ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความลับของอัลเซก้า30%
เสียงสว่างแยงเข้ามาในตา ทำให้เธอต้องกระพริบตาอันหนักอึ้งขึ้นมาพบกับแสงสว่างจ้า จนเธอต้องเอามือมาบังเอาไว้ เมื่อสายตาเริ่มคุ้นชินกับแสงก็เริ่มสังเกตไปรอบๆห้อง
‘นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย’ เธอคิดในใจ กวาดสายตามองสภาพห้องที่ไม่คุ้นตาเอาซะเลย หากการกระทำของเธอทำให้ใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงหันมามอง
“.มิเชล!!!” อัลเซก้าอุทาน “ฟื้นแล้วเหรอ เธอทำฉันเป็นห่วงแทบแย่ แล้วนี่พวกนั้นหายไปไหนกันหมด ทำไมไม่อยู่เฝ้าเธอ อ๋อมันบอกว่าจะไปกินข้าวนี่นา เอ๊ะ ไม่น่าถามเลย แล้วเธอรู้ไหมว่าเธอสลบไปนานเท่าไหร่ เธอต้องไม่อยากเห็นแผลที่ท้องเธอแน่ๆ แต่ก็ต้องเห็นล่ะ นี่ฉันพูดเรื่องอะไรเนี่ย เอาเป็นว่าเรื่องอื่นยังไม่ต้องใส่ใจ เรื่องของเรื่องคือ ฉันดีใจมากที่เธอฟื้น” เธอพูดรัวเร็ว ก่อนจะหายใจหอบด้วยความเหนื่อย แต่ก่อนที่เธอจะเริ่มพูดเองเออเองอีก มิเชลก็แทรกขึ้นมาก่อน
“แล้วสรุปว่าฉันสลบไปนานขนาดไหนกันแน่ อย่างน้อยฉันก็ฟังประโยคนี้ออก 1 ประโยคล่ะ”
“อาทิตย์นึง”
“เปล่าๆแค่ 6 วันกับอีก 11 ชั่วโมงต่างหาก” เสียงโทมัสแทรกเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“มันจะต่างอะไรกันกับ 1 อาทิตย์ ขาดไปแค่13ชั่วโมง”
“เทเรซาบอก ไม่เกี่ยวกับฉัน”
อัลเซก้าถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
“ฉันสงสัยอะไรบางอย่าง ทำไม....” มิเชลเริ่มซัก แต่พวกเพื่อนๆรีบอุดปากเธอเอาไว้
“ห้ามพูดตรงนี้” อัลเซก้าปรามเสียงเบา เหลียวซ้ายแลขวา ราวกับจะทำอะไรผิดกฎหมาย แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีใครมองอยู่ก็ปล่อยมือออก
“มันเป็นความลับ แต่ฉันเห็นว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทก็เลยจะเล่าให้ฟัง แต่ในห้องพยาบาลมันไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะแก่การเล่าความลับให้ฟังสักเท่าไหร่นะ เอาเป็นว่าถ้าเธอออกจากห้องพยาบาลเมื่อไหร่ฉันจะเล่าให้ฟัง เธอรีบๆหายดีกว่านะถ้าอยากรู้ความลับ” เธอหลิ่วตาให้
“ไปแล้วนะ” เธอพูดก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินออกจากห้องไป
แผลที่เธอโดนแทงที่ท้องหายช้ามาก รวมทั้งกระดูกที่หักอีกหลายแห่งที่สร้างความทรมานทุกครั้งที่ขยับตัว ที่เตียงข้างๆคือเพื่อนอีกจะนวนไม่น้อยที่ได้รับบาดเจ็บและยังไม่หายดี บางคนมีอาการร่อแร่เต็มทน บางคนก็ยังไม่ฟื้น บางคนก็มีผ้าพันแผลเกือบทั่วตัวจนดูคล้ายมัมมี่
อีกประมาณสามอาทิตย์ต่อมา เธอก็ได้รับอนุญาตให้ออกจากห้องพยาบาลได้ เธอรีบเดินตรงกลับไปที่ห้องทันที แล้วเปิดประตูเข้าไป เพื่อนๆชะงักในอิริยาบทต่างๆที่น่าขันพิลึก แต่ละคนก็ประหลาดใจที่เธอมาโผล่ให้เห็นก่อนที่คาดคิด
“มิเชล!” เสียงอุทานแรกเป็นของอัลเซก้าที่วิ่งเข้ามากระโดดเกาะเธอด้วยความดีใจเต็มแรง ทำเอาแผลที่ยังไม่หายที่ปวดแสบขึ้นมา แต่คนกอดคงสังเกตเห็นสีหน้าเพราะว่าเธอรีบปล่อยทันที แล้วยิ้มแหะๆเป็นการขอโทษ
มิเชลหันไปมองเพื่อนคนอื่น เห็นทุกคนยิ้มๆแต่ไม่ออกอาการเหมือนใครบางคน คงจะมีสติพอที่จะรู้ว่าทำอย่างนั้นแล้วเจ็บไม่น้อย อาจเคยมีประสบการณ์จากสาเหตุเดียวกันก็เป็นได้
“ทำไมถึงได้หายเร็วผิดปกติ” อัลเซก้าถามกวาดตามองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า นัยน์ตาเป็นประกายอย่างเป็นสุข
