ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Battle Royale 01: เริ่มเกมส์..!!
Battle Royale 01: เริ่มเกมส์..!!
“เซ้นต์..จดหมายถึงลูกน่ะ..ลงมารับหน่อยซิ..เค้าบอกเรียนเชิญ หัวหน้าห้อง 3/11เนี่ยะ..”
“หรอครับ..ครับ!!จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละครับ..จะมาเรียนเชิญอะไรตอนนี้เนี่ยะ เรียนมาตั้งนานเพิ่งจะปิดเทอม อยู่ๆมีงานให้เราอีกแล้ว..”
เซ้นต์บ่นพึนพำก่อนจะเดินลงจากห้องที่อยู่บนชั้นสอง..แม่เซ้นต์ยื่นซองจดหมายสีดำให้ลูกของเธอที่หน้าบันได..เซ้นต์รับมันมา..
“ขอบคุณครับ..”
และเค้าก็เดินกลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง ปิดประตูไม้สีน้ำตาล แกะซองจดหมายสีดำสนิทซองนั้น..และอ่านมัน..
“อะไรล่ะเนี่ยะ..เรียนเชิญหัวหน้าม.3/11 ด.ช.กอบกัญจน์...ไปร่วมงานราตรีที่โรงเรียน เวลา 18.00 ในวันพรุ่งนี้ โปรดไปตามคำเชิญของทางโรงเรียน..ถ้าท่านไม่ไปงานราตรีครั้งนี้ ทางโรงเรียนจะตัดสิทธิ์การเป็นนักเรียนของท่านในโรงเรียนแห่งนี้ในวันถัดไป....ขอขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ..หวังว่าจะได้เจอท่านในวันพรุ่งนี้..!!”
เซ้นต์อ่านเนื้อความของจดหมายนั่น พร้อมทำหน้างงๆกับความหมายของมัน..เค้าปิดจดหมายใบนั้นพร้อมสอดเข้าไปซองดำเหมือนตอนที่ได้รับมาอย่างช้าๆ..
“อะไรวะเนี่ยะ..ถ้าท่านไม่ไปงานราตรีครั้งนี้ ทางโรงเรียนจะตัดสิทธิ์ท่านจากการเป็นนักเรียน..แบบนี้ก็ต้องไปลูกเดียวสิฟะ..จะมาพูดว่าเรียนเชิญหาอะไร..”
เค้าบ่นอุบอิบพร้อมเดินไปยังโต๊ะคอมพิวเตอร์..เปิดมันและต่ออินเตอร์เน็ต..
“sign in!!”
“มีใครออนบ้างเนี่ยะ..อืม..ซัย แฮม เอก มิว มุก แพรว โอ้ต หรอ..หือ!!มุกหรอ!!?ออนเวลานี้ได้ไงเนี่ยะ นี่มันเพิ่ง 10โมงเอง ปกติเค้าต้องดึกเลยนี่นา..วันนี้มาแปลกแฮะ..”
เซ้นต์เปิด msn ขึ้นมาเพื่อกะจะถามอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับเจ้าจดหมายซองดำที่เค้าได้รับ เผื่อว่าเพื่อนๆจะรู้อะไรบ้าง..เค้าไล่ดูรายชื่อในนั้น และก็พบว่า มุก ออนซะด้วย..ด้วยอารุภาพของความรัก..เค้าจึงรีบทักทายในทันที..!!
“ดีฮะ มุก..!!ไมวันนี้ออนเร็วจังอ่ะ..”
“ก็เข้ามาโหลดเอ็มวีของ เว่นอ่ะ..พอดีได้ยินมา เลยรีบเข้ามาโหลดไง..”
“อ่ะหรอ..แล้วไมต้องมาโหลดตอนนี้ด้วยอ่ะ โหลดตอนกลางคืนเวลาประจำของมุกก็ได้นี่นา..”
“อ่ะนะ..ก็มันอดจายม่ายหวายนี่นา 555 !!ว่าแต่เซ้นต์มีไรป่าว..คือมันโหลดเสร็จพอดีอ่ะ กำลังจะไปและ..”
“อื้อๆมี..ก็คือว่าเราได้รับจดหมายจากทางโรงเรียนอ่ะ ว่าให้ไปงานราตรีในวันพรุ่งนี้..มุกได้ป่าว!!เป็นจดหมายซองสีดำๆอ่ะ..”
“ได้ๆ ตอนแรกกะไม่ไปอ่ะนะ แต่บอกว่าถ้าไม่ไปจะไล่ออกอ่ะ แบบนี้ไม่ไปก็ไม่ได้แล้ว..”
“ใช่ ไม่รู้เล่นพิเรนท์อะไรป่าว..ท่าทางต้องมีเรื่องสำคัญชัวร์เลย ถึงได้บังคับขนาดนั้น..”
“คงงั้น คงมีเรื่องกับห้องเรามั้ง ก็ขนาดเพื่อนในห้องเราทุกคนยังได้เลยนี่..ส่วนห้องอื่นเค้าก็ไม่เห็นได้กันซักคน”
“หรอๆอืม..แปลกๆแฮะ..อืมๆ..ขอบคุณมากคับ..แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ..แต่งตัวสวยๆล่า..บ้ายบาย”
“แน่นอนอยู่แล้วแหละ..555 แล้วนายจะอึ้ง(มั้ง)..ไปและ บ้ายบาย”
และมุกก็ออกจากลิสต์ไป..เซ้นต์ก็ออกเช่นกัน..เค้ายิ้มเล็กๆก่อนที่จะยืนขึ้นและตรงไปยังตู้เสื้อผ้าสีน้ำตาลอ่อนที่ตั้งอยู่ข้างๆห้องน้ำ..
“เลือกชุดไว้เลยดีกว่า..”
......................................................
..........................................
................................
..........................
เวลาหน่างวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว..เพื่อนๆทุกคนในห้องต่างดีใจกับการที่ทางโรงเรียนจัดงานเลี้ยงให้..พวกเค้าทุกคนจะได้เจอเพื่อนๆหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายอาทิตย์จากการปิดเทอม 1 !!หลายคนบอว่าไม่อยากไปแต่จำยอมต้องไป แต่หลายคนก็บอกว่าอยากไปจะแย่..ความรู้สึกของหลายคนที่แตกต่างกัน..แต่จุดมุ่งหมายของงานนี้มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น..!!
“ไปแล้วนะครับแม่..”
เซ้นต์เอ่ยขึ้นหลังจากใส่รองเท้าผ้าใบคู่โปรดเสร็จ..เป้ใบสวยถูกสะพายพาดบ่า..นาฬิกาสีดำเรือนเท่ห์ถูกใส่ที่ข้อมือซ้าย..สร้อยคอสีเงินรูปไม้กางเขนถูกคล้องไว้ที่คอ..แสงของหลอดไฟที่สะท้อนกับมัน ทำให้แม่ของเค้าแสบตา..!!
“จะไปแล้วหรอจ้ะ..อืม..แต่งตัวเท่ห์จังนะ..ยิ่งใส่สร้อยของพ่ออันนั้น ลูกยิ่งดูเหมือนพ่อเข้าไปใหญ่เลย..”
“หรอครับ..ก็พ่อเค้าไปดูงานที่อื่นบ่อยๆนี่ครับ..ผมเลยใส่ไว้หน่อย เดี๋ยวจะลืมเค้าซะก่อน 555”
“แหม ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก..อ๊ะ..นี่ห้าโมงกว่าแล้วนะ ลูกก็รีบไปเถอะ..”
