คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ✎ The illusion。------------ 0 8.
08
“ ิในหน่อยรับน้อ ิในหน่อย ” เสียะโนปวหูเป็นเรื่อปิอรถเมล์ในอนเ้า ผู้นเบียเสียนไม่มีพื้นที่ให้หายใ็เป็นเรื่อปิเ่นัน ึ่านยอลไม่ไ้มีปัหามานัเนื่อาวามสูอเาทำให้หายใไ้สะว ็มีแ่แพฮยอนที่ทำหน้าไม่สู้ีเท่าไหร่
“ หายใไม่อออะ ”
“ ึ้นไปเหยียบรนั้น็ไ้ ” านยอลี้ที่พัเท้าอเบาะนั่ แ่อยู่ีๆ แพฮยอน็เบียัวเ้าหาานยอลทั้ๆ ที่ารเินรถ็ปิี มือเล็ระุายเสื้อนร่าสู้อหันลับไปหา
แพฮยอนทำหน้าื่น แ่ไม่ยอมบอว่าเป็นอะไร นระทั่านยอลวาสายาไปเอผู้ายวัยลานที่ำลัเอาไอ้นั่นถูเ้าับ้นาอแพฮยอนอยู่ แ่เพราะวามแออัทำให้นบนรถไม่ไ้ผิสัเอะไร
านยอลับแพฮยอนไว้แล้วึอีนมา้าหน้า แล้วัวเอไปยืนแทนที่แพฮยอน แ่ไม่ทันไ้ทำอะไร ็มีใรบานระาอเสื้อเิุ้่นๆ อนโริไว้
“ อโทษนะรับ! ” อินะโน “ ใรพอะมีเบอร์อสถานัันนโริบ้ารึเปล่ารับ พอีุลุนนี้เอาแ่ะโว์ะปู๋อันเล็ะิ๊เียวอัวเอั้แ่ึ้นมารถมาแล้ว ไม่ทราบว่าอนวัยรุ่นไม่เยมีแฟน หรืออนเ็มีปมเหรอรับ ? ”
พอบประโยยาวยื แม้ว่าะ้อทนเบียันมาว่าเิมเท่าไหร่ นทั้รถ็แหวทาให้อยู่ห่าาายโรินทาเินรลาโล่
“ อ๋าา ” อินพยัหน้าวนีน “ หรือว่าทั้สอ ? ” เาเลิิ้ว ่อนะเะาพับให้อีนทรุลไม่เป็นท่า ายโริรีบลารถทันทีที่อเทียบป้าย
านยอลมอเพื่อนโรเรียนเียวัน้วยวามไม่พอใ ร้อยวันพันปีไม่เยะไ้ึ้นรถเมล์ันเียวัน ผีอะไรผลัวะเนี่ย
“ แพฮยอน ” อินเอามือป้อปา เาพูเสียเบาแล้วย่อัวลให้แพฮยอนเห็นหน้า พร้อมยับปาว่า นาย โอ เ มั้ย
แพฮยอนพยัหน้า่อนะยับปาเป็นำว่า อบ ุ นะ อิน
่าเป็นภาพที่น่ารัริๆ หาไม่มีร่าสูที่ยืนระหว่าสอนนี้ยืนลอาไปมา้วยวามเบื่อหน่าย านยอลยับัวบัแพฮยอนาสายาเพื่อนเ่าเพื่อนแ่ ึ่อิน็ไ้แ่ใ้ลิ้นันระพุ้แ้มเล่น้วยสีหน้าไม่พอใเท่าไหร่
านยอลว้าแนแพฮยอนเมื่อรถอเทียบป้ายหน้าโรเรียน ทัู้่ลารถโยมีอินเินามมาิๆ เมื่อแพฮยอนหยุ อิน็หยุ เมื่อแพฮยอนเิน อิน็เินาม เป็นแบบนี้เสียนานยอลเริ่มหุหิ
