คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Thx 1
มือที่ลูบไปตามแผ่นหลังที่เนียนสีผิวน้ำผึ้งที่ตัดกับริมฝีปากสีชมพู เจ้าของฝีปากกำลังรู้สึกถึงมือที่แข็งแกร่งของคนตรงหน้าที่กำลังล้วงไล้เข้ามาในเสื้อผ้า ใช่ว่ามืออย่างเดียวเท่านั้นที่กำลังลวงล้ำเข้ามา ริมฝีปากสีแดงสดของคนตรงหน้าก็กำลังไซร้ไปตามลำคอเนียน จนทำให้คนโดนไซร์ขนลุกตั้งชั่นไปกับรสสัมผัสนั้น อืม..... เสียงข้างในลำคอของคนที่ถูกไซร้ ทำให้คนรุกล้ำรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังเคลิ้มไปกับการกระทำของตน
*
*
“โอ้ ปล่อย!!!!” พิชผลักโอ้ออกจากตัวเองทันที พิชรู้สึกอารมณ์เสียที่ตัวเองเพ้อใจไปกับรสจูบนั้นไม่หน้ามาตามมาฟังคำแก้ตัวขอคนๆนี้จิงๆ
“นายไม่ควรทำแบบนี้ ไหนบอกว่ามีเรื่องจะขอโทษ แล้วนี้อะไรห่ะ!!!” พิชเริ่มตะวาดใส่คนตรงหน้า
“ก็มีเรื่องที่จะคุยจิงๆ แต่พิชน่ารักเราเลยเผลอใจ” โอ้พยายามแก้ตัว
“ทุเรศ แก้ตัวได้เลวสิ้นดี ไปไกลๆไป” พิชผลักโอ้สุดแรง ก่อนเดินจากไป
“เฮ้อ.... ทำไมเราทำตัวทุเรศแบบนี้นะ” โอ้สำนึกผิดในใจที่ตัวได้กระทำลงไป
.
.
.
.
.
งานคอนวันนี้ไม่ค่อยราบรื่นเท่าไร เพราะสภาพอากาศไม่เป็นใจเอาจิงๆ อยู่ๆฝนก็ตกแบบชนิดที่เรียกว่าพายุเข้าก็ว่าได้ เฮ้อ น่าเบื่อจิงๆ แล้วยังมาเจอเหตุการณ์เมื่อกี้อีก พิชคิดด้วยความเซงที่ตัวเองต้องมาเจอเหตุการณ์งี่เง่าแบบนี้ติดๆกัน พิชรู้สึกเหนื่อยจึงคิดว่าจะไปเดินเล่นแถวสยามสะหน่อย จะว่าไปตัวเขาเองก็ไม่ได้มีโอกาสมาเดินเล่นแบบนี้นานแล้วสิ งานที่รัดตัวมากขึ้นเพราะการโปรโมทที่ต้องมีมากขึ้นไหนจะเรื่องเรียนอีก เฮ้อ....... วันนี้คนค่อยข้างน้อยอาจจะเป็นเพราะนี้ก็ดึกแล้วแถมเป็นวันจันทร์อีก ไม่มีการขายของริมถนนสยามคนเลยไม่ค่อยมี คนที่บางตาทำให้พิชมีความสุขใรการเดินสยามอีกครั้งเพราะไม่ต้องสนใจผู้คนเท่าไร
“พิช เฮ้ย พิช มาทำไรว่ะ”
“ใครเรียกว่ะ” พิชหันไปมองตามเสียง
“อ้าว นายมาทำไรว่ะ” พิชแปลกใจนิดหน่อยที่เจอนายน์เพราะตอนแสดงคอนนายน์บอกพี่ๆว่าติดธุระมาเล่นไม่ได้ แล้วไงมาโผล่สยามละ
“อ๋อ พอดีธุระเสร็จแล้วละ ว่าจะมาหาไรกินหน่อยนะ แล้วค่อยกลับบ้าน” นายน์อธิบายเสร็จเพราะเห็นสีหน้าสงสัยของเพื่อนตัวดี
“อ๋อ นึกว่าโกหก ฮ่าๆ”
“โชคดีว่ะที่เจอมึง ทำไมหน้าตาเบื่อโลกจังว่ะ” นายน์สังเกตเห็นสีหน้าของพิชที่เหมือนเบื่อๆไรสักอย่างจึงถามไป
“วันนี้เซงๆว่ะ ในจะเรื่องคอน ในจะเรื่องโอ......”
