Fic วงออกัส-รักแห่งสยาม ( YAOI )

ลำดับตอนที่ #2 : Thx 2

~ ~ ~ ~ เสียงข้อความเข้า .......  ~  ~  ~  …........

 

พิชผละจากนายน์ด้วยความเขิล  เราจะทำไรเนี่ยพิชคิดแล้วก็เขิล เลยมองไปที่หน้านายน์ซึ่งตอนนี้ก็แดงไม่แพ้กัน

“ดูก่อนสิพิช” นายน์เอามือมาลูบหัวตัวเองและบอกให้พิชดูข้อความที่ส่งมาเพราะตัวเองก็เขิลจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีตอนนี้


“อืม”   พิชยิ้มให้นายน์แบบเขิลๆ แล้วหยิบมือถือออกมาดูข้อความที่ส่งมา

 

....... ขอโทษสำหรับเรื่องวันนี้ .......

.......... โอ้รู้ว่าไม่ควรทำแบบนั้น ...............

.............. ให้โอกาสโอ้ได้คุยกับพิชอีกครั้งได้ไหม  .................

........................  ขอครั้งนี้    ครั้งสุดท้าย  ...........................................

 .............................................โอ้........................................................

 

นายน์สังเกตว่าพิชนิ่งไปหรือว่ายังอ่านไม่จบ  นายน์ก็อยากรู้ว่าใครส่งข้อความมาแต่ก็ไม่อยากยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของพิชมากไปมันจะดูไม่ดี 

 
พิชรู้สึกสับสนว่าควรจะทำยังไงดีควรจะไปพบโอ้ดีไหม  สมองพิชบอกว่าไม่ควรไป แต่ในใจพิชกับบอกว่าควรจะให้โอกาสโอ้สักครั้ง  แล้วถ้าเกิดเรื่องแบบวันนี้ละ พิชรู้สึกขัดแย้งในความคิดของตัวเอง  เขาควรปรึกษานายน์ดีไหม .....  ไม่ดีกว่า ไม่ควรเอานายน์มายุ่งเรื่องไร้สาระแบบนี้

 
“นายน์จะกลับเลยเปล่า เราง่วงๆแล้วอ่ะ พรุ่งนี้ต้องไปประชุมเรื่องงานโชว์ตัวด้วยอ่ะ”  พิชไม่อยากให้นายน์ถามเรื่องข้อความ  เลยให้นายน์กลับบ้านตอนนี้จะดีกว่าก่อนที่จะหลุดปากพูดไป

 
“อืมกลับเลยก็ได้  รีบนอนซะละ”  นายน์ไม่ได้ว่าอะไร  เพราะคิดว่าสงสัยพี่มะเดี่ยวคงส่งข้อความมาเตือนเรื่องงาน พิชเลยรีบนอนกลัวไปสายเดี๋ยวโดนพี่มะเดี่ยวว่าได้


พิชเดินลงมาส่งนายน์ที่หน้าตึก  รถแท๊กซี่ขับผ่านมาพอดีนายน์เลยโบกเรียกไว้

 
“รีบนอนเร็วๆละ”  นายน์บอกอีกรอบเพื่อความแน่ใจ

 
“จ้า บอกกี่รอบแล้วเนี่ย”  พิชยิ้มขำๆ

 
“ไปได้แล้วแท๊กซี่รอนานแล้ว เดี๋ยวโดนแท๊กซี่ด่าหรอก”  พิชทำท่าโบกมือไล่

 
“ฮ่าๆ กลัวป่ะละ”  นายน์แซวพิชกลับ

 
“เออ.... ก่อนกลับขอไรก่อนดิ”  พิชทำหน้าตั้งคำถามกับนายน์ว่าจะเอาอะไร

 
นายน์ไม่รอช้ารีบคว้าตัวพิชแล้วจุ๊บที่แก้ม 1 ที แล้วรีบขึ้นแท๊กซี่ไป  ปล่อยให้พิชยืนเอ๋อดูรถวิ่งลับตาไป ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ...........

