คลังเก็บของ AI____*

ลำดับตอนที่ #3 : Form :: ใบสมัครนางเอกเบิร์น((มิคกี้))

ใบสมัครสำหรับตุ๊กตา

ใบสมัครนางเอกเบิร์น((มิคกี้))

คำถามสีฟ้าท้องฟ้า คำตอบสีดำนะคะ^^ คำตอบตัวบางด้วยค่ะ

ชื่อภาษาไทย / นามสกุล((ออกแนวฝรั่งอย่างเอนซานเดีย)) / ชื่อเล่น ((พร้อมสะกดภาษาทั้งอังกฤษ)) :: รัตติกาล อิมีเรีย ,, เดียน่า (แปลว่าพระจันทร์ เรียกสั้นๆว่า เดียร์) // Rattikan Emilia ,, Diana (Dear)

น้ำหนัก / ส่วนสูง (( ขอแบบสูงโปร่งหน่อยนะ)) :: หนัก 46 ,, สูง 170

ลักษณะของตุ๊กตา ((หน้าตาและลักษณะเด่น )) :: ดวงตาเซี้ยวพระจันทร์สีดำสนิทเข้ากันกับผิวขาวเนียนราวหิมะ ริมฝีปากอิ่มชมพูอ่อนรับกับจมูกรูปชมพู่บนใบหน้ารูปไข่ ผมหยกศกสีน้ำตาลไม้ฮ็อกกานียาวสลวย มองเผินๆเธอเป็นเพียงแค่ตุ๊กตาที่สมบูรณ์แบบตัวหนึ่ง แต่หากมองลงไปภายใต้ดวงตาของเธอ ความรู้สึกมากมายจะทะลักออกมาอย่างไม่มีเหตุผล เพราะเดียน่าผู้นี้มักใช้สายตาเป็นสิ่งสื่ออารมณ์และความรู้สึก ยิ่งเธอไม่มีอะไรอยู่ในหัวนอกจากเสียงเพลง ดวงตาของเธอจะเป็นประกายขึ้นมา เหมือนกับว่ามีรังสีหรือคาริสม่าอะไรสักอย่างลอยอยู่รอบตัวของเธอ นั้นมักจะทำให้ใครๆที่พบเจอเดียน่าหลงใหลในตัวเธอได้อย่างง่ายดาย  

ถูกเซตโปรแกรมมายังไงบ้าง? (( อันนี้ไม่ใช่นิสัยนะ เซตโปรแกรมคือพวกระดับความอดทนไรงี้,ความเก่ง,ความขี้แง )) :: ความขี้เหงา 100% ความเงียบ 90% ความขี้อ้อน 80% ความอดทน 70% ความขยัน 70% ความซื่อสัตย์ 60%  

ลักษณะนิสัย (( 5 บรรทัดขึ้น ขอแบบละเอียดๆ ยิ่งดี ยิ่งยาวยิ่งพิจารณา ไม่จำกัดบรรทัด แต่อย่าเว้นบรรทัดตอบ )) ::

เดียน่า ตุ๊กตาขี้เหงา เธอคือตุ๊กตาที่ถูกใครๆเรียกว่า จักรกลบ้าง หุ่นยนต์บ้าง โดยปกติตุ๊กตาทั่วไปจะร่าเริง แต่เธอนั้นเป็นคนเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดหรือแสดงออกทางท่าทางมากเท่าไร แต่หากจะเรียนรู้ความรู้สึกของเธอแล้วล่ะก็ ต้องจ้องมองที่ดวงตาพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว ความรู้สึกของเธอมักจะส่งออกมาทางนั้น แม้ว่าจะเงียบ เรียบร้อยแบบนี้ แต่ถ้าเธอสนิทกับใครจริงๆจังๆแล้วล่ะก็ จะรู้ได้ว่า เธอมีอะไรมากกว่า ความเงียบ... บางครั้งเธอก็ขี้อ้อนเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ บางครั้งเธอก็แอบดุ เรื่องเล็กๆน้อยๆเหมือนกัน แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตัวเธอก็คือ ความอบอุ่นที่ถูกความเหงาปิดบังไว้ ความอบอุ่นที่ชายหนุ่มมากมายใฝ่ฝัน อบอุ่นเหมือนผู้หญิงที่ดี อบอุ่นเหมือนทั้งแม่ พี่สาว....และหากความเหงาของเธอถูกคลายลง เธอจะร่าเริง สนุกสนาน มีรอยยิ้มบนใบหน้า ใจดี จนคุณไม่รักเธอไม่ได้เลยล่ะ

แต่ทั้งชีวิตของเธอ คือ เสียงเพลงและดนตรี เธอไม่สามารถขาดมันได้เลย...

เป็นเจ้านายหรือตุ๊กตา :: ตุ๊กตา

เหตุผลที่เลือกมาอยู่กับเจ้านายคนนี้ (( ตอบดีๆ อย่าเล่นมา ห้ามตอบตามใจคนแต่ง 3 บรรทัดขึ้น)) :: ฉัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมมนุษย์ที่ใส่เสื้อกราวน์มากมายนี้ต้องจับฉันมาเรียน ดนตรี ให้อยู่กับเสียงเพลงกับอัจริยะด้านนี้ ทั้งๆที่ฉันเองก็รู้ตัวอยู่ว่ามีพรสวรรค์ตั้งแต่ถูกสร้างขึ้นมา แต่คำถามเป็นล้านๆข้อของฉันก็ถูกไข เมื่อเจ้านายของฉัน "เบิร์น" มารับตัวของฉันไป วันแรกที่ไปถึงบ้านอันใหญ่โตของเขา เขาไม่พูดอะไร ฉันเองก็ไม่พูดอะไร เขาพาฉันไปที่ห้องว่าง มีเพียงเปียโนสีดำสนิทตั้งอยู่ แล้วเขาก็เริ่มบรรเลงเพลงที่ฉันจำได้ขึ้นใจ เพลงโปรดของฉัน "Bella's Lullaby" ถึงจุดนั้นฉันมองเข้าไปในดวงตาของเขา ดวงตาของเจ้านาย.... เพียงแว่บเดียว ฉันก็ตัดสินใจเลือกที่จะอยู่กับเขา เพียงแค่ฉันเห็นความเหงาที่มันปิดไม่อยู่ในดวงตา ในความรู้สึก ความเหงาที่เขามีเหมือนกับฉัน นั้นแหละคือเหตุผลที่ทำให้ฉันเลือกที่จะอยู่กับเขา