“ครับ..งั้นไปล่ะนะครับ..”
เซ้นต์เดินออกจากจุดนั้นไปพร้อมโบกมือบ้ายบายแม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู..แม่เค้ายิ้มให้ลูกน้อยของเธอเบาๆ..
“เซ้นต์..เดี๋ยวลูก..”
“ครับ..อะไรหรอ..มีอะไรรึป่าวครับ..”
“ขอแม่กอดลูกหน่อยนะ..”
“อ่ะ ได้สิครับ..!!แม่เป็นไรครับเนี่ยะ..ท่าทางแปลกๆนะครับ..ผมไม่ได้ไปตายซักหน่อย ทำไมต้องร้องไห้ด้วยอ่ะ..”
“ผงมันเข้าตาน่ะจ้ะ..ไม่มีอะไรหรอก..เอ้า!!ไปได้แล้ว..ขอให้พระเจ้าคุ้มครองลูกนะ..”
“ครับ..พระองค์อยู่ข้างผมเสมอแหละครับ..บายครับ..”
หลังจบคำพูดนั้นของเซ้นต์ เค้าก็วิ่งออกไปจากตัวบ้าน..หมวกสีดำถูกหยิบขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงและใส่ลงที่ศรีษะ..เค้าวิ่งอย่างรวดเร็วผ่านบ้านหลายหลัง..มือหยิบเครื่องรางสีเงินอันนั้นมากำไว้ในมืออย่างแน่น..คิ้วขมวดเข้าหากัน..ดวงตาแข็งกร้าว..และรอยยิ้มที่มุมปาก..พร้อมคำพูดเบาๆกับตัวเอง..
“survivor is you and me..!!”
....................................
..........................
..................
“หวัดดี..เซ้นต์..นายมาเกือบคนสุดท้ายเลยนะเนี่ยะ..”
เสียงของมุกทักขึ้นขณะที่เซ้นต์เดินเข้ามาในงาน..
“อ่ะหรอ..อืมๆ ก็ออกจากบ้านช้าไปหน่อย..เอ.!!แต่ว่านี่มัน.......”
เซ้นต์พูดขึ้นขณะที่มองบรรยากาศรอบๆตัว..งานเลี้ยงถูกจัดที่บริเวณลานอเนกประสงค์..แต่มันดูไม่เหมือนงานเลี้ยงเลย..ที่ว่างานเลี้ยง กลับมีเพียงโต๊ะกลมที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีแดงและเก้าอี้อีกหลายสิบตัวเท่านั้น..ไฟถูกเปิดเพียงไม่กี่ดวง..เสียงในเวลายามเย็นของที่นี่ฟังดูสงบ..บรรยากาศเยือกเย็นแทบเสียดแทงขั้วหัวใจได้..
“มุก..นี่มันงานเลี้ยงอะไรกันอ่ะ..มัน..แปลกๆนะ แปลกมากๆเลย..”
“อืม..นั่นสิ..เงียบมากเลยนะ..เหมือนไม่ใช่งานเลี้ยงเลยล่ะ..ชั้นยังไม่เห็นอาจารย์เลยด้วย มีแค่อาจารย์เสมออ่ะ ที่คอยรับหน้าประตู แถมคอยกันไม่ให้พ่อแม่ชั้นเข้ามาส่งด้วยล่ะ..แปลกอย่างที่นายว่าจริงๆ..”
“อืม..ชั้นชักรู้สึกอยากกลับแล้วนะเนี่ยะ..กลับกันมั้ยมุก..!!”
“ชั้นก็คิดเหมือนนาย แต่พอจะกลับ อาจารย์เค้าไม่ให้กลับอ่ะ..ก็เลยต้องอยู่ในนี้..เพื่อนคนอื่นก็มากันครบแล้วนี่...เหลือแค่อาร์มอ่ะ ที่ยังมาไม่ถึงเลย..สงสัยพอมากันครบ งานคงเริ่มมั้ง..”
“อ่ะหรอ..อ๊ะ!!นั่นไง..อาร์มมาแล้วนี่..โห..แต่งตัวยังกลับจะมารบเลยแฮะ..ชุดเหมือนพวกคอมมาโดร์เลย สีดำขายาวทั้งตัวเลยอ่ะ..แบกเป้ใบใหญ่มาด้วยแฮะ..”
เซ้นต์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอาร์มเดินเข้ามาทางหน้าประตูโรงเรียน..การแต่งตัวของเค้าเป็นที่ดึงดูดของเพื่อนๆทุกคนเป็นอย่างมาก..เสื้อแขนยาวสีดำ..กางเกงขายาวสีดำ..เป้ใบใหญ่พร้อมหมวกแก็ปสีดำที่ดูเหมือนของเซ้นต์..
“หวัดดีอาร์ม..นายแต่งตัวสุดๆไปเลยนะ..เหมือนจะมารบงั้นแหละ..”
เซ้นต์เอ่ยทักทายขึ้น ขณะที่อาร์มเดินเข้ามาทางเค้า..มุกยังคงตะลึงงันกับการแต่งตัวของเพื่อนคนนี้อยู่จนพูดอะไรไม่ออก..อาร์มเดินตรงเข้ามาเรื่อยๆ..พร้อมหยุดลงตรงหน้าเซ้นต์..ยิ้มที่มุมปากให้..
“นายคงไม่โง่ใช่ม้า..เซ้นต์..!!ชั้นว่า ได้ละเลงเลือดกันแน่เลยล่ะ...”
อาร์มเอ่ยเบาๆพร้อมหยิบหมากฝรั่งในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาเคี้ยว...เซ้นต์กลืนน้ำลายไปเอื๊อกใหญ่ เหงื่อใสๆของเค้าเริ่มไหลลงมาตามใบหน้าที่เรียวยาว จนในที่สุดก็ไหลลงสู่พื้น..
“อย่าคิดมากเซ้นต์..เพราะยังไงคนที่รอดก็คือชั้นเท่านั้น..!!”
อาร์มพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมเป่าหมากฝรั่งจนแตก..เค้าเดินไปนั่งหน้าห้องวิทย์ในมุมมืด..เซ้นต์หันควับไปมองที่อาร์ม..สายตาเค้าแข็งกร้าวและดูโกรธเกรี้ยว..มือกำแน่นพร้อมฟันสีขาวที่ขบกันดังกรอด..!!
“ซ..เซ้นต์เป็นอะไรรึป่าว..อาร์มเค้าพูดอะไรหรอ..”
“อ..อ๊ะ..ป่าวๆไม่มีอะไร..นี่คนมากันครบแล้วนี่..ทำไมงานยังไม่เริ่มอีกล่ะเนี่ยะ...อ๊ะ..!!~ใครปิดไฟน่ะ ปิดทำไม..”
ไฟข้างๆสนามลานอเนกประสงค์ทุกดวงถูกปิดลง..เสียงของเพื่อนๆดังขึ้นด้วยอาการตกใจ..เซ้นต์คว้ามือมุกขึ้นมาจับแน่น..อาร์มยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ก่อนจะเป่าหมากฝรั่งแตกอีกครั้ง..
“เซ้นต์..น..นี่มันอะไรกันน่ะ เซ้นต์..”
“ท่าทางจะแย่แล้วล่ะมุก..ไม่เป็นไร ชั้นจะปกป้องเธอเอง..”