“เรื่องไรนะ ต่อจากคอน”
“อ๋อ ไม่มีไรหรอก ป่ะๆ ไปหาไรกินกัน เริ่มหิวแล้วว่ะ ป่ะๆ” พิชเปลี่ยนเรื่องก่อนที่นายน์จะถามไรมากกว่านี้และเขาก็กลัวตัวเองหลุดปากพูดไปเหมือนกัน
*
*
*
*
*
เลือกที่กินไกลๆจิงเลยไอ้นายน์เนี่ย ตอนแรกนึกว่าจะหาไรกินแถวสยามที่ไหนได้ มาสะเยาวราชอีนี้แดกไกล
“ทำหน้าสดชื่นหน่อยดิ พามากินข้าวนะไม่ได้พามาเชือดนะไอ้นี้นิ” นายน์ทักเพราะเห็นสีหน้าของพิชไม่ค่อยดีเท่าไร
“วันนี้เจอเรื่องไม่ค่อยดีเลยว่ะ” พิชรู้สึกแย่กับเหตุการณ์ตอนนั้นจิงๆ โอ้ไม่น่าทำแบบนี้เลย
~ ~ ~ ~ ~ เสียงโทรศัพท์ของนายดังพอดี
“ฮัลโหลเออว่าไง” นายทักเมื่อรู้ปลายสายเป็นใคร
“เออ มากินข้าว”
“อยู่กับเพื่อนว่าไง มีไร”
“โอเชๆ เออๆ เดี๋ยวจัดการให้” บทสนทนายังดำเนินต่อไปสักพัก นายก็กดวางสาย
“ไอ้นนท์โทรมานะ” นายน์เห็นพิชทำหน้าถามเลยตอบ
“อืม ไม่ชวนมันมากินด้วยละ”
“มันถึงบ้านแล้วละ มาไม่ได้หรอกไกล”
“อืม ป่ะหาไรกินกัน”
นายน์ทึ่งเล็กเพราะอาหารที่พิชมาตอนนี้มันเรียกว่าสวาปามเห็นจะได้ เออกูเชื่อพี่มะเดี่ยวละ ไอ้นี้แดกจุใครจะเลี้ยงมึงไว้เนี่ย นายน์ได้แต่ส่ายหัว
*
*
*
*
*
“เดี๋ยวเราไปส่ง” นายน์ไม่พูดไรมากแต่เดินไปโบกแท๊กซี่ เปิดประตูให้พิชขึ้นก่อน พิชก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมรู้สึกดีด้วยซ้ำที่มีคนเข้าใจเขาในตอนนี้
เมื่อบอกจุดหมายกับโซเฟอร์เสร็จรถก็เริ่มออกตัวไปพร้อมกับมิตเตอร์เก็บค่าโดยสาร 
ภาพประกอบการจิ้น เหะๆ
นายน์หันมามองหน้าพิชเป็นระยะเพราะรู้สึกว่าสีหน้าเริ่มไม่ดีเอามากๆ นายน์รู้ว่าตอนนี้ไม่ควรถามอะไรมากอยากปล่อยให้พิชได้คิดอะไรเองมากกว่า เพราะเขารู้ดีว่าพิชชอบให้เป็นแบบนั้น ยิ่งนานเข้าสีหน้าพิชก็ยิ่งแย่ลง นายน์ไม่รู้จะทำไงเลยค่อยเอามือไปโอบหลังแล้วลูบเบาๆให้พิชรู้ว่ายังมีคนที่ห่วงนายเสมอนะ พิชเหมือนจะรับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายจากสัมผัสจึงค่อยๆ เอาหน้าลงมาซบที่ไหล่ของนายน์ นายน์กระเถิบตัวเข้าไปใกล้พิชมากขึ้นเพื่อที่พิชจะได้ซบไหล่ตัวเองถนัดๆ นายน์ไม่รู้ว่าจะทำไงต่อดีเลยเอามือลูบผมพิชเบาๆเพื่อให้พิชรู้ว่าไม่ต้องเป็นห่วงเพราะมีเขาอยู่ทั้งคน
“ทุกคนเป็นห่วงนายเฉพาะ โดยเฉพาะเรานะ” นายและพิชหันมาซบตากัน ซึ่งสื่อแทนความหมายมากมายโดยไม่ต้องพูดออกมา นายเอนหัวลงไปซบกับผมของพิช ทั้งคู่ดื่มด่ำไปกับสัมผัสความห่วงใยที่มีให้กัน จนความรู้สึกกังวลในใจต่างๆได้มลายหายไปด้วยมือที่ลูบผมเบาๆช้าๆ ด้วยความห่วงใย
รถมาจอดถึงที่หมายปลายทางด้วยเวลาการเดินทางที่เนินนานเหมือนเวลาเดินช้าไปเกือบเท่าตัว
“ขอบใจนะนายน์ที่อุตสามาส่ง ขอบใจจิงๆ” พิชขอบคุณนายน์จากใจเพราะเขารู้สึกดีจิงๆ
“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่สบายมาก” นายรู้สึกว่าการทำอะไรให้พิชแค่นี้มันยากเกินไปเลยแถมยังน้อยไปด้วยซ้ำ
พิชกำลังก้าวลงจากแต่สายตาของนายน์เพิ่งจะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบนคอของพิช ดูๆไปสิ่งมันคล้ายๆกับรอยจูบนิ!!!!