(เพลงบรรเลง Bella's Lullaby คือเพลงใน Twilight น่ะค่ะ ตอนที่เอ็ดเวิร์ดเล่นเปียโนให้เบลล่าฟัง ^^)

ชอบ / ไม่ชอบ :: เสียงเพลงดนตรี ,, รอยยิ้ม ,, สายลม ,, แม่น้ำ ,, ทะเล ,, ดอกไม้ ,, สุนัข // ความเหงา ,, เวลาต้องกินข้าวเย็นคนเดียว ,, เสียงฟ้าร้อง ,, น้ำตาและแววตาอันโศกเศร้าเหงาหงอยของเบิร์น

งานอดิเรก :: คลุกอยู่กับเปียโน ,, คลุกอยู่กับกระดาษ (แต่งเพลง) ,, เล่นกับสุนัขของเจ้านาย

ความสามารถพิเศษ :: เธอ สามารถแต่งเพลงตามอารมณ์ได้อยู่ตลอด และเธอสามารถเล่นเปียโนตามโน๊ตที่เธอแต่งขึ้นมาเองในขณะนั้นอีกด้วย ,, เธอสามารถเล่นดนตรีได้ทุกชนิด ,, เธอสามารถร้องเพลงได้ เสียงของเธอนั้นอ่อนโยนและอบอุ่น

ของรักของหวงของคุณ ((ของที่เจ้านายให้นะ มีรูปด้วยก็ดี ถ้าไม่มีขอรายละเอียดหน่อย)) :: กล่องเพลงรูปเปียโนที่บันทึกเพลงโปรดของเดียน่าไว้ ทำมาจากคริสตัล

เพลงประจำคู่คุณ พร้อม เนื้อเพลงและความหมาย (( ขอแนวกุ๊กกิ๊กๆหวานๆ)) ::

เพลง Bleeding Love - Leona Lewis (เพลงนี้ใช่เลย)
http://my.dek-d.com/LiLFae/story/viewlongc.php?id=414146&chapter=2

Closed off from love I didn’t need the pain
พอแล้วกับความรัก ฉันไม่ต้องการความเจ็บปวดอีก
Once or twice was enough and it was all in vain
ครั้งสองครั้ง มันก็ไร้ประโยชน์พอแล้ว
Time starts to pass before you know it you’re frozen
เวลาเริ่มผ่านไป รู้ว่ามันเหน็บหนาวแค่ใหน
But something happened for the very first time with you
แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นในครั้งแรกเจอคุณ
My heart melted to the ground found something true
หัวใจชั้นละลาย และ พบบางอย่างที่เป็นจริง
And everyone’s looking round thinking I’m going crazy
แล้วทุกคนก็มองรอบๆ และคิดว่าชั้นคงบ้าไปแล้ว

But I don’t care what they say I’m in love with you
แต่ชั้นไม่สนใจที่เค้าพุดหรอก เพราะชั้นรักคุณไปแล้ว
They try to pull me away but they don’t know the truth
เค้าพยายามดึงชั้นออกไป แต่พวกเค้าไม่ได้รุ้ความจริง
My heart’s crippled by the vein that I keep on closing
หัวใจที่ขาดเลือดหล่อเลี้ยง แต่เมื่อได้อยู่ใกล้
You cut me open and I
คุณทำให้เลือดไหลทำงาน

Keep bleeding keep keep bleeding love
ไหลไปเรื่อยๆ เพื่อหล่อเลี้ยงความรัก
I keep bleeding I keep keep bleeding love
ให้มันไหลไปเรื่อยๆ เพื่อหล่อเลี้ยงความรัก
Keep bleeding keep keep bleeding love
ไหลไปเรื่อยๆ เพื่อหล่อเลี้ยงความรัก
You cut me open
คุณเป็นผู้เปิดมัน

Trying hard not to hear but they talk so loud
พยายามที่จะไม่ฟัง แต่เค้าก็พูดกันดังๆ
Their piercing sounds fill my ears try to fill me with doubt
เค้าพูดกรอกหูชั้น ต้องการให้ชั้นมีความคลางแคลงใจ
Yet I know that their goal is to keep me from falling
ชั้นรู้ว่าพวกเค้าไม่ต้องการให้ชั้นตกต่ำ
But nothing’s greater than the rush that comes with your embrace
แต่ไม่มีอะไรที่ดีกว่าอยุ่ในอ้อมกอดของคุณ
And in this world of loneliness I see your face
และในโลกของความเหงา ชั้นก็เห็นหน้าของคุณ
Yet everyone around me thinks that I’m going crazy
พวกเค้าก้คิดว่าชั้นบ้าไปแล้ว
Maybe maybe
บางที คงใช่

*Chorus *

And it’s draining all of me
มันไหล(ความรัก)ไปทั่วตัวชั้น
Though they find it hard to believe
พวกเค้าคงไม่อยากจะเชื่อ
I’ll be wearing these scars for everyone to see
ชั้นจะทำให้ทุกคนได้เห็นว่าชั้นรักคุณเท่าไหร่

อิมเมจของคุณ (( 5 รูปขึ้น )) ::

ชื่ออิมเมจของคุณ :: Pony [Park Hye-min]

อิมเมจของสุดที่รักของคุณ ::

************************************************************

คำถามทั่วไป ส่วนที่ 1

1.)ชื่อของผู้สมัคร / อายุ :: อายค่ะ อายุ 13

2.)ถ้าติดเรื่องนี้แล้วต้องเม้นติชมเนื้อเรื่องด้วย ห้าม “เม้นๆๆๆ” หรือ “สนุกดี อย่าลืมมาอัพ” ให้เม้นจริงๆ ติชมกันมาจริงๆ และถ้ารี่หายต้องทวงนะ ถ้าไม่มีใครทวงมันจะเปื่อยๆยังไงไม่รู้