“หายเร็วแล้วไม่ดีหรือไง ถ้าเธออยากให้ฉันป่วยต่อจะได้กลับไปห้องพยาบาล” มิเชลพูดเรียบๆอย่างไร้ซึ่งอารมณ์ บ่งบอกให้รู้ว่า ตูอยากพักผ่อน
‘นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย’ เธอคิดในใจ กวาดสายตามองสภาพห้องที่ไม่คุ้นตาเอาซะเลย หากการกระทำของเธอทำให้ใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงหันมามอง
“.มิเชล!!!” อัลเซก้าอุทาน “ฟื้นแล้วเหรอ เธอทำฉันเป็นห่วงแทบแย่ แล้วนี่พวกนั้นหายไปไหนกันหมด ทำไมไม่อยู่เฝ้าเธอ อ๋อมันบอกว่าจะไปกินข้าวนี่นา เอ๊ะ ไม่น่าถามเลย แล้วเธอรู้ไหมว่าเธอสลบไปนานเท่าไหร่ เธอต้องไม่อยากเห็นแผลที่ท้องเธอแน่ๆ แต่ก็ต้องเห็นล่ะ นี่ฉันพูดเรื่องอะไรเนี่ย เอาเป็นว่าเรื่องอื่นยังไม่ต้องใส่ใจ เรื่องของเรื่องคือ ฉันดีใจมากที่เธอฟื้น” เธอพูดรัวเร็ว ก่อนจะหายใจหอบด้วยความเหนื่อย แต่ก่อนที่เธอจะเริ่มพูดเองเออเองอีก มิเชลก็แทรกขึ้นมาก่อน
“แล้วสรุปว่าฉันสลบไปนานขนาดไหนกันแน่ อย่างน้อยฉันก็ฟังประโยคนี้ออก 1 ประโยคล่ะ”
“อาทิตย์นึง”
“เปล่าๆแค่ 6 วันกับอีก 11 ชั่วโมงต่างหาก” เสียงโทมัสแทรกเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“มันจะต่างอะไรกันกับ 1 อาทิตย์ ขาดไปแค่13ชั่วโมง”
“เทเรซาบอก ไม่เกี่ยวกับฉัน”
อัลเซก้าถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
“ฉันสงสัยอะไรบางอย่าง ทำไม....” มิเชลเริ่มซัก แต่พวกเพื่อนๆรีบอุดปากเธอเอาไว้
“ห้ามพูดตรงนี้” อัลเซก้าปรามเสียงเบา เหลียวซ้ายแลขวา ราวกับจะทำอะไรผิดกฎหมาย แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีใครมองอยู่ก็ปล่อยมือออก
“มันเป็นความลับ แต่ฉันเห็นว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทก็เลยจะเล่าให้ฟัง แต่ในห้องพยาบาลมันไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะแก่การเล่าความลับให้ฟังสักเท่าไหร่นะ เอาเป็นว่าถ้าเธอออกจากห้องพยาบาลเมื่อไหร่ฉันจะเล่าให้ฟัง เธอรีบๆหายดีกว่านะถ้าอยากรู้ความลับ” เธอหลิ่วตาให้
“ไปแล้วนะ” เธอพูดก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินออกจากห้องไป
แผลที่เธอโดนแทงที่ท้องหายช้ามาก รวมทั้งกระดูกที่หักอีกหลายแห่งที่สร้างความทรมานทุกครั้งที่ขยับตัว ที่เตียงข้างๆคือเพื่อนอีกจะนวนไม่น้อยที่ได้รับบาดเจ็บและยังไม่หายดี บางคนมีอาการร่อแร่เต็มทน บางคนก็ยังไม่ฟื้น บางคนก็มีผ้าพันแผลเกือบทั่วตัวจนดูคล้ายมัมมี่
อีกประมาณสามอาทิตย์ต่อมา เธอก็ได้รับอนุญาตให้ออกจากห้องพยาบาลได้ เธอรีบเดินตรงกลับไปที่ห้องทันที แล้วเปิดประตูเข้าไป เพื่อนๆชะงักในอิริยาบทต่างๆที่น่าขันพิลึก แต่ละคนก็ประหลาดใจที่เธอมาโผล่ให้เห็นก่อนที่คาดคิด
“มิเชล!” เสียงอุทานแรกเป็นของอัลเซก้าที่วิ่งเข้ามากระโดดเกาะเธอด้วยความดีใจเต็มแรง ทำเอาแผลที่ยังไม่หายที่ปวดแสบขึ้นมา แต่คนกอดคงสังเกตเห็นสีหน้าเพราะว่าเธอรีบปล่อยทันที แล้วยิ้มแหะๆเป็นการขอโทษ
มิเชลหันไปมองเพื่อนคนอื่น เห็นทุกคนยิ้มๆแต่ไม่ออกอาการเหมือนใครบางคน คงจะมีสติพอที่จะรู้ว่าทำอย่างนั้นแล้วเจ็บไม่น้อย อาจเคยมีประสบการณ์จากสาเหตุเดียวกันก็เป็นได้
“ทำไมถึงได้หายเร็วผิดปกติ” อัลเซก้าถามกวาดตามองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า นัยน์ตาเป็นประกายอย่างเป็นสุข
“หายเร็วแล้วไม่ดีหรือไง ถ้าเธออยากให้ฉันป่วยต่อจะได้กลับไปห้องพยาบาล” มิเชลพูดเรียบๆอย่างไร้ซึ่งอารมณ์ บ่งบอกให้รู้ว่า ตูอยากพักผ่อน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น