เล่ห์รัก...ลวงใจ

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่11(100%)

             บริษัทของก้องภพที่ดูสับสนวุ่นวาย พีรญาก้าวเข้ามาเป็นครั้งแรก นี่ถ้าก้องภพไม่ลืมเอกสารไว้ที่บ้านเธอก็คงจะไม่ต้องมา ถ้าไปเล่าให้ใครฟังก็คงไม่มีใครเชื่อที่เธอมาที่นี่เป็นครั้งแรก แต่นี้เป็นเรื่องจริง เธอไม่เคยถามหรือวุ่นวายเรื่องงานของก้องภพเลย

            "ขอโทษนะคะ ห้องของท่านประธานอยู่ชั้นไหนคะ"                  
 พีรญาเดินไปถามประชาสัมพันธ์ของบริษัท พนักงานทำหน้างงๆเพราะรู้ว่าพีรญาเป็นภรรยาของท่านประธานเพราะเคยไปงานแต่งงานของทั้งสอง แต่ทำไมถึงไม่รู้ว่าสามีตัวเองทำงานอยู่ชั้นไหน

            "สวัสดีคะภรรยาท่านประธาน ห้องทำงานอยู่ชั้น32 คะ เดี๋ยวดิฉันพาขึ้นไป"                  พนักงานก้าวออกมาเตรียมตัวจะขึ้นไปส่งพีรญา แต่ถูกพีรญาห้ามไว้ซะก่อน

             "ไม่ต้องคะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปเองคะ"          แล้วพีรญาก็เดินขึ้นไปเองจนได้

             "ก๊อกๆ"                  พีรญาเคาะประตูแล้วก็เดินเข้ามาโดยมีเลขาหน้าห้อง เดินเข้ามาส่ง พีรญาเห็นก้องภพทำงานด้วยสีหน้าเคร่งเครียด สงสัยว่างานที่ทำจะมีปัญหา

            "คุณก้องคะ แพรวเอาเอกสารมาให้แล้วคะ"              พีรญาเดินเอาเอกสารมาให้ก้องภพ แต่ก้องภพก็ยังนั่งนิ่ง สนใจแต่งานตรงหน้า โดยไม่แม้แต่จะเอ่ยทักเธอสักคำเดียว

              

               พีรญาเห็นก้องภพเป็นแบบนี้ก็ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ทำไมถึงอยากจะให้เขาผ่อนคลาย เธอเลยตัดสินใจ เดินมาข้างหลังก้องภพ แล้วก็เอามือมานวดเบาๆให้เขาที่ไหล่กว้างของเขา มือเล็กๆที่สัมผัสไหล่ของเขา ไม่รู้ทำไมมันถึงทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่น่าเชื่อ

             "ดีขึ้นมั้ยคะคุณก้อง รู้สึกผ่อนคลายบ้างมั้ยคะ"          พีรญาเอียงหน้ามาถามก้องภพใกล้ๆ ทำให้ก้องภพถือโอกาสขโมยหอมแก้มเธอฟอดใหญ่

             "อื้ม ชื่นใจ แพรวนี่เป็นภรรยาที่น่ารักจริงๆ"              ก้องภพดึงพีรญามานั่งบนตักของเขา ก่อนจะเอาหน้าลงมาซุกที่ซอกคอขาวๆของเธอ พีรญาเองก็ใจเต้นตูมตามที่เขาทำแบบนี้

            
              "ก่อนแพรวมาผมคิดไม่ออก ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี แต่ตอนนี้เห็นหน้าแพรวหัวผมแล่นชิ้วเลย อยู่เป็นกำลังใจให้ผมก่อนนะครับ อย่าพึ่งกลับนะ"

               ก้องภพได้ทีอ้อนพีรญา จนเธอเองก็งงไปกับการกระทำของเขา แต่ยังไงก็ขอให้เขาเป็นอย่างนี้ตลอดไป อย่าทำให้เธอเสียใจ แล้วก็ใจร้ายกับเธออีก แล้วเมื่อเธอมั่นใจในตัวเขา เธอก็จะบอกรักเขาได้เต็มหัวใจเช่นกัน

                "คุณก้องทำงานต่อดีกว่านะคะ เดี๋ยวแพรวอยู่เป็นเพื่อน จะนั่งมองคุณก้องอยู่ข้างๆเลย"                   ว่าแล้วพีรญาก็ลุกขึ้นไปลากเก้าอี้ตัวตรงข้ามมานั่งข้างๆก้องภพ

                 เธอนั่งมองเขาทำงาน ไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิด ไม่รู้ทำไมเห็นหน้าเขาแล้วหัวใจมันต้องเต้นแรงด้วยก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจเธอบ้างมั้ย เพราะมันเต้นดังซะเหลือเกิน

                 "แพรวครับ ผมคิดไม่ออก ถ้าได้หอมแก้มแพรวซักฟอด รับรองผมคิดออกแน่นอน"                ก้องภพยื่นหน้ามาใกล้พีรญา พร้อมกับทำหน้าอ้อนๆ จนพีรญาเห็นแล้วถึงกลับใจอ่อนยวบยาบ

