คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ✎ The illusion。------------ 0 5.
0 5.
านยอลนั่ออ ลอาไปมาประมาล้านรอบไ้ เพราะั้แ่เ้ามานั่ในร้าน็เอแ่เรื่อไม่สบอารม์ ทั้วามื้อรั้นอแพฮยอน วามเมาเรื้อนอเฮุน อีทั้อินที่สอส่อสายามาหานแถวนี้บ่อยยิ่ว่ามอแ้วเหล้าในมือมันอี ทำไมะไม่รู้ว่าอินมันสนใแพฮยอนอเานาไหน มอนานี้ถ้าเินมาุไ้มันทำไปแล้ว
“ เพลเศร้าัวะ ” เฮุนบ่น ึ่านยอล็แอบเห็น้วย ะริที่เาว่าเพลในร้านเหล้ามัะเศร้าว่าปิ
“ ูเนี่ย ” นเมาบหน้าอัวเอัุบับ “ บอเ้าว่าะทำทุอย่าให้มันีว่านี้ ”
“ แ่เ้าบอูว่าไรู้มะ เ้าบอว่า มันีที่สุไ้แ่นี้แหละ ” เฮุนระเหล้าไปอีแ้ว ่อนะปรือาึ้นมา
“ …. ”
“ มึอะ ” เฮุนี้หน้าานยอล “ ถ้ามึเอนที่ทำให้มึรู้สึอบุในวามรั ห้ามปล่อยไปเ็า อย่าพลาเหมือนู ” เฮุนิ๊ปาแล้วส่ายหน้า ่อนะบ่นเียบๆ ับัวเอามประสานเมา
านยอลถอนหายใ เาูนาฬิา่อนะหันไปมอแพฮยอนที่อพับไปั้แ่แ้วแร เายอมนั่ฟัเฮุนบ่นมาเือบสามั่วโมโยไม่มีแอลอฮอล์เ้าไปในร่าายสัอึเียว โีที่อินแยไปนั่โ๊ะอื่น ไม่ั้น้อล้มโ๊ะ่อนที่ะมีนเมาแน่ๆ
แล้วไม่นานนที่พึ่อหัมา็อพับไปอีน านยอลใ้เท้าเี่ยาเพื่อน ่อนะเย่าัวให้เฮุนื่น แ่ทว่าลับไ้เพียำอบรับในลำอเท่านั้น
“ ไม่้อปลุมันหรอ เี๋ยวพี่ให้เ็แบมันึ้นไปนอนห้อพนัาน ” มินอเินเ้ามาบอเมื่อเห็นานยอลำลัะเทน้ำราหัวเฮุน
“ พาแพฮยอนึ้นไปรอ่อนมั้ย เี๋ยวร้านปิะให้เ็ไปส่ ”
“ ไม่เป็นไรรับ ผมพาแพฮยอนลับไ้ แ่นี้็รบวนพี่ะแย่แล้ว ” านยอลยืนึ้นแล้วโ้ให้รุ่นพี่ เท่าทีู่เฮุนมา้าที่นี่นสนิทับมินอไปแล้ว แ่เาไม่ไ้สนิทับรุ่นพี่นนี้มานัึไม่อยารบวนนเินไป
“ แพฮยอน ” านยอล้มระิบเมื่อมินอเินออไปแล้ว นัวเล็ปรือามอ่อนะหลับ่อ
“ ลับไ้แล้ว เร็ว ” ร่าสูึแพฮยอนให้ลุึ้นมา อะรั้เอวไว้ไม่ให้ล้มหน้าะมำ ใบหน้าแ่ำบับแนานยอล่อนะ้าวออาร้านไปแบบโเ
“ หนัหัวอะ ”
“ ็บอแล้วว่าอย่าื่ม ” ร่าสูเถอยหลัเมื่อโนแพฮยอนผลัออ านยอลออมอนเมาที่ยืนไม่อยู่ับที่
“ านยอลเินไปเินมาทำไมอะ ” มือเล็ี้โ่ี้เ่ าเรียวเินเไปเมานานยอล้อเ้าไปับอเสื้อไว้ เพราะลัวแพฮยอนะสะุาัวเอล้มหน้าแห