“อ..อืม..”
เสียงวิ้ดว้ายของเพื่อนๆอีกหลายคนยังคงดังลั่นทั่วบริเวณโรงเรียน..ไฟทุกดับหมด..ท้องฟ้ามืดสนิท..ทุกคนแทบจะมองไม่เห็นอะไรแล้ว..เวลาผ่านไปซักพักและในที่สุด..ก็มีเสียงนึงดังขึ้นจากลำโพงทุกตัวของบริเวณโรงเรียน..
“นักเรียนชั้น ม.3/11ทุกคน..ขอให้เดินไปยังสนามฟุตบอลด้วย..เร็วที่สุด..!!~”
เสียงของชายคนนึงดังขึ้น.เพื่อนๆทุกคนวิ่งไปยังสนามฟุตบอลอย่างรวดเร็ว..เซ้นต์จะมือมุกแน่นและพาเธอไปยังสนาม..อาร์มยืนขึ้นช้าๆและเดินตามไปเป็นคนสุดท้าย..
ทุกคนเดินไปยังใจกลางของสนามฟุตบอลในเวลาไม่นาน..เด็กนักเรียนทั้ง 58 คนเกาะกลุ่มกันแน่นเป็นวงกลมขนาดใหญ่...ไม่นาน..สปอร์ตไลท์ที่อยู่ตามมุมของสนามก็เปิดขึ้น..เด็กทุกคนเอามือและแขนขึ้นมาบังหน้าเนื่องจากรู้สึกแสบตา และปรับความสว่างของสายตาไม่ทัน..และก็ไม่นานอีก..เสียงของขายคนเดิมก็ดังขึ่น..
“ขอต้อนรับนักเรียนทุกคน..กลับเข้าสู่บรรยากาศของความรัก ความแน่นแฟ้น..ความผูกพัน..และ..”
เมื่อเสียงนั้นดังขึ้นทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก สถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจเลย..เด็กทุกคนเริ่มร้องไห้และตัวสั่นระริก..
“ความตาย..!!”
หลังสิ้นคำนั้น..หลายคนส่งเสียงร้องแหลม..น้ำตาเริ่มกระจายและไหลลงสู่พื้นหญ้า...อาร์มยิ้มเล็กๆ..เซ้นต์จับมือมุกแน่นกว่าเดิม..เธอร้องไห้แล้ว..นั่นทำให้เซ้นต์ยิ่งบีบมือเธอแรงยิ่งขึ้น ยิ่งขึ้น..
“โอ๋ๆครูล้อเล่นน่า..ทำเป็นเรื่องจริงจังไปได้..พวกนักเรียนนี่ ขวัญอ่อนกันจริงนะ..”
เสียงของชายคนนั้นดังขึ้นอีก..แต่คราวนี้ไม่ได้ออกมาทางลำโพง มันเป็นเสียงจริงๆจากตัวคนจริงๆ..ชายคนนั้นเดินออกมาจากความมืดเรื่อยๆ..เค้าใกล้เข้ามา..ใกล้เข้ามา จนเผยโฉมหน้าให้นักเรียนทุกคนได้เห็น..
“อาจารย์ เสมอ..!!”
เด็กผู้หญิงคนนึงพูดขึ้น.ด้วยท่าทางที่แสดงถึงอาการตกใจ..เพื่อนๆทุกคนก็เช่นกัน..เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นๆทั่วบริเวณ..อาจารย์เสมอเดินเข้ามาใกล้อีก..นักเรียนทุกคนเริ่มก้าวถอยหลังหนีเรื่อยๆ..ยกเว้นอาร์มที่ยังยืนตระหง่านอยู่หน้าอาจารย์..
“โอ้..วัชริศหรอ..เธอนี่ ท่าทางเตรียมพร้อมดีนี่..งั้นก็ใส่นาฬิกาเลยสิ..จะได้ไม่ต้องเสียเวลา..”
อาจารย์เสมอพูดขึ้น..พร้อมชี้ไปที่ถุงใส่นาฬิกาที่อยู่ข้างหลัง..อาร์มเดินผ่านเค้าไปและหยิบมันขึ้นมาใส่...นาฬิกาเรือนนี้เป็นนาฬิกาดิจิตอลสีเงิน..เพียงเอามือมาจ่อที่หน้าปัดมันก็ก็จะเข้าล็อคกับข้อมือของผู้ใส่แล้ว..
“หยิบมาให้ทีซิ..วัชริศ ครูจะแจกมันให้กับเพื่อนๆที่น่ารักของเธอ..”
“มีมือ มีเท้า ก็เดินมาหยิบเองสิครับ..จะใช้งานพวกผมหนักๆทั้งที แค่เดินมาหยิบของแค่นี้ไม่ได้รึไง..”
อาร์มพูดกลับใส่ทันควัน..อาจารย์จ้องเขม็งและยิ้มเบาๆก่อนที่จะหัวเราะลั่น..
“นั่นสินะ เธอนี่พูดถูกใจครูจริงๆ..งั้นก็กลับไปรวมกับเพื่อนได้แล้วล่ะ..”
อาจารย์เสมอเดินไปยังถุงนาฬิกา อาร์มเดินไปรวมกับเพื่อนๆที่กลุ่ม..และไม่นานอาจารย์ก็เดินกลับมาอีกครั้ง..
“เอ้า!!ครูแจก..ใส่ซะ เป็นนาฬิกาประจำรุ่น 26 นะ..”
อาจารย์เสมอเอ่ยขึ้น..และจ้องเขม็งไปที่พวกนักเรียน...สายตาคู่นั้นของเค้าทำให้บรรดานักเรียนกลัวเป็นอย่างมาก..ทุกคนจึงเดินเข้ามาหยิบนาฬิกาและเริ่มใส่มันทันที..และในไม่นานทุกคนก็ใส่เสร็จ...
“55555 ทีนี้พวกแกก็ไม่สามารถหลุดออกจากเกมส์ได้แล้วล่ะนะ...”
อาจารย์เสมอหัวเราะลั่นเหมือนคนบ้าคลั่ง..เด็กนักเรียนทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก..หลายคนเอะใจเลยรีบแกะนาฬิกานั่นแต่ทว่า..!!
“พวกแกไม่ต้องพยายามแกะหรอกนะ..เพราะยังไงมันก็แกะไม่ออกหรอก..และตอนนี้ก็ถึงเวลาของการเริ่มส์แล้วด้วย..”
เค้าเอ่ยอีกครั้ง..
“เริ่มเกมส์..!!?”
“ใช่ เริ่มเกมส์..เกมส์ที่สนุกที่สุดในโลก..เกมส์ที่มันส์ที่สุดในโลก...เกมส์ที่มีผู้คนติดตามมากที่สุดในโลก..เกมส์ที่พวกแกทุกคนถูกเลือกให้เล่นในปีนี้...เกมส์ที่ชั้นว่าก็คือ..BR. Battle Royale..”
หลังจากที่อาจารย์เสมอเอ่ยนั่นเอง..เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น...นักเรียนหญิงหลายคนร้องไห้ออกมาอย่างสุดแรงเกิด..อาร์มยิ้มเล็กๆพร้อมตบมือให้เบาๆ..เซ้นต์ขมวดคิ้วแน่น..มุกร้องไห้หนักและเอาหัวมาซบตรงไหลเซ้นต์จากข้องหลัง...พูดถึงเกมส์นี้ทุกคนล้วนเข้าใจกติกาของมันดี..กติกาง่ายแสนง่าย.. “ฆ่าเพื่อรอด” เท่านั้น..!!
