TS6 ' TONORITZ

ลำดับตอนที่ #2 : TS6 ' ความในใจนาย "โตโน่" [2]

 

พอนึกถึงวันพรุ่งนี้ ผมยอมรับเลยนะ ว่าผมใจหายมาก ทั้งๆที่เป็นเรื่องดี มันคืออนาคตของริท และผมก็เห็นด้วยที


สุดริทมาปรึกษาผมหลายครั้งสำหรับเรื่องนี้ และผมก็ยืนยันที่จะให้คำตอบริทไปดังเช่นเดิมทุกครั้ง ผมประคองริท


จนผ่านช่วงนี้เวลานี้มาได้ ผมรู้ว่าริทกังวล คิดมากแค่ไหน แต่ผมก็อยู่เคียงข้างริทมาตลอด ผมบอกกับริทเสมอ


พี่่เป็นคนขอนแก่นนะ บ้านพี่ก็อยู่ขอนแก่น จะไปหาเมื่อไหร่ก็ไปได้ บินไปทุกอาทิตย์ยังได้เลย ไอเตี้ยมันก็หัวเราะ


งานเยอะขนาดนี้ อีกไม่นานลืมกันไปแล้วมั้ง ผมก็ผลักหัวบ้าง ดึงมากอดบ้าง หมั่นไส้มัน แต่ผมพูดจริงนะ! ผมยัง


จำวันที่ริทตัดสินใจแยกกันอยู่ได้เลย พอดีที่อยู่ที่ผมอยู่กัน เจ้าของคอนโดต้องซ่อมแซม เลยต้องหาที่อยู่ใหม่


ผมก็หาๆนะ ว่าจะไปอยู่ไหนดี ผมกับริทเรารักคอนโดหลังนี้ไปแล้ว จนเราผูกพันเรียกมันว่า "บ้าน" เพราะมันมี


ความทรงจำระหว่างเรา แต่อยู่ดีๆ ริทก็พูดขึ้นมา ตอนริทนั่งเล่นเกมส์และผมกำลังนั่งมองมันเล่นเพลินๆ "พี่โน่!


ริทจะซื้อคอนโดนะ" ผมก็ "อืม" (ในใจคิด ยังไงก็ได้เพราะเราก็มีเงินกองกลางร่วมกัน) แต่ริทกด stop เกมส์ และ


หันมาบอกผมว่า "ริทจะอยู่คนเดียวนะ" อารมณ์นั้น ผมหน้าชาเลย ทำไม ทำไม ทำไม เกิดอะไร!! เต็มหัวไปหมด


จนประโยคต่อมาริทพูดขึ้น "อีกไม่นานเราก็ต้องแยกกันอยู่ อยู่ดี ลองแยกกันตั้งแต่วันนี้ แล้วดูสิว่าเราจะเป็นอย่าง


ไง ริทบอกว่าแยกกันอยู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่ห้ามมาหาริท เราห้ามนอนด้วยกัน ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ถ้าเรา


ไม่เปลี่ยน" ซึ่งก็โอเค แรกๆเราก็นอนด้วยกัน อยู่ด้วยกัน แต่ภาระหน้าที่เรามีเพิ่มขึ้น ผมเริ่มมีงาน มีละคร ริทก็มีงาน


มีละคร ทำให้ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน ผมเหงานะ เวลาห่าง เหงาจนต้องระบายผ่านสื่อหลายครั้ง จนแฟนคลับเพ้อ


แต่ทำไงได้ ก็คนมันเหงาเวลาห่างกัน เข้าใจผมหน่อยเซ่! 555 ผมนอกเรื่องมาเยอะแล้ว อย่าให้เล่าๆ เรื่องของผม


กะไอเตี้ยมันเยอะ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะอยู่ด้วยกันแบบเต็มๆ เพราะพรุ่งนี้หลังจากคอน TS8 จบ ริทก็จะนั่งรถ


กับไปพร้อมกับปะป๊าและคุณแม่เลย  พูดทีไรก็ใจหายตลอด ผมเคยคิดว่าผมไม่เป็นไร ผมโอเค ขอนแก่นบ้านผม


ผมปลอบริทมาหลายเดือน แต่พอถึงเวลาจริงๆ ผมก็อดที่จะเสียน้ำตาไม่ได้ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะให้มันไหลออกมา


ผมไม่อยากให้ริทกังวล แค่ริทร้องไห้ ผมก็เจ็บจะแย่แล้ว เหมือนริทจะตัดใจได้ แต่มันก็ต้องมีบ้าง เป็นธรรมดา


ผมเข้าใจ!