ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คลังเก็บของ AI____*

    ลำดับตอนที่ #27 : The only one in my life

    • อัปเดตล่าสุด 24 มี.ค. 52


    หญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่ง 
    ที่ใช้ชีวิตตามปกติของสาวโสดหลังจากย้ายออกจากบ้านเกิดได้ประมาณ 6 ปี
    จนกระทั่งวันหนึ่ง คุณแม่ของเธอพาน้องชายที่อายุห่างจากเธอ 6 ปีมาเยี่ยมบ้าน
    น้องชายที่เพิ่งเกิดหลังจากเธอย้ายออกจากบ้านไป

    ที่สำคัญ น้องชายคนนี้ของเธอนั้น เป็นเด็กพิเศษ
    หรือเรียกง่ายๆว่า เด็กออทิสติกนั้นเอง

    เช้าวันต่อมา แม่ของเธอ หายตัวไป หายไปพร้อมกับทุกอย่าง
    เหลือเพียงแต่ น้องชายและก้อนเงินเล็กๆ

    แม่ตั้งใจจะทิ้งน้องชายไว้ให้เธอเลี้ยง

    และเธอจะไม่กลับมารับเขาอีก...


    ความรับผิดชอบที่จำเป็นต้องทำตกอยู่ที่เธอ
    ความรักระหว่างพี่น้องที่ไม่เคยพบหน้ามาก่อนจะกลายเป็นสิ่งพิเศษ...
    ที่ช่วยเติมเต็มให้กับคนทั้งคู่






    ฮง ฮานึล ( 23 ปี ) 

    (อายขอปรับหน่อยนะคะ)


    เธอ คือหญิงสาวที่มุ่งมั่น ดูเหมือนจะบ้างานเพราะเธอต้องการที่จะดิ้นรนมีชีวิตรอด เนื่องจากอยู่คนเดียวจึงต้องทำงานหนัก ไหนจะต้องทำงานนอกบ้าน งานบ้าน ทำอาหาร ทำความสะอาดอีก เพราะเป็นคนดูเจ้าระเบียบเธอจึงต้องจัดการทุกสิ่งให้เข้าที่จนดูเหมือนบ้า งานและไสนใจอะไร เธอจะใช้เวลาว่างไปกับการนอน เนื่องจากต้องตื่นเช้าไปทำงานและกละบมาตอนเย็นเพื่อจัดการงานบ้านเธอจึงแทบ ไม่มีเวลานอน บางครั้งยังโหมเอางานกลับมาทำที่บ้านอีก เธอไม่เคยสนใจอะไรนอกจากงาน เพราะตัวเองนั้นตัดสินใจที่จะจากบ้านเกิดมาทำงานคนเดียวแล้ว เธอชอบบ่นประปิดกระแปดเมื่อเจ้านายด่า เธอเลยมีนิสัยเก็บกดและค่อนข้างเครียด เธอมักจะระบายอารมณ์ลงในได่อารี่เล่มสีขาวเสมอ แต่ก็ยังเก็บกดอยู่ดี บางครั้งเธอเป็นคนเสียงดังและขี้รำคาญ เธอเครียดง่ายและชอบคิดมาก ไม่ชอบ อะไรจะพูดออกมาตรงๆและแรงมากๆ จนบางครั้งมันทำให้เธอต้องเสียใจมากในภายหลัง และอีกอย่าง เธอมักทำงานโดยไม่สนใจสภาพของร่างกาย ไม่ว่าไม่สบายขนาดไหนเธอจะดั้นด้นไปทำงานให้ได้ และจะไม่ไปอาหมอโดยไม่จำเป็น แม้ภายนอกจะดูดีเพียงไร แต่ภายในเต็มไปด้วยความบอบช้ำทั้งร่ายกายและใจ หวังจะได้ใครสักคนมาเป็นที่พึ่ง....




