Fic วงออกัส-รักแห่งสยาม ( YAOI )

ลำดับตอนที่ #3 : Thx 3

เมื่อกลับถึงห้อง …...  พิชล้มตัวลงนอนทันทีที่เห็นเตียงของตัวเอง  พิชรู้สึกสับสนในหัวใจของตัวเอง  พิชไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไง  เรื่องเกิดขึ้นค่อนข้างกระทันหันเกิน 

 
“นายน์ ....... โอ้”   พิชพึมพำเบาๆถึงสองชื่อนี้

 
“โอ้ยยยยย ปวดหัวโว้ย  ไม่คิดแม่งละ”  พิชรู้สึกโมโหตัวเองที่ให้คำตอบตัวเองไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

 

~ ~ ~ ~ เสียงข้อความเข้า ~ ~ ~ ~

 

พิชหยิบมือถือขึ้นมาดู  ก็แปลกใจมีทั้งข้อความเข้าพร้อมกัน 3 ข้อความ

 
ข้อมความแรก

 
-         คิดถึงจัง ทำไรอยู่ครับ  ........  นายน์


ข้อความที่สอง

 
-         ขอบคุณพิชครับที่ยอมรับ  รักเสมอ.....โอ้

 
ข้อความที่สาม

 
-         พรุ่งนี้มีนัดประชุม  มาด้วย  ..... พี่มะเดียว

 

“เฮ้อ.......” หลังอ่านข้อความจบพิชได้แต่ถอนหายใจ

 

*
*
*
*
*

 

สภาพสมองของเช้าวันใหม่พิชบอกตัวเองได้คำเดียวว่าโคตรเบลอ  เฮ้อ...วันนี้ขออย่าให้ประชุมอะไรที่มันหนักสมองเลยนะ  สมองของพิชตอนนี้เบลอกับเรื่องที่เกิดขึ้น  แต่พิชก็พยายามที่จะไม่คิดไรมาก  คิดไปก็ปวดหัว   เฮ้อ.....อาบน้ำดีกว่า 

 
“เราจะไปทำงานกันที่พัทยา”  สิ้นเสียงพี่มะเดี่ยวทุกคนในวงก็ร้องเฮทันทีเพราะถือว่าเป็นการได้ไปเที่ยวพักผ่อนด้วย

 
“ไปกันหมดทั้งวงเลยป่ะพี่มะเดียว”  นนท์หันไปถามพี่มะเดี่ยว

 
“ใช่ไปทั้งวงเพราะพี่ดูคิวแล้วทุกคนว่างกันหมดพอดี”  พี่มะเดี่ยวหยิบกระดาษตารางคิวงานของเด็กๆในวงมาดูอีกทีเพื่อความแน่ใจ

 
“เออ งานนี้โอ้จะไปด้วยนะ เป็นแขกรับเชิญพิเศษนะ  พอดีเจ้าของงานเขาขอมา”  สิ้นเสียงพี่ม่ะเดี่ยวพิชซึ่งนั่งฟังอยู่ก็อึ่งไปช่วงขณะ

 
“โอ้ไปด้วยหรอเนี่ย”  พิชพึมพำเบาๆกับตัวเอง 

 
“อะไรนะไอ้พิช เมื่อกี้ว่าไงนะ”  นนท์ที่นั่งอยู่ข้างๆหันมาถามเพราะได้ยินไม่ชัด

 
“ไม่มีไรหรอก  พอดีกำลังคิดไรเพลินนะ  ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ  มีไรฟังไว้แล้วบอกด้วยนะ”  พิชรีบลุกไปเข้าห้องน้ำเพราะขี้เกียจตอบคำถามไอ้นนท์ และเป็นเผอิญที่มือถือของพิชลื่นหลุดจากกางเกงพอดีโดยที่พิชไม่รู้ตัว......

 

นนท์ซึ่งก็มองไอ้พิชแบบงง ( สงสัยท่าทางมันจะบ้า )  นนท์หันไปเห็นมือถือของพิชพอดี  ตอนแรกก็กะว่าจะเรียกแต่ไอ้เจ้าตัวแต่มันเสือกรีบเดินไปไหนไม่รู้เลยเรียกไม่ทัน  เฮ้อ...ชั่งมัน  นนท์หยิบโทรศัพท์เอามากดเล่นฆ่าเวลา  นนท์กดเข้าไปที่เมนูข้อความถาดเข้า  นนท์เห็นชื่อคนที่ส่งเข้ามาก็แปลกเลยเปิดดู 