“ มึ็เินไปทาอื่นิวะ ทำัวเป็นหมาเินามเ้าออยู่ไ้ ”
“ านยอล! ” มือเล็ฟาเ้าที่แนอร่าสู “ ทำไมหยาบายแบบนี้ล่ะ ”
“ ็ห้อเรียนอยู่ทาเียวันเนี่ย ริมั้ยแพฮยอน ” อินพูแล้วหันไปหานัวเล็พยายามไม่โ้อบานยอลทั้ที่อยาะสวนให้สัหมั
“ อื้อ! เี๋ยวแพฮยอนเินไปับอิน็ไ้ านยอลไปเรียนเถอะ ” แพฮยอนพยัหน้าหึหัย้ำว่าให้านยอลเินแยไปอาารเรียนอัวเอ เพราะห้อเอเรียนอยู่นละที่ับห้ออื่นๆ
ในอนแรานยอลลัเล แ่เมื่อไ้ยินเสียะโนเรียอเพื่อนร่วมั้น เาึนัับแพฮยอนที่ประูเ้าหลัเลิเรียน ่อนะวิ่ไปรวมัวับลุ่มเพื่อนสี่ห้านที่ำลัะึ้นเรียน
“ เราไปันเถอะ ” อินวน ่อนะว้าหมับเ้าที่้อมือเล็ แ่ทว่าแพฮยอนลับัมือลับอย่ารวเร็วนร่าสูแปลใ
แพฮยอนระพริบาปริบๆ “ เอ่อ.. ไปันเถอะ ”
“ อื้ม ” อินยิ้ม ่อนะมอร่าบาที่เินนำหน้าไป่อน เามอฝ่ามือัวเอ้วยวามรู้สึผิหวันิหน่อย แม้ว่าะเป็นมือ้าเียวัน แ่มัน็ไม่รู้สึสบายใเหมือนมือานยอลสินะ
านยอลรีบวิ่มายัห้อิารนัเรียนทันทีที่ไ้ยินเสียประาศเรียพบพยอน แบฮยอน ไม่รู้ว่าเ้าัวแสบไปทำผิโรเรียนอะไรไว้ในอนที่ไม่ไ้อยู่ับเา
“ หนึ่อาทิย์ไม่ไ้เหรอรับอาารย์ เพื่อนผมเามาใหม่ ยัไม่รู้อะไร ” านยอลวิวอน เนื่อาแพฮยอนถูทำโทษให้ทำวามสะอาโรยิมเป็นเวลาหนึ่เือน เพราะไม่ยอมไปรวบุลิภาพเมื่ออาทิย์่อน
“ ุำลัะทำให้โรเรียนลายเป็นระบบสอมารานนะุปาร์านยอล ะเป็นนัเรียนเ่าหรือใหม่ ในเมื่อทำผิ็้อไ้รับโทษเียวัน ”
านยอลถอนหายใ ่อนะมออินที่ยืนอยู่เยๆ ปิมันะ่อรอนไ้ทำแ่วันเว้นวัน ทำไมรั้นี้ยืนใบ้เป็นรูปปั้นนานี้วะ
“ ไม่เป็นไรหรอานยอล แพฮยอนมีอินทำเป็นเพื่อนนะ ”
“ แ่ว่า.. ”
“ ิแบบนั้น็ีแล้วนัเรียนใหม่ เริ่มั้แ่เย็นนี้เลยแล้วัน แล้วอย่าุิิว่าผมะไม่ไปรววามเรียบร้อย ” อาารย์ใ้ไม้เรียวใ้หน้าเรียน ่อนะปัมือไล่ให้ลับไปเรียมัวเรียนภาบ่าย
“ เี๋ยวันไปทำ่วยนะ ” านยอลระิบเมื่อเินออมาาห้อิารนัเรียน
ร่าเล็ยิ้มว้าแล้วพยัหน้า “ อื้อ! เอันอนเลิเรียนนะ ”
