my. Hidden Room *S t o r a g e

ลำดับตอนที่ #198 : Hunter X Hunter

ศาลเจ้าคิทซึเนะบิ



ศาลเจ้าที่ตั้งอยู่บนเนินเขา

ทางเข้าดูไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่ ทว่าเสียงกระพรวนและกลิ่นอันเจือจางของดอกสึบากิ(คาร์เมเลีย)

กลับดึงดูดผู้คนให้เข้าไปไกล้

และก่อนที่จะได้ทันได้รู้สึกตัว ขาทั้งสองข้างก็ก้าวไปตามแรงดึงดูดนั้นเสียแล้ว



หลังจากผ่านซุ้มโทริอิสีแดงชาดมามากมาย ภาพที่ปรากฎให้เห็นก็คือทางเดินเข้าสู่ตัวศาลเจ้า

ทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยกระดาษอธิษฐานมากมาย

แต่ทว่ากลับไม่มีผู้คนอยู่เลย....?

เมื่อเดินมาตามทางเดินแล้วก็ได้พบกับตัวศาลเจ้า

อากาศเย็นๆและเสียงกระพรวนดังกรุ๊งกริ๊งทำให้รู้สึกดี

' ทำไมสถานที่ดีๆแบบนี้ถึงไม่มีคนมาเลยนะ....? '

คิดแบบนั้นก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในตัวศาลเจ้า

ด้านในศาลเจ้าดูโอ่โถงและอบอุ่น

เพราะว่าสงบเงียบจึงทำให้อดใจที่จะอธิษฐานขอพรจากเทพเจ้าไม่ได้

ตัดสินใจได้ดังนั้นจึงพนมมือขึ้น แต่ก่อนที่จะได้กล่าวอะไรกลับมีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน

"แหมๆตายจริง ไม่ได้เห็นมนุษย์เข้ามาที่นี่มานานเท่าใดแล้วนะ"

เสียงใสๆของหญิงสาวดังขึ้นที่ด้านหลัง

"ไม่สิ ถึงจะมีมนุษย์เข้ามา แต่ก็ไม่เคยเห็นมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่เลยต่างหากล่ะ"

"เอ๋??"

เมื่อหันหลังกลับไปดูก็พบกับเด็กสาวหน้าตาสะสวยส่งยิ้มมาให้

เด็กสาวมีหูและหางจิ้งจอกประดับไว้ต่างจากมนุษย์ทั่วไป หรือจะเป็นชนเผ่าเมย์เมย์?

แต่บรรยากาศรอบตัวของเธอนั้นกลับดูกดดันและน่าเกรงขามอย่างน่าประหลาด

ถ้าจะให้พูด ก็คงคลับคล้ายคลับคลาว่ากำลังยืนอยู่หน้าเทพเจ้ากระมัง?

"นี่ ทำไมเจ้าไม่ลองไปชมสวนดอกไม้ที่ด้านหลังศาลเจ้าดูล่ะ ข้าดูแลพวกมันอย่างดีเลยนะ"

เด็กสาวคนนั้นเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเช่นเคย

"เอ๋ อะ...อืม..."

ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เพราะไหนๆก็มาแล้วจึงอยากจะเที่ยวชมอีกสักหน่อย

คิดได้ดังนั้นจึงผงกหัวให้เด็กสาวเล็กน้อย แล้วจึงถอนตัวออกมาด้านนอก

ทางไปสวนด้านหลังจะต้องลงเนินไปอีกหน่อย

ถึงจะเป็นทางแคบๆแต่ก็ไม่รู้สึกอึดอัด

หลังจากเดินตามทางมาได้พักหนึ่ง ในที่สุดก็ถึงสวนดอกไม้จนได้

สวนดอกไม้สวยสดงดงามเหมือนฝันดั่งที่เด็กสาวบอกไม่ผิดเพี้ยน

กลิ่นหอมของดอกไม้นานาชนิดและไอเย็นจากบ่อน้ำทำให้รู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก

เมื่อสูดเอาอากาศบริสุทธิ์มาได้เต็มปอดก็ถึงเวลาต้องกลับเสียที แต่ทันใดนั้น...