“ นี่ะเป็นรั้สุท้ายที่นายไ้ินอพวนี้ โอเมั้ย ” เาถอนหายใ ่อนย่อัวลแล้วึอีนมาใล้ๆ แพฮยอนทิ้น้ำหนััวลบนหลัอานยอล
“ หนัะมั ” านยอลบ่นอุบ แ่็ยัอยบอแพฮยอนให้ออไว้แน่นๆ
บรรยาาศหลัฝนที่ริมถนนไม่ไ้แย่นั เวลาห้าทุ่มว่าๆ ทำให้ผู้นไม่ออมา้านอันเท่าไหร่ ะีถ้าไ้เิน้าันไปเรื่อยๆ ไม่้อมาแบันนเหนื่อยหอบแบบนี้
วามเียบที่่อัวึ้นทำให้านยอลเผลอนับำนวน้าวอัวเอ ในะที่แพฮยอนบใบหน้าแนบับแผ่นหลัอเา านยอลรับรู้ถึารพ่นลมหายใที่สม่ำเสมอ แ่อยู่ๆ แพฮยอนพูึ้นมา้วยน้ำเสียอู้อี้
“ านยอล ทำไมฮุน้อร้อไห้้วยอะ แพฮยอนนึว่าวามรัือสิ่ที่ทำให้เรายิ้มไ้ะอี ”
“ อันที่ริวามรัเป็นสิ่สวยามนะ แ่มนุษย์เราอบใ้วามรัทำสิ่ที่ผิ ็เลยโนลโทษให้เ็บปวยัไล่ะ ”
“ สสารฮุนัเลยเนอะ ”
“ นาย็เหมือนัน ถ้าิะมีวามรั็้อรัให้เป็น ไม่ั้นะ้อเ็บปว ” านยอลอบแล้วระับมือที่ับ้นาแพฮยอนอยู่
แพฮยอนยื่นหน้าไปมอานยอล แ่็เห็นเพียรึ่หน้าเท่านั้น “ แพฮยอนมีวามรัไ้้วยเหรอ ”
“ ใรๆ ็มีวามรัไ้ทั้นั้นแหละน่า ”
แพฮยอนออานยอลแน่นึ้น ่อนะแนบแ้มลับแผ่นหลัว้าอีรั้ เหม่อมอรถหลาย่อหลายันที่วิ่สวนัน มอแสไฟสะท้อนับพื้นถนนเปียแะ ่อนที่ำพูอเฮุนะัวนึ้นมาในหัว
“ ถ้าะมีใรสันที่ทำให้แพฮยอนรู้สึอบุในวามรั นๆ นั้นะเป็นานยอลไ้มั้ยนะ ”
“ …. ”
“ เพราะานยอลน่ะ ใีที่สุในโลเลย ” แพฮยอนพู้วยสีหน้าเรียบเย าใสแป๋วทั้สอ้าระพริบอย่า้าๆ บาทีมนุษย์ภาพวานนี้อาะำลัพูในสิ่ที่ัวเอเ้าใ แล้วมัน็เป็นแ่วามเ้าใผิๆ แ่นั้นเอ
“ นี่.. อนอยู่ในร้านนายไม่ไ้หลับหรือไ ”
แพฮยอนส่ายหน้าไปมา “ แ่ปวหัว ็เลยหลับาเยๆ ”
านยอลเียบ เาไม่ไ้อบำถามหรือพูอะไร่อ แ่ทว่าในใลับมีเสียะโนประเประัึ้นมาถึำอบที่่าัน นระทั่ถึบ้าน านยอล็พบว่าสิ่ที่แพฮยอนพูมันรบวนใเาไม่น้อยเลย
านยอลวาร่าบาไว้บนฟูอย่าเบามือ ่อนะหายเ้าไปอาบน้ำ เาออมาพร้อมผ้านหนูบิหมา และเ็ัวให้แพฮยอนเหมือนที่พี่สาวอเาเยทำให้เวลาลาสัารเมาๆ ลับบ้าน
มือหนาลูบผมนุ่มนิ่มอแพฮยอน ่อนะนึถึำถามที่เาไม่สามารถะลบมันออาวามิไ้เลย
‘ ถ้าะมีใรสันที่ทำให้แพฮยอนรู้สึอบุในวามรั นๆ นั้นะเป็นานยอลไ้มั้ยนะ ’
“ ถ้าันบอว่าไ้ วามรัะไม่ลโทษให้เราสอน้อเสียใใ่มั้ย แพฮยอน ”
..