“อย่าคิดหนีเชียวนะ..นาฬิกาที่พวกแกใส่จะคอยเป็นกรรมการ..ถ้าเกิดพวกแกทำอะไรที่ผิดกติกา..มันจะทำงานโดยปล่อยเข็มพิษจากด้านในเข้าสู่เส้นเลือดทันที..อึดใจเดียว พวกแกได้ไปเยี่ยมยมบาลแน่..!!”
อาจารย์เสมอเอ่ยขึ้น..นั่นยิ่งทำให้คนหลายคนร้องหนักเข้าไปอีก..อาจารย์เสมอยิ้มเบาๆพร้อมดีดนิ้ว...หลังสิ้นเสียงของการดีดนิ้วทำให้นักเรียนทุกคนหยุดร้อง..และมีคนเดินออกมาพร้อมถือกระเป๋าทหารมาคนละใบ..
“เอาล่ะ..มารับกระเป๋ากันได้แล้ว...พวกแกรู้กติกาดีนี่..หลังจากคนสุดท้ายรับกระเป๋า..พวกชั้นจะสั่งเริ่มเกมส์ทันที อาณาเขตคือ โรงเรียนแห่งนี้...พวกชั้นจะประกาศเขตอันตรายทุกครั้งที่เวลา เที่ยงคืน ,6โมงเช้า,เที่ยงวัน,6โมงเย็น มาถึง..เอาล่ะเริ่มเกมส์ได้แล้วมั้ง..”
นักเรียนทุกคนร้องไห้จนหมดแรง...แต่ว่าบรรยากาศที่น่าสะพรึงขณะนี้เหมือนเป็นแรงกระตุ้นให้พวกเค้าเคลื่อยไหว..
“เริ่มจาก..ชาย..เลขที่ 1 เอก..ศักดิ์ศิทธิ์...”
“หญิง..เลขที่ 32 กช กชพร...”
“ชาย..เลขที่ 2 เซ้นต์ กอบกัญจน์..”
ชื่อของเซ้นต์ถูกเรียกขึ้น..เค้าหันไปมองมุกที่ร้องไห้อยู่..
“มุก..ชั้นจะรออยู่ที่ห้องเรียนวิทย์เสริมตอน ม.2นะ..เธอเลขที่ใกล้สุดท้าย อันตรายมากเลย..ชั้นจะรอในที่ที่ใกล้ที่สุด..โอเคนะ..”
“อ..อื้อ..เธอต้องอยู่รอชั้นนะ..”
“แน่นอน..ชั้นจะปกป้องเธอเอง..ไม่ต้องห่วงนะ..”
“เอ้า..!!นายกอบกัญจน์อยู่ไหน..เดี๋ยวพ่อก็ฆ่าก่อนเกมส์จะเริ่มซะนี่ ออกมาได้แล้ว..!!”
“เออ..!!ไปเดี๋ยวนี้แหละ..ไม่ต้องห่วงนะมุก...survivor is you and me..”
เค้าวิ่งไปรับกระเป๋าและตรงไปยังห้องวิทย์ในทันที..
...............................
........................
................
“ชายเลขที่ 25 อาร์ม วัชริศ..”
อาร์มลุกขึ้นช้าๆปัดฝุ่นที่เปรอะกางเกง และตรงเข้ารับกระเป๋า..พร้อมเป่าหมาฝรั่งใส่หน้าอาจารย์..
“หึ..หวังว่าอย่างเธอคงเกิน 10 ศพอัพนะ..”
“เฮอะ...ผมจะล้างห้องเลย’จารย์..”
..............................
.......................
...................
“หญิง เลขที่ 56 มุก..สัญจนีย์..”
มุกปาดน้ำตาที่ไหลพรากและตรงไปรับกระเป๋า..อาจารย์เสมอพูดเบาๆกับเธอ..
“ชั้นว่าเธอน่ะ อยู่ได้นาน..รับรองว่า นายกอบกัญจน์น่ะ ปกป้องเธอสุดชีวิตแน่..หลอกใช้ให้เป็นหน่อยล่ะ..”
เพียะ..!!
มุกสะบัดหลังมือใส่หน้าอาจารย์เสมออย่างแรง..เค้าหันกลับมามองและจ้องด้วยสายตาที่ดุดัน..
“หนูเชื่อใจเค้า..อาจารย์เป็นคนคุมเกมส์ก็อยู่เฉยๆไปเถอะค่ะ..”
หลังเธอพูดจบ..มุกก็วิ่งออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว..ตรงไปยังห้องวิทย์ที่เธอนัดผู้ที่สัญญากับเธอไว้..
....................................
...............................
...........................
เสียงไมค์ดังขึ้นอีกครั้ง..เสียงของชายคนเดิม..อาจารย์ผู้คุมเกมส์..!!
“เริ่มได้..ฆ่ากันให้สนุกล่ะ..”
........................................
.............................
........................
“พวกเซฟไปไหนแล้วนะ..เลขที่พวกนั้นติดๆกัน เลยนัดกันได้..และชั้นจะทำไงเนี่ยะ..”
เสียงของนัฐเด็กชายร่างเล็ก..ใส่แว่นพูดกับตัวเองดังขึ้นเบาๆในห้องเรียนวิชาคอมพิวเตอร์กราฟฟิก...
“จะมีใครมามั้ยเนี่ยะ..ถ้าไม่ใช่พวกเซฟก็ขออย่าให้มีใครมาเลย...”
เค้าพูดขึ้นอีกครั้ง..น้ำตาใสๆเริ่มหลั่งรินออกจากดวงตา..
“ชั้นไง..ชั้นอยู่..!!”
“.......!!!.....”
เสียงของเด็กชายคนนึงดึงขึ้นจากมุมนึงของห้องกราฟฟิก..นัฐหันไปมองอย่างรวดเร็ว...พร้อมหยิบฝาหม้อ..อาวุธที่เค้าได้ขึ้นมาบังหน้า..
“ใครน่ะ..ออกมานะ..”
“ไม่ต้องถาม..เพราะว่าแกกำลังจะ...ตายแล้ว..!!”
เฟรี้ยบบบบบ!!!!
สายสีเหลืองของตลับเมตรที่ถูกสะบัดโดยข้อมือพุ่งออกมาปาดคอเด็กชายชื่อนัฐจนลงไปนอนกับพื้น...เลือดสีแดงไหลนองออกจากคอของเค้า..ผู้ที่ฆ่าเค้าเดินออกมาจากมุมมืด..นัญใช้ลมหายใจสุดท้ายเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่ม..
“อ..อาร์ม..”
“ใช่..!!ชั้นเอง..ยังไม่ตายแฮะ..ทนดีนี่..งั้น....”
เฟรี้ยบบบบบ!!!
และอีกครั้ง..นั่นทำให้เค้านอนตายอย่างแน่นิ่ง..อาร์มนั่งยองลง..หันหน้าศพให้จ้องมาที่เค้า..อาร์มยิ้มให้เบาๆพร้อมพูดกับศพนัฐว่า...
“เกมส์เริ่มแล้ว..อย่าหัดเชื่อใจใครสิจ้ะ..น้องหนู..!!”