:: แน่นอนค่ะ อายรู้ว่าพี่รี่เคยเห็นพฤติกรรมการเม้นท์ของอายแล้ว

3.)คิดเห็นยังไงกับพล็อต Real Doll :: ถูกใจมากๆเลยค่ะ ช่วงนี้เห็นแต่พล็อตธรรมดา เจอพล็อตนี้เข้าไป สะดุดเลย

4.)ถูกใจกับบทบาทที่สมัครและคาแรกเตอร์ของพระเอกบ้างไหม :: อายชอบที่พี่รี่ให้ยูชอนเป็นคนขี้เหงา เพราะปกติเรื่องอื่นๆจะมีแต่เพลย์บอยเท่านั้น

5.)บอกได้ไหมว่าจะไม่หายถ้าติด รี่ไม่ค่อยเชื่อ เพราะสัจจะไม่มีในหมู่โจร :: โอ้ โจร? อายไม่ใช่โจร ดังนั้นไม่หายแน่นอน เสียแต่ว่ามีเหตุฉุกเฉินจริงๆ

6.)ให้เวลารายงานตัว 3 วัน ถ้าหายสละสิทธิ์ คนอื่นได้ :: ค่ะ ^^

คำถามทั่วไป ส่วนที่ 2 (( อันนี้ใช้พิจาณาประกอบกับคำถามชิงบท ))

1.)คุณคิดยังไงกับเจ้านายของคุณที่สั่งซื้อคุณมามา (( อธิบาย บรรยาย ความรู้สึก 3 บรรทัด ขึ้น ))

:: สำหรับฉันแล้ว เบิร์นเป็นเจ้านายที่ดีคนหนึ่ง เขาไม่ใช่เจ้านายใจร้าย รุนแรง หรือหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลา เขาเป็นเพียงเจ้านายขี้เหงา ปากหวาน เอาแต่ใจเหมือนเด็กๆ ความเหงาที่เขามีเหมือนกับฉัน ทำให้ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขา มันยากที่จะอธิบายออกมา แม้ว่าความเจ้าชู้จะมีมากไปหน่อย แต่ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติของมนุษย์เพศชายอย่างเบิร์น ฉันมักจะหลงใหลไปในเสียงเพลงที่เขาเล่นอยู่เสมอ นอกจากความเหงาแล้ว ความรักในเสียงเพลงที่เหมือนกัน ทำให้ฉันสนุกที่จะโต้ตอบกันด้วยเสียงเพลง นั้นทำให้ฉันรู้สึกดีกับเจ้านายคนนี้...ความรู้สึกดีๆที่ออกจะแปลกประหลาด สำหรับฉัน (ถ้ามันไม่ทำให้ฉันมีอาการแปลกๆอย่างระบบแปรปรวน) 

2.)คิดว่าคู่ของคุณจะรักกันยังไง (( อธิบายหรือจะบทพูดก็ได้ 5 บรรทัดอัพ ))

:: ความ รักสำหรับเดียน่าและเบิร์นคงจะเกิดขึ้น ระหว่างที่พวกเขาเล่นสนุกด้วยการโต้ตอบสื่อสารกันด้วยเสียงเพลง ความเหงาที่พวกเขามีเหมือนกัน แตกต่างเพียงการแสดงออก เพราะความสวยงดงามของเดียน่า ไปกระตุ้นต่อมความเจ้าชู้ ปากหวานของเบิร์นเข้า มันเลยกลายเป็นความสุขปนรำคาญของทั้งสองฝ่าย เมื่อพวกเขาอยู่ร่วมกันไปเรื่อยๆ นานเข้า...และนานเข้า จึงทำให้ความเหงาเริ่มจางหายไป เหลือแต่รอยแผลจางๆ มีเพียงความสุขที่หนึ่งคน หนึ่งตุ๊กตาสร้างขึ้นมาและส่งออกไปทางถ้อยคำในบทเพลงอันแสนหวาน เดียน่ารู้ตัวอยู่เสมอว่าเธอไม่มีหัวใจ แต่เธอขอใช้เวลาที่มีอยู่กับเจ้านายที่เปลี่ยนแปลงตัวเธอ ส่วนเบิร์นที่ใคร่หาใครสักคนที่จะมาทำให้เขามีความสุข เมื่อถึงมื้อเย็น ทำให้เขามีความสุข เมื่อตอนเล่นเปียโน ทำให้เขามีความสุข เมื่อตอนแต่งเพลง ไปด้วยกัน แม้สิ่งที่มาทำให้เขามีความสุขจะเป็นเพียงตุ๊กตาไร้หัวใจมิใช่มนุษย์ เขาก็มีความสุขที่พอจะทำทุกวิถีทาง เพื่อไม่ให้ตุ๊กตาตัวนี้จากเขาไป     

3.)‘จากกันด้วยความสุข’ ‘อยู่กันด้วยความทุกข์’ มี 2 เส้นทางให้เลือก คุณจะเลือกอะไร?

 :: แน่ นอนอยู่แล้วที่ฉันจะเลือก จากลากันด้วยความสุข ฉันไม่สามารถอยู่บนโลกใบนี้ได้หรอกนะ หากเจ้านายที่ฉันรักมีแต่ความทุกข์ตลอดเวลา หากการจากลาด้วยความสุข ทำให้ทั้งฉันและเขา คนที่ฉันรักมีความสุข ฉันก็พร้อมที่จะยอมจากลา แม้ว่าอยากจะอยู่และใช้เวลาร่วมกับเจ้านายสักแค่ไหนก็ตาม ฉันก็ได้แค่หวังว่าสิ่งที่เหลือจากการจากลา คือ ความทรงจำดีๆของฉันและเขา...ความทรงจำดีๆที่จะไม่มีวันจางหายไป  

4.)ถ้าเป็นไปได้อยากจะได้รักกับเจ้านายของคุณอีกไหม? (( อธิบาย 2 บรรทัดขึ้น ))

:: ไม่ เธอคงจะเลือกที่จะไม่รักกับเจ้านายของตัวเองอีก เพราะยิ่งรัก จะมีแต่เจ็บปวด มนุษย์ผู้ซึ่งมีจิตวิญญาณและหัวใจ ไม่สามารถมีชีวิตคู่อยู่กับตุ๊กตาที่ไร้ทั้งวิญญาณและหัวใจได้ แต่หากเป็นไปได้ ชาติหน้า เดียน่าขอเกิดมาเป็นมนุษย์ ผู้มีความรู้สึก จิตวิญญาณ และหัวใจ และขอให้ได้เจอะเจอกับเบิร์นคนนี้อีกสักครั้ง.......

