คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
สายลมที่พัผ่าน ยอห้าที่โยไหว ใบไม้ที่ปลิปลิว เส้นผมที่สยายลู่ปลิวไปามสายลมระโปรสีแสที่พลิ้วไสว ัับทุ่ห้าเียวี ประหนึ่ั่เปลวเพลิที่โหมลุโนท่ามล่ามวลหมู่ไม้ โบสีแหลุาเรือนผม เ้นรำพลิ้วไหวไปามบทเพลแห่สายลม
“พัไป พัไป ปลิวไป ปลิวไป เลื่อนไหวไปามสายลม” เสียเล็ๆ เสียหนึ่แว่วไปามสายลม ล่อลอยออไปไลเท่าที่สายลมะพัผ่านไป
“รินา ลับไ้แล้ว้ะลู เรา้อไปรับพ่อันนะ้ะ” เสีย เสีย หนึ่เอ๋ยเรียึ้นมา “่ะแม่ หนูะรีบไป่ะ” เ็หิรับำ่อนที่ะทอสายาออไปยัทิวทัศน์เบื้อหน้าอีรั้ เธอมอออ ไปไลสุสายา เห็นเป็นเส้นสลับฟันปลา พาผ่านแบ่แยสีเียวอภูเา ออา ผืนฟ้าสีฟ้าอันว้าไล โบอเธอ ปลิวไหวไปามสายลมนั้น ไลออไป ไลออไป ท่ามลาภาพทิวทัศน์ อันวิิร เบื้อหน้านั้น “เธอ่าน่าอิาั โบน้อยสีแอัน เธอล่อลอยไปามสายลม ไปยัสถานที่ที่สวยาม ้าหน้านั่น ที่ๆ ัน ปรารถนาะไป แ่ไปไม่ไ้ แ่เธอไ้ไป ลา่อน โบสีแอัน” เ็น้อย ล่าวพลาโบมืออำลาโบสีแนั้น ราวับมันมีีวิ โบสีแโบสะบัอบลับพลิ้วไปามสายลม ราวับล่าวำอำลา
“เราะลับันหรือยั เรา้อรีบไปรับ พ่อันนะ ๊ะ” “เร็ว ไปันไ้แล้ว” “าริน”ร้อเรียมาอีรั้ เมื่อพบว่าเ็หิยัไม่ลมา
“่ะแม่ หนูะลไปแล้ว”เ็หิรับำอีรั้ ่อนะ วิ่ลมาามทาเินที่เป็นหิน ที่เรียรายเป็นั้นบันไเหล่านั้น ลมาราวนน้อยที่ร่อนลม ถลาลมาอเอวแม่อเธอไว้แน่น
“นี่แม่บอหลายหนแล้วนะ ว่าห้ามวิ่ลมาแบบนั้น มันอันราย อยูนะแม่ะบอพ่อ”
เธอเอ็ลูสาวที่ทำัวุน พลาลูบผมอเ็น้อย ้วยวามเอ็นู “ายแล้ว แล้วนี่โบผูผมหนูหายไปไหนแล้วล่ะ อันโปรอหนูไม่ใ่เหรอ สีแเส้น นั้นน่ะ ”
“ปลิวไปแล้ว ปลิวไป ปลิวไป ปลิวไปามสายลม สายลม แย่โบหนูไป่ะ” เ็หิอบ “แม่า สายลมเริ่มาที่ใะ และะไปที่ไหน และะสิ้นสุที่ไหนะ ถ้าหนูถามสายลม สายลมะอบหนูไหมะ หนูะไ้ถามสายลม ทุๆ เรื่อที่หนูอยารู้ ะไ้ถามถึุพ่อว่าสบายีรึเปล่า ุแม่ว่าสายลมะอบหนู ไหมะ” เ็หิถามึ้นมา
หิสาว้มหน้าลมอลูสาว ่อนที่ะึมูอเ็น้อยเบาๆ ้วยวามเอ็นู “หนูถามเป็นุ แล้วแม่ะอบเรื่อไหน่อนีละ” หิสาวเอ่ยออมาพลาทำท่ารุ่นิ แล้วพูึ้นว่า “เอาเรื่อสายลมเริ่มาที่ไหน่อนีไหม๊ะ แ่หนู้อ่วยแม่เ็บอ่อนนะ แล้วแม่ะเล่าให้ลูฟัอนที่เราเินลไป”
“่ะ” เ็สาวอบรับ้วยวามยินี พลา่วยแม่เ็บอทันที ้วยวามที่อยาฟันิทานที่แม่อเธอะเล่าให้ฟั
เมื่อทุอย่าเรียบร้อยแล้ว ทัู้่พาันเินลายอเาลไป ทัู้่ับมือเินันไปท่ามลาเสียนที่ร้อับานเป็นระยะ เสียลมที่พัผ่านไป เสียใบไม้ที่เริลู่สายลม ท่ามลาสรรพเสียสำเนียเหล่านั้น พลันมีเสียหนึ่เอ่ยึ้น “าลรั้หนึ่นานมาแล้ว”
ความคิดเห็น