แกรบ...

ความรู้สึกที่เหมือนเหยียบถูกอะไรสักอย่างทำให้ต้องก้มลงไปดู

ดอกไม้สีแดงสดร่วงหล่นอยู่แนบพื้น ความงดงามของมันทำให้ยากที่จะละสายตาออกไปได้

ดอกสึบากิ?

แต่ว่า... จากไหนกัน...?

เมื่อมองไปรอบๆก็พบดอกสึบากิร่วงหล่นเป็นทางยาว

ด้วยความสงสัยใคร่รู้จึงได้เดินตามเส้นทางของดอกสึบากิสีแดงสดนั้นไป



ดอกที่ร่วงหล่นมากมายเพิ่มจำนวนมากขึ้นจนน่าขนลุก

พลันความรู้สึกเย็นสบายที่ได้จากสวนดอกไม้ กลับแปรเปลี่ยนเป็นความหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ

"กริ๊ง~"

เสียงกระพรวนที่ดังขึ้นเหนือศีรษะทำให้ได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง

แต่ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นไปตามเสียงกระพรวนกลับเจอสิ่งที่ทำให้ต้องเบิกตากว้าง

ต้นสึบากิสองต้นตั้งตระหง่านเด่นอยู่ท่ามกลองดงของดอกฮิกันบานะ

เจ้าดอกสีแดงที่เคยคิดว่างดงาม ตอนนี้กลับดูน่าหวาดกลัว มันช่างราวกับดวงตาของอสูรที่พร้อมจะกัดกินดวงวิญญาณของเหยื่อให้หมดสิ้นลงไป

ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกเหมือนกับอากาศที่ใช้หายใจได้ถูกช่วงชิงออกไป

ถึงจะพยายามสูดอากาศเข้าไปเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล ลำคอเริ่มแห้งผาก ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้าง

ไม่นานนักขาทั้งสองข้างก็อ่อนแรงเกินกว่าจะรับน้ำหนักตัวเองไหว ร่างทั้งร่างค่อยๆทรุดไปกองกับพื้น

แต่ในขณะที่สมองกำลังจะตระหนักได้ว่ากำลังจะเข้าสู่ความตายอยู่นั้น...

ร่างของคนๆหนึ่งก็ปรากฎออกมาให้เห็นแก่สายตา

พร้อมๆกับความรู้สึกทรมานทั้งหมดที่ค่อยๆจางหายไป

"ยังไม่ถึงเวลาของเจ้า เจ้าจงกลับไปยังที่ๆเจ้าอยูเถิด"

ร่างนั้นเอ่ยออกมาเบาๆ แต่ก่อนที่จะได้พูดคำขอบคุณใดๆตอบกลับไป อยู่ๆก็รู้สึกว่าโลกทั้งใบหมุนควงอย่างรวดเร็ว

พร้อมๆกับสติที่ค่อยๆดับลงไปเช่นกัน....


...............................................................................


................................................


....................


........


...

.



"อะ...ที่นี่มัน...?"

เมื่อได้สติกลับมาก็รู้สึกปวดหัวแปลบ... หลังจากความเจ็บปวดบรรเทาลงก็มองไปรอบๆ

ภาพที่ปรากฎแก่สายตาคือภาพของสถานที่อันคุ้นเคย

"ย่านการค้าหลักนี่นา??"


.......................................................................................................................


ศาลเจ้าลึกลับที่เต็มไปด้วยซุ้มประตูโทริอินับร้อย

และดอกสีแดงของสึบากิที่เบ่งบานซุกซ่อนอยู่ในศาลเจ้านั้น

กลิ่นหอมที่ตลบอบอวนอยู่ชั่วทุกข้ามคืน

นั่นน่ะ...คือความจริงหรือความฝันกัน...?

.......................................................................................................................

cinna mon