“ สนิทับานยอลมาเหรอ ” อินที่ยืนอยู่้าหลัเินมาหยุอยู่้าๆ มอแผ่นหลัอเพื่อนเ่าที่เินห่าออไป านั้นทัู้่็เริ่มเินแยไปอีทา อิน้ออย้าวเท้า้าๆ เพื่อให้อยู่ในระับเียวันับแพฮยอน
“ สนิทสิ ” แพฮยอนอบ ่อนะเยหน้ามอนาฬิาที่ิอยู่บนเสา
“ โอ๊ะ ะถึเวลาเรียนแล้วอะ เอันอนเย็นนะ ” แพฮยอนโบมือบ้ายบาย่อนะเินไปทาห้อเรียนัวเอ ปล่อยให้อินยืนมอร่าบานสุสายา
เสียเ็แ่ัึ้นั้แ่ยัไม่้าวเ้าไปในห้อ แ่มัน็เป็นอะไรที่ินหูเสียแล้วสำรับแพฮยอน เาเินไปนั่ที่ัวเอ่อนะฟุบลบนโ๊ะ เพื่อนที่นั่อยู่้าๆ ึหันมาถาม้วยวามแปลใ
“ โนเรียไปทำอะไรเหรอ ”
“ ทำวามสะอาโรยิมน่ะ ” แพฮยอนอบ่อนะหันหน้าไปหายอู “ มัน้อเหนื่อยมาแน่ๆ เลยใ่มั้ย ”
“ ถ้าทำแ่นเียว็หนัเอาารอยู่ ” ยอูพูพลาลูบสันหนัสือ ่อนะหันไปหาพื่อนใหม่อีที มอนที่หลับาพริ้มราวับเ็น้อย เาั่ใอยู่นานแล้วสุท้าย็เอ่ยถามออไป
“ แพฮยอน นายุ้นหน้าันบ้ามั้ย ”
“ หืออ ” แพฮยอนปรือา ่อนะเอียอสสัยเมื่อยอูพูแบบนั้น “ เราเยรู้ัันเหรอ ”
ยอูส่ายหน้าน้อยๆ เาหยิบหนัสือเรียนึ้นมาเมื่อไ้ยินเสียออาบบ่าย ่อนะพึมพำเสียเบา
“ เปล่าหรอ ”
แพฮยอนเ็บวามสสัยไว้เมื่ออาารย์เินเ้ามาในห้อ ริอยู่ที่เาับยอูพูันนับประโยไ้แม้ะนั่้าัน็าม แ่ลับรู้สึสนิทใมาว่านอื่นๆ ที่เ้ามารายล้อม้วยพูสวยหรูหรือวิธีเอาอเอาใ่าๆ
แล้ว.. ถ้ายอูับเาเยรู้ัันริ เพื่อนาโนนี้็้อรู้สิว่าแพฮยอนมาาไหน บาทีอาะรู้วิธีที่ทำให้แพฮยอนลับบ้านไ้็ไ้นี่นา
แพฮยอนรู้สึเหมือนลิ้นุอ ..ลับบ้าน
บ้านที่ว่านั่นอยู่ที่ไหนัน แล้วบ้านหลันั้นะสวยเหมือนบ้านอานยอลมั้ยนะ
านยอลับแพฮยอนมาถึโรยิม่อนอิน ทัู้่่วยันเ็บลูบาส ถูสนามไปแล้วรึ่หนึ่ ทั้หมนี้ใ้เวลาประมาเือบสามสิบนาที แล้วแพฮยอน็รู้ว่าแ่ารวิ่เอาไม้ถูพื้นันไปับพื้นมัน็เหนื่อยไม่น้อยเลย
เสียเปิประูโรยิมทำให้ทัู้่หันไปมอ ไม่แปลใเท่าไหร่นัที่เออินเินเ้ามาพร้อมารแ่ายที่ผิระเบียบ ร่าสูมอพื้นไม้ปาร์เ้ที่ถูทำวามสะอาเพียรึ่เียว
“ านถูแบ่ไว้เท่าแล้ว เหลือรึ่นี้ ับสระว่ายน้ำ ” านยอลบอพลาเ็บระเป๋าอเาและแพฮยอนึ้นมา “ ไปเถอะแพฮยอน ”
