รักคุณ

เนื้อเรื่อง

          แสงแดดยามกลางวันนั้นร้อนแรงกว่าที่ผ่านมา ชายหนุ่มคนหนึ่งก้มลงมองต้นหญ้าที่อยู่ตรงปลายเท้าของตัวเองพลางคิดอะไรบางอย่าง เขาพิจารณามันอยู่เนิ่นนานท่ามกลางแสงแดดที่ระอุนั้น

          สีเขียว - -

          เขานึก

          ต้นไม้สีเขียว - - สวยจัง

          จากนั้นเขาจึงค่อย ๆ ลูบคลำที่ยอดหญ้าอ่อน ๆ นั้นอย่างพอใจ รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้น

          อยากได้ - - สวยจัง

          ชายหนุ่มใช้สองนิ้วจับที่โคนของหญ้าและถอนมันขึ้นมา ดินร่วนสีน้ำตาลติดอยู่ที่รากของมัน

          ไม่เอา - - ไม่เอาขยะ

          เขาพูดพลางปัดเศษดินนั้นออกไป จนเหลือเพียงใบหญ้าอ่อนกับรากเส้นเล็ก ๆ

          ชายหนุ่มยืนขึ้น ก่อนจะออกวิ่งไปตามทุ่งหญ้ากว้าง เขาชูแขนขึ้นพลางตะโกนร้องเพลงไปด้วย ในมือข้างหนึ่งมีหญ้าอยู่ - - ของขวัญที่เขาตั้งใจจะมอบให้กับ “เธอ”ที่เขารัก

          ชายหนุ่มวิ่งมาถึงเนินเขา ต้นไม้ต้นใหญ่ตระหง่านอยู่ท่ามกลางพื้นที่โล่งกว้าง แสงแดดยามกลางวันยังคงแผดเผา แต่ทว่าหัวใจของชายหนุ่มกลับกระชุ่มกระชวย

          หญิงสาวคนหนึ่งหลับใหลอยู่ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ต้นนั้น สายลมจากยอดเขาพัดเอื่อย ๆ มาปะทะคนทั้งสอง ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งข้างหญิงสาว ก่อนจะใช้มืออีกข้างหนึ่งปัดไรผมที่ปิดบังใบหน้าของเธอออกไปเบา ๆ

          “ต้นไม้สวย ให้”

          เขากระซิบที่ข้างหูของเธอ แล้วยิ้มให้ตัวเองด้วยความเขินอาย หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมา แม้จะรู้สึกงัวเงีย แต่ผู้ชายที่กำลังยิ้มอยู่นั้นก็ทำให้เธอหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง

          “อะไร”

          “ต้นไม้สวย ให้ - - ให้คุณ” เขาบิดตัวไปมา ยื่นส่งหญ้าอ่อนนั้นให้เธอ แสงแดดที่ยังแรงกล้าส่องกระทบยอดหญ้าจนเห็นเป็นประกาย หญิงสาวรับมาด้วยความดีใจก่อนจะประทับจูบลงบนแก้มของเขา

          “รักคุณ” เธอบอก

          เนิ่นนานเท่าไหร่ที่ทั้งคู่ยังคงนั่งอยู่ภายใต้ต้นไม้ใหญ่นั้น - - พวกเขาไม่คำนึงถึงเวลา หากแต่คำนึงถึงใบหน้าของกันและกัน ชายหนุ่มบอกรักหญิงสาวและมันทำให้เขาหน้าแดง ผีเสื้อสองตัวบินหยอกล้อกันผ่านหน้าทั้งคู่ไป ราวกับเป็นตัวแทนของคนทั้งสองในตอนนี้

          แสงแดดจางหายไปแล้ว สายลมเย็นพัดวูบเป็นระยะ ดวงตะวันลับเหลี่ยมขอบฟ้า คู่รักคู่หนึ่งโอบกอดกันนั่งมองพระอาทิตย์ตกดิน - -

          “ตื่น ๆ ได้แล้วจ้ะ” เสียงแหลมเล็กของนางพยาบาลดังขึ้น ชายหนุ่มที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียงสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา และพบว่าเขากำลังนอนอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ

          “ฝัน - -”

          “ฝันดีเหรอ ?” นางพยาบาลถาม ก่อนจะจัดแจงวางถาดใส่อาหารกับยาลงข้าง ๆ เตียง

          ฝันดี - - ต้นไม้ - -

          เขานึกในใจ ก่อนจะกระโจนลงจากเตียงและวิ่งออกไปจากตัวอาคาร ในใจพลางคิดถึงคนรัก เธออาจรอเขาอยู่ และเขาต้องมอบของขวัญให้เธอ

          ชายหนุ่มวิ่งมาหยุดอยู่ที่สนามหญ้าเล็ก ๆ สิ่งที่เขาพบคือกำแพงสูงชันเบื้องหน้า อากาศครึ้มมัวไม่สดใส และไม่มีต้นหญ้าสักต้นให้เขาได้เก็บเกี่ยว

          ชายหนุ่มนั่งลง ก้มดูพื้นดินที่ปลายเท้า หวังจะได้พบต้นหญ้าสวย ๆ สักต้น และเขาต้องการนำไปมอบให้กับคนรัก เธอชอบต้นไม้ เธอรักธรรมชาติ - -

          ชายหนุ่มตามหาต้นหญ้าสวย ๆ แต่ไม่พบมันอยู่ที่ไหนเลย เขาหลับตา อากาศที่มืดหม่นทำให้เขาคิดอะไรไม่ออก

          เธอ - - รออยู่

          ชายหนุ่มวิ่งไปตามทางที่คับแคบท่ามกลางความสลัวของอากาศตอนเช้า เขาชูแขนขึ้น แม้จะปราศจากต้นหญ้าในมือ แต่เขาก็ต้องการจะทำให้เหมือนกับความฝัน

