Fic DooSeob- Bad guy นายมันลูกแกะวายร้าย!

ลำดับตอนที่ #1 : Intro : accident

    -- #ฟิคลูกแกะวายร้าย --

 

      ท้องฟ้ายามเช้าอันแสนจะสดใส แสงอาทิตย์สีเหลืองทองอันแสนอบอุ่นเริ่มทำงาน ลำแสงเส้นตรงโผล่พ้นช่องว่างระหว่างเมฆสีฟ้าขาว ทำให้อากาศหนาวของเมื่อคืนกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในยามเช้า เวลานี้ใครบางคนอาจนอนแผ่บนเตียงกว้างขนาดคิงไซด์แล้วพร่ำเพ้อถึงสาวในฝันอยู่ แต่ไม่ใช่สำหรับยังโยซอบ!

 

 

กริ๊งงงงงงงง..งงงง

 

 

" งืม..ม " 

 

 

เสียงงัวเงียของร่างเล็กที่นอนขดเป็นก้อนกลมในผ้าห่มผืนหนา บ่งบอกถึงความรำคาญที่ถูกรบกวนเวลานอน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

 

 

กริ๊งงงงงงง...งงง

 

 

กลไกของนาฬิกาปลุกย่อมทำงานอีกครั้ง ตราบใดที่ยังไม่มีคำสั่งการจากเจ้าของให้หยุดทำงาน

 

 

" โว้ยย เพิ่งจะ 7 โมงเอง ขออีก 10 นาทีละกัน"

 

 

เสียงโวยวายดังออกมาจากริมฝีปากบางสีเชอร์รี่ พร้อมกับมือเล็กๆนั้นเอื้อมไปหยิบไอ้ตัวรบกวนความสุขการนอนมากดปิด ดวงตากลมโตแต่เวลานี้เปิดปรือๆมองเลขบนหน้าจอที่บอกเวลา แต่ก็ปิดเปลือกตาลงอีกครั้งเมื่อความง่วงเข้าครอบงำ พร้อมบอกตัวเองเสร็จสับว่าของีบอีกหน่อยละกัน 

 

 

10 นาทีผ่านไป...

30 นาทีผ่านไป...

45 นาทีผ่านไป....

 

เวลาล่วงเลยไปเรื่อยๆแต่ก็ไร้วี่แววว่าไอ้กองผ้าห่มก้อนกลมๆนั้นจะขยับสักนิด 

จนกระทั่ง

 

 

~ I belive dream for you and me~ 

 

 

สมาร์ทโฟนที่ส่งเสียงดังขึ้น บนหน้าจอปรากฎชื่อ 'กีกวัง' 

 

 

(คย๊าาาาา! โยซอบ นายจะไม่มาเรียนรึไงหะ! นี่มันสายแล้วนะเว้ย  8 โมง กว่าแล้วนะ วันนี้มีเรียนแลปด้วยลืมแล้วรึไง )

 

 

" รู้แล้วน่า ก็แค่ 8 โมง 56 นาที เอง หะ!!!! ชิบหายแล้ว " 

 

 

มือเล็กกดรับแล้วเอาแนบหู สายตาก็ชำเลืองดูเวลา แล้วก็ต้องอึ้งเลยย้ง เมื่อมันจะได้เวลาที่เขาจะต้องเข้าเรียนแล้ว ร่างเล็กรีบวางสายโดยไม่บอกเพื่อนรักที่โทรมาปลุกสักคำ 

 

 

ภาพตอนนี้คือชายหนุ่มวัย 20 ปีกำลังรีบกระโจนเข้าห้องน้ำและทำภารกิจส่วนตัวให้เร็วที่สุด เร็วเท่าที่จะทำได้ ดูจะเป็นภาพชินตาด้วยซ้ำ ยังโยซอบหน่ะเป็นคนขี้เซาจะตาย ตื่นสายนี่รวมอยู่ในลิสภารกิจประจำวันด้วยซ้ำ 

 

ร่างเล็กๆในชุดนักศึกษาที่ถูกดูแลมาอย่างดี กลีบบนเสื้อเชิ้ตที่เรียบกริบทุกอณู ชายเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถูกปล่อยออกมาจากกางเกงยีนส์สีเข้ม รองเท้าหนังสีน้ำตาลที่ไม่ได้เงาวับซะจนสะท้อนแสง การแต่งตัวที่เข้าขั้นดูดี สำหรับนักศึกษาชายทั่วไป จะดูขัดหูขัดตาหน่อยก็คงจะเป็นแว่นตาที่แปะอยู่บนใบหน้าน่ารักนั้น ปิดดวงตากลมโตซะหมด แต่ทำไงได้หละ ก็คนมันสายตาสั้นนี่นา
 

ยังโยซอบรีบวิ่งออกมาจากหอพักเพื่อเรียกพี่วิน (วินมอ'ไซต์) แล้วรีบวาดขาขึ้นซ้อนท้ายเพื่อไปคณะทันที 

 

 

' ปิ๊นนนนน... เอี๊ยดดดด '

 

 

ทันที่ลงจากมอ'ไซต์ได้ร่างเล็กก็รีบวิ่งทันที แต่ในขณะที่จะต้องข้ามถนนไปหน้าคณะ คงจะเป็นเพราะความรีบทำให้ โยซอบประมาทมากเกินไปจนเกิดอุบัติเหตุ ร่างเล็กนั้นจึงลอยจากแรงปะทะเข้ากับรถยนต์เข้าอย่างจัง

เหตุการณ์ที่เกิดรวดเร็วเพียงเสี้ยววินาที ทำให้โยซอบตั้งตัวไม่ทัน สติที่จะคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนยังแทบไม่มี รู้แต่ว่าร่างกายเขาชาจนเริ่มจะเจ็บ กลิ่นเหม็นคาวเลือดลอยคละคลุ้งมาแตะจมูก เสื้อเชิ้ตของเขากลายเป็นภาพศิลปะที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยสีแดงสด สายตาก็พร่าเลือนลงไปทุกขณะ ผู้คนมากมายที่มารุมเขาเป็นภาพสุดท้ายที่ม่านตาเห็น ก่อนทุกอย่างจะเหมือนปิดสวิตซ์และดับวูบไป....






Talk: อันยองฮาเซโย /โค้งหัวทิ่มดิน *ยิ้มอ่อน สวัสดีคะชาวรีดทุกคน เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ไรท์แต่ง บอกก่อนว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่านะเฟ้ย 5555 อย่าเข้าใจผิด เปิดเรื่องมาไม่มีของตกแต่งมากมาย เนื่องยากอัพในโทรศัพท์ ว่าแต่มันจะเกี่ยวกับลูกแกะอย่างไงน่อ? ฝากติดตามและฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในซอกหลืบหัวใจของทุกคนด้วยนะค้าาาา