“ เี๋ยวสิ ยัไม่เสร็เลยนะ ”
“ ปล่อยให้มันทำไปสิ ” มือหนาว้าแนแพฮยอนไว้่อนะลานัวเล็ให้ออไปารนี้
“ อิน เราอโทษนะ! านยอล ทำไมใร้ายแบบนี้ล่ะ! นี่! ” แพฮยอนแสท่าทีโวยวายเหมือนเ็น้อย แ่็ไม่สามารถัแรร่าสูไ้อยู่ี
เป็นอีรั้ที่อิน้อมอแพฮยอนถูไอ้บ้านั่นลาออไป เาเาท้ายทอยแบบๆ ่อนะวาระเป๋าลแล้วเริ่มถูพื้นส่วนที่เหลืออยู่ วันนี้เาเหนื่อยเินว่าะมาสรรหาำไป่อรับานยอลแล้ว ึไ้แ่หยวนๆ ไป่อน แ่เา็บอับัวเอว่ารั้หน้าะไม่ปล่อยให้ัวเอเหมือนเสือถูถอเี้ยวแบบนี้แน่
“ ทำไมมาทำนเียวล่ะ ”
ร่าสูหันวับไปหา้นเสีย ่อนะอบเสียเรียบ “ แพฮยอนลับไปแล้ว ”
“ อ๋อ ” ยอูอบแล้วมอไปรอบๆ
“ มาหาแพฮยอนเหรอ ”
“ อื้ม เอาสมุมาให้น่ะ ”ยอูว่า แล้วเินไปหยิบไม้ถูอีอันมา “ เี๋ยวทำ่วย ”
“ …. ”
“ ็แ่ะ่วยน่ะ ” ยอูยัไหล่เมื่อเห็นอีฝ่ายมอเาแปลๆ เพื่อนัวเล็้มหน้า้มาถูราบหมาฝรั่ที่พื้น ่อนะยิ้มเมื่อไ้ยินำบาำออาปาออิน
“ อบใ ”
“ านยอล แพฮยอนอยาินอีอ่า ” ร่าบาึแนานยอลไปมา แล้วี้ไปยัร้านไอศรีม
“ นายินไปสามโนแล้วนะ ”
“ ็อร่อยอะ นะ ” แพฮยอนทำหน้าอ้อน แ่แล้ว็ปล่อยแนานยอลล “ ไม่เอา็ไ้ ”
“ ไม่้อมาทำหอยเลยนะ ” านยอลิ้มหน้าผาอีนแล้วออแรันเบาๆ อ้อนไปเถอะ ยัไเา็ไม่ื้อให้หรอ
านยอลพาแพฮยอนมาเินเปิหูเปิา เพราะ่อนหน้านี้็ทะเลาะันไปรอบนึแล้วเรื่อโรยิม พอแพฮยอนไ้ินออร่อย็ทำให้อารม์ีึ้นบ้า ทัู้่เินทอน่อไปเรื่อยนระทั่านยอลหยุเินแล้วมอไปที่มุมึอถนน้านร้าม
เาบอให้แพฮยอนรออยู่รนี้ ่อนะวิ่้ามถนนไปอีฝั่ทันทีเพราะลัวว่าร่าุ้นาะหายไป านยอลหยุหอบหายใพลาเพ่มอว่าใ่นในวามิหรือไม่ ่อนะว้าหมับเ้าที่้นแนเล็เมื่อแน่ใแล้วว่าผู้หินนี้ือนที่เาิริๆ
“ านยอล.. ”
“ มิยอ มาทำอะไรที่นี่ สอปี่อนผมามหาุทั่วอเมริา แล้วุมาทำอะไรที่นี่! ”
“ านยอล หยุนะ! ” หิสาวออำสั่้วยวามหุหิ ถึแม้ทะเลาะันไป็ไม่มีใรสนใ แ่ทว่า็ยัมีสายาอนที่เินผ่านมอมาอยู่ีถ้าเิว่าานยอลยัเสียัอยู่แบบนี้
“ อย่ามาเสียัรนี้ ”
“ แล้วะให้ไปเสียัที่ไหน ที่เียเหรอ!? ”
เพียะ!