    ฮง แทยัง (16 ปี)

    (ปรับเช่นเดียวกัน)

     เด็ก น้อยออทิสติกที่ไม่ยอมแพต่ออาการของตัวเอง เขาไม่เคยร้องไห้ที่ใครๆล้อเขา แต่เขาจะหัวเราะเสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็จะหัวเราะราวกับเป็นพระอาทิตย์ที่สดใสดังชื่อของเขา เขาชอบที่จะมองท้องฟ้าเพื่อนึกพี่สาวของเขา... พี่สาวไม่เคยเห็นหน้า... เพราะพ่อเล่าว่าพี่สาวของเขาชื่อฮานึล เขาจึงนึกและจินตนาการหน้าขอองพี่สาวของเขายามมองท้องฟ้าเสมอ เขามีความจำแบบรูปถ่ายซึ่งเป็นความสามารถที่มาพร้อมกับความผิดปกติ คือสามารถจำได้เป็นฉากๆราวกับถ่ายรูป แม้ภาพนี่นผ่านตาเขาไปด้วยความไว เขาก็สามารถจดจำได้ เขารักพี่สาวของเขามาก แม้จะไม่เคยเห็นหน้าก็ตาม รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าคือสิ่งที่แสดงความเป็นตัวเขาได้ดีที่สุด แม้ร่างกายจะไม่แข็งแรงก็อยากจะปกป้องคนที่รัก พี่สาวที่รัก... เขาไม่เคยโกรธอะไรทั้งสิ้น เขาอารมณ์ดีตลอดเวลา เขาพร้อมที่จะให้อภัยทุกสิ่ง เขาค่อนข้างจะซน ชอบวิ่งเล่นจนเลอะเทอะไปหมดและพูดจาวกไปวนมาตามประสาเด็กออทิสติก ไม่ว่าจะล้มกี่ครั้งก็จะลุกขึ้นยืนตลอด.... พระอาทิตย์คือสิ่งที่มอบแสงสว่างความอบอุ่นให้กับทุกสิ่ง... เขาอยากเป็นได้ดั่งพระอาทิตย์... มอบความรัก มอบรอยยิ้ม มอบความอบอุ่นให้ทุกคน...




    "ผมไม่เคยยอมแพ้... ผมจะไม่ให้พี่สาวของผมร้องไห้อีก"

    "พี่สาวเหนื่อยแล้ว..."



    "พี่สาว อย่าร้องไห้เลยนะ"















    ชายหนุ่มนักธุรกิจรายใหญ่ที่ควบคุมหลายต่อหลายบริษัท
    งานต่างๆถาโถมเข้ามาใส่เขา ทำให้ยูซองตั้งใจหนีออกไปต่างประเทศ
    แต่เพราะพายุเข้า ฝนตกหนักทำให้ทางสนามบินต้องปิด
    ท้ายที่สุด เขาต้องหลบออกไปที่เกาะเชจู ที่ที่เดียวที่เขามีบ้านพักอยู่ โดยไม่มีใครรู้

    จนกระทั่งเขาได้พบกับเธอ หญิงสาวเร่ร่อนที่นั่งอยู่หน้าบ้านพักของเขา
    เธอกำลังร้องเพลงแก้หนาว... ร้องอยู่อย่างนั้น นั่งอยู่หน้าบ้านของเขาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งหมดสติไป

    เขาช่วยเธอไว้จากความหนาวแนบของน้ำฝน

    ความรักที่กำลังเกิดขึ้น เป็นความรักที่ทั้งคู่ไม่รู้จัก

    เขานั้นไม่รู้จักเธอ และเธอก็ไม่รู้จักเขา

    แต่คำว่า "รัก" จะปรากฏออกมาจากการกระทำ...





    คัง ชินโซ ( 25 ปี )

    ชายหนุ่มผู้เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ความแข็งแกร่งและความกล้าหาญ
    เขาเป็นผู้ชายที่สาวๆในวงการธุรกิจ ใฝฝัน บ้านรวย หล่อ เรียนดีและเขายังคงโสดอยู่
    ด้วยความที่คุณพ่อ เป็นผู้บริหารใหญ่ในบริษัทอสังหาริมทรัพย์ เขาเองจึงต้องทำงานหนักเป็นเท่าตัว
    เขามีเสียงที่ดังและดุ แต่จิตใจนั้นกลับอ่อนโยนและเบาเหมือนดังขนนก เขาไม่สนใจเรื่องความรัก 
    เพราะคิดว่าเป็นเรื่องที่ไร้สาระ เขารักเสียงเพลงและดนตรี เพราะทำให้เขาอบอุ่นใจ
    เขาไม่ค่อยยิ้ม เพราะเขายิ้มไม่เป็น... หัวใจของเขานั้นไม่แสดงออกทางคำพูด
    แต่แสดงออก ทางการกระทำ...