**********************************************************

คำถามชิงบทของเบิร์น((มิคกี้))

1. คุณเกิดขึ้นมาก็ได้รับทักษะเพลงมาอย่างเต็มเปี่ยม แถมได้เรียนกับอัจฉริยะแห่งวงการเพลงอีกต่างหาก คุณไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณต้องมาเรียนอะไรเกี่ยวกับเสียงเพลงนักหนา และคุณก็เข้าใจทันทีเลยว่าทำไมต้องมาเรียนในเมื่อเจ้านายของคุณคือนักแต่ง เพลงอัจฉริยะของวงการเพลงไทย คำถามที่จะถามก็คือ คุณจะทำยังไงให้เบิร์นประทับใจในตัวของคุณ?(( บรรยาย 3 บรรทัดขึ้น))

 :: หลังจากที่เขา เจ้านายของฉัน....เบิร์น บรรเลงเพลงที่ฉันโปรดปรานมากที่สุดจบ (ถ้าไม่เข้าใจให้อ่านตรงเหตุผลด้านบนก่อนนะคะ) เขาหันมายิ้มให้ฉัน พร้อมกับหยอดพูดคำหวานๆไม่ขาดสาย ฉันได้แต่ยืนเงียบ เพราะฉันไม่รู้ว่าจะทำตัวเช่นไรดี? แต่แล้วเขาก็นิ่งไป รอยยิ้มจางลง เหมือนกับว่าความสุขที่เขามีเพียงไม่กี่นาทีที่ผ่านมา พัดหายไปกับสายลม ความเงียบและความเหงาเริ่มปกคลุมบรรยากาศรอบๆตัวฉันและเขา แล้วฉันจึงตัดสินใจก้าวเท้าไปที่เปียโนสีดำ นั่งลงและค่อยๆบรรเลงเพลงที่ฉันเพิ่งคิดขึ้นมา .... The Gift .... ฉันบรรเลงไปอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องที่นิ้วและคีย์ ฉันไม่เห็นเลยว่า เจ้านายจะมองฉันเช่นไร? เขาจะคิดว่าฉันเล่นดีรึเปล่านะ? จนกระทั่งนิ้วของฉันห่างจากแป้นเปียโน เพลงบรรเลงจบลงแล้ว ฉันยังคงนั่งมองเปียโนโดยไม่ขยับเขยื้อน

"ว้าว สุดยอดไปเลย เพลงนี้เพราะที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมาเลยนะเนี่ย
เพียงแค่ประโยคเดียว กับไออุ่นจากมือของเจ้านายที่วางและลูบอยู่กับเส้นผมของฉัน... นั้นทำให้ฉันหันกลับไปมองตาของเขา

"ขอบคุณค่ะ เจ้านาย......"
(เพลง The Gift http://my.dek-d.com/jinsaya/story/viewlongc.php?id=345372&chapter=186) 

2. คุณมาอยู่กับเบิร์นเป็นที่เรียบร้อย แถมยังมีรสนิยมคล้ายกันอีกต่างหาก เป็นคนเหงาก็ด้วยเหมือนกัน เป็นคนเหงาใช่ว่าจะดีเสียเมื่อไหร่ คุณกับเบิร์นจะมีวิธียังไงทำให้หายเหงา? (( บรรยาย 3 บรรทัดขึ้นถ้ามีบทพูดด้วยยิ่งดี))

:: หลังจากที่มาอยู่ด้วยกันสักพัก เบิร์นก็คิดหาวิธีแปลกๆที่เขาอยากจะทำร่วมกับเดียน่า วิธีที่จะทำให้เขาและเธอหายเหงาสักที แล้วอยู่ๆเขาก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมาในตอนเช้าหลังจากตื่นนอน

"เจ้านายคะ"เดียน่าเปิดประตูห้องนอนของเบิร์นเข้ามาเพื่อปลุกเจ้านาย
".........................." เบิร์นนั่งอยู่ที่ปลายเตียง เขารู้สึกแล้วว่าเดียน่าเข้ามาปลุก แต่เขายังคงนิ่งเฉยเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง เดียน่ายืนมองเจ้านายของเธออย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เธอกำลังรอ...รอให้เขาพูดกับเธอ

"ไปกัน"เบิร์นลุกพรวดพลาดจากเตียง แล้วจับมือของเดียน่าไปที่ห้องเปียโน เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง แต่มองเข้าไปในดวงตาของเดียน่า ก่อนที่จะเริ่มบรรเลงเพลงที่มีธีมสดใส เหมาะกับการทักทายตอนเช้า เหมือนกับว่าเขากำลังสื่อสารกับเดียน่าโดยใช้เสียงดนตรี

"ลองดูสิ" เขาหันกลับมาจ้องดวงตาของเดียน่าอีกครั้ง และครั้งนี้เขาปล่อยให้เธอเป็นคนสื่อสารตอบ เดียน่าจึงบรรเลงเพลงที่มีธีมสดใสเหมือนกัน แต่แตกต่างกันที่ว่าเธอยิ้มระหว่างการเล่น รอยยิ้มที่ไม่เคยเกิดขึ้นเลยในระหว่างที่เธอถูกสร้างขึ้นมา