          แต่สิ่งที่เขาพบนั้นก็คือกำแพงเดิม มันสูงชันและเหมือนว่าจะกดทับหัวใจของเขาให้ห่อเหี่ยวลง ชายหนุ่มลดแขนลง เขาหลับตาอีกครั้งและพยายามจะทบทวนบางสิ่งบางอย่าง

          “ออกมาวิ่งแบบนี้ไม่ได้นะ !” นางพยาบาลคนเดิมวิ่งตามออกมาพร้อมกับชายฉกรรจ์สองคน เธอสั่งให้ชายสองคนนั้นจับตัวเขาไว้ และพากลับไปที่ห้องตามเดิม

          “อาการกำเริบแต่เช้าเลยหรือ ?” หมอหญิงคนนึ่งเดินเข้ามาตรวจดูอาการของชายหนุ่ม เธอส่ายศีรษะด้วยความเห็นใจ ชายคนนี้ไม่มีพิษสงอะไรกับใคร แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับทำร้ายตัวเขาเอง

          “ให้กินยาที่สั่งเพิ่มไปนะ ฉันจะไปดูคนไข้คนอื่นต่อ” หมอหญิงพูดพลางเดินออกจากห้องไป ชายหนุ่มยังคงหลับตาอยู่ ไม่ได้ยินเสียงของใครนอกจากเสียงของตัวเอง

          คนรักของผม - - ต้นไม้ เธอชอบต้นไม้ - -

          เขาคิด พลางขดตัวลงใต้ผ้าห่ม แขนทั้งสองแนบชิดติดกันอยู่ที่หน้าอก ขาทั้งสองชันขึ้นมาถึงท้อง อากาศไม่หนาวเลย แต่เขากลับรู้สึกเย็นเยียบจับขั้วหัวใจ - -

          “น่าสงสารนะคะ” นางพยาบาลที่วิ่งตามหมอหญิงออกมาปรารภขึ้น “ยังหนุ่มยังแน่นอยู่แท้ ๆ ไม่น่ามาเสียสติเลย”

          หมอหญิงถอนหายใจ พลางนึกถึงประวัติของชายหนุ่ม เขาถูกส่งตัวมาอยู่ที่นี่ เพราะคลุ้มคลั่ง มีอาการเพ้อ และไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แต่ทว่าตอนนี้เขาสงบลงมากกว่าเมื่อก่อน เขาพูดเพราะขึ้น อาบน้ำเองได้ และไม่ชอบทำร้ายใคร - - แต่ขออย่างเดียว อย่าให้เขาจำอะไรขึ้นมาได้อีกก็แล้วกัน

          “ญาติเขาก็ไม่มีใครมาเยี่ยมเลย”

          ชายหนุ่มนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม ยังคงหลับตาและได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตัวเอง เมื่อเช้าเขาฝันดี ฝันว่าได้อยู่กับคนรักและได้มอบของขวัญชิ้นพิเศษให้เธอ แต่ตอนนี้เขาไม่พบเธอแล้ว ของขวัญนั้นหายไป ทำไม ? - -

          “ไม่ !”

          ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นมา ผ้าห่มถูกสะบัดหล่นจากเตียง ภาพคนรักฉายทับอยู่ในแววตา กลิ่นเลือดของเธอลอยอยู่ทั่วห้อง ต้นหญ้าต้นหนึ่งปลิวไสวอยู่ในอากาศ - -

          “ม่ายยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!”

          หมอหญิงกับนางพยาบาลสะดุ้งกับเสียงตะโกนนั้น พวกเธอรีบวิ่งไปยังห้องของชายหนุ่ม ยิ่งเข้าไปใกล้ เสียงคร่ำครวญของเขาก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ - -

          นางพยาบาลผลักประตูเข้าไป ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มกำลังปั๊มหัวใจให้หมอนข้างอย่างเอาเป็นเอาตาย สักพักหนึ่งก็ดึงหมอนข้างนั้นขึ้นมากอดประคองไว้ในอ้อมแขน ปากก็พร่ำรำพันถึงชื่อของคน ๆ หนึ่ง - - น้ำตาเอ่อท้น ดวงตาแดงเรื่อ ใบหน้าบูดเบี้ยวและโศกเศร้า

          “อย่าทิ้งผมไป - - ลืมตามองผมหน่อย”

          นางพยาบาลเข้ามาแย่งหมอนข้างนั้นออกจากอ้อมแขนของเขา แต่ชายหนุ่มไม่ยอม เขาพยายามยื้อมันไว้อย่างเบามือ ด้วยกลัวว่าหมอนข้างนั้นจะบอบช้ำไปมากกว่าเดิม

          “อย่า ! เธอเจ็บอยู่นะ อย่าเอาเธอไป ขอให้เธออยู่กับผม ขอ - -”

          หมอหญิงเข้ามาห้ามพยาบาลไว้ พวกเธอปิดประตูออกจากห้องไป และปล่อยให้ชายหนุ่มได้อยู่กับตัวเองเพียงลำพัง

          ชายหนุ่มประทับจูบลงบนหมอนข้าง และลูบคลำมันอย่างรักใคร่ สายตาของคนปกติอาจเห็นว่ามันเป็นเพียงหมอนข้าง แต่ด้วยสายตาที่พิเศษของชายหนุ่มผู้สูญเสียสิ่งที่รักและหวงแหนที่สุดในชีวิตไป - - เขามองว่านั่นคือคนรักของเขา มองจากความทรงจำครั้งหนึ่ง และมองจากหัวใจที่ยังคงรักและภักดีต่อหญิงอันเป็นที่สุดในชีวิตของเขา

          อา - - รักคุณครับ