คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ✎ The illusion。------------ 0 4.
0 4.
“ ถึไม่สัา ัน็ไม่ทิ้นายไปไหนหรอน่า ”
านยอลผละออาแพฮยอนเมื่อรู้สึว่าเผลอมอใบหน้าิ้มลิ้มนั่นนานเินไปแล้ว เาไล่แพฮยอนไปอาบน้ำ ส่วนัวเอเ็บวาห้อนั่เล่นนระทั่เสร็เรียบร้อย เา้อใ้ที่ว่าพอประมาในารยาั้วาภาพมาวาไว้ มีเวลาไม่ถึเือนในารวาภาพสีน้ำเพื่อโว์ในนิทรรศารอแลเลอรี่
านยอลนั่ลับพื้น เาาโ๊ะี่ปุ่น ่อนะหยิบระานวาภาพึ้นมานั่มอมันอยู่สัพั มือหนาวินสอในมือไปมา ระาษปอน์รหน้าว่าเปล่าไม่่าาสมออเาในอนนี้เท่าไหร่
ลิ่นรีมอาบน้ำลอยเะมู เมื่อแพฮยอนเินลาสลิปเปอร์มาวนเวียนใล้ๆ ่อนะนั่ลแล้วเอนัวพิหลัอานยอล มือเล็หยิบไอโฟนึ้นมาเล่นเม สัพั็ว่าลเพราะวามเบื่อ
“ นี่ ลุออไปเลยนะ ” านยอลพูเมื่อเริ่มรู้สึว่าแพฮยอนใ้หัวถูับหลััวเอไปมาเหมือนลูหมาอ้อนเ้าอ
“ อแพฮยอนนั่รนี้แป๊ปนึสิ ไ้นั่พิับหลัอานยอลเนี่ย สบายที่สุเลย ”
“ แ่ันหนัไ เ้าบ้านี่.. ”
มนุษย์ภาพวาไม่สนใน้ำเสียุๆ ่อนะเปลี่ยนท่านั่แล้วเอาแ้มแนบับแผ่นหลัอีน แนทั้สอ้าทิ้ล้าลำัว เหมือนอะไรสัอย่าที่ไม่มีระูสันหลั
“ านยอล ” แพฮยอนเรีย ในะที่สายาับ้อไปยัภาพวาที่เรียรายอยู่บนผนัห้อ “ แพฮยอนออมาาภาพวาริๆ เหรอ ”
“ ริ ” านยอลอบเสียเรียบ “ แ่นายห้ามบอใรเ็าเลยนะว่าออมาาภาพวาน่ะ ”
“ ทำไมล่ะ ”
“ นอื่นะว่านายเป็นัวประหลาน่ะสิ ”
“ ัวประหลา ” แพฮยอนพึมพำ “ แพฮยอนเป็นัวประหลาเหรอ ”
“ …. ”
“ แล้วานยอล.. ิว่าแพฮยอนเป็นัวประหลาเหมือนที่นอื่นิรึเปล่า ”
“ พูอะไรแบบนั้น ” านยอลหมุนัวไปหา สอมือับไหล่บาไว้ “ นายไม่ใ่ัวประหลานะ ”
มือหนาเสยผมหน้าม้าอแพฮยอนที่ยาวปรา ่อนะมอปาที่เม้มเป็นเส้นร รวมถึหาาๆ ที่เาอบ “ นายแ่มาา่าที่เท่านั้นแหละ ถ้าใรมาทำร้ายนายล่ะ็ บอัน ันะัารมันให้อโทษนายแทบไม่ทันเลย ”
แพฮยอนระพริบาปริบๆ “ ีั ”
านยอลมอแพฮยอน เาสบา และแน่ใว่าเมื่อี้เาเห็นวามวูบไหวในวาู่นั้น เพียเสียววินาทีเียว่อนมันะลับมาเป็นเหมือนเิม
“ แพฮยอนโีัที่มาเอานยอล ถ้าไปเอนอื่นแย่แน่ๆ เลย ” มือเล็ึแ้มนที่นั่อยู่รหน้าไปมาเหมือนึมาร์เมลโล่วเล่น
“ อ๋า! ” านยอลึมือนๆ ออ “ นายอาะโร้าย็ไ้ที่มาเอัน ”
“ โห านยอลน่ะใีะาย ” แพฮยอนออ “ านยอลทำเป็นุ ที่ริานยอลามใแพฮยอนทุอย่าเลย ”
“ ลน่ะ ” านยอลพ่นลมหายใ ่อนะลุไปอาบน้ำ ทิ้แพฮยอนที่ำลันอนลิ้บนพื้นห้อให้อยู่นเียว ระหว่านั้น็ิามสิ่ที่อีนพู เาามใแพฮยอนริๆ นั่นแหละ ามใแบบที่เาเอ็ไม่รู้ัว้วย
..