ร่าบาม้วนัวับผ้าห่มนลายเป็นัแ้ ิ้วบามวปมแน่นเมื่อเส้นเลือที่มับเ้นุบๆ แพฮยอนไม่อยาลุาที่นอน นระทั่านยอลเ้ามาลาอให้ออไปอาบน้ำ ไม่นานนัแพฮยอน็นั่เ็ผมอยู่บนโฟา พร้อมอาารประหลาที่เ้าัวเอ็ไม่เ้าใ
“ านยอล ฮึ เมื่อไหร่มันะ ฮ ฮึ หาย ”
“ ินน้ำเยอะๆ เี๋ยว็หายสะอึเอ ”
“ แ่ว่าแพฮยอน ฮ ฮึ ินนท้อะแ ฮึ แล้วนะ ”
“ ันว่ามันน่าะมาาารที่นายเมา้านะ ” านยอลพูแล้วเินมานั่้าัน หยิบผ้าเ็ผมเปียๆ ออแล้วใ้ผ้าผืนใหม่ับผมให้แพฮยอนที่ำลัสะอึนัวโยน
านยอลลาแพฮยอนไปที่ห้อรัว อ้าว่าะให้ไปิมอาหารที่พึ่ทำเสร็ โยนที่ไม่รู้อะไร็ยอมเินามไปอย่าว่า่าย ร่าสูพามาหยุอยู่รหน้าุป ่อนะแอบเปิเาแ๊สนสุ ทำให้แพฮยอนสะุ้ถอยหลันเอวระแทับเหลี่ยมโ๊ะ าม้วยเสียร้อไห้้า ไม่รู้ว่าร้อเพราะเ็บหรือร้อเพราะลัวันแน่ แ่มัน็ทำให้านยอลเินเ้าไปอ
“หายสะอึแล้วไ เย้ ” านยอลยูแนแพฮยอนึ้น ่อนะร้อโอยเมื่อโนำปั้นเล็ทุบเ้าที่แน
“ านยอลนิสัยไม่ี! ”
“ ันอยาทำให้นายหายสะอึแ่นั้นเอ ” ร่าสูพานี้แยลับไปนั่ที่โฟา ่อนะเินลับมายับ้าวไปวาบนโ๊ะ รอนแพฮยอนหายสะอื้นึเรียไปิน้าว
ุประูหมู ับ้าวผัหมู พร้อมน้ำผึ้มะนาว ทั้หมนี้านยอลลทุนื่นเ้ามาทำให้นเมา้าโยเพาะ ปิถ้าอยู่เียวเามัะินมื้อเ้าอนเที่ย มื้อเที่ยอนเย็น และมื้อเย็นอนเที่ยืน
แพฮยอนเ็น้ำาลวๆ ่อนะัุประูหมูเ้าปา านั้น็้มหน้า้มาินโยไม่พูไม่า
“ ่อยๆ ิน็ไ้ ” านยอลบอเมื่อเห็น้าวผัพร่อไปแล้วรึ่าน “ อร่อยมั้ย ”
“ ไม่ ” ถึะอบแบบนั้น แ่ปาลับเี้ยว้าวำโนแ้มุ่ย านยอลหัวเราะเบาๆ ่าเป็นารโหที่ไม่เนียนเอาะเลย
..