วามโมโหาฝ่ามือสวยที่ถูส่ออไปนั้นแรนทำให้หน้าหัน วามเ็บยิบๆ เริ่มแรเปลี่ยนมาเป็นวามรู้สึาไปทั้แ้ม้าย านยอล่อยๆ หันลับมาหาอีนรั้วยวามไม่เ้าใ
“ ลืมไปแล้วเหรอว่าเราเยลึึ้นาไหน ผม้อรื้อฟื้นให้สินะ ะไ้ไม่ทำเหมือนห่าเหินันนานี้ ” ร่าสูพูพลาเินเ้าหา ในะที่มิยอถอยหลันิผนัอิสีส้มที่เย็นื้นเพราะฝนที่เพิ่ลมาเมื่ออนบ่าย
“ อย่ามาทำัวน่าเลียนะานยอล! ” หิสาวเสียสั่นเพราะวามลัว านยอลในอนนี้ไม่เหมือนับานยอลนที่เธอเยรู้ัอนเรียนอยู่ที่อเมริาเลยสันิ
“ มัน็ไม่แย่เท่าไหร่หรอ เพราะุ็อบไม่ใ่เหรอ.. ”
“ ถอยออไปนะ าน อ อื้อ.. ”
วามโรธถูส่ผ่านริมฝีปาร้อนผ่าวที่บเบียลีบปาสาวนเห่อแ แม้ร่าบาะพยายามทุบีเท่าไหร่็ไม่หลุาพันธนาารที่านยอลมอบให้สัที ล็อใบหน้าสวยให้รับูบมัวเมา พร้อมทั้ใ้หัวเ่าัน้นาอีฝ่ายให้ยับไม่ไ้ เนิ่นนานนระทั่วามรุนแรเปลี่ยนมาอ่อนโยนอย่าที่เยทำ ในะที่แรัืน็ลับลายมาเป็นโอนอ่อนให้ร่าสูไ้ละเมียละไมนพอใ
านยอลผละอออย่าอ้อยอิ่ เายิ้ม ่อนที่รอยยิ้มนั้นะหุบลเมื่อไ้ยินถ้อยำหัหาน้ำใ
“ พอใรึยัล่ะ ” หิสาวหอบหายใ มอร่าสู้วยแววาัพ้อ านยอลนเิมที่เยรู้ัหายไปไหนัน ไม่มีอีแล้วเ็น้อยที่เารพและให้เียริเธอเสมอ
“ ถ้ายัไม่พอ อยาะเปิห้อแถวนี้็ไ้นะ ”
“ มิยอ.. ”
“ นายะไ้เลิยุ่ับันสัที ”
“ มิยอ ผมอโทษ ” เารวบัวหิสาวมาอไว้เมื่อเธอั้ท่าะเินหนีไป
“ …. ”
“ ผมผิเอ ไ้โปร.. ผมรัุ ”
เาวิวอน หาแ่ใลับรู้ีว่าารเอ่ยำรั แม้ะริใแ่ไหน มัน็ไม่สามารถรั้ให้ใรสันอยู่ับเราไ้ลอไป
“ านยอล ” มือเล็ยื่นโนไอิมให้เมื่อเห็นว่าานยอลนั่นิ่ไม่ยอมพูาอยู่นาน หลัานยอลเินลับมาหาทั้สอน็ไม่ไ้พูุยันเลย นระทั่แพฮยอนเินไปื้ออะไรมาให้ิน
“ ินเถอะ มันอร่อยมาเลยนะ ” แพฮยอนึันยื่นให้ แม้ะลัวว่าานยอละโมโหแล้วทิ้ัวเอไว้รนี้็าม แ่็ไม่อยาให้านยอลนั่หน้าอมทุ์แบบนี้
“ ะไ้อารม์ี นะนะ ” เ็อมื้อยิ้มว้าเมื่อานยอลยอมรับไอิมรสวนิลาไป แพฮยอนไม่พูในสิ่ที่ัวเอเห็นเมื่อรู่ ทั้สสัย ไม่เ้าใ แล้ว็แอบหุหิที่เห็นานยอลทำแบบนั้น แ่แพฮยอน็ิว่าัวเอไม่วรไป้าว่ายะีว่า