ร่าสูเินออมาาห้อน้ำ เาเินไปที่ห้อรัว หาอรามยอนในู้แล้วั้หม้อ้มน้ำ วามริว่าะทำ้าวผัิมิให้แพฮยอน แ่ันี้เียะ่อน
“ านยอล! ” แพฮยอนะโนเรีย ่อนเินเาะแะพร้อมับอหมอนอิเ้ามาในห้อรัว เพราะาเนอนัวเ่าอานยอลมันยาวมาเมื่อเทียบับวามสูอแพฮยอน ทำให้แพฮยอนเือบะเหยียบาาเล้มอยู่หลายที
“ านยอลๆ แพฮยอนอยาไปูพระันทร์ยิ้ม ”
“ พระันทร์ยิ้มน่ะ ้อรอโอาส ไม่ใ่ว่าอยาะูวันไหน็ูไ้นะ ” านยอลอบโยไม่หันหลัลับ เาเทเส้นรามยอนลในหม้อที่เือปุ ่อนะสบถเสียเบาเมื่ออยู่ๆ แ๊ส็ับสนิท
“ แล้วทำอะไรอยู่เหรอ ” เ้านี้สสัยถาม เมื่อเห็นานยอลบิวาล์วถัแ๊ส
พรึบ!
เพล้!
“ ทำไมุ่ม่ามแบบนี้วะเนี่ย ” านยอลบ่น เมื่อหันไปเห็นเศษานเลื่อนพื้น แล้ว้นเหุที่ทำให้านแ็ไม่ใ่ใรที่ไหน
“ อย่ายับนะ ”
“ านยอล ” แพฮยอนัวสั่น แ่็ยอมอยู่นิ่ๆ ามที่บอนระทั่านยอลเ็บวาเสร็ เาเินไปบิเาแ๊สแล้วัเส้นอืๆ ใส่ถ้วยสอถ้วย
“ เส้นอืเพราะนายเลย ” านยอลลาัว่อเรื่อไปที่โ๊ะิน้าว เลื่อนถ้วยรามยอนไปรหน้าพร้อม้อนส้อมหนึู่่
“ ฟ ไฟ เมื่อี๊ ” แพฮยอนี้ไปที่เาแ๊ส แล้วหันลับมาหาานยอล้วยใบหน้าื่นๆ
“ ทำไม อย่าบอนะว่าลัวไฟอ่ะ ีวินี้นายไม่ลัวอะไรบ้าเนี่ย ” านยอลเลิิ้วแล้วำ แ่เมื่อเห็นใบหน้าีๆ อแพฮยอน เา็เลือที่ะไม่พูล้อหรือแล้่อ
“ มันไม่อันรายหรอ ถ้าเราใ้มันีๆ ”
“ มันอันราย ” แพฮยอนยัยืนยัน เมื่อี๊ที่ทำานแ็เพราะไฟที่ลุพรึบึ้นมาเนี่ยแหละ
านยอลมออีนที่่อยๆ ินรามยอนในถ้วย เรื่อลัวน ลัววามมืยัพอเ้าใ แ่ลัวไฟนี่มันไม่แปลไปหน่อยหรือไ แ่เา็ไม่พูหรือถามถึเหุผล เพราะแพฮยอนูะลัวมาริๆ ถึนาหน้าีเป็นไ่้ม
“ อ้อ แล้วนายรู้ัพระันทร์ยิ้ม้วยเหรอ ”