-เด็กชายเลขที่ 10 นัฐ นัฐพงษ์ ตาย..!!เหลือ..57 คน..-
“เซ้นต์..จดหมายถึงลูกน่ะ..ลงมารับหน่อยซิ..เค้าบอกเรียนเชิญ หัวหน้าห้อง 3/11เนี่ยะ..”
“หรอครับ..ครับ!!จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละครับ..จะมาเรียนเชิญอะไรตอนนี้เนี่ยะ เรียนมาตั้งนานเพิ่งจะปิดเทอม อยู่ๆมีงานให้เราอีกแล้ว..”
เซ้นต์บ่นพึนพำก่อนจะเดินลงจากห้องที่อยู่บนชั้นสอง..แม่เซ้นต์ยื่นซองจดหมายสีดำให้ลูกของเธอที่หน้าบันได..เซ้นต์รับมันมา..
“ขอบคุณครับ..”
และเค้าก็เดินกลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง ปิดประตูไม้สีน้ำตาล แกะซองจดหมายสีดำสนิทซองนั้น..และอ่านมัน..
“อะไรล่ะเนี่ยะ..เรียนเชิญหัวหน้าม.3/11 ด.ช.กอบกัญจน์...ไปร่วมงานราตรีที่โรงเรียน เวลา 18.00 ในวันพรุ่งนี้ โปรดไปตามคำเชิญของทางโรงเรียน..ถ้าท่านไม่ไปงานราตรีครั้งนี้ ทางโรงเรียนจะตัดสิทธิ์การเป็นนักเรียนของท่านในโรงเรียนแห่งนี้ในวันถัดไป....ขอขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ..หวังว่าจะได้เจอท่านในวันพรุ่งนี้..!!”
เซ้นต์อ่านเนื้อความของจดหมายนั่น พร้อมทำหน้างงๆกับความหมายของมัน..เค้าปิดจดหมายใบนั้นพร้อมสอดเข้าไปซองดำเหมือนตอนที่ได้รับมาอย่างช้าๆ..
“อะไรวะเนี่ยะ..ถ้าท่านไม่ไปงานราตรีครั้งนี้ ทางโรงเรียนจะตัดสิทธิ์ท่านจากการเป็นนักเรียน..แบบนี้ก็ต้องไปลูกเดียวสิฟะ..จะมาพูดว่าเรียนเชิญหาอะไร..”
เค้าบ่นอุบอิบพร้อมเดินไปยังโต๊ะคอมพิวเตอร์..เปิดมันและต่ออินเตอร์เน็ต..
“sign in!!”
“มีใครออนบ้างเนี่ยะ..อืม..ซัย แฮม เอก มิว มุก แพรว โอ้ต หรอ..หือ!!มุกหรอ!!?ออนเวลานี้ได้ไงเนี่ยะ นี่มันเพิ่ง 10โมงเอง ปกติเค้าต้องดึกเลยนี่นา..วันนี้มาแปลกแฮะ..”
เซ้นต์เปิด msn ขึ้นมาเพื่อกะจะถามอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับเจ้าจดหมายซองดำที่เค้าได้รับ เผื่อว่าเพื่อนๆจะรู้อะไรบ้าง..เค้าไล่ดูรายชื่อในนั้น และก็พบว่า มุก ออนซะด้วย..ด้วยอารุภาพของความรัก..เค้าจึงรีบทักทายในทันที..!!
“ดีฮะ มุก..!!ไมวันนี้ออนเร็วจังอ่ะ..”
“ก็เข้ามาโหลดเอ็มวีของ เว่นอ่ะ..พอดีได้ยินมา เลยรีบเข้ามาโหลดไง..”
“อ่ะหรอ..แล้วไมต้องมาโหลดตอนนี้ด้วยอ่ะ โหลดตอนกลางคืนเวลาประจำของมุกก็ได้นี่นา..”
“อ่ะนะ..ก็มันอดจายม่ายหวายนี่นา 555 !!ว่าแต่เซ้นต์มีไรป่าว..คือมันโหลดเสร็จพอดีอ่ะ กำลังจะไปและ..”
“อื้อๆมี..ก็คือว่าเราได้รับจดหมายจากทางโรงเรียนอ่ะ ว่าให้ไปงานราตรีในวันพรุ่งนี้..มุกได้ป่าว!!เป็นจดหมายซองสีดำๆอ่ะ..”
“ได้ๆ ตอนแรกกะไม่ไปอ่ะนะ แต่บอกว่าถ้าไม่ไปจะไล่ออกอ่ะ แบบนี้ไม่ไปก็ไม่ได้แล้ว..”
“ใช่ ไม่รู้เล่นพิเรนท์อะไรป่าว..ท่าทางต้องมีเรื่องสำคัญชัวร์เลย ถึงได้บังคับขนาดนั้น..”
“คงงั้น คงมีเรื่องกับห้องเรามั้ง ก็ขนาดเพื่อนในห้องเราทุกคนยังได้เลยนี่..ส่วนห้องอื่นเค้าก็ไม่เห็นได้กันซักคน”
“หรอๆอืม..แปลกๆแฮะ..อืมๆ..ขอบคุณมากคับ..แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ..แต่งตัวสวยๆล่า..บ้ายบาย”
“แน่นอนอยู่แล้วแหละ..555 แล้วนายจะอึ้ง(มั้ง)..ไปและ บ้ายบาย”
และมุกก็ออกจากลิสต์ไป..เซ้นต์ก็ออกเช่นกัน..เค้ายิ้มเล็กๆก่อนที่จะยืนขึ้นและตรงไปยังตู้เสื้อผ้าสีน้ำตาลอ่อนที่ตั้งอยู่ข้างๆห้องน้ำ..
“เลือกชุดไว้เลยดีกว่า..”
......................................................
..........................................
................................
..........................
เวลาหน่างวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว..เพื่อนๆทุกคนในห้องต่างดีใจกับการที่ทางโรงเรียนจัดงานเลี้ยงให้..พวกเค้าทุกคนจะได้เจอเพื่อนๆหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายอาทิตย์จากการปิดเทอม 1 !!หลายคนบอว่าไม่อยากไปแต่จำยอมต้องไป แต่หลายคนก็บอกว่าอยากไปจะแย่..ความรู้สึกของหลายคนที่แตกต่างกัน..แต่จุดมุ่งหมายของงานนี้มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น..!!
“ไปแล้วนะครับแม่..”
เซ้นต์เอ่ยขึ้นหลังจากใส่รองเท้าผ้าใบคู่โปรดเสร็จ..เป้ใบสวยถูกสะพายพาดบ่า..นาฬิกาสีดำเรือนเท่ห์ถูกใส่ที่ข้อมือซ้าย..สร้อยคอสีเงินรูปไม้กางเขนถูกคล้องไว้ที่คอ..แสงของหลอดไฟที่สะท้อนกับมัน ทำให้แม่ของเค้าแสบตา..!!
“จะไปแล้วหรอจ้ะ..อืม..แต่งตัวเท่ห์จังนะ..ยิ่งใส่สร้อยของพ่ออันนั้น ลูกยิ่งดูเหมือนพ่อเข้าไปใหญ่เลย..”
“หรอครับ..ก็พ่อเค้าไปดูงานที่อื่นบ่อยๆนี่ครับ..ผมเลยใส่ไว้หน่อย เดี๋ยวจะลืมเค้าซะก่อน 555”
“แหม ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก..อ๊ะ..นี่ห้าโมงกว่าแล้วนะ ลูกก็รีบไปเถอะ..”