านยอลพาแพฮยอนไปหลับ้าน เาไุแเปิประูโรอรถที่เปลี่ยนมาเป็นลัเ็บานภาพวา ระาษสอสามร้อยแผ่นถูอัรอบแล้วแวนไว้บนผนั ยัมีอีหลายแผ่นที่ยัถูวาบนาั้วาภาพ มีม้วนผ้าใบสำหรับใ้วาานให่
“ โอ๊ะ! เหมือนเยเห็นที่ไหนเลย ” แพฮยอนี้ไปยัภาพสีน้ำบนผ้าใบที่แวนอยู่
“ เหลวไหล ันวามันเอับมือนะ! ” านยอลระแอมเพราะรู้ัวว่าเผลอึ้นเสีย เมื่อเห็นแพฮยอนทำหน้า
“ ็ยัไม่ไ้ว่าอะไรเลยนี่นา.. ” แพฮยอนอบเสียเบา แล้วเินไปรอบๆ โรเ็บรถ มีหลายภาพที่ให้วามรู้สึุ้นเหมือนเยเห็นที่ไหนมา่อน แ่แพฮยอน็ไม่ไ้พูอะไรออไป
านยอลนั่เปลผ้าที่ผูไว้ระหว่าเสา โยมีแพฮยอนเินามมานั่ล้าๆ โีที่เาใ้ยาในรถยน์ผูไว้ ไม่ั้นเปลาไปแล้ว แพฮยอนนั่มอภาพสีน้ำที่ถูแวนไว้รอบห้อ้วยวามรู้สึบาอย่าที่รบวนิใ แ่็เลือที่ะเียบไว้นานยอลเป็นฝ่ายเปิารสนทนา
“ เมื่อ่อนันน่ะ อบไปูานที่แลเลอรี่บ่อยๆ ื้อหนัสืออนัวาหลายนมาเ็บไว้ ”
“ ีั ” แพฮยอนพู พลามอานยอลที่้มหยิบพู่ันบนพื้นึ้นมา
“ ไม่ีหรอ ” านยอลหมุนพู่ันในมือเล่น “ ันเ็บรายละเอียานอนอื่นมาเป็นานอัวเอ หัวโมยศิลปะอย่าันไม่วรไ้รับำมาทุนแบบนี้ ”
“ …. ”
“ ทุรั้ ันพยายามวามันออมาา้าใน แ่ทำไม่ไ้ ภาพที่ออมามันแย่ มันไม่มีเรื่อราว ไม่มีวามรู้สึ ไร้มิิแล้ว็ไร้ีวิ เหมือนมันถูประิษ์ึ้นมาแบบหยาบๆ ”
“ …. ”
“ เพราะแบบนี้เลย้อหยิบนู่นหยิบนี่อนอื่นมาใส่านัวเอ แล้วมัน็ลายเป็นที่ื่นอบอใรหลายน แ่ันไม่เยสบายใเลย ” านยอลหัวเราะัวเอ้วยวามรู้สึสมเพเหลือทน มันเป็นสิ่ที่เาไม่เยเล่าให้ใรฟัเลย อนนี้็แ่อยามีใรสันที่เาสามารถพูเรื่อนี้ให้ฟัไ้โยไม่้อลัวว่าะโนเอาไปนินทา ไม่้อลัวว่านที่รับฟัะรู้สึสมเพในัวเา
“ …. ”
“ น่าเลียใ่มั้ยล่ะ ” เสียานยอลเศร้าลอย่าเห็นไ้ั เาหลุบาลแล้ววาพู่ันในมือ
“ หรือันวระเลิวา.. ” านยอละั เมื่อมือเล็ปิปาเาไว้ไม่ให้พูอะไรอี แพฮยอนส่ายหน้าไปมา่อนะเปลี่ยนมาับมือให่ๆ อเาไว้แทน
“ ไปันเถอะ! ” แพฮยอนพูแล้วุมือานยอลให้ลุึ้น