 



*
*
*
*
*

 

 

อากาศสดใสในยามเช้าแสงแดดอ่อนๆที่ตกกระทบลงบนผิวเนียนที่เล็ดลอดมาจากช่องโหว่งตรงผ้าม่าน  ทำให้พิชรู้ได้ทันทีว่าเช้าแล้ว  พิชตื่นขึ้นมาแบบเบลอๆเพราะตื่นมาก่อนที่นาฬิกาปลุกจะดัง  พิชคิดถึงเรื่องเมื่อคืนว่าตัวเองฝันไปหรือเปล่า  เพราะเรื่องระหว่างเขากับนายน์มันไม่น่าที่จะ.......เฮ้อ.......พิชถอนหายใจ  พิชเอามือลูบไปที่แก้มที่โดนขโมยหอมไป..................ทำให้เกิดรอยยิ้มต้อนรับเช้าวันใหม่  วันนี้คงเป็นวันที่มีอะไรดีๆมั่งละนะ  พิชคิดในใจและขอให้เป็นยังงั้นด้วยเถอะ

 



*
*
*
*
*

 


บรรยากาศในห้องประชุมเป็นไปอย่างราบรื่น แต่ถ้าให้ดีในความคิดของพิชคือไม่ควรมีโอ้มาด้วย โชคดีที่โอ้นั่งห่างจากเขาพอสมควร  พิชพยายามไม่มองไปทางโอ้เพราะโอ้พยายามมองมาทางพิชตลอดเวลาที่เริ่มประชุม

 
พอจบประชุมทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานต่อ พิชพยายามปลีกตัวออกมาให้เร็วที่สุดแต่โดนพี่มะเดี่ยวเบรกชวนคุยซะก่อน  พอคุยเสร็จหันมาอีกทีโอ้หายไปแล้ว  พิชคิดว่าก็ดีเหมือนกันที่ไม่ต้องเจอระหว่างทางเดินออกจากออฟฟิต  พิชก็เห็นโอ้ยืนรออยู่ที่ทางออก  เฮ้อ....คงหลีกเลี่ยงไม่ได้จิงๆสินะ 
 

“หวัดดีพิช”  โอ้กล่าวทักทาย เพื่อดูอารมณ์ของพิชก่อน
 

“อืม”  พิชตอบกลับเสียงเรียบๆ โอ้รู้ว่าพิชยังคงโกรธตัวเองอยู่เรื่องเมื่อวานอยู่


“โอ้ขอคุยกับพิชได้ไหม”  โอ้มองหน้าพิชด้วยสายตาที่อ้อนวอน  จนพิชเริ่มใจอ่อน  ( ทำไมเราถึงใจอ่อนง่ายยังนี้นะ  พิชด่าตัวเองที่ใจอ่อนเกินไป )

 
“ยังจะมีไรให้คุยอีกละห่ะ เหตุผลเดิมๆอีกละสิ”  พิชไม่อยากจะฟังคำแก้ตัวจากคนๆนี้อีก

 
“ไม่ใช่แบบนั้น  โอ้อยากพูดกับพิช  เรื่องที่โอ้จะพูดนี้  โอ้อยากคุยให้มันรู้เรื่องไปเลย  โอ้จะได้ตัดใจ”  พิชหันมามองหน้า  “ตัดใจ”  พิชรู้สึกสับสนทันทีเมื่อได้ฟังคำนี้ 

 
“เราไม่เข้าใจ......อะไร.....โอ้ต้องการอะไร”  พิชรู้สึกสับสน  ไม่เข้าใจว่าโอ้ต้องการอะไร อะไรคือตัดใจ 

 
“แล้วพิชจะยอมฟังโอ้สักครั้งได้ไหม”  โอ้มองหน้าพิชเพื่อหาคำตอบ

 
“อืม  ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายที่เราจะรับฟัง” 

 



*
*
*
*
*

 

บรรยากาศที่ร้าน Swensen ช่วงเช้าไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเท่าไร คนสองคนที่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างใครมองก็คงดูออกว่าบรรยากาศไม่ค่อยจะดี   เมนูที่ถูกสั่งไปแล้วโดยคนที่อยากจะมาอธิบาย   ความจริงโอ้จะพาพิชไปหาร้านอาหารเงียบๆนั่งคุยแต่พิชบอกว่ายังไม่หิวโอ้เลยไม่อยากขัดใจเท่าไร  กลัวอีกฝ่ายจะอารมณ์เสียเดี๋ยวเปลี่ยนใจไม่ยอมคุยด้วยอีก