แพฮยอนอยาะเ็รอยลิปสิสีมพูพีที่ิอยู่บริเวปาอานยอล เลยใ้ปลายแนเสื้อัวเอแะที่มุมปาอีนแล้วออแรเ็เบาๆ
“ ไอิมเลอะน่ะ ” แพฮยอนโห ่อนะ่อนแนเสื้อไว้้านหลัไม่ให้านยอลเห็น
“ ลับันเถอะ ” านยอลลุึ้นหลัาินไอิมนหมแล้ว เาถอนหายใเฮือให่่อนะมอไปรอบๆ เพื่อมอหาป้ายรถเมล์ แ่ทว่าลับเอับบาอย่าเ้า่อน านยอลระาแนแพฮยอนแล้วพาวิ่เ้าไปหลบในอยใล้ๆ โยไม่บอล่าวอะไรสันิ
“ เ็บนะ! ” แพฮยอนทำหน้ามุ่ย ่อนะมอานยอล้วยวามสสัย เมื่อร่าสูมอผ่านศีรษะเาไปแล้วทำหน้าเหมือนเห็นผียัไยัั้น แ่่อนที่ะไ้พูอะไร็โนานยอลึแนแล้วพาวิ่หนีอะไรสัอย่าเหมือนำลัโนาม่าอย่านั้นแหละ
“ วิ่เร็วๆ ิ ” านยอลบอ่อนะเร่ฝีเท้า แ่ทว่าวามยาวอ่วาที่่าันทำให้แพฮยอน้าวาไม่ทัน มือื้นเหื่ออานยอลทำให้มืออแพฮยอนหลุาารเาะุม
“ โอ้ย! ” วามเ็บแปลบที่้อเท้าเิึ้นทันทีหลัาร่าบาล้มลไปอับพื้น แพฮยอนำสายระเป๋านัเรียนแน่นเพราะวามเ็บที่แล่นึ้นมาา้อเท้า
“ แพฮยอน เ็บมามั้ย วิ่ไหวมั้ย ” านยอลถามอย่าร้อนรน เาเปิาาเออีนู็พบว่า้อเท้าเล็เริ่มบวมเป่
ร่าสูะเ้อมอแ๊อริที่วิ่ไล่เาเมื่อี๊ ่อนะมอแพฮยอนที่ทำใบหน้าเหยเเพราะวามเ็บปว ไม่นาน็ไ้ยินเสียฝีเท้าหลาย่อหลายู่ที่วิ่มาทานี้ เา้อเลือระหว่าแบแพฮยอนวิ่หนี ับอยู่รนี้แล้วลุยเี่ยว แ่เาลัวว่านั่นะทำให้แพฮยอนโนลูหลไป้วย
แ่ทว่ายัไม่ทันไ้ัสินใอะไร เสียไม้เบสบอลระทบพื้นถนน็ัึ้น พร้อมับรอเท้านัเรียนเาวับที่มาหยุอยู่รหน้า
“ านยอล ใรน่ะ ” แพฮยอนัวสั่น ำมือานยอลไว้แน่น
“ ู่ว.. เยิบไปพิำแพไว้ ไม่ว่าะเิอะไรึ้น็ให้หลับานะ ” านยอลบอ่อนะึมือแพฮยอนออแล้วลุึ้น ส่วนแพฮยอน็ทำามอย่าว่า่าย ร่าบาัวเ้าหาำแพให้ไ้มาที่สุ มอานยอลปะทะหน้าับนัเรียน่าโรเรียนอีห้าน
“ นึว่าะามไม่ทัน วิ่ไวอย่าับหมา ”
“ ็ถ้ามึามไม่ทัน็เสียหมาอีนั่นแหละ ” านยอลเล่นลิ้นลับ ในะที่่อยๆ ใ้เท้าเลื่อนลัไม้ที่วาอันอยู่ไปบัแพฮยอนไว้ ่อนะโนระาอเสื้อนระุมหลุ ร่าสู้ออีฝ่ายเม็ ่อนะเหลือบมอมือสปรที่ับป้ายื่ออเา
“ ป้ายื่อสวยว่ะ ูอ ”
“ ไปอแม่มึอ่ะ ”
พลั่!