“ ไปไหน ”
แพฮยอนยิ้มแล้วเอียอ “ ไปทำให้านยอลสบายใไ ”
แพฮยอนเินลับเ้ามาในบ้าน หยิบระานวาภาพ ินสอ พู่ัน สีน้ำ เรียมทุอย่าใส่ระเป๋าโยมีานยอลยืนมออยู่หน้าประู ึ่เา็ไม่รู้ว่าแพฮยอนะทำอะไร
“ านยอลอบไปที่ไหนเหรอ เวลาไม่สบายใน่ะ ”
“ เอ่อ.. ” านยอลเียบไปรู่หนึ่่อนอบ “ บ้านอุลุล่ะมั้ ”
“ ั้นไปที่นั่นัน ”
“ แน่ใ๊ ? เพราะเรา้อับรถไปเอนะ ” านยอลเลิิ้ว ่อนะหลุำเมื่อแพฮยอนลัเลหลัาะเ้อมอบิ๊ไบ์สีาวที่ออยู่หน้าบ้าน แ่แล้ว็พยัหน้าหึหั
“ ริ ? ”
“ อื้อ! ” แพฮยอนอบ แม้สีหน้าะูัวลแถมยัอระเป๋าไว้แน่น แ่็ยอมเินไปรอที่รถ านยอลมอามแล้วหัวเราะเบาๆ ่อนะเินเ้าไปหยิบุแรถแล้วล็อบ้านให้เรียบร้อย
ร่าสูใส่หมวันน็อ่อนะเินามไปที่รถ แล้วหยิบหมวันน็อหน้ารถมาใส่ให้แพฮยอน ารปืนึ้นไปนั่บนรถรั้แรอมนุษย์ภาพวาัวน้อยทุลัทุเลนิหน่อย นัวเล็เิอาารสั่น่อนะโนสั่ให้อเอวสอบไว้
“ ถ้าลัวมาหลับา็ไ้ แ่อย่าหลับริๆ ล่ะ ” านยอลบอ เายิ้มเมื่อรู้สึถึแรอรัที่มาึ้น ระยะทาาที่นี่ไปบ้านุลุไม่ไลนั ถ้าับเร็วเหมือนปิ็ถึภายในสามสิบนาที แ่เพราะมีแพฮยอนมา้วยทำให้เาลวามเร็วลเยอะทีเียว
..
“ รั้หน้านั่รถเมล์มานะ นั่รถเมล์มา! ” แพฮยอนเสียัทันทีที่ลาเบาะรถไ้ นัวเล็ย่อัวนั่แล้วอเ่า หมวันน็อ็ไม่ยอมถอออ านยอลแอบหัวเราะับวามเ็น้อยที่แอบผสมวามบ้านบอบ้านนาเ้ามา้วยนิหน่อย
“ นี่อุส่าห์ับ้าแล้วนะ ” ร่าสูเินเ้ามาถอหมวันน็อให้ ่อนะุแนแพฮยอนให้เินเ้าไปในบ้าน้วยัน
บ้านุลุอานยอลล้ายับบ้านสวน หลับ้านมีพื้นที่หลายไร่ที่ถูสร้าเป็นสนามอล์ฟ ้าในเป็นสนามม้า ส่วนรอบๆ ปลู้นไม้ให้ร่มรื่น อนเ็านยอลอบมาวิ่เล่นที่นี่บ่อยๆ
“ เือนนีุ้ลุไม่อยู่ มีแ่นเลี้ยม้าอยูแลบ้านแทน ”
านยอลพาเินอ้อมไป้านหลั ึ้นไปบนเนินแถวสนามอล์ฟ เาปูผ้าใ้ร่มไม้ที่เยมานั่บ่อยรั้่อนะเอนัวอิ้นไม้้นให่ ส่วนแพฮยอนล้มัวนอนบนผ้าอย่าเหนื่อยอ่อน ูท่าะลัวน้อเร็ัวมาลอทา านยอลมอนที่นอนหายในสม่ำเสมอล้ายะหลับไปแล้ว แ่อยู่ๆ แพฮยอนลับลิ้ัวมาหนุนั มันทำให้านยอลอิไม่ไ้ว่ามันุ๊ิ๊ๆ เหมือนลูหมาเลย แ่แล้วแพฮยอน็ลุนั่แล้วบััวเอสอที