    โอ โซลอา ( ไม่เปิดเผยอายุ... )

    หญิงสาวผู้ลึกลับ...โซลอาผู้นี้นั้น เก่งเรื่องการร้องเพลง 
    แต่อะไรที่ทำให้เธอต้องออกมาเร่ร่อนในตอนกลางคืน??
    นิสัยของเธอเวลาอยู่กับชินโซนั้น ก็เหมือนกับลูกแมวที่ถูกทิ้งได้มีเจ้าของ
    เธอขี้อ้อน ยิ้มสวย ใจดีและทำให้ชินโซ ยิ้มเป็น...





    "โซลอาเหมือนดวงวิญญาณที่หลับใหลอยู่ในตัวของผม"

    "เธอเหมือนนางฟ้า ที่ทำให้ผมก้าวผ่านหลายๆสิ่งหลายๆอย่างไปได้"



    "เสียงเพลงของเธออบอุ่นไม่เหมือนใครบนโลก"



    "ทำไม? เธอถึงต้องจากผมไป...."















    ชายหนุ่มคนหนึ่ง หลงไปอยู่ในแก๊งค์อันตพาลอย่างไม่ได้ตั้งใจ
    เขาต้องถูกรุมซ้อม และต้องซ้อมต่อยคนมากมายโดยที่ตัวเขาเองเคยเป็นเด็กแว่น เด็กเรียนมาก่อน
    จนกระทั่ง..

    การที่อยู่ในแก๊งค์อันตพาลแบบนี้ทำให้เขาเข้าไปพัวพันกับคดีอาชญากรรม
    และพบรักกับศัตรู ที่ซึ่งเคยมีความสัมพันธ์กับเขามาเนิ่นนาน....

    ชีวิตเขามันจะเป็นไปเช่นไรกันนะ??





    อี ควอนซอง ( 19 ปี )

    จาก เมื่อแต่ก่อน ควอนซองเป็นเด็กใส่แว่นหนาเตอะ เด็กเรี๊ยนเด็กเรียน หนุ่มคนนี้คอยใส่ใจกับการเรียนมาตลอด เป็นหนุ่มซื่อใส ตรงไปตรงมา โดนรังแกและอยู่คนเดียวมาตลอด ขาดความอบอุ่นจากครอบครัว ไม่ค่อยจะมีเพื่อนเป็นสักเท่าไหร่เพราะควอนซองเป็นคนที่ไม่ชอบสุงสิงอยู่กับ ใคร จะเป็นคนเงียบๆ ไม่กล้าแสดงออก โดนรังแกยังไงเค้าก็จะยอมเจ็บมาตลอด แต่ในใจเค้าก็แอบแค้นเหมือนกัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ถึงจะสู้แค่ไหนก็แพ้กลับมาอยู่ดี เป็นเด็กหนุ่มที่ค่อนข้างจะอ่อนแอมาก และเป็นคนที่เชื่อคนค่อนข้างง่าย และด้วยความที่เชื่อคนง่ายของควอนซองนั่นเอง ทำให้เค้าหลงไปอยู่กับแก๊งค์อันธพาลอย่างไม่ตั้งใจ!! และควอนวองยังดูเหมือนเป็นลูกน้องของแก๊งค์นี้ยังไงอย่างนั้น นิสัยของควอนซองก็เริ่มเปลี่ยนไป เค้าเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองมากและชอบใช้ความรุนแรง อะไรๆก็ใช้แต่อารมณ์ ควอนซองกลายมาเป็นคนอารมณ์ร้อนและขี้โมโหมาก แต่ควอนซองก็ยังงเหลือความอ่อนแอเมื่อดีตของตนอยู่คือเค้าอ่อนต่อการต่อสู้! เมื่ออยู่ในแก๊งค์นี้ควอนซองก็มักจะโดนรุมซ้อมเป็นประจำเพราะตัวเองถูกมอง ว่าเป็นคนที่อ่อนแอ แต่อย่างไรก็ตามความอดทนของควอนซองก็เกิดขึ้นเมื่อควอนซองอยู่ในแก๊งค์นี้ ควอนซองจึงต้องอยู่กับแก๊งค์นี้ด้วยต่อความเจ็บปวด อีกอย่าง ควอนซองก็เป็นคนที่แอบเย็นชาบ้าเลือดราวกับปีศาจ และคิดอยากจะซ้อมต่อสู้เพื่อแก้แค้นกับคนที่ชอบมารังแกเค้าเมื่อยังเป็นเด็ก เรียนใส่แว่นจอมซื่อ ควอนซองเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บกดด้วยนั่นเอง ควอนซองพร้อมที่จะสู้ พร้อมที่จะแก้แค้น ต่อให้ทำอย่างไร ต่อให้ต้องเสี่ยงชีวิต ควอนซองคนนี้ก็ยอมเพื่อการแก้แค้นและต่อสู้!!


