Fillcor deadschool

ลำดับตอนที่ #3 : ฟิลคอร์

คฤหาสน์ตรงหน้าเธอคือโรงเรียนที่เธอกำลังจะเข้า



ฟิลคอร์   คือสถาบันการศึกษาที่ทุกๆคนอยากให้ลูกเรียน    แต่มีน้อยคนที่ได้รับเข้าเรียนในแต่ละปี    เพราะว่ามันเข้ายากแสนยาก    จนบางคนจำเป็นที่จะต้องติดสินบนครูอาจารย์    เพื่อที่ลูกจะได้มีอนาคตที่ดี   โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนมัธยม     ซึ่งรับนักเรียนในชั้นปี1เพียง30คนเท่านั้น     และรับระหว่างชั้นเพียง2-3คน



และบังเอิญว่า มิเชล   ดอร์น คือผู้โชคดีหนึ่งใน 2-3 คนนั่น



เธอเป็นเด็กสาวอายุ 15 ธรรมดาๆไม่ได้ร่ำรวยอะไร    แค่สมัครเข้าไปเล่นๆแต่กลับได้โดยที่ไม่ต้องทำข้อสอบอะไรเลย    สร้างความตื่นเต้นให้กับครอบครัวของเธออย่างมาก     เพราะพี่ชายทั้ง 2 ผิดหวังมาแล้ว



มิเชลมีความรู้สึกเฉยๆกับโรงเรียนใหม่ของเธอ    แค่คิดว่าคงมีแต่ลูกเศรษฐีเรียนแน่ๆ     คงจะน่าเบื่อ    เธอไม่ใช่คนที่ทำตัวเป็นผู้หญิ๊งผู้หญิง    ที่อะไรๆก็วี๊ดว้าย     ด้วยทรงผมซอยสั้นของเธอทำให้หลายๆคนคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้ชายหน้าหวาน    



เธอทนให้แม่หวีผมบลอนซ์ของเธอในตอนเช้าก่อนเปิดเรียนวันแรก     แม่จู้จี้จุกจิกเรื่องโน้นเรื่องนี้คอยทาแป้งที่แขนขาราวกับว่าเธอยังไม่ขาวพอ     ทั้งๆที่มิเชลจัดได้ว่าเป็นคนที่มีผิวขาวมากคนหนึ่ง      เธอใช้ตาสีฟ้าออกเทาๆของเธอมองตามแม่ที่สาละวนอยู่กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง     คนส่วนใหญ่ค่อนข้างจะกลัวสายตาคู่นั้น    เพราะว่ามันไม่เคยแสดงความรู้สึกออกมา     ไม่ว่าเจ้าของจะมีอารมณ์ยังไงก็ตาม



ในที่สุดเธอก็ได้มายืนอยู่หน้าคฤหาสน์ที่หรูหราจนเธอรู้สึกแปลกใจ    มีนักเรียนแต่งตัวดีหลายคนลงจากรถหรูยี่ห้อดัง     โบกมือลาพ่อแม่ที่อยู่ในชุดสูทสากลหรือไม่ก็ชุดเป็นประกายระยิบระยับด้วยเพชรพลอยจริงๆที่อยู่บนชุดที่ออกแบบโดยดีไซเนอร์ระดับโลก    มีอาจารย์หลายคนยืนอยู่หน้าประตูใส่ชุดที่เห็นได้ชัดว่าคัดเลือกมาอย่างดี



ทุกสิ่งทั้งหมดนี้ทำให้ครอบครัวดอร์นรู้สึกเหมือนเป็นสัตว์ประหลาด    



เธอถูกพาเข้าไปในห้องกว้างๆห้องหนึ่ง    ที่มีนักเรียนอยู่ประมาณ200คน    มีบางคนมองเธอแล้วส่งยิ้มให้    เธอนั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่งอย่างประหม่าเล็กน้อย     มีอาจารย์แก่ๆ2-3คนยืนคุยกันอยู่ที่มุมห้อง



“อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง    ฉันจะทำใครจะทำไม”  เสียงตวาดดังลั่นมาจากอีกทิศทางหนึ่ง



“ไม่มีใครว่านายสักคำหรอก    ถ้านายอยู่ของนายดีๆ”เสียงแหลมๆของอีกคนกรีดร้องอย่างที่พยายามกลั้นอารมณ์



“แล้วฉันอยู่ไม่ดีตรงไหน     ฉันไม่ได้ไปยุ่งกับเธอสักนิด”ผู้พูดคือเด็กผู้ชายอายุประมาณ 15    เขาตัวใหญ่มากจนผู้หญิงที่เขาทะเลาะด้วยดูตัวเล็กมาก



“ใช่    แต่นายก็ไม่มีสิทธิจะไปข่มเหงคนอื่นเหมือนกัน     ถ้านายจะหยุดการกระทำเลวๆอย่างนี้ได้สัก2 นาทีฝนจะตกหรือยังไง     หรือนายกลัวว่าปีศาจจะไม่รับเป็นเพื่อน”



“แล้วแกจะมายุ่งทำไม    มันหนักส่วนไหนของแกหรือยังไง”



“หนักสิ” พูดไม่ทันขาดคำหมัดหนักๆก็พุ่งเข้าใส่หน้าคู่อริจนเขาหงายล้มลงไปทั้งๆที่เขาตัวใหญ่กว่าเธอเกือบ2เท่า



เธอเดินไปหากลุ่มนักเรียนกลุ่มหนึ่งแล้วพูดด้วยอารมณ์     เธอมีผมสีน้ำตาลยาวที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ     ตาสีเขียวสดใสมองคู่อริอย่างเหยียดหยาม  



มีเสียงแตรดังเป็นจังหวะทำให้ทุกคนหันไปมอง      ทั้งห้องเงียบลงทันที  มีอาจารย์ผู้หญิงแก่ๆยืนบนเวทีเล็กๆแต่ดูอลังการจนเกินไป  แล้วพูด



“ยินดีต้อนรับทุกๆคนสู่สถาบันการศึกษาแห่งเกียรติยศของเรา      ครูหวังว่าทุกๆคนจะทำตัวเป็นเด็กดีและตั้งใจเล่าเรียนทั้งภาคทฤษฎีและปฏิบัติ     ครูอยากจะปล่อยให้พวกเธอไปเข้าหอพักของเธอเลยแต่คงจะไม่ได้     เพราะว่านักเรียนใหม่ยังไม่รู้เลยว่าอยู่ห้องไหน     ดังนั้นครูอยากจะประกาศรายชื่อนักเรียนทั้งหมดให้พวกที่ความจำเสื่อมรู้ด้วยว่าเขาคนนั้นอยู่ห้องไหน   ปี1ห้องA  ....”



ถึงตอนนี้มีคนมาสกิดเธอเบาๆ   เป็นครูคนหนึ่ง



“เธออยู่ปี3ห้อง Aไม่ต้องรอฟังหรอก”



มิเชลมองเขาอย่างงงๆแต่ก็เดินไปตามทางที่เขาชี้



ทางเดินสว่างไสวด้วยหลอดไฟหลากสี     ตลอดทางมีรูปภาพแขวนอยู่ตามฝาผนัง     เป็นรูปของบุคคลสำคัญที่ทำประโยชน์ให้กับโรงเรียน     ทางเดินพาเธอออกมาจากตัวตึกแล้วตัดสวนเข้าไปในอีกตึกหนึ่งที่มีประตูมากมาย

มีป้ายติดไว้หน้าห้อง    เธอเดินมาถึงห้อง3/A แล้วเปิดประตูเข้าไป