“ แพฮยอนมีอะไระใหู้ นอนรนี้ะเห็นัมาเลยนะ ” านยอลเลิิ้ว แ่็ยอมล้มัวหนุนัแพฮยอนแ่โยี
“ หลับาสิ ”
“ หลับาแล้วะเห็นไ้ไเล่า ”
“ หลับเถอะน่า ” แพฮยอนีไหล่านยอลที่ถามมาวาม านยอลทำหน้ายุ่่อนะ่อยๆ หลับาล ลมที่พัเย็นสบายทำให้รอยย่นระหว่าิ้วเริ่มลาย นอนฟัวามเียบอธรรมาิอยู่สัพั ่อนที่มันะถูแทนที่้วยเสียอันแสนุ้นเย
‘ 나빠요 참 그대란 사람
แย่ริๆ ที่นๆ นั้นเป็นุ허락도 없이 왜 내 맘 가져요
ทำไมุถึเ้ามาในใผมโยไม่ไ้รับอนุา ?그대 때문에 난 힘겹게 살고만 있는데
ผมใ้ีวิ้วยวามว้าวุ่นใ그댄 모르잖아요
มีแุ่ที่ไม่เยรู้เลย ’
านยอลเลือที่ะหลับาฟั
แพฮยอนร้อเพลไปเรื่อยๆ แบบนั้น มันทำให้เาผ่ อนลายและสามารถหลับาลไ้อย่ าไม่้อัวลหรือิมาอะไรทั ้นั้น
แ่สัพัเสียร้ออแพฮยอน็
หยุล พร้อมับแรสะิเล็ๆ ที่้นแน เมื่อานยอลลืมาึ้นมา็ พบระานวาภาพถูยึ้ นมารหน้า เาเพ่ภาพที่ถูแ่แ้ มบนระาษสีาว ่อนะพบว่ามันเป็นรูปเาเอที่ นอนหลับา เาำลัะแปลใเมื่ อแพฮยอนใ้เวลาไม่ถึห้านาที ในารวารูปนี้ออมา แ่เมื่อนึถึอนที่เ็หนุ่ มแปลหน้าเิ นออมาาภาพวาในืนนั้น านยอล็เลือที่ะไม่สสั ยอะไรีว่า
“ นี่ มุมปาันไม่ไ้ยึ้นแบบนี้สั
หน่อย ”
“ ็านยอลนอนอมยิ้มนี่นา ” แพฮยอนพูแล้
ววาระานวาภาพล ่อนะยมือบัแสแที่ลอผ่ านร่มไม้ลมาสาใส่หน้ าอานยอล
“ านยอลสบายใึ้นยัอะ ”
“ อืมมม.. ” านยอลใ้วามิ “ ไม่รู้สิ ”
“ อะไรที่านยอลอบ อะไรที่ทำให้านยอลมีวามสุ หลับาลแล้วนึภาพสิ่นั้นในหั
ว แล้วอนที่เห็นภาพ านยอลรู้สึว่าบรรยาาศรอบั ”วเป็นแบบไหน
เาทำาม หลับาแล้วถามัวเอถึสิ่
ที่ทำให้มีวามสุ แ่ทว่าสิ่ที่เห็นลับเป็ นภาพอนที่แพฮยอนบไหล่เาอยู่ บนรถเมล์ ภาพที่เาแบแพฮยอนลับบ้านเมื ่อืน รวมทั้อนที่แพฮยอนลูบมื อเาเมื่อวัน่อน
านยอลรู้สึัวเบา มีลมพัเย็นสบาย สื่นเหมือนห้าสีเียวีหลั