พวกเขา ทั้งสองคนบรรเลงเพลงตอบโต้กันจนลืมไปเลยว่าเบิร์นยังไม่ได้อาบน้ำ และ กินข้าว เวลาล่วงเลยจนพวกเขาละลายความเหงาที่อยู่ภายในใจได้......แม้การตอบโต้นี้จะ จบลง แต่พวกเขาก็ยังจะสืบสานการตอบโต้ด้วยการแต่งเนื้อเพลงสด และเล่นเครื่องดนตรีอื่นๆต่อไป

3.อยู่ มาวันหนึ่ง เบิร์นก็เริ่มทำตัวให้คุณรู้สึกว่าระบบในตัวคุณมันชักไม่ค่อยปกติ ไหนจะอาการร้อนวูบๆที่ใบหน้า อยากเจอหน้าทุกวัน คุณขอให้เขาพากลับไปที่ร้านเพื่อเชคโปรแกรม และก็อธิบายอาการของคุณด้วย เบิร์นเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แถมยังทำท่าหื่นๆใส่อีกต่างหาก คุณจะจัดการยังไงกับเจ้านายเจ้าเล่ห์คนนี้? ((อธิบายพร้อมบทพูด 3 บรรทัดขึ้น ))

:: " เดียน่า หันมาด้านนี้หน่อยสิ"เบิร์นเรียกเดียน่าที่กำลังอบคุ้กกี้อยู่ แขนของเขาโอบเดียน่าไว้โดยที่เธอไม่รู้ตัว จนเดียน่าหันตัวกลับมา

"ว้าว กลิ่นหอมจัง"เบิร์นยิ้ม เขาสูดหายใจเข้าปอดเต็มที่ เพราะกลิ่นคุ้กกี้รสมิ้นต์ของเดียน่าคลุ้งไปหมด

" /////// " ด้วยความตกใจที่เบิร์นโอบเธอแบบนี้ จึงทำให้สีแดงระเรื่อขึ้นที่แก้มของเธอ เดียน่ารู้สึกได้ทันทีว่าใบหน้าของเธอร้อนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"คุ้กกี้คงน่ากินน่าดู ฝีมือเดียน่าอร่อยที่สุด คุ้กกี้รสมิ้นต์~จะว่าไป ตัวเธอหอมซะยิ่งกว่าคุ้กกี้อีก"เบิร์นยังคงหยอดคำหวานๆต่อไป

" เจ้านายคะ อาการร้อนวูบวาบไปมาบนใบหน้า กับอาการความรู้สึกฟู่ฟ่องในตัว มันคืออะไรเหรอคะ?"เดียน่าตัดสินใจถามเขาไป เพราะเธอรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกคล้ายกับตอนที่เธอเจอเขาครั้งแรก แต่ตอนนี้มันมีอะไรมากกว่านั้น

"^ ^"แต่เบิร์นไม่ตอบ เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แถมยังลูบแก้มของเดียน่าเบาๆเหมือนเด็กๆ นั้นทำให้อาการร้อนรนมากขึ้นไปอีก

" เจ้านาย เดียน่าทนไม่ได้แล้ว...พาเดียน่าไปเช็คเถอะค่ะ หรือไม่เจ้านายก็ช่วยบอกอาการแบบนี้ทีได้ไหม"เดียน่าพูดติดๆขัดๆ เธอหลบสายตาของเบิร์น สายตาที่จะทำให้เธอช็อตได้

"มันเรียกว่า ความรู้สึกที่......................."เบิร์นก้มหน้าเข้าไปใกล้เดียน่าเรื่อยๆ จนกระทั่ง............

"จุ๊ป"เขาหอมแก้มเธอ (อ๊าย ฉวยโอกาส)


"เจ้านาย!!!!!!! ขืนทำแบบนี้อีก เดียน่าจะไม่ทำอาหารอร่อยๆให้เจ้านายทานอีกเลยนะ"นั้นแหละคำเด็ดขาดของเดียน่า

4. คุณกับเขาดูเหมือนว่าจะมีเรื่องให้เขินอายกันไปพักใหญ่ จู่ๆชีวิตที่เคยปกติก็เปลี่ยนแปลงเมื่อวอชิงตัน เจ้านายของเบิร์นเข้ามาสนิทสนมกับคุณด้วยจุดประสงค์แปลกๆ แถมอดีตคนรักเก่าของเบิร์นก็เข้ามาในชีวิตอีก เบิร์นเริ่มห่างเหินจากคุณขึ้นเรื่อยๆ จนวันหนึ่งแซนดี้คนรักเก่าของเบิร์นใส่ความว่าคุณเป็นคนตบตีทำร้ายเธอ แล้วเบิร์นก็หลงเชื่อ คุณทั้งเสียใจ  ทั้งโกรธ และไม่อยากจะเชื่อ..คุณจะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ ((บรรยายพร้อมบทพูด 5 บรรทัดขึ้นเริ่มจากฉากที่แซนดี้คนรักเก่าของเบิร์นใส่ความคุณ(เหมือนฉากที่ น้ำผึ้งตบหน้าตัวเองแล้วกรีดร้องๆใส่ความเคนน่ะ)จนถึงฉากสุดท้าย))

:: "เธอเองเหรอ...ที่ชื่อ เดียน่าน่ะ"แซนดี้ ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักเก่าของเจ้านายของเดียน่า เดินเข้ามาทักด้วยน้ำเสียงรังเกียจ

"ค่ะ ฉันชื่อว่าเดียน่า"เดียน่าตอบกลับไป เขายิ้มให้เธอ รอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร และอ่อนโยน

" ถ้าเบิร์นไม่บอกฉันว่าเธอเป็นตุ๊กตาของเล่น ฉันคงคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงสวยๆคนหนึ่งที่เข้าหาเบิร์นเพื่อหวังเงิน แต่ตุ๊กตา...ไม่มีหัวใจนี้น่า หากฉันจะทำอะไรเธอ เขาคงไม่ว่า.............."