 
“หึหึ  ยังงี้นี้เองเสน่ห์แรงจิงๆโว้ย”  นนท์ยิ้มแบบเจ้าเลห์  ถ้าใครมาเห็นก็คงเสียวสันหลังไม่น้อย

 

*
*
*
*
*

 

เช้าวันเดินทางไปทะเลทุกคนดูเร่งรีบ  พิชซึ่งมาถึงได้ซักพักก็งงว่าจะรีบกันทำไม  เฮ้อ....  ไอ้ที่รีบๆกันเนี่ยมันก็ดีหรอกนะ  แต่ตารางงานวันเริ่มกันวันมะรืนไม่ใช่หรออีกอย่างนี้เราก็ไปตั้ง 3 วันมีเวลาพักผ่อน 2 วันทำงาน 1 วันเอง แล้วจะรีบเหมือนงานมันจะเริ่มเย็นนี้ทำไม  แล้วพอรีบกันทุกคนก็ดูอารมณ์เสียกันไปหมด 

 
“พิช  มาเช้าว่ะ”  นนท์เดินเข้ามาทักทายเมื่อเห็นว่ามีคนมาเช้าพอๆกับตัวเอง

 
“เช้าหรอว่ะ”  พิชยกมือดูนาฬิกาตัวเองที่บอกเวลาว่า 9 โมงเช้าแล้ว


“ฮ่าๆ นั้นดิ  มึงนี้ดูซีเรียสๆนะ เป็นไรเปล่าว่ะ”   นนท์แกล้งถามทั้งทีก็รู้เรื่องอยู่แล้วว่าเกิดไรขึ้น

 
“มีเรื่องนิดหน่อยว่ะ”  พิชไม่อยากพูดไรมากเขาขี้เกียจอธิบาย  ไม่ใช่ว่านนท์จะปรึกษาไม่ได้แต่เขาไม่อยากพูดเรื่องนี้เท่านั้นเอง  เขาอยากจะไปเที่ยวให้สบายๆดีกว่ามานั่งปวดหัวกับอาการคิดไม่ตก

 
“เออ  กูเข้าใจ”  พิชหันมามองหน้านนท์เพราะตกใจเล็กน้อย

 
“เข้าใจว่าไรของมึง”  พิชถามเพื่อความแน่ใจ  หรือว่านนท์จะรู้เรื่องแล้ว

 
“ไม่มีไร  กูก็พูดไปเรื่อยๆแหละมึง”  นนท์แกล้งหัวเราะเพื่อให้ดูขำมากกว่า  พิชก็หัวเราะตามนนท์ไปด้วย

 
( ถ้าบอกว่ารู้ก็ไม่สนุกกันพอดีนะสิ ) นนท์คิดในใจอย่างสนุกสนาน

 

*
*
*
*
*



การเดินก็ค่อยข้างราบรื่นถ้าไม่ใช่เพราะสมาชิคกว่าจะมากันครบ การเดินทางคงจะสนุกมากกว่านี้ 

( คนมาช้าสุด คือ อ๋อง )  ถ้าไม่มีเสียงบ่นของพี่มะเดี่ยวว่าเราออกกันสาย 

 
“ดูนะได้ฟังแกบ่นถึงเช้า”  นายน์หันมาพูดกระซิบที่หูพิช  โดยมีสายตาของโอ้มองแบบเคืองๆมาทางคนทั้งสอง 

 
“โอ้เป็นไรว่ะ”  นนท์หันไปถามโอ้ที่นั่งข้างๆ ความจริงนนท์ถามไปงั้นแหละเพราะตัวก็สังเกตการณ์ดูอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว  เรื่องสนุกๆแบบนี้พลาดได้ไง

 
“เปล่าไม่ได้เป็นไร”  โอ้หันออกไปมองนอกหน้าต่างแทน

 
นนท์หัวเราะเบาๆชอบใจในท่าทีของแต่ละคน  จะว่าไปการไปเที่ยวครั้งนี้สนุกกว่าที่คิดไว้แล้วสิ

 

*
*
*
*
*

 

พื้นน้ำสีฟ้าครามที่มองเห็นไม่สิ้นสุดที่อยู่เบื้องหน้า  ทำให้พิชรู้ว่าใกล้ถึงจุดหมายแล้ว  พิชรู้สึกว่าวันนี้ไอ้นนท์ทำตัวแปลกๆตลอดเวลา  ไม่รู้สิมันก็ทำตัวปกตินะแต่ในความรู้สึกของเขามันไม่ปกตินิ  หรือว่าเราจะไม่ปกติ -*- งงเอง  เลิกคิดดีกว่า   พัทยาในวันนี้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไรอาจเป็นเพราะมันเป็นวันธรรมดาด้วยละ ( เรามาวันพุธ ) เลยไม่ค่อยมีใครมาเที่ยวเท่าไร  เฮ้อ.....ดีจังรู้สึกเหมือนกับว่าได้พักผ่อนจริงๆสักที ( รู้สึกว่าช่วงนี้ถอนหายใจบ่อย )