“พิช รอยที่คอไปโดนไรมา” นายน์ถามพิชเสียงแข็ง จนพิชตกใจ
“ห่ะ รอยไร...ไม่มี...บ้าเปล่า” พิชพยายามหลีกเลี่ยงเพราะตัวเขาก็ไม่รู้ว่ามีรอบที่คอตัวเอง
“นี้ไง ดูสิ” นายน์ลงรถตามมาเดินไปที่พิชแล้วแหวกคอเสื้อให้พิชดู
“อารายของนายน์เนี่ยรอยบ้าบออะไรไม่มี บ้าแล้ว” พิชพยายามแกะมือของนายออก
“นี้ไง” นายยังคงดึงดัน เพื่อเค้นความจริงให้ได้ เขาต้องรู้ให้ได้ว่ามันมาจากไหน
“บอกแล้วไงว่าไม่มี” พิชสบัดสุดแรง มือนายสบัดออกไปกระแทกมุมประตูจนเกินเสียงดัง “อั๊ก” เสียงดังจนแท๊กซี่ลงมาดูว่าเป้นไรมากไหมครับ นายน์บอกปัดแท๊กซี่และจ่ายเงินไป
ตอนนี้พิชกับนายน์ยืนจ้องหน้ากัน พิชตกใจกับมือของหน้าที่ตอนนี้มีเลือดไหลซิบๆ ออกมาแล้ว
“นายน์เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจจิงๆนะ” พิชเอามือนายน์ขึ้นมา เพราะตอนนี้มันบวมนิดๆ เพราะแรงกระแทก
“ไม่เป็นไร” นายน์สบัดมือหนี และกำลังจะเดินไปเรียกแท๊กซี่เพื่อจะกลับ
พิชรู้สึกผิดที่ตัวเองทำเพราะพิชรู้ว่านายน์เป็นห่วงเขาจึงได้เซ้าซี้เพื่อถามความ พิชเห็นนายกำลังไปทั้งที่แผลก็ยังไม่ได้ล้าง เลยรีบเดินไปหานาย.....พิชเอามือจับเอวนายน์.....
“ทำแผลก่อนนะแล้วค่อยไป ไม่ต้องเถียงนะ” พิชพูดด้วยเสียงที่สำนึกผิดที่ตัวเองได้ทำ
นายน์ไม่อยากให้พิชต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เพราะพิชคงมีเรื่องเยอะมากมายนัวอยู่แล้ว จึงเดินตามไป
*
*
*
*
*
นายน์เพิ่งเคยมาห้องของพิชครั้งแรก ห้องอาจจะดูรกไปบ้างแต่ไม่ได้สกปรก มีโปสเตอร์ศิลปินติดที่ผนังห้อง 2-3 ภาพ ห้องที่ทาด้วยสีฟ้าอ่อนตัดกับผ้าปูเตียงสีส้มอ่อน ดูขัดแย้งแต่เหมาะกับเจ้าของห้องดี ในห้องมีโต๊ะคอมที่ซึ่งเอาไว้ทำงานต่างๆ มีชั้นวางหนังสือเล็กๆอยู่ข้างโต๊ะคอม ผ้าม่านสีเขียวอ่อนที่หน้าต่างทำให้นายน์รับรู้ได้ถึงความอ่อนไหวในจิตใจของเจ้าของห้อง
“ขอโทษนะ” พิชกล่าวขอโทศอีกครั้ง ถึงแม้จะรู้ว่านายน์ไม่ได้โกรธก็ตาม
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง” นายน์ชูสองนิ้วยิ้มแฉ่ง จนพิชยิ้มเพราะอดขำไม่ได้
พิชเตรียมกล่องยาเบื้องต้นมานั่งข้างๆนายน์ที่ถือวิสาสะไปนั่งรอแล้วบนเตียง โดยไม่คิดจะขอเจ้าของห้องแม้แต่ตอนนี้ ( ไอ้นี้นิ พิชคิดด่าในใจ) พิชค่อยบรรจงล้างเอาทินเจอร์ชุบสำลีแล้วมาเช็ดบริเวณที่เลือดซิบออกมา นายน์มองพิชที่กำลังล้างแผลให้ตัวเองด้วยหัวใจที่สั่นไหว พิชยังไม่รับรู้ถึงจิตใจของอีกฝ่ายเลยไม่ได้สนใจอะไรก็วุ่นอยู่กับการทำความสะอาดต่อไป