“ เห็นในทีวีน่ะ มีพระันทร์ยิ้มในวันเิอาิน้วย ” แพฮยอนพูถึัวละรที่ัวเอพึู่มา้วยน้ำเสียื่นเ้น
“ ันไม่รู้ว่าพระันทร์ยิ้มะมีอีเมื่อไหร่ แ่นานเลยล่ะ อีสิบปีล่ะมั้ ”
“ ั้นอีสิบปี านยอล้อพาแพฮยอนไปูนะ ”
“ พูเป็นเล่น ” านยอลส่ายหน้า แพฮยอนพูอย่าับว่าะอยู่้วยันนานเป็นสิบปี ถึวันนั้นเาและแพฮยอนะไ้มานั่ินรามยอน้วยันแบบนี้อีรึเปล่ายัไม่รู้เลย สัวัน็้อแยทาใรทามัน เาเอ็้อย้ายไปอยู่ับรอบรัวที่อเมริาอยู่ี
“ แ่แพฮยอนอยาูริๆ นี่นา ” แพฮยอนพูเสียหอย “ พระันทร์ยิ้ม ้อเป็นพระันทร์ที่มีวามสุมาแน่ๆ ”
“ ไม่ใ่ะหน่อย ” านยอลำลัะอธิบายเหุผลทาาราศาสร์ แ่็ล้มเลิวามั้ใเมื่อนึไ้ว่าอาะ้ออธิบายันถึเ้า
านยอลเ็บถ้วยไปไว้บนิ์ ่อนะหายเ้าไปในห้อนอน ส่วนแพฮยอนนัู่ทีวีอยู่บนโฟา สัพัร่าสู็ลับมานั่ร่าภาพบนระาษแผ่นเิม แ่แล้ว็้อยำทิ้แผ่นแล้วแผ่นเล่า
“ ยัวาไม่ไ้เหรอ ” แพฮยอนหันไปถาม เมื่อเห็นว่าานยอลทำห้อรอีแล้ว
“ รู้สึว่ามันไม่ไ้ั่ใน่ะ ” านยอลอบ ่อนะยำระาษทิ้อีแผ่น ิ้วเ้มมว แล้วั้ใวาใหม่ แ่สัพั็ถอนหายใแล้วะยำระาษแผ่นนั้น แ่ทว่าลับโนมือเล็ห้ามไว้่อน
“ ถ้าานยอลยัเป็นแบบนี้ ให้าย็วาไม่ไ้หรอ ” แพฮยอนหยิบินสอออามือานยอล แล้วึให้ลุึ้นมานัู่ทีวี้วยัน ึ่ร่าสู็ยามทำามอย่าว่า่าย
“ อย่าพยายามวาในเวลาที่หุหิเพราะารวานะรู้มั้ย ” แพฮยอนพูพลาลูบมือ้าวาอานยอล
“ …. ”
“ เพราะมันะไม่สวย แล้ว็ทำให้หุหิมาว่าเิมอี ”
“ รู้ีัเลยนะ ” านยอลีหน้าผาเ้านรอบรู้ โยที่มืออี้ายัยอมให้แพฮยอนลูบไปมาอยู่แบบนั้น
“ รู้สิ! ” แพฮยอนยืัว “ แล้วแพฮยอน็วารูปสวยมาๆ เลยนะ ”
“ รับ เ้านเ่ ” านยอลำนน่อำโอ้อว เาลุึ้นเมื่อนาฬิาบอเวลาห้าทุ่ม ่อนว้าแนแพฮยอนให้เ้าไปในห้อนอน้วยัน
..