“ครับ..งั้นไปล่ะนะครับ..”
เซ้นต์เดินออกจากจุดนั้นไปพร้อมโบกมือบ้ายบายแม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู..แม่เค้ายิ้มให้ลูกน้อยของเธอเบาๆ..
“เซ้นต์..เดี๋ยวลูก..”
“ครับ..อะไรหรอ..มีอะไรรึป่าวครับ..”
“ขอแม่กอดลูกหน่อยนะ..”
“อ่ะ ได้สิครับ..!!แม่เป็นไรครับเนี่ยะ..ท่าทางแปลกๆนะครับ..ผมไม่ได้ไปตายซักหน่อย ทำไมต้องร้องไห้ด้วยอ่ะ..”
“ผงมันเข้าตาน่ะจ้ะ..ไม่มีอะไรหรอก..เอ้า!!ไปได้แล้ว..ขอให้พระเจ้าคุ้มครองลูกนะ..”
“ครับ..พระองค์อยู่ข้างผมเสมอแหละครับ..บายครับ..”
หลังจบคำพูดนั้นของเซ้นต์ เค้าก็วิ่งออกไปจากตัวบ้าน..หมวกสีดำถูกหยิบขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงและใส่ลงที่ศรีษะ..เค้าวิ่งอย่างรวดเร็วผ่านบ้านหลายหลัง..มือหยิบเครื่องรางสีเงินอันนั้นมากำไว้ในมืออย่างแน่น..คิ้วขมวดเข้าหากัน..ดวงตาแข็งกร้าว..และรอยยิ้มที่มุมปาก..พร้อมคำพูดเบาๆกับตัวเอง..
“survivor is you and me..!!”
....................................
..........................
..................
“หวัดดี..เซ้นต์..นายมาเกือบคนสุดท้ายเลยนะเนี่ยะ..”
เสียงของมุกทักขึ้นขณะที่เซ้นต์เดินเข้ามาในงาน..
“อ่ะหรอ..อืมๆ ก็ออกจากบ้านช้าไปหน่อย..เอ.!!แต่ว่านี่มัน.......”
เซ้นต์พูดขึ้นขณะที่มองบรรยากาศรอบๆตัว..งานเลี้ยงถูกจัดที่บริเวณลานอเนกประสงค์..แต่มันดูไม่เหมือนงานเลี้ยงเลย..ที่ว่างานเลี้ยง กลับมีเพียงโต๊ะกลมที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีแดงและเก้าอี้อีกหลายสิบตัวเท่านั้น..ไฟถูกเปิดเพียงไม่กี่ดวง..เสียงในเวลายามเย็นของที่นี่ฟังดูสงบ..บรรยากาศเยือกเย็นแทบเสียดแทงขั้วหัวใจได้..
“มุก..นี่มันงานเลี้ยงอะไรกันอ่ะ..มัน..แปลกๆนะ แปลกมากๆเลย..”
“อืม..นั่นสิ..เงียบมากเลยนะ..เหมือนไม่ใช่งานเลี้ยงเลยล่ะ..ชั้นยังไม่เห็นอาจารย์เลยด้วย มีแค่อาจารย์เสมออ่ะ ที่คอยรับหน้าประตู แถมคอยกันไม่ให้พ่อแม่ชั้นเข้ามาส่งด้วยล่ะ..แปลกอย่างที่นายว่าจริงๆ..”
“อืม..ชั้นชักรู้สึกอยากกลับแล้วนะเนี่ยะ..กลับกันมั้ยมุก..!!”
“ชั้นก็คิดเหมือนนาย แต่พอจะกลับ อาจารย์เค้าไม่ให้กลับอ่ะ..ก็เลยต้องอยู่ในนี้..เพื่อนคนอื่นก็มากันครบแล้วนี่...เหลือแค่อาร์มอ่ะ ที่ยังมาไม่ถึงเลย..สงสัยพอมากันครบ งานคงเริ่มมั้ง..”
“อ่ะหรอ..อ๊ะ!!นั่นไง..อาร์มมาแล้วนี่..โห..แต่งตัวยังกลับจะมารบเลยแฮะ..ชุดเหมือนพวกคอมมาโดร์เลย สีดำขายาวทั้งตัวเลยอ่ะ..แบกเป้ใบใหญ่มาด้วยแฮะ..”
เซ้นต์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอาร์มเดินเข้ามาทางหน้าประตูโรงเรียน..การแต่งตัวของเค้าเป็นที่ดึงดูดของเพื่อนๆทุกคนเป็นอย่างมาก..เสื้อแขนยาวสีดำ..กางเกงขายาวสีดำ..เป้ใบใหญ่พร้อมหมวกแก็ปสีดำที่ดูเหมือนของเซ้นต์..
“หวัดดีอาร์ม..นายแต่งตัวสุดๆไปเลยนะ..เหมือนจะมารบงั้นแหละ..”
เซ้นต์เอ่ยทักทายขึ้น ขณะที่อาร์มเดินเข้ามาทางเค้า..มุกยังคงตะลึงงันกับการแต่งตัวของเพื่อนคนนี้อยู่จนพูดอะไรไม่ออก..อาร์มเดินตรงเข้ามาเรื่อยๆ..พร้อมหยุดลงตรงหน้าเซ้นต์..ยิ้มที่มุมปากให้..
“นายคงไม่โง่ใช่ม้า..เซ้นต์..!!ชั้นว่า ได้ละเลงเลือดกันแน่เลยล่ะ...”
อาร์มเอ่ยเบาๆพร้อมหยิบหมากฝรั่งในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาเคี้ยว...เซ้นต์กลืนน้ำลายไปเอื๊อกใหญ่ เหงื่อใสๆของเค้าเริ่มไหลลงมาตามใบหน้าที่เรียวยาว จนในที่สุดก็ไหลลงสู่พื้น..
“อย่าคิดมากเซ้นต์..เพราะยังไงคนที่รอดก็คือชั้นเท่านั้น..!!”
อาร์มพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมเป่าหมากฝรั่งจนแตก..เค้าเดินไปนั่งหน้าห้องวิทย์ในมุมมืด..เซ้นต์หันควับไปมองที่อาร์ม..สายตาเค้าแข็งกร้าวและดูโกรธเกรี้ยว..มือกำแน่นพร้อมฟันสีขาวที่ขบกันดังกรอด..!!
“ซ..เซ้นต์เป็นอะไรรึป่าว..อาร์มเค้าพูดอะไรหรอ..”
“อ..อ๊ะ..ป่าวๆไม่มีอะไร..นี่คนมากันครบแล้วนี่..ทำไมงานยังไม่เริ่มอีกล่ะเนี่ยะ...อ๊ะ..!!~ใครปิดไฟน่ะ ปิดทำไม..”
ไฟข้างๆสนามลานอเนกประสงค์ทุกดวงถูกปิดลง..เสียงของเพื่อนๆดังขึ้นด้วยอาการตกใจ..เซ้นต์คว้ามือมุกขึ้นมาจับแน่น..อาร์มยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ก่อนจะเป่าหมากฝรั่งแตกอีกครั้ง..
“เซ้นต์..น..นี่มันอะไรกันน่ะ เซ้นต์..”
“ท่าทางจะแย่แล้วล่ะมุก..ไม่เป็นไร ชั้นจะปกป้องเธอเอง..”
“อ..อืม..”