    และศัตรู ที่อยากให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมสุดหัวใจ......



    คิม มยอนฮวา ( 18 ปี )

    เธอ คือสาวสุดเปรี้ยว!! สวย เริ่ดไปซะทุกอย่าง ชอบการแต่งตัวเป็นพิเศษ ค่อนข้างรักสวยรักงาม อาจจะดูเธอเป็นเหมือนสาวสวยที่ไร้สาระไปวันๆ แต่นั่นไม่ใช่เลย! เพราะเธอเป็น สปาย(สายลับ)ให้กับตำรวจ!! คุณอาจจะไม่เชื่อสำหรับสาวเปรี้ยวซ่อนหวานอย่างเธอคนนี้จะเป็นสายลับให้กับ ตำรวจ เธอคนนี้มีความสามารถพิเศษหลายอย่าง ทำให้หนุ่มๆหลายคนหลงสเน่ห์เธอไปตามๆกัน เธอเป็นสาวเปรี้ยวสุดเพอร์เฟ็คต์ ทั้งสวย เริ่ดไปซะทุกอย่าง แถมยังเฉลียวฉลาด ว่องไวและสำคัญที่สุดคือ เห็นเธอแต่งตัวเปรี้ยวๆอย่างนั้นอย่างโน้นอย่างนี้แต่เธอ เก่งการต่อสู้มากๆ!! ผู้ชายหน้าไหนไม่สามารถสู้เธอคนนี้ได้! แม้เวลาไหนจะแต่งตัวแบบไหน รองเท้าส้นสูงบ้าง ชุดราตรีอย่างนั้นอย่างนี้บ้าง เธอก็ยังต่อสุ้ได้ชนะตลอดเวลา แต่ก่อนที่เธอจะต่อสู้นานานั้น เธอจำเป็นต้องเสริมหน้าก่อน - -* เป้นคนที่ขี้เล่นเอามากๆ เธอเป็นคนที่รอบคอบมากๆ ไหวพริบ! รวดเร็ว! ตาไวหูก็ไว! เป็นคนที่ปิดความลับเก่งมาก ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นสายลับ นอกจากครอบครัวของเธอ มยอนฮวายังเป็นคนที่เข้มแข็ง ถึก มีความอดทนสูง มือหนัก เธอแสดงเก่งมากๆด้วย ภายนอกกับเพื่อนๆหรืออาจารย์ ฯลฯ เธอจะเป็นเด็กสาวร่าเริง ปกติ แต่ก็เปรี้ยวบ้าง รักสวยรักงามเป็นเวลา ฉลาดในทุกๆเรื่อง เธอคนนี้น่ะ เก่งไปซะทุกอย่าง แต่คนทุกคนไม่มีใครที่ดีไปหมดหรอก ใช่มั้ย? ก็คือเธอมักจะหลงตัวเอง+ใจร้อน+ขี้โวยวาย+ขี้บ่น+ขี้ลืมไปหน่อยก็เท่านั้น เอง



    "ในหัวใจของฉัน นายคือควอนซองที่ซื่อตรงเหมือนเดิมเสมอ"

    "ถึงแม้ว่าตอนนี้ นายจะไม่เหมือนเก่าแล้วก็ตาม"





    "ในความทรงจำลึกๆที่นายมีหลงเหลืออยู่"

    "ฉันจะทำให้ความทรงจำอันนี้ เปลี่ยนนายกลับมาให้เป็นเหมือนเดิม"


    แม่ฮะ พี่สาวจะชอบผมไหมฮะเสียงใสของเด็กหนุ่มเอ่ยถามมารดา ผู้ที่ให้กำเนิดเขาและเป็นคนที่เขาไว้วางใจมากที่สุดใน ณ ขณะนี้

     

     

    ซึ่งเขาไม่รู้ตัวเลยว่า ในใจของผู้เป็นมารดานั้น มีแผนอะไรอยู่

     

     

     

    พี่สาวต้องชอบลูกอยู่แล้วล่ะ แทยัง เธออยากเห็นหน้าลูกมากเลยนะ ไม่ต้องเป็นห่วงไปล่ะเธอเลี่ยงสายตาจากทางรถข้างหน้า มายิ้มให้ลูกชายของเธอก่อนที่จะหันไปสนใจเส้นทางต่อ