 


“พิชโกรธโอ้เรื่องเมื่อวานสินะ”  เมื่อพูดออกไปแล้วโอ้ก็อยากตบปากตัวเองที่ถามโดยไม่คิดให้ดีก่อน 

 
พิชเงียบไม่พูดอะไร ได้แต่มองออกไปข้างนอก

 
“เออ....โทษ.....”  โอ้กำลังจะขอโทษที่ถามออกไป

 
“โกรธ”  พิชหันมามองหน้า  โอ้ตกใจในตอนแรกเพราะอยู่ๆพิชก็หันมาพูด  เขาไม่ได้ตั้งตัว

 
“อืม  โอ้ก็รู้อยู่แล้วละว่าพิชต้องโกรธ”  โอ้รู้สึกดีขึ้นที่พิชพูดอะไรออกมาดีกว่าปิดปากเงียบ

 
“เกลียด  รู้สึกแย่เลยละ  ไม่เคยคิดเลยว่าโอ้จะกล้าทำกับเราแบบนี้”  พิชจ้องหน้าโอ้ด้วยความโกรธ พิชรู้สึกโกรธจริงๆ โอ้ไม่น่าทำกับเขาแบบนี้

 
พนักงานนำไอศครีมมาเสิร์ฟที่โต๊ะช่วยคั้นอารมณ์ของทั้งสองได้พอดี  พิชตักไอศครีมเข้าปากเพื่อดับอารมณ์ร้อนของตัวเอง  เขาก็อยากรู้ว่าโอ้ต้องการจะพูดอะไร  โอ้ถึงได้ชวนเขามาคุยและถ้าเขายังระงับอารมณ์ไม่ได้คงไม่ได้คุยกันพอดี

 
“ตั้งแต่ที่เราเจอกันตอนแรก”  โอ้เริ่มพูดในสิ่งที่ตัวเองอยากพูด  พิชนั่งฟังและกินไอศครีมไปพลางเพื่อตัวเองได้ไม่ต้องไปขัดตอนโอ้พูด

 
“โอ้คิดว่าโอ้กับพิชคงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ๆ ..... คือยังไงดีละเราคุยกันค่อนข้างคนละภาษา คือแบบว่า..คุยกันคนละเรื่องอ่ะ  .......  แต่พอโอ้ได้พูดคุยกับพิชแบบจริงจังโอ้ก็รู้สึกแปลกใจว่าโอ้ก็สามารถพูดคุยกับพิชได้ปกติแบบที่คุยกับคนอื่น”


พิชเริ่มฟังอย่างตั้งใจและรอโอ้จิบน้ำเสร็จเพื่อพูดต่อ  โอ้เงยหน้าขึ้นมาสบตาพิชแล้วพูดต่อ

 
“ยิ่งโอ้ได้คุยกับพิชมากขึ้นโอ้ก็ยิ่งรู้สึกดีมากขึ้น  ตอนแรกก็ไม่ค่อยเข้าใจว่ามันคืออะไร  คิดแค่ว่าได้คุยกันแล้วมีความสุขก็พอ”

 
พิชรู้สึกเริ่มใจสั่นกับคำพูดของโอ้ขึ้นเรื่อยๆ   นี้โอ้ต้องการจะบอกอะไรกันแน่

 
“ยิ่งนานวันสถานะของโอ้กับพิชก็ยิ่งคลุมเครือ  โอ้เริ่มรู้สึกแปลกๆและสับสน  โอ้ไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไงหรือรู้สึกยังไง”  โอ้ก้มหน้าเหมือนพยายามกลืนอะไรบ้างอย่างลงคอแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตา

 
“โอ้พยายามถามตัวเองตลอดเวลาว่าตัวเองรู้สึกยังไงกัน......ตอนวันที่เราทะเลาะกันโอ้ก็ได้รู้ว่าตัวเองคิดยังไง  วันนั้นโอ้รู้ว่าโอ้งี่เง่าหาเรื่องชวนทะเลาะ....  ตอนนั้นเผอิญว่าโอ้เห็นนนกำลังกอดพิชพอดีโอ้ก็เลยรู้สึกโมโห ....... โอ้รู้ว่าความจริงมันไม่ได้มีอะไรแค่พิชกับนนท์เล่นกันเฉยๆ  แต่......โอ้ไม่รู้ว่าทำไมโอ้ถึงต้องโมโหถึงขนาดนั้น  พอเราทะเลาะกันเสร็จ ...... โอ้ก็กลับมานอนคิดทบทวนอีกครั้ง......โอ้เลยโทรหาพิชเพื่อขอเครียเรื่องที่ทะเลาะกันและก็เกิดเรื่อง......”  โอ้หันมาสบตาพิช

 
“ที่โอ้ทำอะไรเลวๆแบบนั้นตอนนั้นเพราะรู้สึกว่าพอมาคุยกันทำไมพิชถึงต้องเข้าข้างนนท์ขนาดนั้นโอ้รู้ว่าโอ้ผิด  แต่โอ้รู้สึกหึงพิชมากตอนนั้น” 
 

“เคร้งงงงงง”  เสียงช้อนตกจากมือพิชกระทบโต๊ะ พิชอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก 

 
โอ้สบตาพิชอีกครั้ง  ครั้งนี้แววตาโอ้เปลี่ยนไปมากจนพิชรู้สึกได้ถึงความหวั่นไหวของตัวเอง

 
“โอ้ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไงดี แต่....”  โอ้ไม่ยอมละสายตาเลยตอนที่พูด


พิชรู้สึกว่าใจตัวเองเต้นมากขึ้น ( ตึก ตึก ตึก )

 
“โอ้รู้แล้วว่า.........โอ้รักพิช” 

 

หลังจบประโยคก็เหลือเพียงเสียงหัวใจสองดวงที่เต้นประสานกัน

 

ตึก  ตึก  ตึก  ตึก ~ ~ ~ ~

 

 

*
*
*
*
*

 


ในห้องซ้อมดนตรีที่ตอนนี้เสียงดนตรีได้หยุดลงแล้วเพราะทุกคนกำลังแยกย้ายกันกลับบ้าน  ทุกคนต่างก็เก็บเครื่องดนตรีของตัวเอง  วันนี้นายน์อารมณ์ดีจนเพื่อนๆในวงหลายคนสงสัย  แต่ก็ไม่ได้ถามไรมากเพราะรู้ว่าไอ้นี้มันบ้าแบบนี้อยู่แล้วเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย 

 

“วันนี้อารมณ์ดีเกินไปเปล่าว่ะมึง”  นนท์หันมาแซวเพื่อนซี้ตัวเอง

 
“นั้นดิ กูอารมณ์ดีเกินไปเปล่าว่ะ”  นายน์ตอบแบบกวนๆ

 
“มีไรเปล่าว่ะมึง  กูขอเสือกหน่อยเหอะ  กูเห็นมึงพูดไม่รู้เรื่องตั้งแต่เมื่อวานที่กูโทรหามึงละ”  นนท์หันมาถามและลงมือเก็บกีตาร์ต่อ

 
“กูมีอะไรจะบอกมึงว่ะ”  นายน์หันมาพูดกัยนนท์แบบจริงจัง

 
“อะไรว่ะ  แล้วทำไมต้องจริงจังด้วยว่ะ ไอ้นี้ประสาท”  นนท์ส่ายหน้ากำลังท่าทางบ้าบอของเพื่อนตัวเอง

 
“กูชอบพิชว่ะ”  นนท์ได้ยินก็หันหน้ามามอง

 
“เรื่องของมึงสิ”  นนท์ตอบแบบกวนประสาทกลับไป  นายน์หมั่นไส้เลยจะตบหัวนนท์  แต่นนท์รู้ทันเลยวิ่งหนีไปก่อน  ทั้งสองคนวิ่งไล่กันจนออกจากห้องไป  ปล่อยให้เหลือเพียงคนเดียวที่ยืนอึ้งเมื่อได้ยินคำว่า “ชอบพิช” จากปากของนายน์ 

 
“พี่นายน์ชอบพิชหรอ”  หัวใจดวงน้อยของคนที่ได้ยินกำลังสั่นไหวด้วยความเศร้า  .................................