"เธอมันก็เป็นแค่ตุ๊กตาไร้หัวใจ ไร้ความรู้สึก ที่เบิร์นซื้อมาเพื่อเป็นของเล่นคลายความเหงา เธอคงไม่ว่าฉันนะ ที่ฉันพูดตรงไปหน่อย ฮ่ะๆๆๆ"แซนดี้เริ่มหัวเราะออกมา ก่อนที่มือของเธอจะตบเข้าที่หน้าของเดียน่าเต็มๆ

"เธอควรจะเข้าใจตัว เองได้แล้วนะ ตุ๊กตารักกับคนไม่ได้... ยังไงซะ เบิร์นเขาก็ยังรักฉันมากกว่าเธออยู่ดี"แซนดี้พูดออกมา แต่เดียน่าไม่ได้ตอบอะไร ความรู้สึกของเธอแปรปรวนจนเธอแทบจะควบคุมมันไม่ได้ หากแซนดี้พูดอะไรมากกว่านี้ เธอคงหยุดตัวเองไม่อยู่

"เอ๊ะ นี้เธอเงียบทำไมห๊ะ พูดออกมาสิว่าเธอเข้าใจ"แซนดี้ผลักไหล่ของเดียน่า ก่อนที่จะเขย่าตัวของเธอ

"หยุดนะ"เดียน่าง้างมือขึ้น เพื่อที่จะหยุดเธอ แต่แซนดี้กลับตีหน้าของตัวเอง

"เธอทำอะไรน่ะ?"เสียงของเบิร์นดังขึ้นจากข้างหลัง เดียน่าจึงได้รู้ว่าทำไมแซนดี้ถึงตบหน้าตัวเอง

" เบิร์นคะ มันทำร้ายแซนดี้ มันตบหน้าแซนดี้...เบิร์นอย่าเอามันไว้นะคะ ดูสิ มันทำร้ายแซนดี้"แซนดี้บีบน้ำตา เธอร้องไห้ในอ้อมกอดของเบิร์น ซึ่งในขณะเดียวกันเดียน่าได้แต่ยืนจ้องตาของเบิร์น เธอหวังว่าเขาจะเข้าใจเธอ

"เดียน่า ฉันไม่เคยเห็นเธอทำแบบนี้มาก่อน ฉันไม่เคยเห็นเธอทำร้ายใคร ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วย"เบิร์นพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

"เจ้านาย... มันไม่จริงนะคะ เดียน่าไม่ได้..........ทำ"

" ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ฉันไม่เชื่อเธอ ไป ออกไป ไปให้พ้นหน้าฉัน!!!!"ตลอดเวลาที่เดียน่าได้อยู่กับเบิร์น เบิร์นไม่เคยขึ้นเสียงกับเธอ แต่วันนี้เขาขึ้นเสียงกับเธอ เพราะเห็นในสิ่งที่ตาเห็น สิ่งที่หลอกหลวงจากคนรักเก่า



..... เดียน่าวิ่งออกมาจากตรงนั้น น้ำตาของตุ๊กตาไหลลงมา...................ท่ามกลางสายฝน
เธอ เดินต่อไป เดินโดยไม่รู้จุดหมายปลายทาง เหมือนกับว่าระบบของเธอถูกปิด โดยคำพูด...."ฉันไม่เชื่อเธอ" ของคนที่สอนให้เดียน่ารัก และ คลายความเหงา...........

5. เบิร์นตัดสินใจออกตามหาคุณหลังจากที่ไม่มีคุณอยู่ด้วยมาหลายสัปดาห์ ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าเข้าไปหาเบิร์นแล้วเอ่ยปากทุกอย่างเรื่องมันก็จะจบ แต่..ทิฐิและความอับอายของคุณมันสั่งสอนให้คุณใจแข็งกว่าเดิม เขาตามมาง้อคุณถึงที่บ้านนางเอกโตเกียว แม้กระทั่งฝนสาดซัดลงมาเขาก็ไม่ยอมจะหนีไป..คุณจะตัดสินใจยังไง? ((อธิบายคร่าวๆสำหรับฉากที่เบิร์นออกตามหา เริ่มตั้งต้นที่ฉากหน้าบ้านนางเอกโตเกียวจนถึงฉากที่คุณตัดสินใจพร้อมบทพูด 10 บรรทัดขึ้น ))

:: เบิร์นออกจากบ้านมาเพื่อตามหาเดียน่า เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ.... เขาหาทุกที่ที่เคยไปกับเธอ จนที่สุดท้ายบ้านของ...(นางเอกโตเกียว) เขาหวัง หวังที่จะได้ขอโทษกับการกระทำของเขา

".....สวัสดีค่ะ ต้องการพบใครคะ?"นางเอกโตเกียวเดินมาเปิดประตูหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเธอเห็นแขกที่มาเยือนเป็นเบิร์น เธอก็รีบปิดประตูเร็วพอๆกับที่มาเปิด

"เดี๋ยวสิครับ อย่าเพิ่งไป ผมแค่อยากจะคุยกับเดียน่า ขอร้องล่ะครับ ขอร้อง....ให้ผมได้พบหน้าเธอสักนิดก็ยังดี"ทันใดนั้น เธอก็มาเปิดประตูแล้วพูดกับเขาว่า


"ฉันไม่ยอมหรอกนะ คุณเบิร์น คุณทำให้เดียน่าเศร้าจนแทบช็อต ระบบในตัวเธอวุ่นวายจนหมอกลุ้มไปเป็นแถบๆ แล้วตอนนี้คุณต้องการมาพาเธอกลับไป มาพาเธอกลับไปเพื่อทำร้ายความรู้สึกของเธองั้นเหรอ? คุณคิดว่าตุ๊กตาเหมือนจริงอย่างเดียน่าไม่มีความรู้สึกรึไงกันคะ? เขาไม่ใช่ของเล่นนะคุณ ถ้าคุณอยากหาของเล่น ไปหาที่อื่นเถอะไป"และอีกครั้งเธอปิดประตูใส่หน้าเขา เบิร์นหารู้ไม่ว่า เดียน่ามองเขาอยู่ที่ห้องนอนชั้นสอง มองเขาด้วยสายตาอันเจ็บปวดและคิดถึง

เธอไม่ยอมใจอ่อนตอนนี้หรอกนะ


"เดียน่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ผมรู้ว่าคุณอยู่ที่นี้ ผมแค่อยากมาพาคนรักของผม กลับบ้าน

บ้านที่เราเคยอยู่ด้วยกัน บ้านที่เรามีความสุขด้วยกัน

ผมคิดถึงเสียงเพลงของคุณ ผมคิดถึงเสียงของคุณ ผมคิดถึงกลิ่นของคุณ

ได้โปรด.........................................." เสียงตะโกนของเบิร์นมาเป็นช่วงๆ มันทำให้เดียน่ารู้ว่าเขาไม่ยอมกลับไป


"ผมขอโทษ เดียน่า ผมขอโทษที่ไม่เชื่อใจคุณ

ทั้งๆที่คุณทำให้ผมทุกอย่าง คุณเชื่อใจผม คุณรักผม.........