 


*
*
*
*
*

 

รถวิ่งขับเลี้ยวเข้าโรงแรมที่เป็นที่หมาย  โรงแรมสวยใช้ได้น่าจะประมาณสี่ดาว  ใช้เวลาเดินไปทะเลประมาณ  1-2 นาทีก็ถึง  ตอนกลางคืนน่าออกมาเดินเล่นชายหาด  พิชมองไปรอบๆโรงแรมซึ่งคนไม่ค่อยพลุ่กพล่านเท่าไร  สัมภาระถูกยกลงมาจากรถเพื่อเตรียมตัวเข้าห้องพัก

 
“นอนห้องละสองคน  พวกเราได้ห้องชั้น 8 หมดทุกคน”  พี่มะเดี่ยวชี้แจ้ง

 
“งั้นผมนอนกับพิชละกันครับ”  นนท์พูดขึ้นหันไปมองหน้าพิชว่าโอเคไหม


“อืมแล้วแต่”  นนท์ไม่รอช้ารับกุญแจเดินนำไป  พิชก็ไม่ได้ว่าอะไรถือกระเป๋าเดินตามไป  มีแค่บุคคล 2 คนที่เอ๋อไปชั่วครู่เพราะตั้งตัวไม่ทัน

 

( นนท์มึงนะมึง )  นายน์คิดเคืองๆในใจ


( โธ่เว้ย เซง )  โอ้บ่นในใจ

 

“เอาแกสองคนนอนด้วยกันละกัน เหลือห้องเดียวละ”  พี่มะเดี่ยวยื่นกุญแจมาให้โอ้

 
“อะไรนะ”  โอ้งงหันไปมองรอบที่ตอนนี้ไม่เหลือใครแล้วเพราะแต่ละคนก็มีคู่นอนหมดแล้วเหลือแต่เพียงโอกับนายน์เท่านั้นที่ยืนเอ๋ออยู่กันสองคน

 
“อ่ะรับไว้  กุญแจ”  โอ้จำใจรับกุญแจไว้

 
“เฮ้อ.....ให้มันได้ยังงี้ดิ”  โอ้บ่นเบาๆกับตัวเอง แล้วเดินนำขึ้นห้องไป  โดยมีนายน์ที่บ่นไม่แพ้กันเดินตามหลัง

 

*
*
*
*
*

 

หลังจากที่พิชเข้าห้องและจัดของบางอย่างให้เข้าที่บางแล้ว  จึงหันไปถามนนท์เพราะสงสัยมานาน


“วันนี้เป็นไรวะ  เห็นอารมณ์ดีแปลกๆ”  พิชเห็นนนท์หยิบตั้งแต่หยิบกุญแจแล้ว  ยิ่งในรถยิ่งยิ้มไม่หุบเลยเป็นไรของมันว่ะ

 
“เจอเรื่องสนุกๆอ่ะดิ”  นนท์หันมายิ้มและเดินไปเปิดทีวี

 
“เรื่องสนุก   อะไรว่ะที่ว่าสนุกอ่ะ”  พิชชักเริ่มสงสัยแล้วสิ

 
“จะให้พูดดีหรอ”  นนท์หันมาทำหน้าเจ้าเล่ห์ให้

 
“เออ บอกมาดิ”  พิชชักเริ่มโมโหกับท่าทางกวนตีนของอีกฝ่ายละ

 
“เรื่องมึง กับไอ้โอ้และไอ้นายน์ไง  มึงเก็ทยัง”  นนท์ทำเป็นไม่สนใจในท่าทีอึ้งของอีกฝ่ายที่พอได้ยิน   


“มึง..... มึงรู้ด้วยหรอว่ะ”  นนท์ไม่ตอบแต่พนักหน้าแทน


“รู้ได้ไงว่ะ”  พิชยังคงถามต่อ

 
“ในมือถือมึง”  นนท์ล้มตัวลงนอนทำสีหน้าไม่รู้ร้อนกับอีกฝ่ายที่พอได้ยินก็ทำหน้าอยากจะฆ่าคนทันที