     

     

     

     

    ฮะ... พี่สาวจะต้องชอบผม พี่สาวจะต้องรักผม ^^”ด้วย ความที่เป็นเด็กพิเศษมาตั้งแต่เล็กๆ ทำให้เด็กหนุ่มผู้นี้ไม่ได้คิดระวังอะไร บนโลกของเขามีแต่ความสดใสร่าเริง เขาไม่เคยเจอแรงกดดันจากคนรอบข้าง ถึงแม้บางครั้งเขาจะต้องเจอคำดูถูก จากเด็กธรรมดา

     

    แต่เพราะรอยยิ้มอันสดใสเหมือนพระอาทิตย์ ตามชื่อของเขา

     

     

    ทำให้เขาข้ามผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้ โดยไม่ได้เก็บอะไรมาคิดตามนิสัยของเด็กพิเศษ

     

     

     

     

     

     

     

    คุณเชื่อไหม? เด็กออทิสติกหรือเด็กพิเศษ จะมีอะไรบางอย่างที่ทำให้คนรอบข้างรักเขา และพวกเขาเองก็มีกฎเหมือนคนทั่วไป อย่าได้สงสารที่เขาเป็นเด็กพิเศษ เพราะพวกเขาก็เหมือนเด็กทั่วไปที่มีจิตใจ มีจิตวิญญาณและมีความรัก

     

    และอีกอย่างหนึ่งที่คุณจะสัมผัสได้...จากเด็กพิเศษเหล่านี้

     

     

     

    ความรู้สึกอันแสนบริสุทธิ์

     

    สิ่งพิเศษเหล่านี้จะทำให้มุมมองชีวิตของคุณ กลายเป็นมุมมองในแง่ดี

     

    สิ่งพิเศษเหล่านี้จะทำให้คุณหายเหนื่อย

     

    สิ่งพิเศษเหล่านี้จะทำให้คุณเริ่มเข้าใจ กับคำว่าสิ่งสำคัญของชีวิต

     

     

     

     

     

    หากที่พูดมานั้นทำให้คุณไม่เข้าใจ  เรื่อง ราวต่อไปนี้ จะเป็นตัวอธิบายความพิเศษของเด็กออทิสติกจาก ความสัมพันธ์ของคนสองคนที่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด... เพียงแค่แตกต่างอายุ และสถานภาพของการเป็นมนุษย์

     

     

    แต่คุณเชื่อไหม?

     

    เพราะความสดใสของคนคนหนึ่ง

     

    เพราะรอยยิ้มของคนคนหนึ่ง

     

    เพราะเสียงหัวเราะของคนคนหนึ่ง

     

     

     

    เพราะเด็กพิเศษคนนั้นก้าวเข้ามาในชีวิตอันแสนวุ่นวายของหญิงสาว ผู้จริงจังกับชีวิต

     

     

     

    เพียงแค่นั้น...

     

     

     

    ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ของเธอก็เปลี่ยนไป

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ฉันไม่เคยคิดที่จะรักใครสักคนมากขนาดนี้

     

     

    แต่เพราะ เขาทำให้ฉันเห็นอะไรใหม่ๆ เขาทำให้ฉัน...ยิ้มได้

     

     

     

     

     

     

     

    ฉันเลยรู้ว่าสิ่งพิเศษในชีวิตไม่จำเป็นต้องหาจากที่ไหนไกล เพราะเขาอยู่ใกล้ตัวเราเพียงแค่นี้

     

     

    เพียงแค่เราจะกอบโกยความพิเศษและสิ่งที่สำคัญของมันมากขนาดไหน

     

     

    เพียงแค่เราจะให้ความสำคัญของมันมากขนาดไหน

     

     

     

     

    มันก็ขึ้นอยู่ที่ตัวเราเอง.....

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    แต่อย่าได้ปล่อยให้มันผ่านเลยไป

     

    เพราะสุดท้าย คนที่เจ็บปวดมากที่สุดคือตัวของเราเอง....







    ไม่ว่าชีวิตจะยากลำบากแสนเข็ญขนาดไหน

    แต่เมื่อบางสิ่งบางอย่างที่เคยขาดหายไปในชีวิตกลับมา

    ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของคุณ


    ไม่ว่าจะเป็น เวลา

    ลมหายใจ

    หรืออะไรก็ตาม




    มันจะกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด



    จนคุณไม่สามารถมองข้ามหรือลืมมันไปได้เลย

    t em 



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×