แต่ ผมทำเหมือนคุณไม่มีหัวใจ ผมขอโทษ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" นั้นเป็นประโยคสุดท้ายที่เธอได้ยิน เดียน่ายังไม่ยอมลงไปหาเขา ทิฐิของเธอ ทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้น ท่ามกลางความเจ็บปวด


"ซ่า....."แต่อยู่ๆสายฝนก็ซัดกระหนำลงมาแกล้งเบิร์น ฝนตกนานนับชั่วโมง ตกจนท้องฟ้ามืดสนิท.....

" เดียน่า เธอจะปล่อยให้เขาอยู่แบบนั้นจริงๆเหรอ?"นางเอกโตเกียวเดินเข้ามาในห้อง เธอเข้ามาหาเธอ เพราะเธอเองก็เห็นว่าเบิร์นยังไม่ยอมไปไหน แม้สายฝนจะตกลงมา

" เดียน่า ผมรู้...คุณเจ็บปวด แต่ผมเองก็เจ็บปวดไม่ต่างจากคุณ...... บางทีมันอาจจะมากกว่า แต่ผม สัญญานะ ผมจะไม่ทำร้ายคุณอีก..............แล้ว"เสียงตะโกนที่แฝงความหนาวสั่นเอาไว้ นั้นทำให้ทิฐิของเดียน่าแตกสลายไป เธอวิ่งลงไปหาเขา เปิดประตูและ...เดินเข้าไปกอดเขา


"ฮึก.......เจ้านาย"อีกครั้ง ที่น้ำตาของหุ่นยนต์ไหลลงมา แม้จะเป็นท่ามกลางสายฝนเช่นเดิม แต่คราวนี้ เดียน่าอยู่ภายใต้อ้อมกอดของคนที่เธอรัก.....

"ฉันขอโทษ"แม้แต่เบิร์นเองก็ร้องไห้ เขาโหยหาอ้อมกอดนี้มานาน และเขารู้สึกผิดเกินกว่าจะปล่อยทิ้งไปได้



แต่เหตุผลที่สำคัญที่สุดของเหตุผลร้อยแปดที่ทำให้พวกเขามายืนอยู่ตรงนี้


คือ ความรักที่พวกเขามีให้กัน แม้จะเป็นตุ๊กตากับมนุษย์....มันก็ไม่สำคัญ

6. คุณกับเขาต้องตัดสินใจจากลากัน..เพื่อพบกันใหม่อีกครั้ง และสถานที่ที่คุณจะจากลาเขาไปตลอดกาลคือแม่น้ำฮัน..แต่เขาไม่รู้ว่าคุณ ตัดสินใจเลือกที่จะตาย เขารู้เพียงแค่ว่านับจากนี้เราไม่สามารถพบกันได้อีก คุณจะเอ่ยลากับเขายังไง? ((อธิบายตั้งแต่ฉากที่นัดมาเจอกันที่ริมแม่น้ำฮันจนถึงฉากสุดท้ายที่คุณดิ่ง ลงแม่น้ำพร้อมบทพูด 7 บรรทัดขึ้น ))

:: เดียน่าทิ้งข้อความไว้ให้เบิร์นที่กำลังนอนหลับอยู่พร้อมกับนาฬิกาปลุก เธอนัดให้เขาไปเจอที่ริมแม่น้ำฮันที่ซึ่งจะมีธงสีฟ้าและลูกโป่งสีฟ้าปักอยู่ เธอตัดสินใจได้แล้วว่าเธอเลือกที่จะ ตาย......... ก่อนที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง

เมื่อเบิร์นตื่นขึ้น เขาก็รีบอาบน้ำแต่งตัว และดิ่งออกไปที่แม่น้ำฮันทันที


ธงสีฟ้าและลูกโป่งวางไว้ในจุดที่เบิร์นเห็นชัดเจน เขาเดินไปที่นั้น และพบกับจดหมายสองฉบับ ฉบับหนึ่งที่บอกให้เขาไปต่อตรงที่ธงและลูกโป่งสีแดง ที่อยู่ด้านซ้ายของเขา ห่างไปไม่ไกลนัก ส่วนอีกฉบับหนึ่งเป็นลายมือของเดียน่ามันเขียนไว้ว่า..

"เจ้านายคะ เชื่อไหม?
ว่าตอนที่เดียน่าถูกสร้าง เดียน่าไม่เคยเชื่อในพระเจ้า
ไม่เคยเชื่อในชีวิต และไม่เคยเชื่อในรัก
เพราะพวกเราเป็นเพียงจักรกลที่ไม่มีหัวใจ...."