แพฮยอนัวสั่น แม้ว่าะถูลัไม้บัอยู่ แ่็ยัมี่อให้เห็นสถานาร์้านอ เสีย่อยและเสียอวแ้วทำให้แพฮยอนลัวมาว่าเิม ร่าบาหลับาปี๋ทุรั้ที่ไ้เสียเสียหมั
านยอลลานสะบัสะบอม ่อนะโนามมา่อย้ำอีหลายหมั
“ แสบนันะมึ ฝาไปบอไอ้อิน้วยว่าอย่า่าอี ไม่ั้นูเอาายแน่! ”
“ ไอ้เหี้ย พ่อมึมา! ” เสียะโนอหนึ่ในแ๊ัึ้นมา หมัที่เรียมะละเลหน้าานยอลึถูถอนออพร้อมับเสียฝีเท้าที่ห่าออไป านยอลฝืนลิ้ัวไปหาแพฮยอนเพื่อให้ลัไม้บััวเอารถำรวที่ำลัใล้เ้ามา
แพฮยอนเย่าัวนเ็บ น้ำาที่เอ่อล้นออมานมอไม่เห็นใบหน้าเปื้อนเลืออานยอล นระทั่รถำรวับออไป แพอยอนึปล่อยเสียสะอื้นออมา
“ านยอล านยอลเป็นอะไรมั้ย ฮ ฮึ ใรทำอะไรานยอลบอมานะ ” แพฮยอนร้อไห้หนั มือเล็ประอศีรษะนเ็บึ้นมาหนุนััวเอ
“ บอ ฮ ฮึ บอแพฮยอนมานะ ใรทำให้านยอลเ็บ ฮ ฮือ พ แพฮยอนะไปทำให้มันเ็บว่าานยอล เ็บว่าานยอลเป็นร้อยเท่าเลย ฮืออ านยอล ”
“ อย่าร้อไห้สิเ้าบ้า ันยัไม่ายสัหน่อย ” านยอลยิ้มออมาเมื่อเห็นแพฮยอนพูแบบนั้น มือหนายึ้นปาน้ำาให้ ่อนะพยายามหยิบไอโฟนาระเป๋าาเ้วยวามยาลำบา แพฮยอนึหยิบออมาให้
แ่ยัไม่ทันะไ้โทรหาใร็มีสายเ้ามาพอี
Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr
- เฮุน –
แพฮยอนแย่ไปรับสาย ่อนะรัวประโยที่ไม่รู้ว่าเฮุนะฟัออหรือเปล่า “ ฮุน ฮืออ ฮึ ฮุนอยู่ไหน ฮ ฮุนมา่วยานยอล้วย มา่วยานยอล ”
‘ อะไรวะ แพฮยอนพูีๆ ิ๊ พวมึอยู่ไหนเนี่ย ’
านยอลัฟันทนวามเ็บเพื่อะลุึ้น แ่ทว่าวามปวร้าวที่หัวไหล่้า้ายลับทำให้เา้อล้มเลิวามพยายาม เาปรือาึ้น่อนะพบว่ามันยาเหลือเิน ภาพ่าๆ เริ่มเลือนราึ้นทุที
วามรู้สึสุท้ายือมือเล็ที่ประอใบหน้าเาไว้ ่อนสิะวูบ
“ านยอล! ฮือออ ฮุนมาเร็วๆ ”
‘ เออูรู้แล้วว่า้อเร็วๆ แ่บอมาสัทีว่าพวมึอยู่ส่วนไหนอประเทศเนี่ย! ’
“ อยู่้า ฮ ฮือ ้าโรเรียนมัธยมัอิล ”
เมื่อบอพิัไป แพฮยอน็ไม่ไ้ยินอะไราปลายสายอี ยเว้นำว่า
ไอ้ ิบ หาย..
-------------------------------------------
'^'
ฝาเรื่อใหม่้วยนะฮับ ิ้ม > deathless <
#ฟิพู่ัน | @airshiikx
ความคิดเห็น