านยอลไม่พูอะไรนระทั่ไฟหัวเียับล แล้วึเรียแพฮยอนให้โผล่หัวออมาาผ้าห่มผืนหนา
“ แพฮยอน อยาูพระันทร์ยิ้มใ่มั้ย ”
แพฮยอนโผล่หัวยุ่ๆ ออมาให้พ้นผ้าห่ม แ่ทว่า็เห็นแ่วาเท่านั้น
“ านยอละพาไปูเหรอ ”
“ ไม่หรอ แู่บนเพานห้อสิ ”
แพฮยอนทำามที่บอ แล้ว็ีัวลุึ้นนั่แล้วมอเพาน แม้ว่าในห้อะมืสลัว แ่านยอล็รู้ว่าแพฮยอนทำหน้าาื่นเ้นแ่ไหน
หลัิน้าวเสร็ านยอลแอบเอาที่ิเพานเรือแสรูปาวับรูปพระันทร์มาแปะไว้ ั้ใะให้มันำลอเป็นพระันทร์ยิ้มให้แพฮยอน ถ้าเป็นไปไ้เา็อยาไปูพระันทร์ยิ้มับแพฮยอนเหมือนัน แ่เมื่อนึย้อนไปถึวันที่เาเอแพฮยอนรั้แร เาไม่รู้ว่าแพฮยอนมาาไหนันแน่ แล้วเา็ไม่มั่นใว่าแพฮยอนะอยู่ับเานถึอนนั้นหรือเปล่า
“ สวยั ”
“ อริสวยว่านี้อี ”
“ นั่นาวอานยอล แล้วนั่น็าวอแพฮยอน ” มือเล็ี้ไปบนเพาน
“ …. ”
“ อบุนะ ”
“ …. ”
“ านยอล หลับแล้วเหรอ ” แพฮยอนะเ้อมอบนเีย ่อนะพบว่าานยอลนอนหันหลัให้ แล้ว็เหมือนะหลับไปเรียบร้อยแล้ว นั่นทำให้แพฮยอนเอนัวลแล้วมุเ้าผ้าห่มผืนหนาเหมือนเิม
เนิ่นนานที่วามเียบเ้าปลุมห้อนอนสี่เหลี่ยม นระทั่นบนเียพลิัวลับมา เามอแพฮยอนที่ัวเหมือนัแ้ านยอลรอให้แพฮยอนหลับสนิทแล้วึพูในสิ่ที่เาิ
“ นายน่ะ ้ออยู่ับัน รอูพระันทร์ยิ้มับัน เ้าใมั้ย ”
“ …. ”
“ ถ้าไม่อบ แสว่าเ้าในะ ”
“ …. ”
เาเอนัวนอนเมื่อไม่ไ้ยินเสียอบรับ รู้ีว่าที่แพฮยอนไม่อบลับ็เพราะว่าหลับไปแล้ว านยอลพลิัวไปมาอยู่สอสามรั้่อนะผล็อยหลับไป โยไม่รู้เลยว่ามีอีนที่ยันอนาใสแป๋วอยู่ในผ้าห่ม แพฮยอนระพริบาปริบๆ
ที่ไม่อบไม่ใ่เพราะหลับ แ่แพฮยอนะอยู่ับานยอล แล้ว็ะรอูพระันทร์ยิ้ม้วยันนะ
..
มนุษย์ภาพวานอนบิี้เีย ่อนะลุนั่้วยท่าทีัวเีย หัน้ายหันวาเมื่อมอไม่เห็นานยอล แพฮยอนเินออาห้อทั้ๆ ที่ผ้าห่มยัลุมหัวอยู่
“ านยอล อยู่ไหนอะ ”
แพฮยอนเินลาผ้าห่มเ้าไปในห้อรัว ส่อูในห้อน้ำ ออมาเินวนที่ห้อนั่เล่น ทิ้ัวลบนโฟาแล้วนั่ระิาไปมา ลอนะเ้อมอที่ประูเป็นระยะ แ่็ยัไม่เห็นวี่แววอานยอล
นระทั่ไ้ยินเสียนุยันอยู่้านนอ แพฮยอนวิ่ออไปหน้าบ้านเมื่อรู้ว่าเป็นเสียอานยอล
“ านยอลล! ” แพฮยอนวิ่โร่เ้าไปหา ่อนะถอยห่าสิ่ประิษ์สอล้อที่ไม่เยเห็นที่ไหนมา่อน านั้นมอผู้ายัวสูผอมที่ยืนอยู่้าานยอล