                 
                    แก้มขาวยื่นไปให้เขาสัมผัสด้วยจมูกครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ดูเขาก็ไม่เบื่อจะได้สัมผัสแก้มขาวๆนั้น ส่วนเธอก็ยินดีที่จะให้เขาสัมผัสเช่นกัน

               "แพรวครับ หิวรึยังนี่สองทุ่มแล้วนะ"         ก้องภพเอ่ยถามตนที่นั่งเป็นกำลังใจให้เขาอยู่ข้างๆ โดยที่เธอก็เล่นอินเตอร์เนตไปพลางๆ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะนั่งอยู่ข้างๆเขาตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงสองทุ่ม ไม่แม้แต่จะลุกไปกินข้าว หรือเข้าห้องน้ำเลย

  "ยังคะ แล้วคุณก้องละคะ หิวรึยัง ถ้าหิวเดี๋ยวแพรว ไปซื้อมาให้ทานดีมั้ยคะ"            พีรญาทำท่าจะลุกขึ้น แต่โดนก้องภพรวบตัวไว้ซะก่อน ร่างบางถูกดึงตามแรงจนไปนั่งอยู่ที่ตักกว้างของชายหนุ่ม

           "หิวสิ ตอนนี้ผมหิวมากเลย อยากกินแพรวมากกว่า" ก้องภพพูดพร้อมกับฝังหน้าลงไปที่ซอกคอขาวๆของพีรญา

           "คุณก้องคะ อย่าทำแบบนี้สิ แพรว จักจี้ นะคะ อีกอย่างงานก็ยังไม่เสร็จด้วย รีบๆทำดีกว่าคะ จะได้กลับบ้านกัน"                        พีรญาพยายามบิดตัวออกจากอ้อมกอดของก้องภพ เธอไม่รู้ว่าทำไม ถึงรู้สึกว่าวันนี้เขาน่ารัก กว่าทุกวัน สาธุขอให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป เธอได้แต่ภาวนาทุกครั้งที่เขาทำดีกับเธอ

           "รีบๆทำเลยเหรอ ได้สิครับ"              ว่าแล้วก้องภพก็หอมแก้มของพีรญาหลายฟอด ก่อนที่จะแกล้งเอามือลูบไปที่เรียวขาสวยๆของเธอ

            "คุณก้อง!! จะทำอะไรคะ ปล่อยแพรวเดี๋ยวนี้เลย" พีรญารีบสะบัดตัวลุกออกมาจากอ้อมกอดของเขา หน้าที่แดงระเรื่อของเธอทำให้เขาอดขำไม่ได้ ไม่รู้ทำไมเขากับเธอถึงรู้สึกว่า เหมือนกับตอนที่รู้จักกันแรกๆเลย หัวใจมันสูบฉีดทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆเขา เขาเองก็เช่นกัน เมื่ออยู่ใกล้ๆเธอ รู้สึกว่าหัวใจมันสูบบฉีดยิ่งกว่าตอนที่ออกกำลังกานซะอีก

            "ฮ่าๆ ทำไมละ ก็แพรวบอกให้ผมรีบๆทำ ผมก็รีบอยู่นี่ไง ฮ่าๆ"                    ก้องภพหัวเราะ ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ทำเอา พีรญาหันมาค้อนวงโตเลยทีเดียว

            "คุณก้องบ้า แพรวไม่พูดด้วยแล้ว"             แล้วพีรญาก็เดินมานั่งที่โซฟาซึ่งอยู่ห่างจากโต๊ะทำงานของก้องภพ

            "กริ้งๆ" โทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานแผดเสียงดังขึ้น ก้องภพถึงกับแปลกใจเพราะนี่ก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่มแล้ว ทำไมถึงยังมีคนดทรเข้ามาที่ห้องทำงานของเขาอีก

             "สวัสดีครับ" ก้องภพทักทายปลายสายที่โทรเข้ามา

            "สวัสดีคะพี่ก้อง นี่พัดเอง พอดีไหมให้พัดลองโทรดูคะ ไหมเขาอยากรู้ว่าพี่ก้องกลับบ้านหรือยัง ตอนนี้พัดกับไหมทานข้าวอยู่ข้างนอก อยากจะชวนพี่ก้องมาทานด้วยกันคะ นะคะ"

พัดชาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ก้องภพเองก็ลังเลเล็กน้อย เพราะวันนี้พีรญามาด้วย ก็กลัวว่าเธอจะอึดอัด แต่อีกใจก็นึกเป็นห่วงทอไหม เพราะวันนี้แอบหนีเที่ยวอีกแล้ว สงสัยลุงหมอจะไม่อยู่บ้าน