 
“มึงแอบดูมือถือกูหรอ”  พิชอึ้งที่นนท์กล้าแอบดูมือถือเขา

 
“กูไม่ได้เจตนาจะแอบดูไอ้ห่า  ตอนประชุมเรื่องที่จะมาทะเล  มือถือมึงหล่นตอนมึงจะไปห้องน้ำ กูก็หยิบเก็บไว้เลยเปิดเล่นตามปกติแล้วก็เลยเจอข้อความ”  นนท์ชี้แจงเพราะเขาก็ไม่ได้มีเจตนาที่จะแอบดูอยู่แล้วแค่บังเอิญเห็นเอง

 
พิชซึ่งกำลังคิดไตร่ตรองในคำพูดของอีกฝ่ายก็พอรู้ได้ว่านนท์ไม่ได้มีเจตนาที่จะดู  เพราะเขาก็คบกับมันมานานพอสมควรก็พอจะรู้ว่ามันไม่ได้มีนิสัยสอดรู้ 

 
“เฮ้อ.....เออกูขอโทษ”  พิชก็คิดว่าดีเหมือนกันที่นนท์รู้เองเขาได้ไม่ต้องอธิบายไรมาก

 
“อีกอย่าง”  พิชหันมามองหน้านนท์ที่กำลังจะพูดต่อ

 
“ไอ้นายน์มันมาบอกกับกูเองด้วยละ”  พิชรู้สึกอึ้งเล็กน้อยที่นายน์กล้าบอกคนอื่น

 
“บอกว่า”  พิชหันไปมองหน้านนท์เพื่อเอาคำตอบ

 
“มันบอกว่ามันชอบมึง”  นนท์พูดหน้าตาย  แต่คนฟังกับอึ้งไปชั่วขณะ

 
“เป็นห่าไรอึ้งแดกเลยหรอ”  นนท์หันไปแซวพิชที่หน้าอึ้ง

 
“เฮ้อ.....กูเครียดนะมึง”  พิชพูดจากใจเพราะตอนนี้เขาก็เครียดจริงๆยิ่งได้ฟังที่นนท์บอกยิ่งเครียด

 
“แล้วตกลงมึงชอบใคร”  นนท์หันมาถามด้วยสีหน้าจริงใจ

 

พิชเงียบเพราะเขาเองก็ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกันว่าเขาชอบใคร  กับนายน์เขาก็รู้สึกดีอบอุ่นเวลาได้อยู่กใล้ๆ  กับโอ้เขาก็รู้สึกหวั่นไหวแม้โอ้จะทำผิดเขาก็มักใจอ่อนได้เสมอเวลาโอ้มาขอโทษ 

 
“กูขอตอบจิงๆนะนนท์  กูไม่รู้ว่ะ”  นนท์ได้ฟังก็เฉยๆเหมือนเขาคาดการณ์ไว้แล้วว่าพิชต้องตอบแบบนี้

 
“ถ้าชอบกูก็ไม่ต้องลำบากใจหรอก  กูรับได้”  นนท์แกล้งแซวให้พิชสบายใจ

 
“เหอๆ  กูตลกตายห่าละมึง”  พิชรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยที่นนท์ไม่ได้ต่อว่าเขาที่ยังตัดสินใจไม่ได้

 
“มึงจะเครียดทำไมวะ  กูว่าเอาเรื่องนี้มาทำอะไรสนุกๆดีกว่า”  นนท์กลับมายิ้มเจ้าเลห์อีกครั้ง

 
“เรื่องที่มึงบอกว่าสนุกๆอะไรละ”  พิชทำหน้าสงสัยอีกครั้ง  ไอ้นี้ยิ่งนับวันมันยิ่งเจ้าเลห์มากขึ้น

 
“มึงจะร่วมมือกับกูเปล่าละ”  นนท์หันทางพิชซึ่งทำหน้าสงสัย

 
“ร่วมมือไรละ”  พิชยังไม่อยากตอบรับ  เพราะไม่รู้ว่าไอ้นี้จะเล่นอะไรพิเรนหรือเปล่า

 
“มึงไม่ต้องทำไรมากแค่ทำตัวตามปกติก็พอ เดี๋ยวกูจัดการเอง  โอเคป่ะ” 

 
“ไหนบอกกูมาดิจะทำไง”  นนท์กวักมือเรียกพิชให้มาใกล้เพราะไม่อยากพูดดังมาก  กลัวคนมาได้ยินเดี๋ยวแผนจะเสีย

 

หลังจากพิชฟังแผนของไอ้นนท์จบ พิชเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดที่ร่วมมือกับมันเนี่ย  เฮ้อ.........