เสียงวิ้ดว้ายของเพื่อนๆอีกหลายคนยังคงดังลั่นทั่วบริเวณโรงเรียน..ไฟทุกดับหมด..ท้องฟ้ามืดสนิท..ทุกคนแทบจะมองไม่เห็นอะไรแล้ว..เวลาผ่านไปซักพักและในที่สุด..ก็มีเสียงนึงดังขึ้นจากลำโพงทุกตัวของบริเวณโรงเรียน..
“นักเรียนชั้น ม.3/11ทุกคน..ขอให้เดินไปยังสนามฟุตบอลด้วย..เร็วที่สุด..!!~”
เสียงของชายคนนึงดังขึ้น.เพื่อนๆทุกคนวิ่งไปยังสนามฟุตบอลอย่างรวดเร็ว..เซ้นต์จะมือมุกแน่นและพาเธอไปยังสนาม..อาร์มยืนขึ้นช้าๆและเดินตามไปเป็นคนสุดท้าย..
ทุกคนเดินไปยังใจกลางของสนามฟุตบอลในเวลาไม่นาน..เด็กนักเรียนทั้ง 58 คนเกาะกลุ่มกันแน่นเป็นวงกลมขนาดใหญ่...ไม่นาน..สปอร์ตไลท์ที่อยู่ตามมุมของสนามก็เปิดขึ้น..เด็กทุกคนเอามือและแขนขึ้นมาบังหน้าเนื่องจากรู้สึกแสบตา และปรับความสว่างของสายตาไม่ทัน..และก็ไม่นานอีก..เสียงของขายคนเดิมก็ดังขึ่น..
“ขอต้อนรับนักเรียนทุกคน..กลับเข้าสู่บรรยากาศของความรัก ความแน่นแฟ้น..ความผูกพัน..และ..”
เมื่อเสียงนั้นดังขึ้นทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก สถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจเลย..เด็กทุกคนเริ่มร้องไห้และตัวสั่นระริก..
“ความตาย..!!”
หลังสิ้นคำนั้น..หลายคนส่งเสียงร้องแหลม..น้ำตาเริ่มกระจายและไหลลงสู่พื้นหญ้า...อาร์มยิ้มเล็กๆ..เซ้นต์จับมือมุกแน่นกว่าเดิม..เธอร้องไห้แล้ว..นั่นทำให้เซ้นต์ยิ่งบีบมือเธอแรงยิ่งขึ้น ยิ่งขึ้น..
“โอ๋ๆครูล้อเล่นน่า..ทำเป็นเรื่องจริงจังไปได้..พวกนักเรียนนี่ ขวัญอ่อนกันจริงนะ..”
เสียงของชายคนนั้นดังขึ้นอีก..แต่คราวนี้ไม่ได้ออกมาทางลำโพง มันเป็นเสียงจริงๆจากตัวคนจริงๆ..ชายคนนั้นเดินออกมาจากความมืดเรื่อยๆ..เค้าใกล้เข้ามา..ใกล้เข้ามา จนเผยโฉมหน้าให้นักเรียนทุกคนได้เห็น..
“อาจารย์ เสมอ..!!”
เด็กผู้หญิงคนนึงพูดขึ้น.ด้วยท่าทางที่แสดงถึงอาการตกใจ..เพื่อนๆทุกคนก็เช่นกัน..เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นๆทั่วบริเวณ..อาจารย์เสมอเดินเข้ามาใกล้อีก..นักเรียนทุกคนเริ่มก้าวถอยหลังหนีเรื่อยๆ..ยกเว้นอาร์มที่ยังยืนตระหง่านอยู่หน้าอาจารย์..
“โอ้..วัชริศหรอ..เธอนี่ ท่าทางเตรียมพร้อมดีนี่..งั้นก็ใส่นาฬิกาเลยสิ..จะได้ไม่ต้องเสียเวลา..”
อาจารย์เสมอพูดขึ้น..พร้อมชี้ไปที่ถุงใส่นาฬิกาที่อยู่ข้างหลัง..อาร์มเดินผ่านเค้าไปและหยิบมันขึ้นมาใส่...นาฬิกาเรือนนี้เป็นนาฬิกาดิจิตอลสีเงิน..เพียงเอามือมาจ่อที่หน้าปัดมันก็ก็จะเข้าล็อคกับข้อมือของผู้ใส่แล้ว..
“หยิบมาให้ทีซิ..วัชริศ ครูจะแจกมันให้กับเพื่อนๆที่น่ารักของเธอ..”
“มีมือ มีเท้า ก็เดินมาหยิบเองสิครับ..จะใช้งานพวกผมหนักๆทั้งที แค่เดินมาหยิบของแค่นี้ไม่ได้รึไง..”
อาร์มพูดกลับใส่ทันควัน..อาจารย์จ้องเขม็งและยิ้มเบาๆก่อนที่จะหัวเราะลั่น..
“นั่นสินะ เธอนี่พูดถูกใจครูจริงๆ..งั้นก็กลับไปรวมกับเพื่อนได้แล้วล่ะ..”
อาจารย์เสมอเดินไปยังถุงนาฬิกา อาร์มเดินไปรวมกับเพื่อนๆที่กลุ่ม..และไม่นานอาจารย์ก็เดินกลับมาอีกครั้ง..
“เอ้า!!ครูแจก..ใส่ซะ เป็นนาฬิกาประจำรุ่น 26 นะ..”
อาจารย์เสมอเอ่ยขึ้น..และจ้องเขม็งไปที่พวกนักเรียน...สายตาคู่นั้นของเค้าทำให้บรรดานักเรียนกลัวเป็นอย่างมาก..ทุกคนจึงเดินเข้ามาหยิบนาฬิกาและเริ่มใส่มันทันที..และในไม่นานทุกคนก็ใส่เสร็จ...
“55555 ทีนี้พวกแกก็ไม่สามารถหลุดออกจากเกมส์ได้แล้วล่ะนะ...”
อาจารย์เสมอหัวเราะลั่นเหมือนคนบ้าคลั่ง..เด็กนักเรียนทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก..หลายคนเอะใจเลยรีบแกะนาฬิกานั่นแต่ทว่า..!!
“พวกแกไม่ต้องพยายามแกะหรอกนะ..เพราะยังไงมันก็แกะไม่ออกหรอก..และตอนนี้ก็ถึงเวลาของการเริ่มส์แล้วด้วย..”
เค้าเอ่ยอีกครั้ง..
“เริ่มเกมส์..!!?”
“ใช่ เริ่มเกมส์..เกมส์ที่สนุกที่สุดในโลก..เกมส์ที่มันส์ที่สุดในโลก...เกมส์ที่มีผู้คนติดตามมากที่สุดในโลก..เกมส์ที่พวกแกทุกคนถูกเลือกให้เล่นในปีนี้...เกมส์ที่ชั้นว่าก็คือ..BR. Battle Royale..”
หลังจากที่อาจารย์เสมอเอ่ยนั่นเอง..เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น...นักเรียนหญิงหลายคนร้องไห้ออกมาอย่างสุดแรงเกิด..อาร์มยิ้มเล็กๆพร้อมตบมือให้เบาๆ..เซ้นต์ขมวดคิ้วแน่น..มุกร้องไห้หนักและเอาหัวมาซบตรงไหลเซ้นต์จากข้องหลัง...พูดถึงเกมส์นี้ทุกคนล้วนเข้าใจกติกาของมันดี..กติกาง่ายแสนง่าย.. “ฆ่าเพื่อรอด” เท่านั้น..!!
