นเพราะเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ??

แต่ถึงจะรู้ว่าแอนนาเบลคือใคร แต่ก็ไม่ทราบถึงตัวตนที่แท้จริงของ วิลหรือW.G. อยู่ดี สงสัยต้องไปถามผู้เชี่ยวชาญอีกคนหนึ่งแล้วล่ะ

ไปปราสาทไอซ์มาเกีย
 

cinna mon