           "ได้สิ พี่ทำงานเสร็จพอดี อยู่กันที่ร้านไหนละ พี่จะได้ไปถูก อืม รู้จัก แล้วเจอกันนะ"                       ก้องภพวางสายไป ก็ลุกขึ้นเก็บของเตรียมจะออกจากห้อง ส่วนพีรญาก็นั่งหลับอยู่ที่โซฟา ก้องภพเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มพีรญา เธอช่างน่ารักเหลือเกินในสายตาเขา แม้แต่ตอนเธอนอนหลับยังน่ารักเลย ไม่รู้ว่าเมื่อก่อนเขาใจร้ายกับเธอได้ยังไง ถ้าลองนึกอีกแง่หนึ่ง เขาน่าจะขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่ยอมแต่งงานกับเขา ไม่ว่ามันจะด้วยเห็นผลใดก็ตาม

            "แพรว แพรว ตื่นได้แล้วคนดี"                  เสียงเรียกของเขาทำให้เธอรู้สึกตัวขึ้น ไม่รู้ว่านั่งหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ สงสัยว่าแอร์มันคงเย็นได้ที่ เลยเผลอหลับไป

             "คุณก้องทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ"                 
 พีรญาถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

              "เสร็จแล้ว นี่ผมนัดกับยายไหมไว้ ว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน ถ้ายังไงเราไปกันเลยนะ"             ว่าแล้วก้องภพก็เดินจับมือพีรญาออกมาจากห้องทำงาน แต่ที่ตลกก็คือ เขาถือกระเป๋าสะพายของเธอออกมาด้วย โชคดีที่พนักงานกลับบ้านไปกันหมดแล้ว ไม่อย่างนั้นคงจะโดนล้อแน่นอน

             ที่ร้านอาหารบรรยายสบายๆที่ก้องภพนัดกับพัดชากับทอไหมไว้

            ก้องภพเดินจับมือกับพีรญาเข้ามา ทำเอาทอไหมถึงกับยิ้มล้อพี่ชายที่ตอนนี้ดูจะรักเมียเป็นพิเศษ ผิดกับพัดชาที่ทำหน้าไร้ความรู้สึกอยู่

             "สวัสดีคะ พี่ก้อง พี่แพรว"                ทอไหมและพัดชาเอ่ยทักทาย ทั้งสองคน

              "สั่งอาหารเพิ่มเลยนะคะ พอดีไหมกับพัดสั่งกันไปสามอย่างแล้ว"              ทอไหมยื่นเมนูมาให้ก้องภพ ส่วนพีรญาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ โดยมีพัดชาเดินตามไปห่างๆ

             
              "พี่ก้องเขาน่ารักนะคะ พัดอิจฉาพี่แพรวจังที่ได้แต่งงานกับพี่ก้อง"                  พัดชาพูดขึ้นเมื่อพีรญาล้างมือที่อ่างล้างหน้า พีรญาเองก็แปลกใจที่อยู่พัดชาก็พูดอย่างนั้น แล้วเธอก็นึกได้ว่าผู้หญิงที่ก้องภพควงไปงานวันนั้นคือพัดชานี่เอง

            "อย่าอิจฉาพี่เลยคะ น้องพัดอาจจะเจอคนที่ดีกว่าคุณก้องก็ได้ใครจะไปรู้คะ"                พีรญาพูดตามความจริง เธอไม่เห็นว่าการที่ได้แต่งงานกับก้องภพ จะน่าอิจฉาตรงไหนเลย หรือเพราะว่า เขาหล่อ รวย พร้อมทุกอย่าง แต่เวลาเขาโกรธจะมมีใครรู้มั้ยว่ามันน่ากลัวขนาดไหน

           "คะ ต่อไปพัดอาจจะเจอคนที่ดีกว่าพี่ก้อง แต่ก็ไม่แน่นะคะ พัดอาจจะได้คนเหมือนพี่ก้องมาเป็นแฟนเลยก็ได้"         คำพูดที่กำกวมของพัดชา ทำให้พีรญาไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ แต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจ แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ

 


               กว่าทั้งสี่คนจะทานอาหารเสร็จก็ปาเข้าไปห้าทุ่ม ก้องภพเหนื่อยจากงานที่ทำวันนี้เลย ถือโอกาสขอตัวกลับบ้านโดยเขาขับรถไปส่งพัดชาที่บ้าน แล้วก็ให้ทอไหมไปนอนบ้านตัวเอง พอส่งพัดชาเสร็จก้องภพเหมือนจะขับรถไม่ไหว พีรญาก็เลยอาสาขับมากลับบ้านเอง ในระหว่างทางที่ขับกลับบ้าน ในใจเธอก็ครุ่นคิดถึงคำพูดของพัดชาที่พูดวันนี้ แต่เธอก็พยายามไม่คิดอะไรมาก คงเพราะพัดชายังเด็กเลยไม่รู้ว่าการที่พูดแบบนี้มันทำให้อีกฝ่ายคิดมาก

 








++++++++++++++++++++
ขอบคุณนะคะที่อ่านนิยายแล้วก็คอมเมนท์
พร้อมด้วยคะแนนโหวต

ที่สำคัญขอบคุณกำลังใจที่มีให้นะคะ  ขอบคุณคะ