“ ื่นแล้วเหรอ ทำไมไม่ไปล้าหน้าล้าา ” มือหนาประอใบหน้าแพฮยอนึ้นมา ่อนใ้นิ้วโป้เี่ยี้าให้แพฮยอน
“ รอานยอลนั่นแหละ ” แพฮยอนอบแล้วระับผ้าห่มให้พันัวเอแน่นึ้น “ แล้วนี่อะไรเหรอ ”
“ รถันเอ ที่บอว่าเอาไป่อมน่ะ ”
“ เหมือนสัว์ประหลาเลย ”
“ เ้าบ้า! นี่มันเอ็มวี ออุส้า าอิาลีเียวนะ ันนี้ล้านหนะรู้ยั ” านยอลผลัหัวเ้าบ้าอเาไปทีนึเบาๆ ่อนะลูบเบาะบิ๊ไบ์อัวเอ้วยวามหวแหน
แพฮยอนมอายอลสลับับเพื่อนัวสูที่ยืน้าบิ๊ไบ์อีัน เพียแ่อานยอลเป็นสีาว อีนเป็นสีเหลือำ
“ แพฮยอน นี่เฮุนเพื่อนัน ” านยอลหันไปว้าอนที่ยืนอยู่้าๆ มาเมื่อนึไ้ว่ายัไม่แนะนำแพฮยอนให้เพื่อนไ้รู้ั
“ สวัสีเพื่อนานยอล ” แพฮยอนมอใบหน้ามายอเฮุน เพื่อนานยอลนี่หน้าาีเป็นบ้าเลย
“ ไมมึบออะว่ามีเพื่อนหน้าาุ้ิ้แบบนี้้วย ” เฮุนพูแล้วยื่นหน้าเ้าไปใล้แพฮยอน นร่าบาใแล้วเอามือปิหน้าไว้
“ เอ่อ ลูอเพื่อนแม่น่ะ มาาบูอน ” านยอลโหไปส่ๆ ่อนะบอให้เฮุนเ้าไปในบ้าน พร้อมลาแพฮยอนให้ไปอาบน้ำให้เรียบร้อย
..
านยอลถือถุับ้าวเินเ้าห้อรัว เฮุนอบื้อนู่นื้อนี่มาิู้เย็นไว้บ่อยๆ เป็น่าอบแทนที่มัน็อบมานอนแฮ์อยู่บ้านเาเรื่อยๆ เาับเฮุนเป็นเพื่อนันมาั้แ่มอปลายปีหนึ่ เป็นเพื่อนอีหนึ่นาส่วนน้อยที่ไม่เ้าหาเาเพราะผลประโยน์ หลาย่อหลายรั้ที่มีนเ้ามาีสนิทเพื่อหวัให้านยอลิ่อเรื่อารทำานและมหาลัยื่อัหลัาบมัธยม เพราะรอบรัวานยอลทำธุริเี่ยวับสื่อภาพวาและสิ่พิมพ์ ถ้าหามีลูายเ้าอบริษัทุยานให้ะอย่า อนา็ไม่้อิ้นรนหาที่ทำานีๆ ที่ไหนเออีแล้ว
“ โห านยอล แม่พลา ”
เฮุนที่นั่อยู่ในห้อนั่เล่นพูเสียัเพื่อให้เาไ้ยิน านยอลหรี่ไฟลพอประมา่อนะปิฝาหม้อ ถอุันเปื้อนแล้วเินลับมาห้อนั่เล่น ัหวะเียวันับที่แพฮยอนเินออมาาห้อนอน
“ มึ้อูเลยนี่ แผ่นนี้ๆ แผ่นแท้มาสเอร์เลยนะโว้ยยย ”
“ อะไรเหรอ ” แพฮยอนนั่แหมะล้าเฮุน
“ หนัโป๊ไแพฮยอน ูป่าว เปิูอนนี้เลย็ไ้ ” เฮุนุลีุอว้านหารีโมทแถวๆ นั้น ่อนะทำหน้าเ็เมื่อานยอลี้หน้าเป็นารบอว่าให้หยุพูไ้แล้ว ร่าสูแทรัวนั่ลั่นระหว่าเฮุนับแพฮยอน
“ หนัโป๊ ? ”