“อย่าคิดหนีเชียวนะ..นาฬิกาที่พวกแกใส่จะคอยเป็นกรรมการ..ถ้าเกิดพวกแกทำอะไรที่ผิดกติกา..มันจะทำงานโดยปล่อยเข็มพิษจากด้านในเข้าสู่เส้นเลือดทันที..อึดใจเดียว พวกแกได้ไปเยี่ยมยมบาลแน่..!!”
อาจารย์เสมอเอ่ยขึ้น..นั่นยิ่งทำให้คนหลายคนร้องหนักเข้าไปอีก..อาจารย์เสมอยิ้มเบาๆพร้อมดีดนิ้ว...หลังสิ้นเสียงของการดีดนิ้วทำให้นักเรียนทุกคนหยุดร้อง..และมีคนเดินออกมาพร้อมถือกระเป๋าทหารมาคนละใบ..
“เอาล่ะ..มารับกระเป๋ากันได้แล้ว...พวกแกรู้กติกาดีนี่..หลังจากคนสุดท้ายรับกระเป๋า..พวกชั้นจะสั่งเริ่มเกมส์ทันที อาณาเขตคือ โรงเรียนแห่งนี้...พวกชั้นจะประกาศเขตอันตรายทุกครั้งที่เวลา เที่ยงคืน ,6โมงเช้า,เที่ยงวัน,6โมงเย็น มาถึง..เอาล่ะเริ่มเกมส์ได้แล้วมั้ง..”
นักเรียนทุกคนร้องไห้จนหมดแรง...แต่ว่าบรรยากาศที่น่าสะพรึงขณะนี้เหมือนเป็นแรงกระตุ้นให้พวกเค้าเคลื่อยไหว..
“เริ่มจาก..ชาย..เลขที่ 1 เอก..ศักดิ์ศิทธิ์...”
“หญิง..เลขที่ 32 กช กชพร...”
“ชาย..เลขที่ 2 เซ้นต์ กอบกัญจน์..”
ชื่อของเซ้นต์ถูกเรียกขึ้น..เค้าหันไปมองมุกที่ร้องไห้อยู่..
“มุก..ชั้นจะรออยู่ที่ห้องเรียนวิทย์เสริมตอน ม.2นะ..เธอเลขที่ใกล้สุดท้าย อันตรายมากเลย..ชั้นจะรอในที่ที่ใกล้ที่สุด..โอเคนะ..”
“อ..อื้อ..เธอต้องอยู่รอชั้นนะ..”
“แน่นอน..ชั้นจะปกป้องเธอเอง..ไม่ต้องห่วงนะ..”
“เอ้า..!!นายกอบกัญจน์อยู่ไหน..เดี๋ยวพ่อก็ฆ่าก่อนเกมส์จะเริ่มซะนี่ ออกมาได้แล้ว..!!”
“เออ..!!ไปเดี๋ยวนี้แหละ..ไม่ต้องห่วงนะมุก...survivor is you and me..”
เค้าวิ่งไปรับกระเป๋าและตรงไปยังห้องวิทย์ในทันที..
...............................
........................
................
“ชายเลขที่ 25 อาร์ม วัชริศ..”
อาร์มลุกขึ้นช้าๆปัดฝุ่นที่เปรอะกางเกง และตรงเข้ารับกระเป๋า..พร้อมเป่าหมาฝรั่งใส่หน้าอาจารย์..
“หึ..หวังว่าอย่างเธอคงเกิน 10 ศพอัพนะ..”
“เฮอะ...ผมจะล้างห้องเลย’จารย์..”
..............................
.......................
...................
“หญิง เลขที่ 56 มุก..สัญจนีย์..”
มุกปาดน้ำตาที่ไหลพรากและตรงไปรับกระเป๋า..อาจารย์เสมอพูดเบาๆกับเธอ..
“ชั้นว่าเธอน่ะ อยู่ได้นาน..รับรองว่า นายกอบกัญจน์น่ะ ปกป้องเธอสุดชีวิตแน่..หลอกใช้ให้เป็นหน่อยล่ะ..”
เพียะ..!!
มุกสะบัดหลังมือใส่หน้าอาจารย์เสมออย่างแรง..เค้าหันกลับมามองและจ้องด้วยสายตาที่ดุดัน..
“หนูเชื่อใจเค้า..อาจารย์เป็นคนคุมเกมส์ก็อยู่เฉยๆไปเถอะค่ะ..”
หลังเธอพูดจบ..มุกก็วิ่งออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว..ตรงไปยังห้องวิทย์ที่เธอนัดผู้ที่สัญญากับเธอไว้..
....................................
...............................
...........................
เสียงไมค์ดังขึ้นอีกครั้ง..เสียงของชายคนเดิม..อาจารย์ผู้คุมเกมส์..!!
“เริ่มได้..ฆ่ากันให้สนุกล่ะ..”
........................................
.............................
........................
“พวกเซฟไปไหนแล้วนะ..เลขที่พวกนั้นติดๆกัน เลยนัดกันได้..และชั้นจะทำไงเนี่ยะ..”
เสียงของนัฐเด็กชายร่างเล็ก..ใส่แว่นพูดกับตัวเองดังขึ้นเบาๆในห้องเรียนวิชาคอมพิวเตอร์กราฟฟิก...
“จะมีใครมามั้ยเนี่ยะ..ถ้าไม่ใช่พวกเซฟก็ขออย่าให้มีใครมาเลย...”
เค้าพูดขึ้นอีกครั้ง..น้ำตาใสๆเริ่มหลั่งรินออกจากดวงตา..
“ชั้นไง..ชั้นอยู่..!!”
“.......!!!.....”
เสียงของเด็กชายคนนึงดึงขึ้นจากมุมนึงของห้องกราฟฟิก..นัฐหันไปมองอย่างรวดเร็ว...พร้อมหยิบฝาหม้อ..อาวุธที่เค้าได้ขึ้นมาบังหน้า..
“ใครน่ะ..ออกมานะ..”
“ไม่ต้องถาม..เพราะว่าแกกำลังจะ...ตายแล้ว..!!”
เฟรี้ยบบบบบ!!!!
สายสีเหลืองของตลับเมตรที่ถูกสะบัดโดยข้อมือพุ่งออกมาปาดคอเด็กชายชื่อนัฐจนลงไปนอนกับพื้น...เลือดสีแดงไหลนองออกจากคอของเค้า..ผู้ที่ฆ่าเค้าเดินออกมาจากมุมมืด..นัญใช้ลมหายใจสุดท้ายเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่ม..
“อ..อาร์ม..”
“ใช่..!!ชั้นเอง..ยังไม่ตายแฮะ..ทนดีนี่..งั้น....”
เฟรี้ยบบบบบ!!!
และอีกครั้ง..นั่นทำให้เค้านอนตายอย่างแน่นิ่ง..อาร์มนั่งยองลง..หันหน้าศพให้จ้องมาที่เค้า..อาร์มยิ้มให้เบาๆพร้อมพูดกับศพนัฐว่า...
“เกมส์เริ่มแล้ว..อย่าหัดเชื่อใจใครสิจ้ะ..น้องหนู..!!”
-เด็กชายเลขที่ 10 นัฐ นัฐพงษ์ ตาย..!!เหลือ..57 คน..-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น