“บอกนายน์ได้ไหม ว่าเกิดไรขึ้นวันนี้” พิชเห็นสีหน้านายน์ที่มองมาก็รู้สึกสึกอึดอัด มันเป็นสายตาที่สื่อได้อะไรหลายอย่างจิงๆ
“คือว่า......” พิชไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดี กับสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้จนเป็นเหตุให้เกิดรอยบนคอของเขา
“อืม ไม่เป็นไร นายน์เข้าใจ” นายน์ทำหน้าเศร้าที่ตัวเองไม่คู่ควรที่จะสามารถเป็นที่ปรึกษาได้
“ไม่ใช่แบบนั้น แต่เรื่องมันค่อนข้างที่จะ ........” พิชไม่รู้จะทำไงจึงเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้นายน์ฟัง นายน์ฟังด้วยใบหน้าที่นิ่งจนพิชไม่รู้ว่านายน์กำลังคิดอะไรอยู่
เกิดบรรยากาศที่เงียบเมื่อพิชเล่าเหตุการณ์จบ พิชรู้สึกกังวลว่านายน์จะรู้สึกยังไง เพราะตอนนี้นายน์ไม่พูดหรือแสดงสีหน้าอะไรเลย จนพิชเริ่มหวั่นใจ
**** พิชกำลังวิตกเมื่อเล่าก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ดีดีนายก็เข้ากอดเขา พิชรู้สึกตกใจและดีใจลึกๆในโอบกอดนี้ นายน์เอามือกอดพิชแน่นจนพิชรับรู้ถึงความห่วงใยที่อีกฝ่ายมีให้ พิชเริ่มน้ำตาคลอเหมือนความกังวลต่างๆกำลังจะสลายไปพร้อมกับน้ำตาที่จะไหลออกไป นายน์รับรู้ได้ถึงหยดน้ำตาที่กระทบกับไหล่ของตัวเอง ( ร้องออกมาให้หมดนะ พิช.... นายน์คิดในใจ) นายน์ดึงตัวพิชออกทำให้ตอนนี้ตาของทั้งคู่ประสานกันเพื่อสื่อความหมาย นายน์เอามือปาดน้ำตาพิชเบาๆด้วยสัมผัสอ่อนโยนที่คนๆหนึ่งจะมีให้ได้
“พิช สัญญากับนายน์ได้ไหม” พิชพยักหน้าเพื่อสื่อความหมายว่าตกลง
“อย่าเก็บเรื่องที่ทำให้พิชไม่สบายใจไว้คนเดียวอีกนะ พิชยังมีนายน์ที่ให้คำปรึกษาและรับฟังพิชตลอดเวลานะ สัญญากับนายน์นะว่าจะไม่เก็บเรื่องทุกข์ใจไว้คนเดียวอีก ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กหรือใหญ่ก็ตาม.....พิชไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ .... พิชยังมีนายน์อีกคนที่อยู่ตรงนี้นะ” นายน์มองตาพิชเพื่อสื่อว่า สิ่งที่เขาพูดนั้น เขาแน่วแน่มากเพียงใด
“อืม เราสัญญา” พิชพยักหน้าตอบนายน์ พิชรู้สึกดีใจและตื้นตันใจอยากมากที่เขาได้รู้จักกับคนๆนี้
บรรยากาศที่เงียบสงัดและความห่วงใยที่ล้นเอ่อ ทำให้หน้าของทั้งสองค่อยๆโนบเข้าหากันช้าๆ ...................................
............................
ติดตามตอนต่อไป นะจ๊ะ
ความคิดเห็น