“ ฮั่นแน่ ไม่เยูล่ะสิ หนัโป๊เรื่อนี้นะ ไม่มีหลบมุม าแบบแบบป้าปๆๆๆ ” เฮุนปรบมือัปั่บๆ ประอบารเล่า นานยอล้อยมือปิหูแพฮยอนไว้ ึ่เ้ามนุษย์ภาพวาัวี็่าั้ใฟัะเหลือเิน
“ เียบไปเลยไอ้ฮุน ”
“ โห ไรวะ แ่นี้เอ ผู้ายที่ไหน็ูันอ่ะ แ่ถ้าแพฮยอนยัไม่เย เี๋ยวแนะนำเรื่ออล์ฟๆ ให้ าบนเียแบบุ้ิ้ๆ ” พูแล้ว็ิ้มปลายนิ้วี้ทั้สอเ้าหาันใหุ้้ิ้อย่าที่พูไป นานยอล้อยาถีบเ้าให้
“ แพฮยอน ลืมๆ ที่มันพูไปะนะ ” านยอลระิบหลัาเอามือออาหูแพฮยอน
“ ทำไมล่ะ มันไม่ีเหรอ ”
“ ีสิ อีะาย มาสเอร์ทุแผ่น ไม่มีไม่มีัท ”
านยอลว้าหมอนฟาหน้าเฮุนเมื่อเห็นว่ามันยัเล่นไม่เลิ ่อนะลุไปทำับ้าว ทิ้ให้แพฮยอนับเฮุนนัุ่ยัน่อ ึ่เา็แอบมอเป็นระยะ เห็นว่าทัู้่เ้าาันี็ไม่ห่วอะไร อนแรนึว่าแพฮยอนะเ้าับใรไม่ไ้ะแล้ว
..
“ นึยัไมาหาถึบ้านวะ ปิไม่เมาไม่เห็นหัว ” านยอลถาม พลาเปิหนัสือไปมาอย่าไม่ไ้ใส่ใเนื้อหา้าในเท่าไหร่
“ เ็ ” เพื่อนสนิทอบแ่นั้น ่อนะหันไปูทีวีับแพฮยอน สัพั็หันลับมา “ ูเลิับเ้าแล้วนะ ”
“ ูว่าละ ” านยอลปิหนัสือ “ ว่าแ่ว่า เ้าไหนวะ ”
“ ็นนั้นที่มึรู้ัอ่ะแหละ เ้าับไ้ว่าูุยับอีน ” เฮุนอบแล้วหมุนไอโฟนเล่น แม้ว่าเฮุนะทำัวไม่รู้สึรู้สาอะไร แ่านยอลรู้ีว่ารั้นี้เพื่อนสนิทโนเหวอะไปหลายแผล
“ ถามรๆ นะเว้ย มึเ็บไว้ทั้สอนทำไมวะ ”
“ ูสสารเ้า ”
“ ไม่้อมาพูี ูรู้ว่านิสัยมึอ่ะ.. มึลัวัวเอเ็บใ่ป่ะ ” านยอลถาม เารู้ัเฮุนี มันะไปสสารใรล่ะ ็แ่เ็บไว้ันัวเอายแ่นั้นแหละ หลุานนี้็ยัมีอีนามใ แ่รั้นี้พลารที่มันทำหลุมือไปทั้สอน
“ สสารริๆ ”
“ …. ”
“ แล้ว็ลัวัวเอเ็บ้วย.. นินึ ” เฮุนอบเสียเบา รอแรถีบาานยอล แ่ทว่า็ไม่มีอะไรเิึ้น เลยเอียัวไประิบเพื่อน
“ ไปร้านเหล้าัน ”
านยอลส่ายหน้า เาไม่ใ่นีันไม่ยุ่ับแอลอฮอล์หรอ แ่อนนี้เาไม่ไ้อยู่นเียว ะทิ้แพฮยอนไว้นเียวอนลาืน เ้าัว็ไม่ยอม ะพาไป้วย็ไม่ไ้อี แล้วถึะเลี้ยล่อมให้แพฮยอนอยู่นเียวไ้ เา็ไม่อยาให้แพฮยอนเห็นเาลับบ้านพร้อมสภาพเมาๆ
“ ไปเหอะน่า เพื่อนมีเรื่อไม่สบายใทั้ที วนแพฮยอนไป้วย็ไ้ ”
“ ู่ววว.. ” านยอลรีบบอให้เพื่อนพูเบาๆ แ่ไม่ทันแล้วเมื่อแพฮยอนหันมาทำาลุวาว พร้อมระโนใส่หน้าัอานยอล