ฝนใหม่ๆ
“ โอ๊ะ ฝน ” เสียอแพฮยอนทำให้เาลืมาึ
้นมา ่อนะีัวลุึ้นเพราะเม็ ฝนที่เริ่มระหน่ำลมา านยอลเ็บ้าวอ่อนะบอให้ แพฮยอนเ้าไปในบ้าน่อน แ่ทว่านัวเล็ลับวิ่โร่ ออไปลาสนามห้า
“ น้ำฝนเย็นสบายมาเลยานยอล! ”
“ เ้าบ้า! เี๋ยว็ไม่สบายหรอ เ้ามาเลยนะ! ” ร่าสูะโนแ่เสียฝน แ่ไม่ไ้ผลเมื่
อแพฮยอนนอนแผ่หลาอยู่บนพื้นห้ าสีเียวอ่อน แถมยัหัวเราะิัราวั บารนอนาฝนมันสนุนัหนา
แพฮยอนนอนาแน ่อนะหลับาล ปล่อยให้เม็ฝนระทบร่
าายนเปียปอน นระทั่รู้สึถึแรึที่แน ร่าบาึรีบลุึ้นแล้ววิ่ หนี
“ ับให้ไ้ี่ แล้วแพฮยอนะยอมลับเ้าไปเี๋
ยวนี้เลย! ” เ้าัวแสบแลบลิ้นใส่แล้ววิ่หนีานยอลเป็นวลม แล้วไม่นานนัายาว็ามไปว้ าัวทันนไ้ แ่ทว่าแพฮยอนลับระโี่หลั านยอลแล้วออไว้แน่น
“ ไม่เอา ไม่ลับ ไม่ลับๆๆๆๆๆ ” มือเล็ทุบไหล่หนาเมื่อรู้ว่
าานยอลำลัะเินลับบ้าน แพฮยอนัิ้นัอ่อนะฝั เี้ยวลบนหัวไหล่นานยอลร้ อโอยแล้วเผลอปล่ อยแพฮยอนลโยไม่ไ้ั้ใ ีหน่อยที่พื้นห้าหนาพอที่ ะทำให้ไม่เ็บ
“ หมาบ้า! ”
“ หมีบ้า! ” แพฮยอนโ้อบ ่อนะแลบลิ้นแล้วหัวเราะิั
านยอลถอใที่ะวิ่ไล่ไอ้เ็
นแล้ว ร่าสูยืนมอแพฮยอนเล่นน้ำฝน เผลอยิ้มให้ับวามสใสนั้น ผิวใสที่พราวไป้วยหยน้ำทำให้ แ่เมื่อเห็นแพฮยอนำลัสนุ เา็อยาปล่อยให้เ้าลูหมาัานยอลอยาว้าัวมาแล้วใ้ผ้ านหนูับให้อย่าเบามือ วน้อยอเาวิ่เล่นามที่ ใอยา
“ านยอล! ” มือเล็เปื้อนโลนแปะลบนหน้าอานยอล ่อนะหัวเราะอบใ มือหนาว้าไอ้ัวแสบไว้ไ้แล้วล็อใบหน้าแป้นแล้นให้อยู่นิ่ๆ เาเอ็ปล่อยให้แพฮยอนป้ายโลนใส่แ้มัวเอโยไม่ัืนอะไร
านยอลไม่อยายับัวไปไหน เา็แ่ปล่อยให้วาสอ้าำภาพแห่วามสุนี้ไว้ให้ไ้มาที่สุ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ลูหมาเล่นน้ำน่ารััเยย ปิ้ววว
เพลที่แบร้อือ I love you - Tim เป็นเพลที่เยร้ออนเบิวท์ใหม่ๆ
ไปฟัันนะ <3 https://goo.gl/xjuOO6
#ฟิพู่ัน | @ airashiikx
ความคิดเห็น