เบิร์นเก็บจดหมายนั้นไว้ในกระเป๋าแล้วเดินต่อ ที่ธงแดงก็มีจดหมายสองฉบับเช่นกัน เขาเปิดแผนที่ดู และเปิดฉบับที่สองต่อ

"เดียน่าเชื่อแบบนั้นมาตลอด และเดียน่าไม่เคยเข้าใจว่าทำไมถึงต้องเรียนดนตรี
จนกระทั่ง เจ้านาย มารับเดียน่าไปอยู่ที่บ้าน"

ที่ต่อไปคือธงสีขาว และลูกโป่งสีขาว

"เจ้านายเล่นเพลงโปรดของเดียน่า เพลงที่ทำให้เดียน่าสามารถข่มตาลงจากความเหงา
เพลงๆนั้น และ ประกายในดวงตาของเจ้านาย ทำให้เดียน่าเริ่มเชื่อในอะไรบางอย่าง"

ที่ต่อไปคือธงสีชมพู และลูกโป่งสีชมพู

"เดียน่าเริ่มเชื่อในรัก ที่ไม่เคยมีอยู่จริงในชีวิตจักรกล
เพราะเจ้านาย ที่ทำให้เดียน่าลืมความเหงาไปได้...
จนความรู้สึกบางอย่างเพิ่มพูนขึ้นมาแทน"

ที่ต่อไปคือธงสีดำ และลูกโป่งสีดำ

"แต่คนรักเก่าของเจ้านาย มาทำให้ระบบในตัวของเดียน่าช็อต
เดียน่าเชื่อในตัวของเจ้านายอย่างหมดใจ
แต่เจ้านาย ไม่เคยเชื่อในตัวของเดียน่าเลย"

ที่ต่อไปคือธงสีเขียว และลูกโป่งสีเขียว

"แต่เจ้านายก็ยังยึดความเชื่อของเดียน่ากลับคืนมาได้
รู้ไหม ว่าเดียน่ามีความสุขแค่ไหนกับมัน........"

ที่สุดท้ายคือธงสีน้ำเงิน และลูกโป่งสีน้ำเงิน แต่ที่นี้มีดอกกุหลาบสีน้ำเงินด้วย

"ท้ายที่สุดแล้ว เดียน่าก็ต้องกลับมามองความจริงบนโลกนี้ใหม่อีกครั้ง
มนุษย์กับจักรกลไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างคนรัก และอยู่ร่วมกันได้หรอกนะคะ เจ้านาย..."

"ท้ายที่สุดแล้ว เจ้านายก็ต้องจากเดียน่าไป
เพราะมนุษย์มีวันหมดอายุ..... เพียงแค่ไม่รู้ว่ามันจะหมดเร็วแค่ไหน"

"ท้ายที่สุดแล้วขอให้เจ้านายมองขึ้นมา ปาดน้ำตาบนใบหน้า
และเผยรอยยิ้มให้เดียน่าที่อยู่ตรงหน้าของเจ้านาย
ได้ไหมคะ?"

เมื่อเบิร์นอ่านจบ เขาปาดน้ำตาที่ไหลมาตลอดเวลาที่อ่านข้อความ และเผยรอยยิ้มให้เดียน่าที่กำลังยืนอยู่บนสะพาน

"เดียน่า เธอพยายามจะสื่ออะไร.... ทั้งหมดนี้ ฉันไม่เข้าใจเลย..."เบิร์นพูดออกมา เขางงไปหมด

"เจ้านายลองมองที่ที่เดียน่ายืนอยู่ตอนนี้สิคะ เจ้านายจะรู้เองว่าเดียน่ากำลังสื่ออะไร"เบิร์นตั้งสติและมองไปยังเดียน่า

ที่ ที่เธอยืนอยู่คือปลายสะพานที่สูงจากพื้นน้ำมาก เขาเพิ่งรู้ว่าหากคนตกลงไปคงไม่เป็นอะไร แต่หากเป็นตุ๊กตา แรงดันจากน้ำคงทำให้พังได้ง่ายๆ เขาเพิ่งรู้ว่า เธอกำลังจะจากเขาไป

" ไม่นะ เดียน่า....ไม่.... ฉันรู้ว่าเราจะไม่ได้พบกันอีก แต่ได้โปรดอย่าทำแบบนี้"เบิร์นพยายามรั้งเธอ โดยไม่เข้าไปใกล้ เขารู้ว่าถ้าเขาไปใกล้ เดียน่าจะขยับตัว




"เจ้านายคะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เดียน่ามีความสุขมากนะ มีความสุขที่ได้ใช้เวลาร่วมกับเจ้านาย เดียน่าได้มีศรัทธา มีความเชื่อ และที่สำคัญ เดียน่ามีความรัก... ความรักที่เดียน่าโหยหา ความรักที่ทำให้เดียน่าหายเหงา

รู้ไหม สิ่งสุดท้ายที่เดียน่าหวัง...ก่อนที่จะพัง คือ หวังว่า คู่ชีวิตของเจ้านาย...จะคล้ายตุ๊กตาอย่างเดียน่าบ้าง

หวังว่าเธอจะดูแลเจ้านาย รักเจ้านาย ให้มากกว่าที่เดียน่ารัก...

เจ้านายคะ เจ้านาย...เดียน่ารักเจ้านายมากนะ"เดียน่ายังคงยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน


"ฉันก็รักเธอเดียน่า แต่ได้โปรด...อย่าทำ"


" จดจำเดียน่าไว้ในความทรงจำอันแสนดีของเจ้านายนะคะ......."นั้นเป็นประโยคสุด ท้ายของเธอ เดียน่าเอนตัวลงไป ร่างของเธอดิ่งลงแม่น้ำ เบิร์นพยายามจับขาเธอไว้แต่ทว่า....

"!!!!!!!!!!"ฝูงนกพิราบสีขาวบิน ขึ้นมาจากที่เดียน่าร่วงลงไป มันทำให้เบิร์นต้องถอยออกมา น้ำตาของเบิร์นไหลลงมาไม่ขาดสาย เขาจะไม่มีเธออยู่เคียงข้างกายอีกแล้ว

"จิ๊บๆ"นกพิราบตัวหนึ่งมาบินใกล้ๆเขาและหยุดลง ที่คอของมันมีสร้อยเงินห้อยอยู่ พร้อมกับจดหมาย



"เก็บสร้อยเส้นนี้ไว้นะคะ เจ้านาย
เดียน่าทำมันให้เจ้านาย ตอนที่เจ้านายไม่อยู่บ้าน
สร้อยเงิน รูปตัวโน๊ต มันจะเป็นสิ่งแทนเดียน่า
ในตอนที่เดียน่าจากไปแล้ว.............

เดียน่า รัก เจ้านายมากนะคะ
ปล.ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ..."

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------