“ ไปไหนเหรอ ”
“ ไปร้านเหล้า ไปป่ะ ” เฮุนวน าหวัให้แพฮยอนอบว่าไป
“ ไม่ ะไม่มีใรไปไหนทั้นั้น ” านยอลพูแล้วันัวแพฮยอนออไป ่อนะมอเฮุน้วยสายาาโทษ เรื่อสปอยล์นอื่นนี่านถนัไอ้เพื่อนั่วริๆ เลย
“ แพฮยอนอยาไปับฮุน ให้แพฮยอนไปนะ นะานยอลนะ ” มือเล็เย่าแนานยอลไปมาเหมือนเ็อแเอาอเล่น
“ ให้แพฮยอนไปเถอะ เปิหูเปิาบ้า อีอย่ามึไม่เมาหัวราน้ำนูแลแพฮยอนไม่ไ้หรอรับไอุ้ปริ๊น์ ”
“ นะนะ ” แพฮยอนเาะไหล่พลาทำาปริบๆ
หลัารบเร้าอยู่นาน เฮุนับแพฮยอน็ทำให้านยอลใอ่อนนไ้ แ่มี้อแม้ว่า้อลับไม่เินห้าทุ่ม ึ่เฮุน็ำใ้อลามนั้นแม้ว่าะอยาปรับทุ์ับเพื่อนรันร้านปิ็าม
เฮุน้อลับไปเอาอที่บ้าน ทำให้านยอล้อพาแพฮยอนไปร้าน่อน แล้วร้านที่นััน็เป็นร้านประำึ่มีรุ่นพี่ที่สนิทเป็นเ้าอ ทำให้ไม่้อห่วเวลามีอาารย์หรือสารวัรนัเรียนมาย่อรว
านยอลพาแพฮยอนนั่รถเมล์ไป เพราะเาไม่อยาับบิ๊ไบ์ไปอวสายานแถวนั้น เี๋ยวนอื่นที่ำรถไ้็รู้ันพอีว่าเาอยู่ที่นี่ อีอย่าเาไม่เสี่ยเอารถไปอใหู้่อริมันแะสีรถนถลอแบบราวที่แล้วแน่
แพฮยอนูระือรือร้นมาว่าปิ ผิาอนไปฮแหลายเท่า นานยอลิว่าให้แพฮยอนลับไปลัวนแบบเิมยัีว่าอี ไม่เหนื่อยมานานี้ ไม่้ออยึแนไว้เวลาอีนระโนว้านู่นว้านี่
“ อ่าว มาแล้วเหรอ เพื่อนนั่รออยู่้าในแหน่ะ ” มินอ เ้าอร้านเินออมารับลู้าที่แสนุ้นเย
“ รับ เอ่อ.. นี่แพฮยอน เพื่อนผมพึ่ย้ายมาน่ะ ” านยอลแนะนำแพฮยอนให้มินอรู้ั ่อนะพาเ้านอะเลิร์ทเินเ้าไปในร้าน
“ โอ๊ะ! อิน ” แ่่อนที่ะไ้มอหาเฮุน ร่าสู็ะัฝีเท้าเมื่อไ้ยินแพฮยอนเอ่ยื่อใรนนึึ้นมา านยอลหันวับไปมอ ่อนสบถหยาบ
“ ไอ่เี่ย.. ”
“ อ้าว แพฮยอนมา้วยเหรอ ” อินยิ้มว้า ไม่สนใเสาไฟฟ้าเลื่อนที่ไ้ที่มายืนเะะแถวนี้
านยอลลอาสามร้อยหสิบอศา เมื่อู่สนทนาที่เป็นเพื่อนเ่าเพื่อนแ่มอ้ามหัวเา แล้วไปทัทายไอ้นัวเี้ยที่ยืนอยู่้าเาแทน
แล้วไม่นานนั็ไ้ยินเสียอัว้นเหุที่วิ่หน้าั้มานเือบเบรไม่อยู่ เฮุนหน้าเหวอไปรู่หนึ่ว่าะหาเสียัวเอเอ
“ อู้ว.. อยู่ันพร้อมหน้าเียวเนอะ ”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีสิบปี มารอูพระันทร์ยิ้ม้วยันเนอะ
#ฟิพู่ัน | @ airashiikx
ความคิดเห็น